Haradinaj otkrio tajne veze OVK i CIA – Dobričanin: Posledice te saradnje su 300.000 raseljenih Srba, hiljade ubijenih, a teror traje i danas!

Četvrt vijeka nakon NATO agresije na Saveznu Republiku Jugoslaviju, u sudnici u Hagu ponovo je otvorena tema uloge zapadnih sila u dešavanjima na Kosovu i Metohiji. Na suđenju bivšim liderima tzv. OVK, javnost je dobila priliku da čuje potvrdu dugogodišnjih spekulacija o bliskim vezama između kosovske paravojske i zapadnih obavještajnih službi.

Bivši američki zvaničnik Džejms Rubin svjedočio je da je postojala direktna komunikacija između CIA i OVK. Njegove riječi dodatno je potvrdio Ramuš Haradinaj, koji je javno priznao da su kontakti sa Amerikancima postojali mnogo prije oružanih sukoba.

„Još prije 1998. godine imali smo direktne razgovore sa bezbednosnim strukturama SAD. Čak i dok sam živjeo u Švajcarskoj, veze su postojale. Tokom rata nisu prekidane, a nastavljene su i danas“, rekao je Haradinaj, naglašavajući da je saradnja sa Amerikom bila „životna linija“ za OVK.

Iako se u javnosti najčešće pominje slučaj Račak, koji je iskorišćen kao ključni argument za početak vazdušnih udara marta 1999. godine, današnja svjedočenja pokazuju da je saradnja bila mnogo šira i dugotrajnija.

O tome za portal IN4S govori i doktor Vladimir Dobričanin, koji ističe da ove informacije za poznavaoce situacije nisu iznenađenje:

„Svedočenje gospodina Rubina kao i intervju Haradinaja je potvrda onoga što smo već znali tako da ovo za mene, a i za sve one koji su imali i imaju malo više informacija o dešavanjima na KiM od devedesetih do danas i nije neka novina. Još od stvaranja FARK-a, prvog oblika OVK (Oslobodilačke Vojske Kosova) upravo u Švajcarskoj u čemu su učestvovali Adem Demaći, ideološki i politički otac Aljbina Kurtija kao i sam Haradinaj započeta je intenzivna komunikacija ne samo sa američkom agencijom (CIA), već i sa britanskim MI6 i Nemačkom BNDom. Čak, lično smatram da je intenzivnija komunikacija vođena sa druge dve agencije nego li sa Amerikancima.

Nije tajna da su strani instruktori bili prisutni u Albaniji gde su albanske teroriste obučavali za rukovanje raznim naoružanjem, kao i da su ih obučavali taktici za gerilski oblik ratovanja protiv Jugoslovenskih (Srpskih) pripadnika snaga bezbednosti.

U samoj policijskoj akciji u Račku među poginulim albanskim teroristima bila su i dva leša koji po svojoj fizionomiji nisu pripadali albanskom narodu, a nisu ni bili obrezani što još više potvrđuje opravdanu sumnju da se radilo o stranim instruktorima i pripadnicima neke od pomenutih bezbednosnih službi. Nikada, niko nije potraživao ta dva leša tako da su oni ostali u hladnjačama Instituta za Sudsku medicinu KBC Priština.

Pomenuta saradnja se nastavila i tokom 1999. godine, a najintenzivnija je bila tokom bombardovanja SRJ kada su pripadnici terorističke OVK sa terena slali vitalne informacije koje su trebale da učine bombardovanje što efikasnijim.

Naravno, i nakon agresije na SRJ nastavila se direktna saradnja pomenutih agencija koje su imale sve informacije o nestalim srpskim civilima, ali je očigledno to pitanje bilo van agende zbog čega su oni gubili. Zbog toga su albanski teroristi uz saradnju tada zvanične Tirane sprovodili do tada neviđenu akciju trgovine organima na tlu Evrope praćenu nestvarnim zločinima nad srpskim stanovništvom. Za ovu trgovinu organima su znale sve službe uključujući i albansku, ali su se oni svojim nečinjenjem svrstali u saučesnike ovog nezapamćenog masovnog zločina.

Danas, posle 25 godina, posledice te saradnje su skoro 300.000 raseljenih Srba, hiljade ubijenih i nestalih kao i desetine hiljada kosmetskih Srba koji i danas trpe teror Aljbina Kurtija. Sve se to dešava pred licem Evrope, Amerike i njihovih bezbednosnih službi koje, po svemu sudeći, nisu zainteresovane za mir na Balkanu.“

Svjedočenja iz Haga i ocjene stručnjaka poput Dobričanina ukazuju da NATO agresija nije bila izolovani događaj već dio šireg, unaprijed osmišljenog procesa, čije posljedice i danas teško pogađaju srpski narod na Kosovu i Metohiji.