Perović: U DPS „teologiji“ nema Crne Gore, pričom o „Crkvi Srbije“ sami sebi uskaču u usta

Pravoslavna Crkva u Kraljevini Crnoj Gori, kao jedini preživjeli ostatak Pećke Patrijaršije, nikada nije bila kanonski priznata kao samostalna pred Carigradskom patrijaršijom, niti je to tražila — tvrdi za Portal Žurnal sveštenik Mitropolije crnogorsko primorske, protojerej-stavrofor Gojko Perović.

Faktička samostalnost je, kako kaže, nastala isključivo sticajem (istorijskih) okolnosti i nikada nije bila sprovedena po kanonskoj proceduri.

S tim u vezi, insistiranje DPS struktura na nazivu „Crkva Srbije“, sveštenik Perović isključivo vidi kao ulični štos sa ciljem da se SPC u Crnoj Gori targetira kao „strano tijelo“, odnosno, „kao crkva (neke) druge države“.

Perović smatra da zagovornici takve anticrkvene politike nisu ni svjesni koliko pomenutim činjenjem sami sebi uskaču u usta.

Od vremena litija 2020, pa na ovamo, DPS ideološke i medijske strukture forsiraju u javnosti oslovljavanje SPC kao „Crkve Srbije”, na šta Perović odgovara da su te strukture poznate kao antisekularne i antidemokratske.

„Po mom uvjerenju, ta partija i svi mediji koji dominantno promovišu njene stavove, pokušavaju da se u javnosti pozicioniraju kao pseudo-crkva, kao organizacija koja će tumačiti i koja određuje ulogu Crkve, i to sve do te mjere, da ako joj se prava Crkva ne sviđaju ili nisu u skladu sa njenim interesima, oni će onda da naprave „nešto“ što bi ličilo na Crkvu, a što bi bilo po njihovoj mjeri. Ako tome dodamo da su većina u vrhu te partije i te medijske strukture deklarisani ateisti ili agnostici, šta onda suvislo imamo da kažemo o takvoj društvenoj pojavi?“, upitao je Perović.

Perović je objasnio i da ako hoće da tumače doslovno Carigradsku patrijaršiju onda moraju znati i da CPC nije nikakva crkva, već, kako je naveo, družina okupljena oko „raščinjenog i prokletstvu predatog“ bivšeg sveštenika Miraša Dedejića.

„Taj bivši sveštenik Carigradske patrijaršije nikad nije mogao postati nikakav „vladika“ i nije validno niti jedno ‘rukopoloženje’ koje je ovaj raspop obavio. A u takva lažna činodejstva spada oblačenje u mantiju i Bojovića i svih onih koje je Bojović, navodno, rukopoložio“, naveo je Perović.

Perović smatra da je ime „Crkva Srbije“ ostatak nekih istorijskih okolnosti i ima neko svoje opravdanje u crkvenoj diplomatiji Carigradske patrijaršije, ali to je njihova interna stvar.

„Unazad 100 godina Carigradska patrijaršija je potvrdila autokefalnost (mi bismo rekli obnovila staru) Crkvi koja se od tada do danas zove (njeno službeno ime zapisano u njenom Ustavu) Srpska pravoslavna crkva. Da li ste čuli ili negdje pročitali da je povodom toga došao neki zahtjev iz Carigrada da tu ima bilo šta sporno? Ne, naprotiv. Carigradska patrijaršija potpuno normalno razvija crkvenu zajednicu i međusobno uvažavanje sa pomjesnom Crkvom čiji je zvanični naziv: Srpska pravoslavna crkva“, istakao je Perović.

Komentarišući otkuda naziv „Crkva Srbija“, Perović je rekao da je su više puta iz Mitropolije crnogorsko primorske ponavljali da je faktička samostalnost Pravoslavne crkve u Kraljevini Crnoj Gori, nešto samoniklo, nastalo sticajem okolnosti, nikada nije sprovedeno po kanonskoj proceduri.

„To je bio jedini preživjeli ostatak Pećke patrijaršije, ostatak koji nikada nije niti tražio niti dobio status samostalne Crkve ni od koga, a posebno ne od Carigrada“, rekao je Perović.

Nešto slično tome, po njegovom mišljenju, Carigradska patrijaršija, nije smatrala kanonski dovršenim ni do kraja validnim crkveno ustrojstvo koje je samo sebe smatralo Pravoslavnom crkvom u Austrougarskoj.

„Ta Crkva je imala svoj istorijski put i svoje kanonsko sveštenstvo, ali nije bilo potpunog postupka potvrđivanja autokefalnosti od strane Carigrada (ono što je Krušedolska mitropolija dobila od fanarskog pećkog patrijarha početkom 18. vijeka ne može se smatrati takvim postupkom). Dakle, po Carigradu, jedini takav postupak, prije obnavljanja jedinstva Pećke patrijaršije (kako su naš narod i sveštenstvo doživjeli potvrdu autokefalnosti za SPC 1923) sproveden je u slučaju potvrđivanja autokefalnosti Crkvi u državi Srbiji 1879. u vrijeme dinastije Obrenovića. I tu je nastao izraz „Crkva Srbije“. Na tu se gramatu, i na tu samostalnost oslonio Carigrad kada je 1923. potvrdio autokefalnost SPC“, rekao je Perović.

Zastupnici ideje o „samostalnosti Crkve u Crnoj Gori“ pozivaju se na atinsku sintagmu iz 1855. godine u kojoj se navodi autokefalnost Crkve na Cetinju.

To je, navodno, sintagma koju su sačinili crkveni pravnici Ralis i Potlis.

Perović je rekao da upravo u toj Sintagmi izričito kažu njeni autori, da tu samostalnost nisu našli u diptihu Carigradske patrijaršije, nego upućuju na neke ruske diptihe (o kojima istorija i kanonsko pravo do danas ne znaju ništa, a i sve da postoje – Crkva u Rusiji tada nikako nije nadležna za potvrdu „autokefalnosti“).

Perović je rekao da raščinjenje bivšeg sveštenika Dedejića i kanonsko kvalifikovanje družine oko njega jeste tema za Carigrad, pošto se, kako je naveo, radi o njihovom svešteniku koga su oni nekada zapopili.

A davanje imena nekoj pomjesnoj Crkvi, onda kada je već priznata njena samostalnost isključiva je nadležnost te Crkve i njenog Ustava, a ne Carigrada, smatra Perović.

To što DPS strukture i dalje insistiraju na tom nazivu „Crkva Srbije“, Perović vidi kao ulični „štos“ koji im se dopao, i kako se njima čini postiže jedan efikasan verbalni način da SPC u Crnoj Gori ciljaju kao „strano tijelo“, kao „crkvu druge (neke) države“.

„Sve naravno u cilju jačanja svoje anticrkvene politike. A meni se čini da nisu svjesni koliko sami sebi uskaču u usta. Jer, ako bismo se carigradskih dokumenata držali kao izraz nepogrešivih dogmi, onda Crne Gore nema na pravoslavnoj mapi svijeta. Onda se izraz „Crkva Srbije“ od njihove neozbiljne zafrkancije pretvara u zvaničan stav Carigrada da je čitav kanonski prostor koji pokriva SPC (a to su Srbija, Crna Gora, BiH, Hrvatska, Slovenija… itd) ustvari: Srbija!“, rekao je Perović.

Naravno, kako je kazao, da to nije tako u očima Carigrada. Carigradska patrijaršija prepoznaje nezavisnost svih tih država, ali, kako je naveo, po vratolomiji DPS „teologa“ to bi tako ispadalo.

„Zato neka razmisle, koliko se našim insistiranjem na ustavnom imenu i poretku Srpske pravoslavne crkve ustvari borimo, posredno, i za prepoznatljivost Crne Gore na mapi zemalja koje imaju dominantno pravoslavno stanovništvo? U DPS „teologiji“ ne postoji Crna Gora ni u kakvoj varijanti. Naime, po njihovom, pored anatemisanog Dedejića koji kao takav i ne pripada Crkvi, sve ono što se Crkve tiče (na području jurisdikcije SPC) je samo „Srbija“. Na drugoj strani, onoj istinitoj strani, u istoriji i kanonskom ustrojstvu SPC, postoji Mitropolija crnogorsko primorska“, rekao je Perović.

Istalap je da su iz DPS strukture zaslužili orden i zahvalnice, jer kako smatra, niko odavno nije okupio pravoslavne vjernike oko svojih svetinja kao što je to uradila njihova anticrkvena politika.

„Šalim se, naravno. Prije zahvalnica pozivam ih na preumljenje i pokajanje zbog svega što su učinili prema Crkvi i vjernicima, pa da živimo kao braća i prijatelji, ili bar dobre komšije“, poručio je Perović.