Novi detalji herojskog čina: Blagoslov za likvidaciju zločinca Anta Pavelića dao sveštenik SPC iz Bjelopavlića!

Sveštenik SPC u Argentini Radojica Popović, iz Bjelopavlića, dao je blagoslov Blagoju Jovoviću da ubije zločinca i ustašu Anta Pavelića!

U ispovijesti za “Ekspres”, Karina Jovović, kćerka Blagoja Jovovića otkriva da se tek na sahrani vidi mnogo šta, “vidi se cjelina pokojnikovog vijeka”.

“To se apsolutno videlo na sahrani moga oca. Došli su svi ugledni Srbi iz Buenos Ajresa, ali i iz drugih krajeva Argentine. Svi njegovi poznanici, saradnici, komšije, venci su stigli i od Srpske pravoslavne crkve iz Srbije. Tu su naravno bili preživeli članovi čvrstog zavereničkog jezgra koji su organizovali atentat na ustaškog poglavnika Antu Pavelića”, priča Karina Jovanović, najmlađa ćerka Blagoja Jovovića, sagovornica „Ekspresa”.

Karina Jovović posebno apostrofira gospođu Milevu Gaćešu Pićan, koja je, kako kaže, „tati dala pištolj iz kojeg je pucao na Pavelića”. Sahrani nije prisustvovao Radojica Popović, paroh crkve Svetog Save, jedan od šestoro članova zavere.

„Otac Radojica Popović je ranije poginuo u saobraćajnoj nesreći”, objašnjava Karina.

Sveštenik Radojica Popović je petnaest godina ranije stradao. Pod nerazjašnjenim okolnostima pao je pod voz, stoji u dokumentima srpske crkve u Buenos Ajresu.

Gospođa Mileva Gaćeša Pićan pričala je posle sahrane Blagoja Jovovića kako je došlo do organizovanja atentata na Antu Pavelića.Ona je takođe bila migrant, Ličanka ispod Velebita, ponijela je iz svog kraja krvave uspomene na ustaške pokolje iz 1941. i 1942. godine.

„Ustaše bi banule u selo, pokupili sve muškarce, čak i djecu, i odvodili ih u kasarnu u Ogulinu. Nikad nismo saznali njihovu sudbinu”, pričala je gospođa Gaćeša i dodala:

“Članovi najužeg jezgra zavjere su bili: ja, Mileva Gaćeša Pićan, moj muž, moj brat, sveštenik Radojica Popović, Milo Krivokapić i naravno Blagoje Jovović.

A zbog čega smo odlučili da ubijemo Pavelića? Zbog velikog bola i mržnje prema njemu, jer se on mirno ovdje šetao, a grobovi naših mučenika se i ne znaju”, govorila je gospođa Mileva.

Pričamo sa Karinom Jovović o posebnom odnosu njenog oca sa Radojicom Popovićem, parohom crkve Svetog Save u Buenos Ajresu.

“Moj otac je dobro poznavao sveštenika Radojicu Popovića, takođe rodom iz Bjelopavlića, koji je dugo bio jedini sveštenik naše Crkve u Argentini. Blagoje je i u porodici o svešteniku Popoviću govorio da je on dostojan paroh Srpske pravoslavne crkve i da je pravi patriota, borac, bez obzira na to što nosi mantiju. Kasnije smo saznali da je Blagoje povjerio svoje namere njemu i da je imao blagoslov od njega za to djelo. Takođe su za tu namjeru znali još neki ljudi iz naše srpske emigracije, gospođa Mileva Gaćeša Pićan i još nekolicina ljudi. Gospođa Mileva je dala mom ocu pištolj kojim je izvršen atentat”, pripovijeda Karina.

Kad se januara 1999. vratio iz Crne Gore, koju je posjetio posle 53 godine, kapetan Kraljeve vojske u otadžbini Blagoje Jovović je zatvorio krug. Posjetio je rodne Kosiće, Danilovgrad, vidio rođake i prijatelje, družio se i sa onima protiv kojih je ratovao.

Prisustvovao parastosu rođenom bratu i ispovijedio se Amfilohiju Radoviću, vladici crnogorsko- primorskom, gdje je javno saopštio svoj „grijeh“ da je on taj koji je pucao u Antu Pavelića. Zatvorio je krug i tako što je osnovao veliku porodicu, četvoro djece, svi su živi i zdravi, žive u porodičnoj harmoniji, tada su se vi školovali, rasli sa ambicijama.

“Preminuo je nekoliko meseci nakon povratka sa putovanja. Bio je to ispraćaj i oproštaj u krugu porodice i velikog broja sunarodnika. Sjećam se da su sunarodnici donijeli 12 cvetnih venaca i jedan od njih je bio od crkve Svetog Save iz Buenos Ajresa. Njegov grob su posjetili i uzneli molitve Bogu mnogi sveštenici Srpske pravoslavne crkve, među njima i mitropolit crnogorsko-primorski gospodin Amfilohije”, priča Karina Jovović.

Nastavljajući priču o svom ocu i velikoj tajni koju je čuvao sve dok nije otišao u Crnu Goru 1998, Karina objašnjava da Blagoje svoju tajnu nije povjerio čak ni svojoj supruzi uprkos tome što je sa njom izrodio četvoro djece.

“Otac nam nije pričao povjerljive detalje iz života, vjerujem iz želje da sačuva ne samo sebe, nego i porodicu. Da nas sačuva od stvari koje mi u tom uzrastu nismo mogli ni da shvatimo. Tek pred svoju smrt, što je već poznato, posjetio je još jednom svoju rodnu grudu, Danilovgrad i naravno manastir Ostrog, i tamo se sreo sa sadašnjim mitropolitom crnogorsko- primorskim Amfilohijem, kome je i povjerio to svoje djelo.Tako smo svi posle toga saznali za taj njegov herojski čin. Naravno da smo svi bili ponosni na njegovu hrabrost, predanost svojoj domovini i svom srpskom narodu, simpatiju i ljubav prema žrtvama iz našeg naroda koje su postradale za vrijeme strahovlade ustaške države”, govori Karina.