Srpski eksperti o protestima u Moskvi: Pokušaj obojene revolucije, ili nespretnost ruskih vlasti?

Unutaršnja nestabilnost, problemi i izazovi sa kojima se susretala Rusija tokom poslednjih nekoliko vjekova imala je snažne implikacije i na srpskom etničkom prostoru. Napoleonov napad primorao je Rusiju da 1812. godine sklopi mir sa Turskom, što indirektno dovodi do propasti Prvog srpskog ustanka i velikog stradanja naroda Srbije.

Čitav vijek kasnije, ruski car Nikolaj ll samo da bi zaštitio Srbiju objavljuje rat Austrougarskoj, koji već sledećeg dana prerasta u prvi sukob svjetskih razmjera u XX vijeku. „Veliki je dug naš pred Rusijom. Može čovek biti dužan čoveku, može i narod – narodu. Ali dug, kojim je Rusija obavezala srbski narod 1914. godine, tako je ogroman, da njega ne mogu vratiti ni vekovi ni pokoljenja. To je dug ljubavi, koja svezanih očiju ide u smrt, spasavajući svog bližnjeg. Nema veće ljubavi, nego da ko položi dušu svoju za drugove svoje – to su reči Hrista. Ruski Car i ruski narod, nepripremljeni stupivši u rat za odbranu Srbije, nisu mogli ne znati, da idu u smrt. Ali ljubav Rusa prema braći svojoj nije odstupila pred opasnošću i nije se uplašila smrti.“ -rekao je vladika Nikolaj Velimirović 1932. godine.

Postoje istoričari koji tvrde da zbog propasti Ruskog carstva, koju je pratila tragedija carske porodice Romanov, Srbija nije uspjela da u potpunosti kapitalizuje vojnu pobjedu u Velikom ratu, jer je ostala bez jedinog suštinskog saveznika. Srbima ni 90-ih godina prošlog vijeka, kada je Rusija nakon raspada SSSR-a bila na koljenima, ponovo nije bilo lako. Stvari su se ipak promijenile dolaskom na vlast Vladimira Putina. Ruskim vetom u SB UN spriječeno je da tzv. Kosovo bude de facto međunarodno priznato, a veto je uloženo i usvajanje rezolucije po kojom bi SB UN zločin u Srebrenici proglasio za genocid.

Vladimir Putin je nakon uspješnog podizanja Rusije sa koljena na koja pala 90-ih godina, stekao simpatije srpskog naroda. Srbi u njemu kao da prepoznaju nastavljača politike ruskih careva prema Balkanu. Prije nekoliko godina najveći stadion u Srbiji – beogradska Marakana dočekala ga je sa ovacijama, a početkom ove godine preko 100.000 ljudi pozdravilo je Vladimira Putina na mitingu u Beogradu.

Stoga, ne treba da čudi velika pažnja javnosti na Balkanu za proteste koji se poslednjih nedelja se organizuju u Moskvi. Proteste u Moskvi za portal IN4S ekskluzivno su komentarisali dr Srđan Perišić, profesor geopolitike na Univerzitetu u Istočnom Sarajevu, Milica Đurđević-Stamenkovski iz stranke Zavetnici i Igor Damjanović predsjednik NVO Besmrtni puk Crne Gore.

Perišić: Obojena revolucija neće proći

„Antivladini protesti u Moskvi po svemu sudeći, imaju obrise pokušaja prevrata, tj. obojene revolucije“, ističe dr Srđan Perišić i podsjeća da smo nešto slično nedavno „gledali u Banjaluci, ili na primeru Ukrajine 2004. i 2013. godine i same Moskve 2012. godine na Balotnom trgu“. Profesor Perišić navodi da su „neki od tih prevrata su bili uspešni, mnogi neuspešni, no metodologija pokušaja izazivanja revolucija je ista.“

Profesor Perišić dalje navodi: „U Rusiji su pokrenute demonstracije pod parolom da je najviša vlast u Moskvi korumpirana i da ona stoji iza mnogih navodnih autokratskih i koruptivnih postupaka. Angažovane su razne lažne nevladine organizacije, blogeri, muzičari i rep-izvođači da preko internet mreža regrutuju ljudstvo u protestima. U toku je, preko internet mreža, stvaranje dominantne iluzije.“ On dalje ističe da su se:“ Iluzije u ranijim obojenim revolucijama razlikovale od slučaja do slučaja. One predstavljaju glavnu parolu koja je mamac na koji masa demonstranata naseda. Neka vrsta šargarepe. Naime, eksploatiše se dejstvo iluzije za proizvodnju masovne energije, koja se fokusira prema potrebi.“

Na primjeru protesta u Moskvi profesor Perišić primjećuje „angažovanje korumpiranih medija u inostranstvu na održavanju tenzija.“ i da se „demonstracije se lažno predstavljaju kao reprezentativne za celo društvo da bi se izvršila polarizacija među građanima i, na kraju izazivale varnice prema policiji, kako bi one prerasle u obračun sa vlastima.“

On takođe smatra da se protesti u Moskvi“ neće završti uskoro“ i da će „tehnolozi revolucije tražiti načina da se održavaju što duže“, kao i da je y „toku fokusiranje na masovnost i stvaranje dominatne parole koja će biti simbol protesta.“

Profesor Perišić na kraju ipak zaključuje da „Rusija nije Ukrajina“ i da je „rusko društvo stabilno, bez obzira na sve probleme koji postoje.“ Mišljenja je i da je tamošnja „država takođe stabilna bez obzira na sve međunarodne izazove sa kojima se Kremlj suočava.“, te da je sada na sceni „još jedan neuspešni pokušaj obojene revolucije zapadnih stratega sa domaćim izvođačima.“

Đurđević-Stamenkovski: Protesti pucanj u prazno

„Zemlje koje su doživele sudbinu zamorčića u eksperimentu koji se podvodi pod termin „obojena revolucija “ bačene su na kolena i potpale pod oblike potpune ili delimične okupacije.“ – smatra Milica Đurđević Stamenkovski u dodaje: „Iskustvo Srbije nakon 5.oktobra 2000. godine je školski primer zloupotrebe nezadovoljnih grupa – narod je pretvoren u topovsko meso, koje za račun stranog faktora jurišalo na institucije svoje zemlje, uvereno da donosi promene i boljitak. Ishod je uvek isti, jer po matrici sledi uspostavljanje struktura vlasti koje su podobne tuđim interesima. Posledice su degradacija države, urušavanje suvereniteta, uzurpacija ekonomskih i prirodnih resursa. Jednom rečju, u pitanju je neokolonijalizacija.“

Ona smatra da se i u Rusiji prepoznaje slična metodologija i namjere. Navodi da se: „Mase tobože mobilišu spontano, kandiduju se slične teme i ističu uhodane parole.“ Đurđević – Stamenkovski je uvjerena sam da je ovdje „Po sredi još jedan pucanj u prazno i da će kreatori ovih procesa u Moskvi na Rusiji do kraja slomiti zube.“ i smatra „Protesti u Moskvi su samo nastavak hibridnog rata koji se vodi protiv Ruske Federacije.“

Damjanović: Nespretna reakcija države i težnja sa političku promociju

„Nisam siguran u kojoj mjeri su aktuelni mitinzi u Moskvi posljedica miješanja stranog faktora, a u kojoj posljedica nesnalaženja ruskih vlasti i težnje nekih do skoro anonimnih društveno-političkih organizacija da izbiju u prvi plan.“ – smatra Igor Damjanović, predsjednik NVO „Besmrtni puk Crne Gore“. On ističe da do odbijanja da im se potvrde kandidature i prvih sukoba sa policijom, malo ko i u samoj Moskvi znao za tzv. nezavisne kandidate, dodajući „da oni su iskoristili pravi momenat i postali šire poznati.“

„Moskovska izborna komisija našla se u svojevrsnoj zamci da li da progleda kroz prste grupi tzv. nezavisnih kandidata i verifikuje njihove kandidature, ili da se što bi rekao Josip Broz „drže zakona kao pijan plota“. Odlučili su se za drugu opciju, da odbiju kandidature, nakon čega je uslijedila nova provokacija u vidu neprijavljenog mitinga. Čak i prilično susdržana policijska reakcija protiv okupljenih za date okolnosti, dovela je raspirivanja narodnog nezadovoljstva i objedinjena hetrogenih društveno-političkih , što je rezultiralo višestrukim povećanjem broja demonstranata na ulicama Moskve.“

Damjanović je mišljenja da aktuelni protesti mogu da potraju, da broj prisutnih „može u nekoj mjeri da još poraste“, ali da će u „određenom momentu sigurno doći do pada euforije, osipanja i na kraju definitivnog gašenja“.

„Ne smatram da ovi protesti imaju perspektivu da prerastu u ozbiljniji izazov za vlast predsjednika Putina, do njih je u velikoj mjeri i došlo zbog toga što određeni nivoi vlasti nisu na vrijeme identifikovali provokacije i adekvatno se prema njima postavili.“ – zaključio je Igor Damjanović i istakao da jedino što protesti mogu donijeti su „neka možda nova lica u vrhu ruske liberalne opozicije.“

Pročitajte još:

Prijeti li Rusiji obojena revolucija