Krim nije Kosovo

Nedjelju dana nakon što su autonomna republika Krim i grad Sevastopolj, postali prvi ukrajinski regioni čije je stanovništvo formalno odbilo da se povinuje teroru kijevske fašističke manjine namjerne da im ukine osnovna ljudska prava, navršilo se 15 godina NATO agresije na Srbiju i Crnu Goru.

Aktuelni predsjednik SAD poručio je sa samita u Hagu održanog na godišnjicu agresije, da je učestalo poređenje slučajeva Krima i Kosova “besmisleno“. Lično mogu da se saglasim sa ovim stavom. Međutim  tačan je samo konkretan zaključak, dok su premise na osnovu kojih ga je Barak Obama izveo jednako lažne, podle i licemjerne kao i čitav njegov pristup krizi u Ukrajini. To moje prvobitno uvjerenje već sledećeg dana u Briselu potvrdio je sam američki predsjednik, besramo lažući da: “NATO je intervenisao tek nakon što su ljudi na Kosovu godinama i sistematski zlostavljani i ubijani. A Kosovo je napustilo Srbiju tek nakon što je organizovan referendum – ne mimo okvira međunarodnog prava, već brižno pripreman u saradnji sa Ujedinjenim nacijama i sa susedima Kosova. Ništa od svega toga nije se desilo na Krimu”. Naime nikakvog referenduma na Kosovu nije bilo, njihova “nezavisnost“ proglašana je aklamacijom u nelegitmnom parlamentu, sastavljenom mahom od bivših terorista.

Obama i ostali zapadni zvaničnici dalje tvrde da prava naroda Krima nije ugrozio niko. Ovu tezu u startu demantuje akt o zabrani ruskog jezika, koji je u Vrhovnoj radi donijela fašistička manjina svega nekoliko časova po nasilnom otimanju vlasti. Da narod Krima nije odlučno reagovao, počeo da se samoorganizuje i da njihove težnje nijesu prepoznate na pravi način u matičnoj državi pitanje je gdje bi se ukrajnski fašisti i njihovi američki nalagodavci zaustavili. Sa druge strane niko nikada u Srbiji nije pokušao da ospori pravo kosovskih Albanaca da slobodno koriste maternji jezik u državnim službama i sredstvima informisanja, kao i da na njemu imaju besplatnu nastavu u školama. Štaviše garantovana je bila i slobodna upotreba albanskih nacionalnih simbola u svim opštinama gdje je ovo stanovništvo činilo većinu.   

Kosovska kriza eskalirala je krajem devedesetih, u trenutku kada razbijanje teritorije Srbije postaje strateški cilj spoljne politike SAD. Za ključnog saveznika u ovom poslu SAD su izabrale albansku narko mafiju. Tako se na Kosovu još jednom se pokazalo da saveznik SAD može postati svako ko u datom trenutku može najbolje poslužiti realizaciji ciljeva njihove imperijalističke politike. Kada se kosovskoj narko mafiji pridodaju ukrajinski fašisti, islamske terorističke grupe u Siriji i Libiji, neofeudalni teokratski režimi bliskog istoka i latino-američke vojne hunte ispada da što se neka društvena grupa nalazi ideološki dalje od “Deklaracije o zaštiti prava čovjeka i građanina“ istovremeno postaje poželjniji i korisniji saveznik američke administracije.

Nalazi uglednog njemačkog dnevnika “Berliner zajetung“, objavljeni nekoliko nedelja pred NATO bombardovanje Srbije i Crne Gore, ukazuju da su aktivnosti terorističke UČK od albanske narko-mafije podržane sa preko 500 miliona njemačkih maraka. List dalje navodi da su saznanja o direktnoj vezi između albanskog terorizma i trgovine drogom imale sve zapadne službe, u prvom redu CIA, čiji su se operativci na Kosovo u velikom broju infitrirali pod maskom posmatračke misije OEBS-a. Američka spoljna politika u kosovskom slučaju ne samo da nije bila gadljiva na direktnu zavisnost UČK od trgovine narkoticima, već je na svaki način pokušala da prikrije razmjere njihovih zločina.

Od svog formalnog konstituisanja pa do kraja 1998. godine, UČK je izviršila ukupno 1845 napada na policiju, vojsku i građane svih nacionalnosti.Stradale su stotine civila, među kojima i 97 Albanaca. Jedina krivica ovih ljudi, koji su uglavnom obavljali obična zanimanja poput poštara, šumara, nastavnika u državnim školama i prostih administrativnih radnika bila je što nijesu poslušali naredbu albanske mafije o sveopštem napuštanju radnih mjesta u državnoj službi Srbije i tako indirektno dematovali združenu propagandu SAD i njihovih narko saveznika da na Kosovu postoji sistematska diskriminacija i progon albanskog stanovništva.

Albanski teroristi su prvi put poslije Aušvica ogranizivano spaljivali tijela svojih žrtava. Desetine kidnapovanih civila svih nacionalnosti dovođeno je u napuštenu fabriku kreča u mjestu Klečka. Nakon sadističkih mučenja njihovi posmrtni spaljivani su u fabričkoj peći. Nakon pregleda mjesta zločina, tim patologa je konstatovao da su u improvizovanom krematorijumu Klečka pronađeni ostatci najmanje 22 žrtve, uključujući ruku petogodišnje djevojčice i djelove tijela nekoliko žena starijih od 80 godina.  

Za račun ove bande zlikovaca, NATO pakt je kršeći međunarodno pravo, povelju UN i svoj unutrašnji statut 24. marta 1999. pokrenuo vazdušnu intervenciju cinično nazvanu “Milosrdni anđeo“. Čitava teritorija Srbije i Crne Gore, uključujući i mjesta udaljena stotinama kilometara od teritorije pokrajine Kosovo, bila su tokom 78 dana izložena žestokom bombardovanju. Procjene da će se srpska vojska raspasti i kapitulirati pod prvim bombama pokazale su se netačnim. Usljed izvanrednog taktičkog rasporeda njen borbeni potencijal iz vazduha se mogao samo ograničeno onesposobiti. Svoju frustraciju zbog nemogućnosti da poraze stotinu puta slabiju vojnu silu, NATO komandanti su što je vrijeme agresije više odmicalo počeli da “liječe“ masovnim udarima po civilnim ciljevima. Selekcija i vrijeme napada na civilne ciljeve planski je birana, sa očiglednim tendencijom da se maksimiziraju broj ljudskih žrtava i patnje preživjelih.  

Počelo se sa mostovima, kojih je tokom NATO agresije porušeno više desetina. Preko 30 ljudi poginulo je 4. aprila kada je NATO avijacija namjerno u “udarnom terminu“ od 20:00 časova gađala most “Slobode“ u centru Novog Sada, drugog po veličini grada u Srbiji, inače udaljenog 400 km od teritorije Kosova. Procjenjuje se da je blizu 50 putnika međunarodnog putničkog voza Beograd-Solun ubijeno je kada je voz namjerno pogođen dok je prolazio most u Grdeličkoj klisuri. Šestoro djece koja su se igrala na starom kamenom mostu u crnogorskoj varošici Murino, poginulo je od NATO bombi. Posebna dimenzija ove tragedije je što su stradala djeca svega nekoliko dana ranije sa porodicama izbjegla sa Kosova, u nadi da će u malom mirnom crnogorskom mjestu pronaći spas od ratnih strahota.

Model ponašanja NATO pakta prema civilnom stanoviništvu najbolje ilustruju riječi akademika Matije Bećkovića: “Nato neman gazeći sve obzire od povelje UN do moralnih kanona univerzuma, prvo je zinula na mostove, a kad se nažderala mostova “zasladila“ se hramovima, bolnicama i staračkim domovima, putnicima po vozovima i autobusima, TV studijima i tornjevima i decom na nošama“. Da bi spriječili da istina o NATO zločinima prema civilnom stanovništvu ode u svijet, avioni zapadne vojne alijanse su 23. aprila bombardovali centralnu zgradu RTS-a. Tom prilikom ubijeno je 16 njenih radnika.

Bombardovanje Srbije i Crne Gore okončano je poslije 78 dana, ne usled vojnog poraza višestruko slabije srpske vojske već zbog prijenji NATO komandanata da ukoliko Slobodan Milošević ne potpiše predaju Kosova, slijedi upotreba specijalnih bombi sposobnih da svake nedjelje ubiju desetine hiljada civila. Nakon povlačenja vojske i policije, sa teritorije Kosova je istjerano 250.000 Srba, kojih se za poslednjih 15 godina vratilo manje od 8000. Mnogi Srbi naivno vjerujući da će 50.000 NATO vojnika imati obavezu da ih zaštiti, pokušali su da posle odlaska srpske vojske i policije ostanu na svojim vjekovnim ognjištima.

Tu svoju naivnost hiljade kosovskih Srba su platili glavom, jer je vojnicima NATO-a komanda striktno zabranila bilo kakvo suprostvaljanje krvavom piru saveznika iz UČK. Očevidac italijanski general Mario del Ekio, stravičnu kosovsku atmosferu nakon dolaska NATO snaga oslikava riječima: “Svakog jutra smo nalazili tela ubijenih Srba na Kosovu. Niko nije dolazio po leševe Srba, koji su bili ostavljeni na svim mogućim mestima. Oni koji sa Kosova nisu pobegli, nalazili su se pod trajnim rizikom da budu ubijeni ili silovani. Napuštene srpske kuće su sravnjivane sa zemljom ili spaljivane. Albanci su stalno napadali crkve i manastire. Njihov je cilj bio da izbrišu svaki trag srpskog prisustva na Kosovu.“ 

Još 1163 Srba se i dalje vode kao nestali. Švajcarski senator Dik Marti, šef specijalnog tima OEBS-a, dokazao je da je većina nestalih Srba sa Kosova odvedena u Albaniji gdje su im povađeni organi i prodati bogatim stanovnicima zapada.  Dakle ispada da je glavni rezultat NATO bombardovanja Srbije i Crne Gore bio je stvaranje lažne države Kosovo – NATO kreature koja svoj budžet puni stranim donacijama, trgovinom narkoticima i organima ljudi.

Broj žrtava NATO-vog “Milosrdnog anđela“ nije se završio okonačanjem bombardovanja i nastavlja da raste u iz godine u godinu. Stvarne žrtve NATO zločina vjerovatno se nikada neće nikada precizno kvantifikovati. Razlog tome je što su tokom kosovskog sukoba NATO snage koristile municiju sa osiromašenim uranijumom, što predstavlja zločin koji prevazilaze sve gore nabrojane. 

Procjenjuje se da je na teritoriju SRJ izbačeno oko 15 tona osiromašenog uranijuma. Tokom 78 dana agresije izvršena su ukupno 112 udara na 92 lokacije. Posebnu dimenziju ovog zločina predstavlja činjenica da je pribiližno polovina udara municijom sa osiromašenim uranijumom izvedena u poslednjih 10 dana rata, u periodu kada je već bio postignut načelan politički sporazum o obustavi neprijateljstava između Slobodana Miloševića i međunarodnih izaslanika Ahtisarija i Černomirdina. Štaviše u naznačenom periodu municijom sa osiromašenim uranijumom dejstvovano je ne samo po oklopnnim borbenim sredstvima, već i po ciljevima za koje su u redovnim okolnostima predviđeni konvencionalni projektili, kao npr. TV repetitor na Pljačkovici, udaljen svega 3 km od centra Vranja. Izmjerena radioaktivnost zemljišta u bombardovanoj oblasti bila je čak 1100 puta veća od dozvoljene.  

General Slobodan Petković, u vrijeme NATO agresije načelnik uprave atomsko-biološko-hemijske odbrane Vojske Jugoslavije i jedan od autora knjige “Zločin u ratu, genocid u miru’‘, o karakteristikama ovog oružija zapisao je sledeće: “Municija od osiromašenog uranijuma, “srebrni metak“, sigurno donosi smrt onome ko ga je pogodio, a ako je imao “sreće“ da ne bude pogođen ali je udahnuo njegovu prašinu, umiraće dugo, život će mu polako odlaziti, a on će biti i svedok nemogućnosti da se tome suprostavi, što je oličenje čistog užasa. Zato i nas obuzima osećanje užasa od saznanja da čovek može takvo podmuklo, nepredvidljivo i izuzetno opasno oružje prvo da izmisli, da ga upotrebi, a onda da iscrpno proučava njegovo dejstvo i posledice po zdravlje ljudi i posmatra njihovu patnju u generacijama potomaka“. 

Udahnutih samo 0,1 mg ovog jedinjenja dovoljno je da izazove kancer. Dok u zemljama Evrope na godišnjem nivou opada broj umrlih i stagnira broj novo-oboljelih od raka, u Srbiji je poredeći period od 2006 do 2009 sa prethodnim četvorogodištem, od karcinoma umrlo za 5742 više ljudi i registrovan porast broja novo-oboljelih za 8496. Broj umrlih od leukemija u poređenim periodima porastao je za 139% sa 1810 na 4276. Komentarišući ove brojke prof. dr. Slobodan Čikarić vodeći srpski radiolog i predsjednik lokalnog Društva za borbu protiv raka, takođe koautor knjige “Zločin u ratu, genocid u miru“ kaže: “Uzročno posledična veza 10-15 tona osiromašenog uranijuma koji je bačen na Srbiju 1999. i dosadašnjeg i budućeg kretanja malignih tumora u Srbiji govori u prilog činjence da je u Srbiji počinjen genocid sui generis“.

Težnja da se sakrije istina od stanovnika oblasti koje su njihove oružane snage kontaminirale osiromašenim uranijumom, predstavlja teži zločin od pukog ispaljivanja radioaktivnih projektila. O kakvom se besprimjernom cinizmu vlade SAD radi pokazuje specijalni priručnik namijenjen NATO vojnicima na Kosovu, u čijem odjeljku naslovljenom“Zlatna pravila“ između ostalog stoji: Držite se dalje od tenkova, zgrada i vozila pogođenih projektilima ili  krstarećim raketama sa osiromašenim uranijumom. Nosite zaštitnu masku ukoliko radite na udaljenosti do 500 metara od tenka, vozila, ili zgrade pogođenih projektilima ili raktetama sa osiromašenim uranijumom. Udisanje nerastvorljivih čestica uranijumske prašine dugoročno je povezano sa zdravstvenim posledicama, uključujući kancer i deformacije kod novorođenčadi. Ove posledice mogu da postanu vidljive tek nekoliko godina kasnije“.

Priručnik dalje sugeriše NATO vojnicima da nikako ne piju vodu i jedu hranu u pomenutim oblastima koja nije detaljno prekontrolisana, zbog toga što “može postati neupotrebljiva zbog moguće kontaminacije osiromašenim uranijumom“.Sadržaj priručnika implicitno dokazuje da osiromašeni uranijum nema kako se to zvanično tvrdi jedinu primjenu kod protiv-oklopne municije, već se koristi i za izradu krstarećih raketa. Upravo je opasnost od osiromašenog uranijuma bio razlog što je poslije samo godinu dana Holandija povukla svoje vojnike sa Kosova i Metohije, deponujući njihove uniforme u specijalna skladišta za radioaktivni materijal. Istraživanja među pripadnicima italijanske vojske pokazala su da na svakih 30 slučajeva oboljelih od raka, čak 28 su vojnici koji su služili na Balkanu.  

I zaista ko poslije svega ima pravo da poredi Kosovo i Krim? Na sreću nova, moćna i jaka ruska država, zajedno sa svojim saveznicima u BRIKS-u postaje snažan faktor koji će u budućnosti spriječiti SAD i njene satelite iz EU da čine zločine protiv svjetskog mira. Umjesto avionskih bombi i drugih podmuklih toksičnih oružija, SAD danas su jedino sposobne da ispaljuju licemjerje, gluposti i bestidne laži. 

Posvećeno dobrovoljcima: 

• Fjodoru Fjodoroviču Šuljgi
• Bulatu Vitalijeviču Gleboviču
• Sergeju Ivanoviču Starcevu

 Državljanima Rusije i Ukrajine palim u kosovskom ratu…