Beranci odali počast Trifunu Vukoviću i ratnicima Donjovasojevićke brigade

Delegacija udruženja ratnih dobrovoljaca 1912-1918, njihovih potomaka i poštovalaca – Berane, na dan osnivanja udruženja 18. februara 1934. godine posjetili su spomenike Trifunu Vukoviću Baboviću, junaku iz balkanskih i Prvog svjetskog rata i poginulim ratnicima Donjovasojevićke brigade 1912. godine na Štedimu na manastirskom groblju u Beranama.

Prigodnu besjedu o Udruženju i o ovim istorijskim događajima i ličnostima održao je istoričar Goran Kiković, koji je istakao da ovo Udruženje poštuje i obilježava sve datume i ličnosti od Kosovskog boja 1389-te pa do 1918-te.

„Zato smo u proteklom periodu od 23. godine od kada smo obnovili rad afirmisali zaboravljene događaje, bitke i junake Beranskog kraja i prostora oblasti Vasojevića i time otrgli od zaborava našu slavnu prošlost, zarad budućnosti naših potomaka. Jer, onaj narod koji zaboravlja svoju prošlost neće imati budućnost“, istakao je Kiković.

Rekao je da Udruženje ratnih dobrovoljaca, njihovih potomaka i poštovalaca iz Berana obilježava kao dan osnivanja dan kada je u Beranama 18. februara 1934-te održana Osnivačka skupština Ratnih dobrovoljaca Sreza Beranskog. U tadašnjem Beranskom srezu bilo je 1 200 dobrovoljaca, podsjetio je Kiković, koji je napisao knjigu o ovom udruženju pod nazivom „Preci i potomci“ u kojoj je opisan rad od osnivanja 1934. do 2014. godine.

On je istakao da je cilj postojanja Udruženja danas da okuplja potomke i poštovaoce ratnih dobrovoljaca radi njegovanja slavnih slobodarskih tradicija dobrovoljačkog pokreta, sloge, razvijanja patriotskih osjećanja, čuvanja duhovnih vrijednosti i kulturnih dobara srpskog naroda.

Govoreći o ulozi Trifuna Vukovića u oslobodilačkim ratovima, Kiković je rekao sljedeće:

“Kao što je poznato na Solunskom frontu kralj Aleksandar je bio ozbiljno ranjen. Prvi koji mu je u pomoć pritekao bio je Trifun Vuković. Iako ranjen Trifun se nije obazirao na sopstvene rane. Znajući da je kralj u opasnosti stavio ga je na rame i nosio kroz kišu kuršuma i granata do mjesta gdje mu je ukazana pomoć. Kada je to vidio francuski general Franš Depere, rekao je: „Ovo je jedinstven primjer vojničke vrline i hrabrosti da ranjeni sluga nosi ranjenog gospodara“. Od tada su kralj i Trufun postali veoma bliski prijatelji“.

On je potom istakao da je 2000. godine podignut spomenik poginulim borcima Vasojevićke brigade, koji su na Štedimu 1912-te pokopani. Njihovi zemni ostaci preneseni su i sahranjeni 1998-me kod manastira Đurđevi Stupovi u Beranama.

Na spomeniku su uklesane sljedeće riječi:

„Ratnici 1912. g. koji su poginuli na Štedimu

Vinicka: Vukićević A. Jovan, Dabetić N. Vukajlo, Dabetić N. Vuksan, Zečević Z. Mileta, Zečević M. Nikodin, Zečević V. Veko, Ivanović P. Radun, Lalić L. Ivan, Saičić G. Mirko, Ćeranić P. Rade, Džiknić F. Veličko, Džiknić M. Veko; Buče: Golubović M. Aleksandar-Leko; Pešca: Nedić T. Jevrem; Petnjik: Barjaktarović P. Lakić, Barjaktarović M. Risto, Barjaktarović A. Novo, Barjaktarović J. Miro, Barjaktarović I. Ljubomir, Babović O. Milonja, Babović M. Radota; Budimlja: Babović Mileta; Polica: Obadović L. Petar; Kaludra: Ralević Obrad. Spomenik podigoše njihovi potomci 12. jula 2000.“

Kiković je podsjetio da je Mitropolit Crnogorsko-primorski Amfilohije tim povodom, odobravajući podizanje spomenika iznad manastira Đurđevi Stupovi, napisao: “Ovdje počiva 30 srpskih ratnika. Zakleše se Bogu i pričestiše se u hramu Đurđevi Stupovi i položiše živote za svoju vjeru i otačastvo na Štedimu 28. oktobra 1912. godine. Preniješe ih u manastir Đurđevi Stupovi i spomen podigoše njihovi blagodarni potomci“.