Parcela 142 na groblju u Zagrebu: Stotine ubijene srpske djece leži tu
1 min read
Foto: Jadovno
Svoju istoriju teško pamtimo, humke pune nedužno prolivene krvi srpske nejači tokom drugog svjetskog rata zaboravili smo onoga trenutka kada smo krvnika opet prihvatili za brata i vjerovali u neku bolju sjutrašnjicu.
Parcela broj 142 na zagrebačkom groblju Mirogoj krije tijela zaboravljene srpske djece koja su stradala od ustaškog noža u Nezavisnoj državi Hrvatskoj. Život nekolike stotine mališana prekinuo je zao naum Pavelićević koljača. Istoričar Đorđe Bojanić, koji se kroz svoj rad bori protiv zaboravljanja naše istorije smatra da 90 posto Srba ne zna da ovo mjesto postoji.
„Zašto? Neodgovorni i nedostojni imena naših predaka olako zaboravljamo svoje žrtve ili nas to ne interesuje, što je velika tragedija po nas, zato smo tu gdje i jesmo. Imamo li pravo tražiti oprost od Novomučenika srpskih zbog našeg besmisla i nedostatka egzistencijalnog samopoštovanja!?“, pita se Bojanić i dodaje:
„Parcela broj 142 na zagrebačkom groblju Mirogoj krije tajnu djece mučenika, žrtava ontološkog zla oličenog u genocidnoj Nezavisnoj Državi Hrvatskoj i njenim ustašama.
Skoro nevidljiva ploča sa natpisom, jedva vidljiva i prekrivena rastinjem, kao što smo i mi prekriveni neznanjem i ravnodušnošću“
Bojanić smatra da su ova nedužna djeca zaslužila mauzolej, a za kojim po njegovim riječima, naši preci i žrtve genocida plaču!
„A mi živi i dalje nemamo snage da mauzolej podignemo! Čak ni poglavlje u udžbenicima istorije nemamo o srpskom stradalaštvu u 20 veku. Zašto? Moramo ovo znati, da nam se zlo ponovo ne dogodi“, jasan je Bojanić.
Na groblju se nalazi spomenik i mala ploča na kojoj piše „Ovdje je sahranjeno nekoliko stotina djece sa Kozare 1942“.
Danas tek po koja igračka svjedoči da nije običan grob već mjesto gdje je stotine mališana zadnju put vidjelo svjetlost dana.
Dugo čuvanu tajnu otkrio je Duško Tomić u knjizi „Putevima smrti kozarske djece“, piše portal Jadovno.
Knjiga donosi spisak 862 djece koja su ubijena i na tom mjestu pokopana.
u Srbiji ijadnoj CG na vlasti su komunisti koji nastavljaju tamo đe je Broz stao,i tako ce nam biti kako oni kazu
SRAMOTA ME KAO SRBINA NA NAŠU SANU , KO SU TE OSOBE KOJE BI TREBALO DA PRESTAVLJAJU NEKI TRUST MOZGOVA I DA POKAŽU KUDA KAO NAROD TREBA DA IDEMO. POSEBNO SAM KIVAN NA ISTORIČARE U SANU KOJI SE NE OGLAŠAVAJU VEĆ SU SE UHLJEBILI NA BUDJETU DRŽAVE I SREĆNI I ZADOVOLJNI A NAROD IH UOPŠTE NE INTERESUJE. SVE JE TO OBIČNA ŽABORKEČINA KOJA NIKOG NE PRESTAVLJA A NAJMANJE NAS SRBSKI NAROD.
Narod koji zaboravlja istorija mu se ponavlja. Losi politicari, losi generali, pretvorili su nase pobjede u poraze, dozvolili su da izgubimo Krajinu, Kosovo I Metohiju djelove BiH idanas vecinski srpske uz mnogo prolivene krvi. Boli saznanje da da do poisa ’71 vecinski narod u BiH bili su Srbi, da je Sarajevo bilo vecinski srpsko. Boli to da je Krajina pala izdajom, a da veliki dio naroda boli briga za to I u CG I u Srbiji, samo materijalizam ih interesuje.
Slava mucenicima sa Kozare, Korduna, PIve, Velike… I svih srpskih stratista. Dako se nekad opametimo
Ne možemo svu krivicu prebacivati na Srbiju i CG. Sećam se kako su 70-tih u Hrvatskoj gde sam rođena i živela do MAS POK histerije, i Srbi bili na trgu bana Jelačića učestvovali u protestima na strani proustaške politike pod dirigentskom palicom Savke Dapšević, Mika Tripala….Sećam se kako su upravo Srbi nakon toga zabijali i dalje glavu u pesak negirajući ustašizaciju Hrvatske ili prelazili u katolike. BAŠ KAKO TO DANAS ČINE U CRNOJ GORI I VOJVODINI PRODAJUĆI SVOJU VERU ZA MAĐARSKE PASOŠE. Sećam se paljevina na Kozari 78.- i o tome su Srbi ćutali. Srbi su zataškavali diverzije, silovanja, ubistva Srba u svim bivšim republikama „bratske “ nam SFRJ. Svedok sam kako neki od onih koji su u N.Sad iz Zadra , Livna….. izbegli, ali i iz drugih krajeva bivših jugoslovenskih republika, pljuju po Srbiji , ali ne i po NDH , Tuđmanovoj i Kolindinoj proustaškoj politici ili Izetbegoviću koji su uzrokom rata i etničkog čišćenja, pa kada sam ih pitala zašto se u NDH ne vrate gde im je sačuvana imovina, napadoše me za širenje „nacionalne mržnje“ u odnosu na „brata“ Hrvata. Mnogi koje lično poznajem, koji su u Srbiji našli utočište, koji su na temelju ratnog profiterstva postali „ugledni bizmismeni“ u N.Sadu i šire, sada su glasnogovornici Vojvodine Republike i svođenja Srbije u granice koje joj je odredio nemački Vermaht 41. Ništa nije crno-belo i treba reći istinu do kraja ne negirajući zarad amnestiranja sopstvene dvoličnosti, poltronstva, kukavičluka, odgovornost za izdaju političkog rukovodstva SFRJ, karijerista i pozera u JNA.
Mnogi Mađari koje poznajem, nisu dezertirali već su branili kućni prag i napuštene stare roditelje onih Srba iz Bi H…. koji su se skrivali po studentskim domovima u Novom Sadu i po N.Sad švercovali benzin i dr. zauzimajući pozicije u političkim partijama, odgovoarajući :“ Suviše smo mladi da bi ginuli.“ Bilo je takvih i kod mene u firmi. Bili su vršnjaci sinova mojih kolega Mađara koji su izgubili delove tela u Bosni, na Košarama….. osim toga u modernoj istoriji 27.mart 1999.g. ostaće upamćen po heroju pukovniku Zoltanu Daniju, koji je oborio tadašnje „čudo“ od aviona, američki stelt F-117A. Mnogo je heroja u Srbiji koji danas žive na egzistencijalnom i biološkom minimumu.
Budo Simonović, naš divni Srbin i Moračan je uoči ovog posljednjeg rata napisao potresnu knjigu „Ognjena Marija Livanjska“ o stradanju Srba livanjskog kraja od ustaške ruke u ljeto 41. To je svojevrsna zbirka autentičnih izjava ljudi iz vremena tog pokolja, žena i muškaraca već poodmakle dobi. Da nebi Bude i njegove humanosti i velikog truda, ti ljudi bi sa sobom u grob odnijeli sve te strašne uspomene koje bi ostale nezapisane i vremenom zaboravljene. Ovako su vječno ostale zapisane i zato ti Budo vječno hvala na tome.
Meni su o tim strašnim zločinima u kojima je stradala i njihova porodica, svedočili Risto i Milena iz Livna, koji su i sami žrtve muslimansko- ustaških zločina u poslednjem ratu. Risto i Milena su bili ugledni građani Livna i što je meni nepojmljivo, Milena je bila član KPJ.Odmah po početku rata 90-tih njima se istorija ponavlja. U kuću su im upale prve komšije,muslimane, svu imovinu su im popljačkali a Ristu skinuli nagog, vezali ga užetom kao govedo i tako sproveli kroz Livno do logora. Strahote koje je tu preživio su nepojmljive,toliko strašne da je čoveka strah da ih naglas izgovori. Nakon tog logora odveden je u Loru gde je spasen prilikom jedne posete Crvenog krsta. Žive i danas u mojoj zgradi u N.Sadu.
Potpuno ste u pravu. Ta tzv.dolina bogova, kako sami sebe prozvase, ne bavi se onim sto treba. Lakse im je i za njihovu gordost potrebnije da izigravaju nekakve velicine. Sramota je i grijeh ovakav odnos prema nasim zrtvava.
SANU
Tragedija srpskog naroda traje. Koliko i kome uputiti kritike kad znamo rezultat, danasnje Srbe ne zanima istorija. U Skupstini Srbije nije prosao predlog da se 10 April proglasi danom genocida. Ova vlast u Srbiji neprijateljem smatra opoziciju i dok se oni medjusobno kolju, srpaka istorija nestaje. Starsno. U pamet se braco Srbi! Kakvi Albanci, kakvi Hrvati, kakvi Montenegrini. Ne dozvolimo da nas se i dalje preci stide i srame.
U knjizi Dušu nisu ubili, Mire Lolić Močević ima više podataka o tome. Naime, laan je broj par stotina…u pitanju je daleko više djece, a i lokacija je druga gdje su bačeni…
ŽIVIMO U MRAKU I BAULJAMO U MRAKU !
NEMAMO PRAVO tražiti oprost od Novomučenika srbskih zbog našeg besmisla i nedostatka egzistencijalnog samopoštovanja. Groblja su istinski odgovori o tome na šta smo sebe sveli i koliki smo zaista rodoljubi. I danas se dižu spomenici srbomrzitelju Brozu, a ovakva svedočanstva nestaju u korovu. Zašto istoričari ne rasvetle do kraja Brozov odnos sa Vatikanom pa će biti sasvim jasna njegova uloga!? Sasvim sigurno da mračna ličnost u pitanju !!! Odnos Broza prema Vatikanu nije u potpunosti istorijski rasvetljen, tu pre svega mislim na Brozovu posetu Vatikanu tokom Drugog svetskog rata, koja je pola veka skrivana od srbske javnosti. I danas Srbi ne znaju skoro ništa, ili jako malo, o njegovim razgovorima sa Alojzijem Stepincem. Javnost je planski dobijala i danas dobija frizirane informacije o tom razgovoru koje nisu ugrožavale hrvatski interes.
Poznata pravnica Smilja Avramov tvrdi da nigde ne daju na uvid Brozov dosije: “Tačno tako. A istraživala sam u Vojnom arhivu u Rimu, u Frajburgu u vojnom nemačkom arhivu, u državnom arhivu u Bonu, u državnom arhivu Velike Britanije, u Kongresnoj biblioteci u Vašingtonu, u Moskvi. Nigde nisam mogla doći do Titovog dosija. Izričito mi je u Rimu rečeno: sve što se tiče stradanja Srba mogu dobiti ali ne i „Dosije Broz“… U Moskvi je bila otvorena arhiva Kominterne, ali Titovog dosijea nije tamo bilo. Uzeo ga je Gorbačov i nije ga vratio. Čula sam da je naknadno arhiv ponovo zatvoren. Kad sam ja tamo bila mogli ste sve da dobijete, ali ništa o Titu“ ( Avramov, 2005: 31).
Šta radi SANU. Treba napraviti knjigu i popisati sve jame i stratišta Srba u 20 vijeku. To mora uraditi institucija. Ni ovo ne bismo znali da čovjek nije našao i slikao. To mora biti peojekat na nivou države Srbije kao matice svih Srba.
Oni promovisu siptare kao ilire
Zapitajmo se da li smo, zaboravljanjem smrti i jedne djecje zrtve, zasluzili naprijed? Da li ovo stagniranje i unazadjivanje sami Bog i vrijeme osvjescuje pamcenje naroda? E, to je nasa vjera pravoslavna- sve oprostiti…zalosno….