Milo Đukanović: Novokomponovani istoričar i otimač crkvene i državne imovine

Piše: Milan Gajović, diplomirani pravnik sa advokatskim ispitom i diplomirani ekonomista, iz Podgorice

Uoči Nove 2022.godine, Milo Đukanović, nažalost, još uvijek predsjednik Crne Gore, putem medija iz susjedne nam Hrvatske, nastavio je svoj vjerolomni put  širenja mržnje prema Srbima, Srbiji i Srpskoj pravoslavnoj crkvi (SPC), te krivotvorenja crnogorske istorije. Da bi opstao na vlasti i izbjegao neminovni krivični progon, Đukanović je nastavio da se bezprizorno dodvorava globalnim i balkanskim antisrpskim, antipravoslavnim i antiruskim centrima moći. Drugim riječima, nastavio je pokušaj neprirodnog i nekritičkog  prevođenja Crne Gore i „stopostotnih“ Crnogoraca u tzv. „evropski svijet“.

Takav proces, ruski filozof, sociolog, pisac i publicista Aleksandar Zinovjev (1922-2006) nazivao je „pozapadnjavanje“, kao „osobit oblik kolonizacije“ čija je posledica kolonijalna demokratija:

„Suština pozapadnjavanja sastoji se u nametanju nezapadnim narodima i zemljama socijalnog poretka, ekonomije, političkog sistema, ideologije, kulture i načina života koji su slični ili koji imitiraju zapadne obrasce…Masama stanovništva se nudi surogat demokratije u vidu raspuštenosti, slabljenja kontrole od strane vlasti, pristupačne zabave, prepuštenosti samom sebi, sistem vrijednosti koji oslobađa ljude od truda nad sobom i od moralnih ograničenja.“

U intervjuu za Hrvatsku radio televiziju (HRT), od 23.12.2021. godine, Đukanović je kazao da je upis Cetinjskog manastira kao vlasništvo Mitropolije crnogorsko primorske, odlukom Uprave za katastar i državnu imovinu „…još jedan pokušaj uzurpacije crnogorskog kulturno-istorijskog i sakralnog nasljeđa, s jasnim političkim ciljem – da se izvrši srbizacija Crne Gore…To je naravno politička intencija ideologa i promotera velikosrpskog nacionalizma, i u Crnoj Gori i u regionu. To je već duboko zona krivično-pravne odgovornosti, jer govorimo o pokušaju bespravne uzurpacije…vjerujem da će pravni sistem Crne Gore u bliskoj budućnosti smoći snage da krivično- pravno procesuira uzurpatore.“ Naglasio je i da se radi o „uzurpaciji … sakralnog nasljeđa Crne Gore“.

Ovakvim izjavama Đukanović je i sam duboko zašao u zonu ustavne i krivične odgovornosti.

Toponim Crna Gora prvi put se pominje u darovnoj povelji kralja Milutina Nemaljića manastiru Svetog Nikole na Vranjini (na Skadarskom jezeru) u kojoj je zapisano: „…i jeste pridah (manastiru) od Černe Gore…“

Cetinjski manastir izgradio je poslednji vladar zetski Ivan Crnojević. „I ogradih hram u mjestu zvanom Cetinje, i nazvah ga Mitropolijom zetskom…V ime Roždestva ti presveta Bogorodice, szidah si sveti hram tvoj v leto 6992 (1483/84)“

Početkom januara 1485. godine, izdao je manastirsku Povelju, kojom je manastiru poklonio mnoga dobra za izdržavanje. U toku cjelokupnog  trajanja Crne Gore i Jugoslavije, Cetinjski manastir je bio crkvena imovina.

Knjaz Nikola je, 1895.godine, između ostalog, kazao:

„Kroz zla vremena što su prelećela iznad srpskog naroda, uništivši mu i trag državnog života, ova zadužbina  (Cetinjski manastir – M.G.) Ivana Crnojevića, poslednjeg nezavisnog srpskog vladaoca…bila je u stanju da sačuva u neprekidnosti državnu misao, koju je u onoj olujini taj mudri srpski vladaoc sklonio pod Orlov krš. I sem toga da sačuva do naših dana jedinu episkopsku stolicu od onih što je Sv. Sava podigao u srpskoj državi.“

U članu 5. Ustava SPC propisano je:

„U Srpskoj pravoslavnoj crkvi pravna su lica: Patrijaršija, eparhije, crkvene opštine, manastiri, zadužbine, samostalne ustanove ili takvi fondovi i prema crkvenoj namjeni, pojedini hramovi.

Ova pravna lica sposobna su da po propisima zakona stiču i drže kako pokretna tako i nepokretna dobra i vrše sva prava i obaveze koja im kao takvima pripadaju.“

Znači, po samom svom Ustavu, SPC kao cjelina, u svojoj organizacionoj punoći, ne može biti titular prava svojine nad crkvenom imovinom, pa se tako ni Cetinjski manastir ne može upisati na crkvenog vlasnika izvan Mitropolije crnogorsko-primorske.

Takođe, na ustavan i zakonit način, Cetinjski manastir se ne može upisati ni na Republiku Srbiju ili neki njen organ, jer bi to bilo protivno članu 11 (Svetovnost države) i članu 44 (Crkve i verske zajednice) Ustava Republike Srbije.

Svojim zlonamjernim izjavama HRT-u povodom  ustavnog i zakonitog upisa vlasništva nad Cetinjskim manastirom i o crkvenoj imovini, te o navodnoj „srbizaciji“ Crne Gore, Đukanović je još jedanput prekršio član 7 (Zabrana izazivanja mržnje), član 8 (Zabrana diskriminacije), član 14 (Odvojenost vjerskih zajednica od države) i član 58 (Svojina) Ustava Crne Gore, što su razlozi za prestanak njegovog mandata razrešenjem, u skladu sa članom 98 Ustava. Đukanović je ponovo počinio i krivično djelo Izazivanje nacionalne, rasne i vjerske mržnje (član 370 Krivičnog zakonika).

U intervjuu HRT-u, Đukanović je, u vezi uvrštavanja Bokeljske mornarice u crnogorsku nematerijalnu baštinu pod zaštitom UNESKO-a, kazao da je „to tradicija koja je u Crnoj Gori prisutna od 9.vijeka“?!

Bokeljska mornarica jeste nastala u 9.vijeku, kao staleška organizacija mornara. Međutim, po svojim istorijskim obilježjima i javnom djelovanju, to je pretežno rimokatolička i prohrvatska organizacija.

Treba se podsjetiti da je patriotski portal IN4S, 5.oktobra 2018.godine, objavio tekst „…Bokeljska mornarica slavila pad Lovćena“. U tekstu su navedeni podaci iz knjige Vaska Kostića „Bokelji u Prvom svjetskom ratu – Za jubilej 100 godina (1914-2014)“ U toj knjizi se citira cirkularno pismo Admiraliteta Bokeljske mornarice, od 18.januara 1916.godine, adresirano svim bokeljskim opštinama, u kome se izražava radost što su trupe Monarhije  zauzele  Lovćen i naglašava  da su se u njima   „borili… i dobrovoljci naše Bokeljske mornarice“?!

Na svečanosti povodom 30- obljetnice Nacionalne zajednice Crnogoraca Hrvatske, u Zagrebu, 21. prosinca (decembra) 2021. godine, Đukanović je, manirima lažnog i zlonamjernog istoričara, kazao i:

„…djelovanje nacionalne zajednice Crnogoraca Hrvatske utemeljeno je na viševjekovnoj tradiciji crnogorsko-hrvatskih veza…U Ljetopisu popa Dukljanina, najstarijem crnogorskom književno-istorijskom djelu iz 12.vijeka, opisan je sabor u Duvanjskom polju sredinom osmog vijeka na kome su slovenska plemena, a među njima Dukljani i Hrvati, dobili prve državne granice“ ?!

Ovakve riječi može izgovoriti samo ostrašćeni istorijski analfabeta. Naime, Ljetopis popa Dukljanina je literalna kvaziistorijska fikcija, za koju se ne zna ni kada je nastala, ni ko ju je napisao. Njen pisac je, navodno, (rimokatolički) sveštenik Barske nadbiskupije. Najstarija verzija Ljetopisa potiče iz 17.vijeka i napisana je na latinskom jeziku. Imajući to u vidu, kao i sadržaj Ljetopisa, lako je zaključiti da je to rimokatolički i prohrvatski dokument, a time i sredstvo za ostvarivanje antisrpskih i anticrnogorskih geopolitičkih ciljeva.

A šta je, prije karakternog, nacionalnog i vjerskog preloma u mozgu, govorio Đukanović, godine 1990, u intervjuu za beogradski nedjeljnik NIN:

„Što se tiče straha od Srbije, time pokušava manipulisati jedan broj ljudi nasljednika ustašoidne politike Sekule Drljevića i Savića Markovića Štedimlije, politike razbratinjavanja sa srpskim narodom…U svojoj zaslijepljenosti mržnjom oni izmišljaju etnogenetske teorije o tome da smo iz Male Azije, pričaju kako je naše pismo latinično i vjera nam katolička…I to sve s namjerom da dokažu autohtonost i posebnost i odnosu na Srbe…Naglašena briga za Crnu Goru je samo dimna zavjesa iza koje se krije mržnja prema uvijek „potencijalnom okupatoru“ – srpskom narodu. Od svega najviše mrzim četnike, ustaše i stoprocentne Crnogorce ?!“

Jednom riječju, neshvatljivo odugovlačenje sa Đukanovićevim ustavnopravnim i krivičnopravnim procesuiranjem, opasno ugrožava stabilnost države Crne Gore i međunacionalne i međuvjerske odnose u njoj. Jer, „…tragovi mu smrde nečovještvom.“ (Njegoš)