Zašto kažeš genocid a misliš na „genocid“?

Piše: Saša Mirić

Riječ – genocid – danas se olako i prečesto upotrebljava u javnosti. Svjedoci smo da se neki političari i međunarodni centri moći tako olako služe ovom temom kao da se radi o nekoj uobičajenoj i svakodnevnoj stvari a ne najmračnijoj strani čovječanstva. Takvi sebi najčešće uzimaju za pravo i da ocjenjuju šta je genocid, koji „genocid“ je važan i treba ga promovisati do Sudnjeg dana a koje genocide treba zaboraviti ili zabraniti njihovo pominjanje kao da se nikada nisu dogodili, koji sudovi i sudije mogu i treba da se određuju prema „genocidu“ i genocidima a ko nipošto o tome ne smije da sudi.

Propagandisti „genocida“ vjerovatno se nikada nisu zapitali koliko oni lično, sa svakim svojim pominjanjem riječi – genocid, u stvari nanose bola i patnje žrtvama i potomcima raznih genocida u različitim vremenima i prostorima. Isto tako, opasno je što su oni ubijeđeni u sopstvenu nepogrešivost pa sa takvim pristupom ultimativno nameću svoje viđenje ove teme. A, sve ukazuje da oni stvarno misle da je samo jedan – „genocid“.

Treba otvoreno reći da međunarodno pravo nije u potpunosti jasno definisalo norme genocida pa to i otvara prostor „genocid-mešetarima“ za njihovu prljavu rabotu. Da bi se stalo na put takvoj zloupotrebi ljudske patnje, neophodno je otvoriti neka suštinska pitanja o kriterijumima definisanja genocida, prije svega u smislu razmjera stradanja.

Da li se istim imenom – genocid, može nazvati ubijanje šest miliona Jevreja ili ubijanje više od milion Srba u Drugom svjetskom ratu, ubijanje više od milion Srba u Prvom svjetskom ratu, ubijanje više od milion Jermena u Osmanskom cartvu sa kraja 19. i početka 20. vijeka, ubijanje više oko 87.000 Japanaca u američkom bombardovanju atomskim bombama Hirošime i Nagasakija a od čega je u roku od pet godina preminulo još oko 250.000 Japanaca, ubijanje više od milion ljudi u Ruandi? Ili, ubijanje više hiljada Srba u okolini Srebrenice, Bratunca i u Srednjem Podrinju 1992-1995, ubijanje više hiljada Muslimana u Srebrenici i Srednjem Podrinju 1992-1995, ubijanje nekoliko hiljada Srba u Sarajevu 1992-1995, ubijanje nekoliko hiljada Srba u Hrvatskoj 1991-1995, ubijanje više hiljada Srba na Kosovu i Metohiji od 80-tih godina 20. vijeka do danas?

Dakle, da li se definicija po kojoj se pod genocidom smatra namjera istrebljenja određene narodne grupe na jednom prostoru, može odnositi na sve navedene primjere stradanja naroda?

Ako je odgovor potvrdan, onda se mora postaviti pitanje zašto se u javnosti nekih bivših jugoslovenskih republika potencira samo jedan od tih slučajeva?! Zašto je nekome važno samo jedno stradanje naroda? Da li je ljudski i moralno posvetiti pažnju i nekim drugim stradanjima, koja su čak i veća u smislu razmjere stradanja i broja žrtava a koja do sada nisu procesuirana kao da se nikada nisu dogodila? Da li ta stradanja zaslužuju da ih se barem pomene? Da li su i to bile žrtve nekog genocida? Zašto i to nije tema javnosti? Zašto se i o tome ne traže izjašnjenja?

Ako je, ipak, odgovor na gore postavljena pitanja odričan, to onda zahtijeva široku javnu raspravu, poželjno na međunarodnom nivou, u kojoj bi „genocid-mešetari“ jednom za svagda bili poraženi istinom.