Odgovor Adžiću: Poziv antisemite Sekule Drljevića na istrebljenje ustaničke “gube iz torine”

Tekstom, pod naslovom “Sekula Drljević nije bio ratni zločinac, ali jeste bio kolaboracionista”, g. Novak Adžić je doveo u sumnju svaku pomisao da se on ozbiljno bavi istorijom.

Adžićev krupni promašaj, koji se ogleda u tvrdnji da je Drljević počeo saradnju sa Pavelićem tek početkom 1942.g., je prosto rastočio dr Rastislav V. Petrović citiranjem tekstova iz ustaškog lista “Hrvatski narod” od 11. i 13. aprila 1941. godine.

Adžić: Ustaše nazivaju Drljevića “glasovitim liderom Crnogoraca”!?

Novak Adžić ne može opovrgnuti da je Sekula Drljević dotrčao u zagrljaj ustašama i Paveliću samo dva dana poslije uspostavljanja NDH.

Tamo, u Zagrebu, on nije prosto “sarađivao sa ustašama”, već su ga ustaše odmah promovisale u budućeg firera Crne Gore, preko tzv. crnogorskih studenata u Zagrebu, okupljenih u Klubu akademske omladine „Njegoš“. Ti “studenti” su napisali „Proglas” na dan uspostavljanja NDH, kojeg su sjutradan, 11. aprila 1941. godine, objavili u ustaškom listu “Hrvatski narod” pod naslovom “Crnogorci traže neovisnu državu”.

U njemu su, uz pozdrave tek rođenoj NDH, objelodanili svoju želju, pokličom: “Živio vođa Crnogorskog naroda dr Sekula Drljević”!

Nasporni fakt pisanja ustaškog lista “Hrvatski narod”, gdje je jasno da je Pavelić propagandno projektovao Drljevića za firera marionetske Nezavisne Države Crne Gore, Novak Adžić ne demantuje osporavanjem fakta, već etiketama na račun dr Rastislava V. Petrovića. Ispada sledeće, Adžić nije politički istomišljenik dr Petrovića, pa s tačke gledišta Adžića dr Petrović ne može biti u pravu čak i kada citira gole fakte?!

Adžić u prošlom odgovoru navodi tekstove koje je Drljević objavljivao u listu “Graničar”. Da pojasnim, list “Graničar” je izlazio u Zemunu, tada dijelu NDH, od 1942. do 1944. godine kao “Tjednik za Zemun i Srijem”. Radilo se o ustaškom nedjeljniku, kojeg Jevreji snažno optužuju da je vodio “gnusnu antisemitsku propagandu”.

Nameće se pitanje, kako Adžić može da se poziva na ustaški list “Graničar”, a dr Petrović ne može na ustaški list “Hrvatski narod” a da, usput, ne dobije neku etiketu od nekog Adžića?!

Na drugoj strani, Adžić je u pretprošlom tekstu, pod naslovom “To što je Drljević sarađivao sa ustašama ne znači da je ratni zločinac”, citirao memoarsko- nevnički zapis „Istina o Bleiburgu“ kojeg je napisao Danijel Crljen. Novak Adžić Crljena opisuje ovako: “pripadnik ustaškog pokreta i funkcioner u NDH”, “pukovnik NDH i publicista”. Zatim citira Crljena, gdje on kaže: “Među žrtvama Bleiburga posebno mjesto zauzima glasoviti lider crnogorskog naroda dr. Sekula Drljević, dugogodišnji politički suradnik dvaju povijesnih vođa hrvatskog naroda Stjepana Radića i Dra Ante Pavelića.”

Iz mišljenja Crljena slijedi da su ustaše smatrale Sekulu Drljevića glasovitim firerom crnogorskog naroda, čak i kada je istjeran iz Crne Gore, što govori o ustaškoj neodustajnosti da ga po svaku cijenu ubace u istoriju kao neku važnu, “glasovitu“ličnost Crnogoraca.

Drljević je nacista i fašista, a da li je patriota?

Preporučujući “naučnom radniku” g. Novaku Adžiću da se više bavi činjenicama i analizama, a manje kvalifikacijama svojih neistomišljenika, prelazim na sledeću temu.

U prošlom tekstu sam citirao sledeći stav Novaka Adžića: “Dr Sekula Drljević nije bio fašista i nacista, po ideološkim uvjerenjima, već crnogorski suverenista i nacionalista odbrambenog tipa…”. Taj stav je branio pozivajući se na neki nepostojeći “naučni princip”.

Citirajući govor Drljevića na Petrovdanskom saboru, uputio sam Adžiću vrlo precizno pitanje: ”Ako je, po Drljeviću, Hitler ‘evropski genije’ i ‘Veliki Evropljanin’, Musolini – isto to, i dodatno: ‘genijalni tvorac i vođa fašizma’ i ‘genijalni stvaraoc fašističke Imperije’, po kojem to ‘naučnom pristupu i metodologiji proučavanja istorijskih činjenica, događaja i aktera’” Novak Adžić tvrdi da Sekula Drljević nije bio nacista i fašista?“

Novak Adžić na ovo pitanje nije dao odgovor, jer ne postoji metodologija, naučna i nenaučna, po kojoj se očiglednost, da je neko bio bučni fašista i nacista, može izvrnuti ili poništiti. Pogotovo u situaciji što je Drljević bio ništavni sluga Pavelića, i ustaša- koji su po brutalnosti bili gori zločinci na Balkanu čak i od njemačkih nacista. Znači, g. Novak Adžić nije upućen čak ni u naučne metodologije istorijske nauke, kojima se hvali i na koje se poziva, što govori, nažalost, o njegovoj neznavenosti.

Ostaje druga Novakova teza- da je Sekula Drljević bio patriota, “crnogorski suverenista i nacionalista odbrambenog tipa”, što takođe treba proanalizirati! U tom smislu, neizostavno moramo napraviti poređenja političkog ponašanja Drljevića u Kraljevini Jugoslaviji, sa ponašanjem poslije dolaska Italijanskih okupacionih trupa u Crnu Goru 1941. godine.

Krupni kadar za razne prilike

U borbi protiv takozvane “srbijanske okupacije”, Drljević se u Kraljevini Jugoslaviji koristio raznim ekstremnim i neetičnim metodama propagande. Već sam ranije rekao da je u svojim šovinističkim nastupima zločine prikazivao u “krupnom planu”, da bi iz njih projektovao mržnju.

Recimo, beskonačno propagandno iskorišćavanje tragedije porodice Zvicer u, beskrupulozne, propagande svrhe. Neprestane generalizacije zločina i postradalih zarad dizanja političke prašine.

U tom smislu, Adžić je nedavno pokazao još jedan ekstremni primjer propagandne manipulacije Drljevića. U tom primjeru Drljević tekstom “slika” emocijama nabijeni, epski kadar maltretiranja i batinjanja Stoje Marković, koja se cijelu noć sa puškom u ruci borila protiv žandarma a ujutro uhapšena.
Evo te “slike” o kojoj govorim, koju piše Drljević pod psudonimom “Flavijus”:

“Istoga dana oko podne provela su je četiri žandarma kroz Podgoricu. Ruke su joj vezane gvozdenim lancem. Crna, bujna, duga kosa pala joj je niz leđa. Njene velike crne oči zadržavaju svoje prezrive poglede na varošanima, koji ju preplašeno gledaju ispred svojih trgovačkih i zanatlijskih radnja. Visoki stas, prsi slične planini, kroz koju je do jučer hajdukovala i snažne mišice čine skoro nevjerojatnim da mlada herojkinja nema još punih 19 godina. Jedan žandarm udari je tri puta kundakom među pleća. Ona pade. Kad ju digoše pogleda gordo oko sebe i izgovori ove značajne riječi: ‘Sijecite me na komade, pecite me! Niti ćete što od mene doznati niti ćete Crnu Goru u ropstvu zadržati!’

Elem, na primjeru porodice Zvicer, i Stoje Marković, očito se ocrtava propagandna manipulacija Sekule Drljevića, gdje krupnim kadrovima, scenama, želi podgrijati javnost do usijanja. Na drugoj strani, zločine koje su činili komiti nad civilima ne samo da neće ovako odslikavati, već ih uopšte neće ni spominjati.

Novak Adžić, u ovakvim šovinističkim izletima Drljevića vidi patriotizam, i to odbrambeni, ne videći neetičnost Drljevićevog skakanja po kostima i ranama u propagande svrhe.

Ako ne vidi, tada ću predstaviti Drljevića u drugoj situaciji, gdje se jasno ocrtava njegova politička ništavnost i nemoral.

Posle italijanske okupacije, nestadoše zločini okupatora!

Poslije vatrenog govora kojeg je održao 12. jula na Perovdanskom saboru na Cetinju, u kojem je veličao kao “svoje oslobodioce”: “dva Velika Evropljanina” i “dva velika genija”- Hitlera i Musolinija, Drljeviću je prisjeo doručak sledećeg dana, jer se digao veliki Trinaestojulski ustanak.

Trideset dvije hiljade ustanika, raznih političkih ubjeđenja, se diglo protiv Italijana, tretirajući ih okupatorima a ne oslobodiocima, kako ih je ocjenjivao Drljević.

Poslije suočavanja sa ustankom, Italijani su krenuli u njegovo gušenje. Tada se na Crnu Goru, koja je imala oko 400 000 stanovnika, obrušila silna armija od 100.000 italijanskih vojnika, i dodatnih 20.000 vojnika, pripadnika albansko- muslimanskih milicija.

Istoričar dr Živko Andrijašević u tekstu “Impozantni rezultati Trinaestojulskog ustanka, teški dani za partizane…”, opisuje gušenje ustanka na ovaj način:

”Italijanska reakcija na ustanak bila je munjevita i snažna. Oko 15. jula italijanska vojska izvršila je koncentraciju u rejonu Podgorice, da bi tokom narednih dana preduzela akcije prema Cetinju i drugim žarištima ustanka. Oružani odredi su se povlačili daleko od komunikacija ili su bili raspušteni. Do 15. avgusta, čitava teritorija Crne Gore bila je stavljena pod potpunu italijansku kontrolu.

Tokom operacija za reokupaciju Crne Gore, ali i kasnije, italijanska vojska sprovodila je represalije nad stanovništvom. Najveće represalije izvršene su u cetinjskom i barskom kraju, gdje je žarište ustanka bilo najjače, dok su u drugim krajevima Crne Gore odmazde sprovođene u manjoj mjeri. Italijani su uglavnom strijeljali one za koje su imali saznanja da su učestvovali u ustanku ili da su ubijali italijanske vojnike. Paljene su i kuće ustanika, a više hiljada ljudi sprovedeno je u internaciju.”

Toga momenta, kada su počele odmazde Italijanske okupacione armije nad narodom, više nije bio odbrambenog patriote Sekule Drljevića da koloritno opisuje paljenje kuća, batinjanje i strijeljanje civila od strane okupacionih snaga.

Čuveni ljubimac Novaka Adžića, pod psudonimom Flavijus, više nije htio opisivati žrtve represije krupnim planom, i nije vidio kod žrtava italijanske odmazde ono što je viđao ranije: “Crne, bujne, duge kose, pale niz leđa. Velike crne oči koje zadržavaju svoje prezrive poglede na… Visoki stas, prsi slične planini, kroz koju je do jučer hajdukovala i snažne mišice…”!

U očima Drljevića više nije bilo nekih novih Zvicera, Stoja,…, među žrtvama represije, da ih s nabojem emocija opisuje, i raspiruje ustanak. Je, on to više nije vidio, niti želio da vidi, niti mu je bilo interesantno.

Nestali su krupni kadrovi podlog Flavijusa, da zapale i zažare narodne mase i daju signal drugoj strani da se zaustavi. Jer, Drljević je stao na stranu onih koji vrše represije i odmazde, i sva mu se piramida zla na kojoj je gradio lažni patriotizam u Kraljevini Jugoslaviji srušila u jedan mah.

Etiketu “janjičara” Drljević uzima za sebe!

Od početka Trinaestojulskog ustanka do kraja avgusta 1941.g. nije primjećeno da je Novakov “odbrameni nacionalista” Drljević svojim tekstovima i govorima branio narod Crne Gore od italijanske odmazde. A kada je Flavijus progovorio, desilo se čudo, napao je nove komite, koji su sebe nazivali partizanima i narodnim ustanicima, i opravdavao zločine tokom odmazdi nad stanovništvom.

U govoru, kojeg je 30 avgusta 1941. održao preko Radio Cetinja, Sekula Drljević je rekao sledeće:

”Nedostatak intenzivnog nadzora nad kretanjem sumnjivih osoba po zemlji iskoristili su engleski agenti, da organizuju crnogorske komuniste, i to pomoću komunista necrnogoraca, većinom Jevreja, i da naprave zavjeru protivu crnogorskog naroda i italijanske vojske.
Četrnaestog jula komunistički luđaci, po naredbi moskovskoga diktatora Đurđijanca Staljina, napali su podlo, iz zasjede, pojedine malobrojne posade italijanske vojske…

Poginulo je nekoliko italijanskih vojnika. Time je italijanska vojska dovedena u položaj pravedne nužne odbrane i preduzela je mjere za munjevito utušenje ustanka. Stradalo je i pravednih, ali u takvim prilikama ne može biti drukčije.”

Možete zamisliti, italijanski okupator je, po Drljeviću- “doveden u položaj pravedne nužne odbrane”, a stradanje nedužnih građana ovako opisuje- “u takvim prilikama ne može biti drukčije”!?

Drljević nije gušenja ustanka od strane Italijana opisivao onako kako je radio ranije, a radio je ovako: “Na neuspjele ustanke odgovoreno je kaznenim pohodima vojske i janjičara na sva plemena, koja su sudjelovala u ustanku. Spaljivale su se kuće i uništavala pokretna imovina… Odrasli članovi porodica, koje su sudjelovale u ustanku, bili su po zatvorima, u kojima su u najviše slučajeva poubijani.”

Nekada je borce protiv komita Drljević klasifikovao “janjičarima”, a ovaj put je sam, po istoj klasifikaciji, odlučio da bude “janjičar”. Prije 1941. Drljević je opisivao da su komiti junački iz zasjede napadali žandarme, a sada govori da su ustanici “napali podlo, iz zasjede, pojedine malobrojne posade italijanske vojske…”.

Ispoljavajući antisemitizam, on tvrdi da je ustanak “jevrejska zavjera”.

Drljević ustanike naziva “komunističkim luđacima”, mada je nekada komuniste branio pred sudovima. Ne obazire se na činjenicu da je od 32.000 ustanika Trinaestojulskog ustanka bilo oko 7.000 komunista i 25.000 nekomunista, jer to znači da nisu ustali samo komunisti već svi, a to mu ne odgovara.

Drljević je faktički izdao svaku ideju za koju se borio, ma koje prirode ona bila, samo mu je još preostajalo da pozove Italijane na borbu protiv ustanika, pa da sebe poruši temeljno i bez ostatka. On je i to uradio! Bez razloga, jer tada još nisu počela tzv. “lijeva skretanja”, tako da se nije mogao “vaditi” na zločine dijela ustanika protiv civila. Znači, ni tu nije imao nikakavog olakšavajućeg faktora” u vidu povoda!

Trijebljenje gube iz torine nije zločin?

U nastavku govora, Sekula Drljević je ustanike nazvao gubom iz torine, koju treba istrijebiti. Evo tog segmenta:

”Istina je da je komunizam međunarodna bolest, od koje Evropa boluje već nekoliko decenija. Ali je sigurno da će Evropu od te bolesti za vazda izliječiti pobjedonosne armije sila osovine, koje su već na pragu Petrovgrada, Moskve i Kijeva, ali crnogorski narod mora sam sebe od te bolesti liječiti.

Crnogorski narod mora dobro uočiti da je ovo sada već drugi slučaj da neki njegovi školovani, a najviše poluškolovani, sinovi pretvaraju domove crnogorskih seljaka u zgarište. Već po drugi put dokazuju da su izgubili organsku vezu sa Crnom Gorom i njenim brigama, i postali svačiji, samo ne crnogorski.

Crnogorski narod, da, bi osigurao Crnu Goru i svoju budućnost, mora sa njima ozbiljno i konačno obračunati na ovaj ili onaj način… Pozivam crnogorski narod, a naročito crnogorske seljake, da učine sve, da što prije istrijebimo gubu iz torine. To je jedini put ka srećnoj budućnosti.”

U ovom dijelu govora Drljević ne optužuje italijanske trupe, već ustanike, da su oni ti koji ”pretvaraju domove crnogorskih seljaka u zgarište”!

Ali, glavno je to što Drljević u govoru poziva da se sa ustanicima “mora ozbiljno i konačno obračunati na ovaj ili onaj način…” i zaključuje misao jasnim pozivom:”Pozivam crnogorski narod, a naročito crnogorske seljake, da učine sve, da što prije istrijebimo gubu iz torine.”

Sa ovim što je rekao, sa pozivom na obračun sa sopstvenim narodom, na njihovo istrebljenje, znajući da je sva Crna Gora bila učesnik ustanka, Drljević je rekao ono što niti jedan kvisling u Evropi nije rekao.

Poslije ovakvih Drljevićevih bahanalija, beskonačnog zla kojeg je isijavao, Novak Adžić brani Drljevića na ovaj način:

”Sekula Drljević nije bio ratni zločinac… Svako je nevin dok mu se pravosnažnom presudom u zakonitom sudskom postupku na kojemu je imao pravo na odbranu ne dokaze krivica.”

Pa eto, neka sada Adžić juri “zakonske postupke” kada se radi o Drljevićevom pozivu da 120.000 okupacionih trupa „istrijebi gubu iz torine“ u Crnoj Gori! Mada, čini mi se da Adžić pokušava moralnu poganštinu opravdati nedostatkom zakonske presude, što je krajnje nedostojno s moralne tačke gledišta.

Adžić je pobrkao pojmove, jer osim državnog suda postoji i sud javnosti, koji je za neke ličnosti oštriji nego državni sud. Kada neko, za ružna djela i pozive na obračun sa stanovništvom- dobije od javnosti status moralne gnjide, tu ga nikakvi sudovi ne mogu opravdati.

Drljević je sve izdao što se moglo izdati, samo nije izdao svoj ekstremizam i huškanje na sukob, skakanje po kostima mrtvih i živih- koje bi želio vidjeti mrtvima. To mu je bila jedina konstanta, koja se završila kada su mu došli lovci na nacističke glave, oni na čije istrebljenje je Drljević pozivao 30. avgusta 1941.godine.