„Dekontaminacija“ do Osijeka

Piše: Vladimir Frolov

Laž o pozdravnoj besedi izaslanika srpske vrhovne komande na prijemu u Zagrebu novembra 1918.godine, znaju već i beogradski vrapci (oni još preostali od „europeizacije“ varoši), ali već četvrt veka jedna soroš-baba uporno vrši „dekontaminaciju“ istine, tvrdeći pritom dogovornu ali srbofobnu „istinu“, kako bi vidljivo opravdala tuđe pare i tuđe ideje.

Baka-dekontaminerka, uporno se poziva na uglednog istoričara Bogdana Krizmana čiji radovi ne sadrže primese novootkrivenih „istina“ kada se citiraju u celosti. Tu sitnicu, imperativ istinitog sagledavanja događaja u njegovom realnom vremenu nastanka, soroš-kursistkinje iz prošlog veka uporno naglašeno „zaboravljaju“, ali zaboravnost je baš nekako u vidljivoj korelaciji sa stavovima hrvatskih „novopoviestničara“!

Međutim, istina ima već utvrđen tok, ali da se čitaoci informišu (ako im nije poznat opis Krizmana), da ipak potsetimo na minule događaje.

Posle primirja, suočeni sa očekivanom talijanskom okupacijom južnoslovenskih pokrajina, ali austrijske teritorije, prvaci Hrvatsko-srpske koalicije u Zagrebu formiraše hitno delegaciju koju su činili Valerijan Pribićević, Laza Popović i major Dragutin pl. Perko. Kao izaslanici tek osnovanog Narodnog vijeća, virtuelne države Slovenaca, Hrvata i Srba koju niko nije priznao, a saveznice Antante nisu uopšte ni marile za njene glasne vapaje.

Delegacija je dobila akreditivna pisma, molbu za regenta Aleksandra i srpsku vladu da upute srpsku vojsku u Zagreb, da se spasi što se spasti dade pred dolazećom talijanskom lavinom, koja kao zemlja-pobednik ima i overen Londonski ugovor, u džepu svog vojničkog koporana.

U toj molbi Narodnog veća SHS za srpsku vladu, doslovce stoji:

„Vladi srpske države!

Vojska bivše austro-ugarske monarkije koja se nakon poraza vraća u svoje krajeve, po svoj će prilici biti radi nestašice hrane pretvorena u neurednu hordu, koja će harati i pljačkati.

Kako mi imademo da štitimo od tih nedaća naše zapadne granice, obraćamo se bratskoj srpskoj vladi, da bi nam pomogla zaštititi zemlju i pučanstvo Srijema i istočne Slavonije i staviti svoje čete na naše raspolaganje po prilici na pruzi Osijek- Šamac ……. “

U Zagrebu, dne 4.studenoga 1918.

Za vladu narodnog vijeća Slovenaca, Hrvata i Srba

Odio za narodnu obranu
Dr. M Drinković“

Delegacija Narodnog veća snabdevena svim potrebnim uputstvima, krenula je 5. novembra 1918. iz Zagreba u veliku neizvesnost svog prijema, nakon četverogodišnjih strašnih zločina počinjenih nad Srbima u Dvojnoj monarhiji, i trogodišnjih u okupiranoj Srbiji.

Međutim, čim su stigli u Beograd, već 8.novembra 1918. primljeni su u komandi II srpske armije, a neposredno po svom prispeću u Beograd primio ih je i regent Aleksandar, već 10.novembra.

Njihovoj se molbi odmah udovoljilo, za delegata srpske vrhovne komande pri Narodnom veću SHS imenovan je generalštabni potpukovnik Dušan T. Simović, koji je pre svog polaska u složenu misiju u komandi armije upoznat sa upravo određenom demarkacionom linijom, koja je dogovorena u Solunu između tek izabranog mađarskog predsednika vlade i generala Saraja, predstavnika savezničkog štaba Antante na Solunskom frontu.

Kao saveznički predstavnik, general Saraj uputio je zahtev načelniku srpske vrhovne komande, da srpska vojska zaposedne demarkacionu liniju, na dotadanjem ugarskom delu Dvojne monarhije, a ne na teritoriji nepostojeće hrvatske države, kako danas uporno lažu razni hrvatski „novopoviestničari“ i „proeuropske“ istoričarke za dogovornu istoriju.

Na sam dan potpisivanja „Beogradske konvencije“ sa Mađarskom (13. 11. 1918.), stigla je u Zagreb opunomoćena delegacija srpske vrhovne komande kod Narodnog veća SHS.

Na zagrebačkoj železničkoj stanici sačekali su ih predstavnici Narodnog veća i odveli kod dr. Mate Drinkovića, poverenika za narodnu odbranu, koji ih je pratio do zgrade Sabora na Markovom trgu, gde je bilo sedište „Predsjedništva Narodnog vijeća SHS“.

Simović je predao svoje akreditivno pismo i isporučio pozdrave srpske vlade i regenta.

U ime Narodnog vijeća SHS, pozdravnu reč uzeo je samoinicijativno (?) dr. Lorković (otac budućeg ministra inostranih poslova NDH!) i počeo da govori o formiranju „Države Slovenaca, Hrvata i Srba“ na teritoriju „otcepljenom“ od Austro-Ugarske (do Drine, Save i Dunava), nezavisne od Srbije i Crne Gore, i o njenom priznanju od srpske vlade.

Potpukovnik Simović ga je pažljivo saslušao i zatim mu odgovorio: „Ja nemam nikakvo ovlaštenje, da Vam dajem bilo kakvu izjavu u tom pogledu i nisu mi poznate intencije vlade. Ali, kao vojnik, mogu Vam reći ovo: Srbija, koja je u ovom ratu dala 1,2 miliona žrtava za oslobođenje i ujedinjenje svoje jednokrvne braće preko Dunava, Save i Drine, ne može ni u kom slučaju dozvoliti, da se na njenim granicama formira neka nova država, koja bi u svoj sastav uzela sve njene sunarodnike i da – posle 4-ro godišnjih muka i potpunog poraza neprijatelja – ostane u pozadini i sve plodove dobivene pobede prepusti drugome koji je u ratu učestvovao na neprijateljskoj strani.

Srbiji – po pravu oružja, a na osnovu ugovora o primirju sa Mađarskom koji je potpisao vojvoda Mišić, kao opunomoćenik komandanta Savezničkih vojsaka na Solunskom frontu, đenerala Franchet d Espereya, pripada sledeća teritorija – Banat do linije Oršava – Karansebeš – r.Maroš – Arad – ispod Segedina; Bačka do linije Horgoš – Subotica – Baja; Baranja do linije Batasek – Pečuj – Barč i dalje rekom Dravom do Oseka; Srem i Slavonija do linije žel. pruga Osek -Đakovo – Šamac ; cela Bosna i Hercegovina i Dalmacija do rta Planke.

Van te teritorije, da se možete opredeljivati po volji, da idete sa Srbijom ili da formirate zasebnu državu.“

Novoproglašena država Mađarska, hitno je sklopila primirje sa savezničkom komandom na Solunskom frontu, i Srbija je kao saveznica zaposela te teritorije kao deo nekadašnje ugarske komponente Dvojne monarhije, a laž o zaposedanju „delova hrvatske države zarad velikosrpskih hegemonističkih ciljeva“, uporno se ponavlja do današnjih dana!

Sami saveznici, već na mirovnoj konferenciji u Versaju, znatno će korigovati ovu demarkacionu liniju na štetu novostvorene kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca.

Megalomanska nastojanja Hrvatske, da posle međunarodnog priznanja od strane Vatikana, Nemačke i Estonije kao prvih prijatelja, popuni svoju „kiflicu“ traju do danas.

Deo te strategije je i laganje o „velikosrpskim okupatorima“, koji ipak nisu dozvolili zloupotrebu pobede srpske vojske, u kojoj su Srbi iz delova Dvojne monarhije i iz Amerike činili trećinu boračkog sastava, koji zasigurno nije ratovao za frankovačko-klerikalne ciljeve!

Tete kontaminerke, uporno zagađuju istorijsku istinu, za interes velikohrvatske kleroustaško-atlantističke novokomponovane ideje – „Slaba Srbija, jak Balkan“ – !

Vreme je za jaku Srbiju, da bi Balkan bio i miran i stabilan!

(Fond strateške kulture)