Napadaju Srbiju a ćute o slučaju pukovnika Radovana Aleksića

U nastojanju da se što više udalji od Srbije i Rusije, naših tradicionalnih saveznika i prijatelja, državno rukovodstvo Crne Gore, zaslijepljeno velikom količinom mržnje i animoziteta prema svemu što dolazi iz tih zamalja, čini sve da u domaćoj i inostranoj javnosti stvori utisak o ugroženosti države sa moskovskih i beogradskih adresa.

Sadašnja državna politika Crne Gore poprima razmjere koje do sada nisu viđene a čiji rezultat nije samo udaljavanje od ovih tradicionalno bliskih i prijateljskih država i pristupanje, kako oni često ističu, zapadnom civilizacijskom krugu, već je sve preraslo u jedno nekontrolisano ludilo u kome se ne biraju sredstva da se optuže, ne samo Rusija i Srbija, već i svi koji ne slijede njihovu politiku.

Priča o ugroženosti države i pokušaju njene nasilne destabilizacije od strane Srbije i Rusije, te ugrožavanja mira, stabilnosti, teritorijalnog integriteta i ustavnog poretka je odavno poznata i konstanta je državne politike Crne Gore u ovom vremenu.

Svako neslaganje i zaoštravanje odnosa između Crne Gore i Srbije se vidi kao agresija ili u najmanju ruku kao nastup agresivnog srpskog nacionalizma uz obavezno podsjećanje na politiku 90-tih godina i njen kontinuitet. Šta god da se desi, bilo u političkoj, ekonomskoj, bezbednosnoj ili nekoj drugoj sferi, za sve je odgovorna Srbija i agresivni srpski nacionalizam, kako to reče nedavno i sam predsjednik Milo Đukanović.

Postavlja se jednostavno pitanje – dokle će zvanična Srbija dozvoljavati pristrasnost, dvostruke standarde i ovakvo ponašanje crnogorske vlasti i njihovo kontinuirano nastojanje da stvore iskrivljenu sliku o problemima sa kojima se suočava crnogorsko društvo i namjerno, bez posebnog razloga, optuži Srbija za sve svoje neprilike i probleme, što samo po sebi predstavlja atak na čitav srpski narod i njegovu državu.

Perfidna, pokvarena, brutalna kampanja

Srbija je kostantno izložena perfidnoj, pokvarenoj i brutalnoj kampanji sa raznih adresa, koja traje već nekoliko decenija, čiji je osnovni cilj optuživanje Srbije za sve što se desilo i dešava na prostoru bivše Jugoslavije, ne samo u bližoj i daljoj prošlosti već i u sadašnjem vremenu.

Takvu politiku je u potpunosti prihvatila zvanična Crna Gora. Ne biraju se sredstva da se srpska država i srpski narod kompromituju i kod najuticajnijih centara moći na Zapadu prikažu kao remetilački faktor u regionu.

Kako drugačije shvatiti ponašanje vladajuće crnogorske strukture i njihovih institucija koje, manipulacijama, prljavom kampanjom i dezinformacijama, ne prezaju ni od najbrutalnijeg izmišljanja i optužbi koje se ne mogu naći ni u najcrnjim kuhinjama fašističkih struktura i gebelsovske propagande.

Kao drugačije shvatiti ponašanje crnogorske vlasti u montiranom procesu poznatom kao Državni udar iz 2016. godine u kome je, sada je to potpuno jasno, stvorena klima da se na brutalan način podvali državi Rusiji i ujedno obračuna sa Demokratskim frontom kao najjačom opozicionom grupacijom. I to im nije bilo dovoljno nego nastavljaju sa praksom podmetanja pa smo i nedavno, preko režimskih medija, imali izmišljenu priču o krajnje čudnim poverljivim vojnim depešama pronađenim u manastiru Ostrog sa očiglednim ciljem da se kuprompromituje Mitropolija crnogorsko-primorska i Srpska pravoslavna crkva u celini.

Crna Gora postaje i šire prepoznatljiva po montiranim sudskim procesima, procesima čiji je sudski epilog unaprijed određen, koji nemaju za cilj utvrđivanje istine već je njima jedina svrha sprovođenje političkih odluka najviših organa vladajuće DPS i njenih satelita, pri čemu se sve institucije i pravosudni sistem podčinjavaju njihovoj volji nauštrb vladavine prava i pravde.

Sve je motivisano i sračunato u svrhu propagandnih ciljeva usmjerenih protiv Srbije i Rusije i opravdanja svoje represivne politike na unutrašnjem planu.

Međutim, kako vrijeme prolazi sve više građana, a sve su prilike i sve više međunarodnih adresa, shvata o čemu je ovdje riječ. Zato bi bilo poželjno da se ova jednolična crnogorska propagandna mašinerija osvježi novim detaljima, opisom nekog novog slučaja, da političari iz crnogorskog državnog vrha, u pauzi njihovih priča o agresivnom srpskom nacionalizmu i u predahu njihove omiljene borbe sa zamišljenim protivnikom, pojasne šta se to dešava sa pukovnikom Vojnobezbednosne agencije Srbije Radovanom Aleksićem, protiv koga se već četvrtu godinu vodi istraga za navodni pokušaj ubistva Predraga Šukovića.

Aleksić veliki protivnik zloupotrebe službe bezbjednosti

Dužni su na to podsjetiti javnost da se jednostavno ne bi zaboravilo, ali i zbog činjenice da je sam pukovnik Aleksić prozvao pojedince iz državnog vrha Crne Gore i njihovog bezbjednosnog sektora, kao i odgovorne iz Višeg državnog tužilaštva, da su mu smišljeno podmetnuli pokušaj ubistva samo da bi prikrili prave nalogodavce i počinioce predmetnog krivičnog djela uz napomenu da se 11. jula 2016. godine nalazio u Beogradu.

Nekome je u Crnoj Gori jedino bilo važno da na sva zvona saopšti kako je ovaj državljanin Srbije pokušao ubiti Predraga Šukovića i na taj način pokušali kompromitovati njega i cjelokupan bezbjednosti sistem Republike Srbije i takvu sliku poslati u svijet uz poruku režimskih medija da je on, kao bivši šef KOS-a, nosilac destrukcije povezan sa srpskim obaveštajnim službama i opozicijom u Crnoj Gori.

A upravo je sve suprotno. U bezbednosnim krugovima Srbije, a i šire, pukovnik Aleksić važi za velikog protivnika zloupotreba službi bezbjednosti, posebno zloupotreba gdje se službe pojavljuju kao inspiratori i nalogodavci ubistava i drugih teških krivičnih djela. U velikoj mjeri, zahvaljujući baš njemu, vojni obavještajni i bezbjednosni sistem nekadašnje zajedničke države na prostoru Crne Gore je ostao čist djelujući isključivo po zakonu i u skladu sa svojim nadležnostima.

Sa druge strane Aleksić je službenik koji je uvijek nepogrešivo pokazivao na prave nosioce takve štetočinske djelatnosti. Vrijeme je da se zapitamo – da li je baš zbog toga njemu podmetnuto ovo krivično djelo koje je počinio neko drugi?

Uostalom, zar nije zgodna prilika da se, nakon njegovog hapšenja, sve raščisti i stavi tačka na ulogu tog famoznog KOS, pa ulogu 7. bataljona, zatim ratova devedesetih i zloupotreba svih službi bezbjednosti, uloge vojnih službi bezbjednosti u Crnoj Gori i svega drugog što god poželi vlast koja ovako postupa prema Aleksiću i šireći bezočne laži napada Srbiju i njene državne strukture.

Od velike hajke vođene protiv pukovnika nije ostalo, po svoj prilici ništa. Samo je aktivna armija špijuna po kafanama i njihovog polusvijeta koji, zaslijepljen mržnjom prema Srbiji, i dalje pričaju o Vojislavu Koštunici, KOS-u, Srbiji, Rusiji, pukovniku Aleksiću, Crkvi itd, itd.

A što se tiče samog napada na Predraga Šukovića, nadamo se da će vrijeme vrlo brzo pokazati do koje pećine vode tragovi.
Podsjećamo, tužilac Željko Tomković je javno, u udarnom TV dnevniku, saopštio da Tužilaštvo ima dovoljno dokaza da je Aleksić počinio krivično djelo koje mu se stavlja na teret. Šta bi sa tim dokazima?

Taj tužilac i njegova šefica Vesna Jovićević se i dalje prave nevješti odbijajući da provjere Aleksićev alibi i potvrde da se on nalazio u Beogradu u vrijeme kada je u Podgorici ranjen Predrag Šuković. I ne samo to, pomenuti tužioci izbjegavaju da saslušaju Duška Markovića koji je javno saopštio da zna ko je pucao na Predraga Šukovića.

Ko pokušava da podvali pukovniku Aleksiću

Time Tomković i Jovićević potvrđuju da su samo karika u vođenju ovog montiranog procesa protiv jednog čovjeka i da se pri tome odnose veoma neodgovorno i nečasno.

Zbog svega navedenog smiješno djeluje Duško Marković kada nedavno upozorava patrijarha Irineja ,da ne čeprka po Crnoj Gori“ stavljajući valjda do znanja javnosti kako je Crna Gora uređena država a on ozbiljan političar. Premijer bi mnogo ozbiljnije djelovao kada bi, naprimjer, saopštio ko je to čeprkao i pokušao da podvali pukovniku Aleksiću ono što je neko iz Crne Gore uradio, odnosno ko je naredio da se bez razloga uhapsi ovaj državljanin Srbije, pa mu se zatim ograniči kretanje u okviru opštine Podgorica i pri tom stavi „šapa“ na njegov porodični stan.

Ako je Markoviću komplikovano da kaže kako su u Aleksićevom slučaju državne institucije lagale, kako su vještaci izmišljali nalaze i brutalno lagali (sjetimo se vještaka Nemanje Radojevića), kako tužioci, umjesto da vode istragu, prave konstrukcije a policijski službenici, koji su pronašli i angažovali lažnog pripejd svjedoka Ahma Hajdarpašića, zloupotrebljavali položaj i zamjerali tragove stvarnog izvršioca i još mnogo toga, onda neka kaže ko je stvarno pucao na Predraga Šukovića. Marković to dobro zna.

Kako rekosmo, državni vrh je navikao da vodi borbu sa zamišljenim protivnicima, (pri čemu su ti izmišljeni likovi po pravilu iz Srbije i Rusije) i da u toj borbi obavezno pobjeđuju i tako dokazuju snagu svoje države i, kako vole da kažu, liderstvo u regionu.

Kada je u pitanju pukovnik Radovan Aleksić, možemo reći da je on sve samo nije zamišljeni protivnik i to crnogorsko rukovodstvo dobro zna. Radovan Aleksić zapravo nije protivnik, ni zamišljeni, ni stvarni, on je običan državljanin Srbije, izvanjac, kako to oni pežorativno kažu u Crnoj Gori koji je u Crnu Goru rijetko dolazio i to samo iz porodičnih razloga.

I neko u tome vidi pogodnu priliku da njemu podvali ni manje ni više nego pokušaj ubistva, računajući da im i u slučaju ovog pukovnika može proći onako kako su navikli činiti.

Dakle, Radovan Aleksić nije protivnik, on je veliki problem za sve one u Crnoj Gori koji su mu podmetnuli teško krivično djelo i na ovaj način se sa njim obračunavaju. Problem od Aleksića su bez razloga napravili pojedinci iz državnog vrha, čelnici bezbjednosnog sektora Crne Gore i Tužilaštva i sa tim se moraju suočiti kako bi se slučaj završio na pravno valjan način.

Slučaj pukovnika Aleksića će biti mnogo ljekovit za sve u Crnoj Gori, jer u krivično-pravnom smislu predstavlja montirani proces protiv jednog čovjeka, državljanina Srbije, u kome su uključene sve državne institucije i gde je svaka radnja i postupak u funkciji podmetanja i montaže samo da bi se prikrile sopstvene prljavštine.

Sa etičkog stanovišta on je primjer bezčašća, primitivizma i osionosti pojedinaca i nekih struktura crnogorske vlasti sa naglašenom potrebom da se iživljavaju i prave podvale državljanima drugih država pripisujući njima ono što sami čine.
Neko ko je zlonamjeran bi se mogao zapitati – da li su to mentalitetske karakteristike tog novog nacionalnog identiteta koji se, kako smo više puta čuli, pravi u Crnoj Gori?

Pregled kretanja pukovnika Radovana Aleksića u periodu jun – oktobar 2016. godine

Dana 26. juna 2016. godine ušao u Crnu Goru na graničnom prelazu Bijelo Polje.
Od 26. juna do 4. jula 2016. godine boravi u Podgorici
Od 4. jula do 17. jula 2016. godine boravi u Beogradu
Od 17. jula do 6. avgusta 2016. godine boravi u Crnoj Gori
Od 6. avgusta do 11. avgusta 2016. godine boravi u Beogradu
Od 11. avgusta do 29. avgusta 2016. godine boravi u Crnoj Gori
Od 29. avgusta do 09. septembra 2016. godine boravi u Beogradu
Od 9. septembra do 19. septembra 2016. boravi u Crnoj Gori
Od 19. septembra do 26. septembra 2016. boravi u Beogradu
Od 26. septembra do 2. oktobra 2016. godini boravi u Crnoj Gori.
Dana 2. oktobra 2016. godine lišen slobode na graničnom prelazu Dobrakovo pri izlasku iz Crne Gore.