Momenti nacionalne autodestrukcije – laž Vuka Draškovića

Piše: Peđa Kovačević

Htjeli mi to priznati ili ne, u kreiranju svijesti prosječnog čovjeka, presudnu ulogu imaju mediji. Ne tako davno, Vuk Drašković je u izjavi za Telegraf, koja se srpskim govornim područjem proširila kao virus, rekao da se srpskom narodu mora saopštiti istina i da se srpski narod mora suočiti sa tom istinom.

– Za četiri godine u Sarajevu Srbi su ubili 12.000 civila, a od toga 2.000 djece – glasi Draškovićeva rečenica, koju su prenijeli mnogi mediji.

Drašković nije naveo izvor ovih podataka, ali pretpostavljam da su to mediji koji sprovode politiku bosanskih muslimana, i svi mediji kojima su pomenuti validan izvor. Drašković nije prosječan čovjek, ali se može zaključiti da je i njegova politička svijest izgrađena pod uticajem medija. I iskreno se nadam da je tako, jer ne želim da vjerujem da je Vuk Drašković čovjek koji svjesno laže. Ipak, izrekao je laž.

Godine 2012. u glavnoj sarajevskoj ulici, u znak sjećanja na ubijene Sarajlije, postavljen je niz od 11.541 crvene stolice. Taj broj ubijenih Sarajlija podatak je Istraživačko-dokumentacionog centra iz Sarajeva, na čijem čelu je gospodin Mirsad Tokača. Tog dana u svijet je još jednom otišla slika o stradanju građana Sarajeva koji su ubijeni u „srpskoj agresiji“ na taj grad i Bosnu i Hercegovinu. Svi svjetski mediji su prenijeli sliku ‚“Crvene linije“ koja je postavljena u znak sjećanja na ubijene građane Sarajeva tokom „srpskog iživljavanja“ nad nedužnim stanovništvom „evropskog Jerusalima“. Naravno, svaki gledalac će pod sintagmom „ubijeni građani“, nekom emotivnom logikom, smatrati da se radi o ubijenim civilima tog grada. Nekom gledaocu u Sjevernoj Karolini neće pasti na pamet da zagrebe ispod površine, već će zdravo za gotovo primiti informaciju koju mu prenosi njegova televizija, baš kao što i većina naših građana zdravo za gotovo uzima srpske informacije koje se odnose na ratna dešavanja u Siriji ili u Iraku. U tom uzimanju zdravo za gotovo, gledalac iz Sjeverne Karoline ili Štajerske mora Srbe okarakterisati kao zločinački narod. Tom logikom se vodio i Vuk Drašković, koji je u svojoj izjavi jasno stavio do znanja da misli na 12.000 ubijenih civila. Pored toga, Drašković je, kao i svako neupućen u ratna dešavanja na području Sarajeva, sve ubijene predstavio kao žrtve „srpske agresije“.

Slušajući jedan intervju sa gospodinom Tokačom, od riječi do riječi sam otkucao njegov govor koji se odnosi na ubijene građane Sarajeva, odnosno na broj ubijenih i njihovu klasifikaciju u određene grupe. Otkucani tekst sam sačuvao kao fotografiju, dokaz da je iz Sarajeva ko zna koji put za 25 godina u svijet otišla laž. S obzirom na to da je „Crvena linija“ postavljena po podacima kojima raspolaže njegov institut, zanimljiv je način na koji je on razvrstao ubijene građane Sarajeva, a još je zanimljivija slika koja je otišla u svijet. U Sarajevu je, prema njegovim podacima, poginulo ili ubijeno (vojnik gine, civil je ubijen) 13.745 stanovnika tog grada. Evidencija se vodi za sve građane koji su živjeli na teritoriji tadašnjeg grada, dakle, na teritoriji svih deset gradskih opština, od Pala do Hadžića i od Trnova do Ilijaša. Od tog broja 8.245 su vojnici, oko 6.000 vojnika tzv. ARBiH, a oko 2.200 su vojnici VRS i JNA. Oko 5.500 su civili. Stolice koje su postavljane u znak sjećanja na nastradale su postavljene za sve, izuzev za vojnike JNA i vojnike VRS. U svijet je, dakle, otišla slika o ubijenih 11.541 civila, jer nijedna medijska kuća se nije bavila ovim razvrstavanjem ubijenih na civile i vojnike. Ali, tome nije kraj. Ostalo je više od pet hiljada civila koji su sumnjivo stavljeni u tu kategoriju bez razvrstavanja po osnovu mjesta na kojem su poginuli. Narodski rečeno, ako je u Sarajevu ubijeno pet hiljada civila, a da je deset mnogo je, šta može pomisliti čitalac, gledalac ili zainteresovani iz Srbije, Crne Gore, Hrvatske ili bijelog svijeta?! Naravno, i nakon mog pojašnjenja i umanjivanja broja o ubijenim civilima, te će žrtve pripisati „srpskoj agresiji“ na taj grad.

Malo ko zna, osim onih koji su rat proveli na Grbavici, Vracama, u Nedžarićima, na Dobrinji, Ilidži, u Vogošći, Hadžićima, da su sva pomenuta naselja i opštine tada bili u sastavu Republike Srpske. Malo ko zna da je snajper svakodnevno djelovao po srpskim civilima na Grbavici, Nedžarićima, da su s Igmana granatirani Ilidža i Hadžići, s drugih brda i uzvišenja Vogošća i Ilijaš. Malo ko zna da je jedan pripadnik „Ševa“ svjedočeći o tome kako je snajperom gađao civile po Grbavici, a na pitanje novinara kako je znao da ubija Srbe, a ne Muslimane u tom naselju, rekao: „Birali smo babe u crnini, to zasigurno nisu bile Muslimanke“. Ako je tadašnje Sarajevo pod kontrolom Izetbegovićeve vojske bilo u okruženju, mora se znati i činjenica da je tadašnje Srpsko Sarajevo bilo u gotovo potpunom obruču muslimanskih snaga. Trnovo je najudaljenija nekadašnja sarajevska opština. Svi znamo za neviđeni zločin muslimanskih snaga nad srpskim življem u Trnovu, koje je proporcijalno broju stanovnika, poslije Srebrenice, druga opština sa najviše ubijenih u proteklom ratu. Zamislite da se uz srpsko ime jedanog stanovnika zabačenog trnovskog sela, od Sarajeva udaljenog i preko 30 kilometara, pripiše sintagma „ubijeni sarajevski civil“! Sve civilne žrtve koje su ubijene na tim teritorijama Srpskog Sarajeva nalaze se na spisku ubijenih građana „evropskog Jerusalima“. Ubijeni su od strane tzv. ARBiH i stavljeni na spisak onih koje Sarajevo danas žali.

Muslimanska i zapadnjačka propaganda se tu nisu zaustavile, već su na spisak ubijenih građana Sarajeva od strane „srpskog agresora“ stavili i one Srbe koji su mučeničkom smrću nastradali na Kazanima i silnim muslimanskim logorima. Sadašnje Sarajlije žale i za mojim tetkom, koji je zaklan iza svoje zgrade na teritoriji Sarajeva pod muslimanskom kontrolom. Sarajlije su na spisak ubijenih stavili i čika Mišu, koji je nađen ubijen na istoj teritoriji, a o tome sam već pisao. Sarajlije žale i za dvije djevojčice snajperom ubijene dok su na Grbavici igrale svoje posljednje dječje igre. Na spisku su i Boško i Admira, za čiju smrt su dokazano odgovorne muslimanske „Ševe“. Na spisku ubijenih građana Sarajeva su i pomenute babe u crnini.

Ko je ubio jedno dijete, kao da je ubio cijeli svijet. Još jedna zanimljiva činjenica. Zvanično Sarajevo potencira priču o ubijenih oko 1.600 mališana. U Sarajevu je postavljen i spomenik za tu djecu. Ali, na tom spomeniku stoji uklesano oko 500 imena ubijene sarajevske djece. Gdje se nalaze imena preostalih preko hiljadu mališana? Organizatori podizanja spomenika kažu da još nisu prikupili dovoljno podataka o ubijenoj djeci. Dvije decenije nakon rata oni nemaju dovoljno podataka, ali broj koji šalju u svijet imaju. Gubi li se tu logika? Znamo tačan broj ubijene djece, a ne znamo ko su i čiji su? O godišnjicama pored tog spomenika se okupi nekoliko desetina građana. Je li moguće da o takvim godišnjicama roditelj, ako je živ, ne izađe i svoju tugu ne podijeli s onima čiju nesrećnu sudbinu dijeli? Ako lažu za 1.600 ubijene sarajevske djece, zašto ne bi mogli slagati i za ovaj broj od pet stotina? Vuk Drašković je to sramno zaokružio na dvije hiljade.

Vuče, neka je na čast.