Prof. dr Živko Andrijašević, predavač na Filozofskom fakultetu na odsjeku za istoriju, ovogodišnji dobitnik 13-julske nagrade, nažalost predstavlja intelektualnu elitu (novog) crnogorskog društva koje je storila vladajuća stranka u Crnoj Gori, odnosno Milo Đukanović i DPS.

Poznat kao „Žika Milicijacac“, ugledni univerzitetski profesori nisu nalazili za shodno da odgovaraju na njegove „teorije“ koje je nedavno iznio. Ne samo zbog svoje stupidnosti i krajnje neodrživosti teza, već i zato što su za razgovor o istoriji, a naročito o odnosu Boga i nauke – potrebne odgovarajuće reference.

Prof. dr sa NULA naučnih radova na SCI listi

I to je ono gdje Andrijašević dr Živko gubi svoj kredibilitet. Bez ijednog valjanog naučnog rada (izostavljaju su oni koji su politički motivisani, te samim tim predstavljaju pamflete iz tvornice DPS), Andrijašević je nepriznato i nepoznato ime u nauci. Štaviše, bezobrazna samouvjerenost u iznošenju laži i komparacije koje pravi – više ne izazivaju ni smijeh.

Naime, Andrijašević je šef Studijskog programa za na kome rade profesori koji imaju značajan broj radova na SCI listi, dok ih poštovani dobitnik Dvanaestojulske nagrade ima čak 0. Osoba bez radova na SCI listi ne može doktorirati, ne može se birati u zvanje, a prof. Andrijašević koji rukovodi doktorskim studijama ne ispunjava prvi i osnovni uslov za opstanak na Univerzitetu Crne Gore. Takođe, nije bio kompetentan da obavlja funkciju predsjednika Savjeta za visoko obrazovanje i nije bio pozvan da napiše Zakon o visokom obrazovanju i postavlja pravila koja ni sam ne ispunjava. Osim toga prof. dr Andrijašević se umio potući sa studentima i protiv njega se i dalje vode postupci na Sudu časti zbog zloupotreba privatnih podataka studenata (Rješenje o zloupotrebi ličnih podataka studenta od 17. 02. 2020. izdala Agencija za zaštitu ličnih podataka) i mobinga.

Još valja dodati da je  prof. dr od NIŠTA NAUČNIH RADOVA NA SCI LISTI i autor spornog i omraženog Zakona o slobodi vjeroispovijesti.

„Dok vlast emancipuje i modernizuje CG, opozicija predvodi politiku SPC utemeljenu na zločinima i zatupljivanju nepismenih masa“

Nedavno je u razgovoru za Vikend novine Živko dr Andrijašević, ponovo „briljirao“ je baratajući istorijskim „činjenicama“ i impozantnim objelodanjivanjem svojih „intelektualnih kapaciteta“.

On je, osvrćući se na podršku koju Crkvi daju univerzitetski profesori,  a koji crkveno učenje uzimaju za svoju “najveću istinu”, istakao da je to “kraj naučnosti i intelektualnosti”.

„Međutim, za mene je, recimo, neprihvatljivo kada univerzitetski profesor zastupa političke ideje iza kojih stoje zločini ili kada podržava koncept Crne Gore kao poludržave sa vladavinom srpstva i pravoslavlja„, kaže i dodaje da mu je „neobično je kada naučnik, koji istražuje egzaktne probleme i koji analitički i kritički misli, prihvati za vrhovnu istinu crkvene izmišljotine, koje su vjekovima zatupljivale i obmanjivale nepismene ljude„.

„Da se Crkva pita, ne bi u svijetu bilo ni slobodne misli, ni nauke, ni univerziteta. Drugo je kada Crkvu poštujete kao instituciju koja održava izvjesne rituale, pa se u crkvi vjenčate ili krstite, kada je Crkva dio vaše tradicije, ali kada vjerujete da ona propovijeda istinu, onda je to kraj vaše naučnosti i intelektualnosti. A vrhunac posrnuća je kada Crkvu uzmete za svog političkog pokrovitelja, a sebe smatrate vjernikom“, rekao je.

Andrijašević je takođe, „žustro“ napomenuo kao istoričar da su više su crnogorske pravoslavce i njihov bolji i dostojanstveniji život, uradili komunisti za četrdeset godina svoje “bezbožničke vlasti”, nego Crkva za osam vjekova vladavine njenog pravoslavlja!

Pa ipak, začuđujuće je kako naučnih ovakvog kova nije čuo za velika imena u nauci kroz istoriju, koji su (gle čuda!) bili vjerujući ljudi.

Na pitanje o odnosu religije i nauke nije jednostavno odgovoriti, a upravo tome svjedoče Albert Ajnštajn, Isak Njutn, Mihajlo Pupin i Blez Paskal. Svaki je na svoj osebujan način odgovorio, često i protiv službenog stava crkve, ipak, je da nauka i religija nisu suprotstavljeni… Ova sjajna naučna četvorka samo je znala ono što je znao i čovjek u pećinama praistorije – da postoje moćne sile koje treba ispitati, a dok se to ne uradi, čovjek treba da je ponizan i dobar, ali istovremeno i strašno hrabar da pita i istražuje. To je često izražavao i pokojni patrijarh Pavle, koji je svojom slobodom i pitanjima išao i protiv neke pretpostavljene crkvene “glavne” linije. Naime, volio je da ističe “vaspitaj čeda moja, da budu mudra poput zmije, a bezazleni poput goluba”. Jesu to osobine hrišćanina, ali su to i osobine naučnika, koji ponizno i u skromnosti uporno radi, ali istovremeno postavlja najhrabrija pitanja. Da je tako, više nego očigledno svedoče Đordano Bruno, Nikola Kopernik ili Nikola Tesla.

Ideja na lomači

Zna se da je 17. februara 1600. godine italijanski filozof i astronom Đordano Bruno javno spaljen na lomači, zbog svoje teorije da je svemir beskonačan, a priroda je “Bog u stvarima”, jer se to nije uklapalo u učenje crkve. Pobjegao je iz manastira u Ženevi (tamo je danas CERN, koji istražuje “božju česticu” i Veliki prasak od prije 14,5 milijardi godina) i otišao u Pariz. Priklonio se heliocentričnom sistemu Nikole Kopernika.

Njegov prethodnik u istoj crkvi, poljski astronom školovan na Jagelonskom univerzitetu i onima u Bolonji i Padovi Nikola Kopernik (1473 – 1543) ustanovio je heliocentričnu, sunčanu teoriju (Zemlja se okreće oko svoje osi i oko Sunca) nasuprot službenoj da se nebo, tj svemir okreće oko Zemlje. Kopernikanski obrt.

Bio je brojnim vezama upućen na crkvu, u Varmiji, poljskoj crkvenoj kneževini, a onda je do kraja života bio sveštenik u Frauenburgu. Tu je napravio zvezdarnicu, Kopernikov toranj, i pratio nebeska gibanja, te napisao bukvar astronoma “De revolutionibus orbium coelestium” o kretanju nebeskih sfera u šest knjiga, objavljen u Nirnbergu 1543. Uticao je na najvažnija otkrića Keplera i Njutona.

Galileo Galilej (1564 – 1642) bio je italijanski astronom, fizičar, matematičar i filozof, čija su istraživanja postavila temelje modernoj fizici. Na univerzitetu u Pizi je predavao matematiku od 1592. do 1610. Bio je filozof i matematičar kod velikog toskanskog vojvode od 1610. pa do kraja svog života. Teološki savetnici inkvizicije osudili su ga 1616. godine zbog toga što je zastupao novu astronomiju, Kopernikov heliocentrični sistem. Inkvizicija ga je pozvala u Rim.

Posle državno-crkvenog slijedio mu je do kraja života kućni zatvor. Galilej je napravio durbin sa uvećanjem od 10 puta, pomoću koga je gledao udaljene brodove dok jednog dana nije taj durbin okrenuo ka nebu. Tako je nastao teleskop kojim je otkrio Jupiterove satelite. Zaključio je da je Aristotel donio krive zaključke te da je u pravu Kopernik. Legenda kaže da je na samrti poručio „Ipak, se okreće!“, iako se javno bio odrekao heliocentričnog sistema.

Tri i po vijeka kasnije 1992. godine Vatikan se izvinio zbog načina na koji je postupano sa Galilejem.

Teslin slučaj

U neku ruku Nikola Tesla (1856 – 1943) je bio moderni Kopernik, sa čvrstim vezama u crkvi (otac Milutin Tesla bio je sveštenik u Smiljanu i Gospiću). Nikada ništa nije rekao što bi naškodilo crkvi, ali je stalno pomjerao granice “razgovarajući sa Marsom” i vasionom na svoj način, a „Umro je svetac nauke“, objavio je Njujork tajms, posle sahrane Tesle.

Zanimljivo da je Isak Njutn rođen na Božić, 25. decembra 1642. (umro je 1727). Svakodnevno je čitao Sveto pismo, o kome je napisao oko milion riječi tumačeći sadržaje. Posthumno je izašla Njutnova knjiga “Opservacije o proročanstvima Knjige proroka Danila i Apokalipse Svetog Jovana”.

Mihajlo Pupin (1858 – 1935) stvorio je djela važna za razvoj telegrafije i telefonije, a o svojoj religioznosti je govorio “Ne, ja ne verujem da postoji Bog. No, ja znam da On postoji.”

Biolog Čarls Darvin (1809-1882) imao je razumijevanja za vjernike govoreći: “Nemogućnost shvatanja da je ovaj veliki i čudesni univerzum, sa nama kao svjesnim bićima, nastao slučajem, čini mi se glavni argument za postojanje Boga.“ Njegov moderni kolega Stiven Hoking (73), kosmolog i astrofizičar, to izražava ovako: „Ono što sam uradio je da pokažem da je moguće da zbog načina na koji je univerzum nastao on bude determinisan zakonima nauke. U tom slučaju, nije potrebno da se obraćamo Bogu za objašnjenje kako je Univerzum nastao… Ovo ne dokazuje da Bog ne postoji, nego samo da on nije neophodan.“

Astrofizičar i promoter nauke Karl Sagan (1934-1996) izrazio je vjerovatno dominantno moderno shvatanje pišući da je „nauka ne samo kompatibilna sa duhovnošću, ona je dubok izvor duhovnosti. Kada prepoznajemo svoje mjesto u beskraju svjetlosnih godina, i prolaznosti vremena, kada shvatimo zamršenost, ljepotu i suptilnost života, tada je ogromno osjećanje, da se oduševljenje i poniznost kombinuju, sigurno duhovno … Shvatanje da se nauka i duhovnost međusobno isključuju nije dobro ni jednom ni drugom.“

Albert Ajnštajn (1879-1955) sebe je opisao kao “agnostika i neateistu“. On je govorio da nema onoga gore ko svima na Zemlji upravlja da bi onda ispravio sam sebe i druge tvrdeći “Bog se ne igra kockicama”, nema slučajnosti. Jedan citat iz odgovora Ajnštajna na pismo jednog šestaka glasi: „Svako ko ozbiljno učestvuje u naučnim istraživanjima postaje uvjeren da se duh manifestuje u zakonima univerzuma – duh mnogo superiornije od čoveka… Na ovaj način naučne težnje dovode do religioznog osjećanja posebne vrste, što je zaista sasvim drugačije od naivne religioznosti.“

Verner fon Braun (1912-1977), raketni naučnik, kreator astronautike u nacističkoj Nemačkoj (tvorac raketa V-1 I V-2), kasnije istaknuti stručnjak u mnogim NASA programima, smatrao je da je „teško razumjeti naučnike koji ne priznaje prisustvo superiornog bića iza racionalnog postojanja univerzuma.“

Petronijević i Knežević

Branislav Petronijević (1875 – 1954) je rođen u selu Sovljak, pokraj Uba, rodnog mjesta još jednog filozofa – Božidara Kneževića (1862-1905). Njih dvojica su najveći filozofi sa ovih prostora. Petronijević je bio naučnik, metafizičar, matematičar i paleontolog na Beogradskom univerzitetu, inače, njemački đak evropskog i svjetskog renomea, koji je napisao “Principe metafizike”, baveći se krajnjim pojmovima sveopšteg postojanja. Knežević u svojim djelima izlaže sintetičku filozofiju prirode, odnosno kosmologiju, ontologiju, antropologiju, etiku i estetiku. Težište je na uvjerenju da je istorija najviša filozofija. “Što je uzvišeniji duh, njemu sve više treba Bog, i sve više samo jedan Bog”, smatrao je Knežević. Petronijević se sa tim nikako nije slagao, pa je pokušao da teoretski “razori” takvo učenje.

Stavovi

„Misao o neophodnosti Boga je toliko sveta, toliko dirljiva, toliko premudra, i toliko ona služi na čast čoveku“ – Fjodor Mihailovič Dostojevski.

“Ne mogu da shvatim kako čovek može da gleda nebo i da kaže da nema Boga”, čudio se Abraham Linkoln. “Dvije stvari mi kažu da ima Boga – zvezdano nebo nada mnom i moralni zakon u meni” – Imanuel Kant.

Maks Plank, fizičar, rekao je: „Nije slučajno da su najveći mislioci svih vremena bili duboko religiozni„, a njegov kolega, Ervin Šredinger – „Veoma sam iznenađen da je naučna slika stvarnog svijeta oko mene manjkava. Daje mnogo činjeničnih informacija, stavlja sva naša iskustva u veličanstveno dosledan poredak, ali sablasno ćuti o svemu što je zaista blizu našem srcu, što nam je zaista važno. Ne može da nam kaže nešto o crvenom i plavom, gorkom i slatkom, fizičkom bolu i fizičkom zadovoljstvu; ne zna ništa o lijepom i ružnom, dobrom ili lošem, Bogu i vječnosti…“

I tako, to su samo neki od primjera istaknutih imena u istoriji nauke, ali prema Andrijaševiću dr Živku – svi oni predstavljaju “kraj naučnosti i intelektualnosti”.

Pročitajte JOŠ:

Andrijašević dr Živko: Dok vlast emancipuje i modernizuje CG, opozicija predvodi politiku SPC utemeljenu na zločinima i zatupljivanju nepismenih masa