Volšebni antiteoretičari: Dukljansko samorazorno tumaranje  

Piše: Vojin Grubač

Baš je zanimljivo koliko se Šukovićeva “Antena M” stara da uvrijedi pravoslavne vjernike, sve sa skandaloznim  i neljudskim izjavama raznih prikaza, kao i specifičnim osvrtima raznih likova koji u toku svojih priča prezentuju antilogiku.

 Poslednji primjer antipravoslavnog divljanja su nam, na “Anteni M”, demonstritrali Novak Kilibarda i Ranko Đonović, a sve kroz tekst s nazivom “Kilibarda: Vlast pokazala nemoć; Đonović: Zašto država dosad nije uklonila nelegalno izgrađene objekte?”(1).

Iako ova dva ordinarna medijska zombija odlično znaju da svojim izjavama šire mržnju prema 99 odsto pravoslavnih vjernika,  to im ne smeta da pomamljeno izigravaju prčevite režimske ideološke lude.

 Pa, da vidimo šta su rekli, i o čemu se radi.

Probirljivi ekstremisti žele nacifikaciju Crne Gore

 I tako, “Antena M” nam je u svom tekstu (1) obznanila da izvjesni Novak Kilibarda, eto,  smatra “da je u pojedinim slučajevima vlast pokazala nemoć, naročito kad je posrijedi nelegalna gradnja i devastacija crnogorskih manastira”, pa potom citirala njegove riječi:

 “Nažalost, vlast tu dosad nije imala dovoljno snage. Kao što je prvo dozvolila da se na Rumiji napravi ona gvozdena crkva koja je značila razbijanje etničke homogenije, koja je jedinstvena bila na Balkanu, tako je i kasnije dozvoljavala da se radi ono što nije bilo po zakonu.” (1)

Izmišljajući “etničku homogeniju”, koju je on godinama urnisao svojim ekstremizmom, Kilibarda zaključuje sledeće: “Prema tome, da li zbog glasova koje treba da ima prilikom izbora ili nečeg drugog, svakako nije pokazivala snagu koju joj komanduje crnogorska država svojom istorijom”. (1)

Zatim je išla izjava tzv. “političkog analitičara Ranka Đonovića”, koji je komentarisao stav predsjednika Vlade Crna Gore Duška Markovića- da država “ima snage da ukloni sve nelegalno izgrađene objekte MCP te da, zarad pronalaženja rješenja dijalogom, ne želi to da radi”.(1)

 Ćonović je, kao protivnik bilo kakvog dijaloga, rekao sledeće: “Pravo pitanje za gospodina Markovića, ovu i prethodne Vlade, zašto nijesu takve objekte odmah uklonili, zašto ih ne uklanjaju danas i zašto su dozvolili izgradnju takvih objekata, a nikako da nam neko objašnjava da takvi objekti mogu biti uklonjeni ili srušeni”!(1)

Dakle, ovoj dvojici probirljivih ekstremista smetaju dva “nezakonito podignuta crkvena objekta” Mitropolije crnogorsko primorske- “koja se moraju odmah porušiti”, a ne interesuje ih što u Crnoj Gori ima preko 100.000 nelegalnih objekata, pri čemu je nadležnim instancama za legalizaciju tih objekata pristiglo 51.000 zahtijeva. (2)

Samim tim, nije ispravno njihovo pitanje- zašto crnogorski režim odmah ne nasrne na pravoslavne vjernike i njihove crkve, već je pravo pitanje- zašto se ovakvi neonacisti ne nalaze u tamnici, da odrobijaju svoje mržnje?!

 Jer, očigledno je da ove dvije ideološke spodobe žele nacifikaciju države, sve pokušavajući, svojom huškačkom retorikom, gurnuti državu na besmislenu upotrebu državnog aparata protiv većinskog pravoslavnog naroda Crne Gore.

Elem, sve su prilike da- imajući ovakve učenike i sledbenike, Gebels može mirno spavati u grobu!

Ćonović: Srpstvo i srbovanje je suštinska vjerska odrednica Crnogoraca

 Dakako, Kilibarda se u tom pamfletu “Antene M” osvrnuo i na skandalozni predlog  Zakona o slobodi vjeroispovijesti, rekavši kako “vjeruje da je to prilika koju će država iskoristiti kako bi ispravila nepravdu prema Crnogorskoj pravoslavnoj crkvi”, uz čudni izvod:

“Danas je tako složena situacija da se govori da li CPC može da ima pravo koje je imala kroz vjekove.”

Poslije svega izloženog, valjalo bi se podsjetiti nekih ranijih izjava ovog dukljanskog dvojca, da bi stvari bile mnogo jasnije.

U predočenoj izjavi Novaka Kilibarde, koji sebe definiše agnostikom, vide se da mu “srce previsnu” za fantomskom vizijom CPC “kroz vjekove”, iako agnostici ne konstatuju bilo kakve religije, jer ih one ne interesuju.

 A u jednoj emisiji crnogorske IN Televizije, Kilibarda je vladiku Petra Drugog Petrovića Njegoša okarakterisao kao teškog „antiislamistu i antiturčina“,  rekavši tom prilikom sledeće: “Nema antiislamskijega pisca na planeti nego što je Njegoš, jer mu je to trebalo kao ideologu ili političaru…“!?

Na drugoj strani, Ranko Đonović je u jednom svom tekstu napravio interesantnu digresiju, objašnjavajući termine “srpstvo i srbovanje” Petrovića na ovaj način: “Krajnje je vrijeme, da se na jednostavan način objasni i Njegoševo i srbovanje kralja Nikole. Njegoševo i Nikolino srpstvo u ničemu nije bilo usmjereno, niti protiv crnogorstva, niti protiv Crne Gore, jer Njegoš i kada pominje srpstvo ono je isključivo u smislu vjerske pripadnosti, što je u tom vremenu suštinska odrednica na ovim prostorima.”

 Potom Đonović nastavlja ovako: “Tako srpstvo kao vjera nije bilo usmjereno protiv Crne Gore i Crnogoraca. To i takvo srpstvo, konačno se mora objasniti svim građanima Crne Gore, a ne nikako tako što će se izbjegavati pominjanje njegovog imena, jer bi time ostalo neshvaćeno mnogo što šta, odnosno ostao bi i dalje veliki prostor, za prevarante i manipulisanje, onih koji su neprijatelji Crne Gore.” (3)

 I dok Đonović objašnjava javnosti da je u vremenima dinastije Petrović srpstvo bilo vjera, koja je skupa sa srbovanjem predstavljala suštinsku odrednicu vjerske pripadnosti Crnogoraca,  dukljanski akademik Radovan Radonjić je u svojim suštinskim  analizama otišao miljama dalje od Ćonovića, i sve to još slikovitije pojasnio.

Dukljanski akademik: Mitropolija je bila promoter srpstva i rusofilstva 

 Naime, akademik Radovan Radonjić je u jednom svom tekstu (5) optužio sadašnju crnogorsku vlast, na čelu sa Đukanovićem, i sve dvorske istoričare- da ne žele prihvatiti “notorni fakt” da su Petrovići bili velikosrpski velikosrbi, panslavisti, uporni pregaoci obnavljanja Dušanovog carstva i pristalice stalnog prisustva Rusije na tlu Crne Gore. (4)

I ne samo to, već je Radonjić u svom tekstu  ustvrdio da dvorski istoričari nisu pružili “niti jedan dokaz da su „dinasti“ Petrović Njegoš ikad rekli lijepu riječ za Crnu Goru i Crnogorce, osim prilikom njihovog trivijalnog „sokoljenja“ da ratuju kad to Rusi traže, ili sami procjenjuju da je to za ekspanziju slovenstva dobro i za „ujedinjenje srpstva“ korisno.” (5)

A dukljanski akademik prof. dr Radovan Radonjić, mora se napomenuti, je “prejak štih”  u odnosu na Kilibardu i Đonovića, jer je imao izuzetno bogatu naučnu aktivnost.

Naime, dr Radonjiću je štampano čak 38 knjiga, od kojih su pet univerzitetski udžbenici, a dodatno je objavio više od 250 stručnih i naučnih radova, pri čemu je više od pedeset prevedeno na svjetske jezike (engleski, francuski, ruski, italijanski, japanski, njemački, kineski).

Ako sve ovo sublimiramo, te se saglasimo da Mitropolija crnogorska primorska mora sličiti, kao što Kilibarda kaže- “Crnogorskoj pravoslavnoj crkvi kroz vjekove”, onda dobijamo za rezultat nešto vrlo interesantno.

Naime, Mitropolitu Amfilohiju bi se moralo “desiti preobraženije”, pa bi morao biti  teški „antiislamista i antiturčin kao Njegoš“, u skladu sa stavom Kilibarde o vladici Petru Drugom.

Zatim bi Mitropolit morao “srbovati kao Petrovići”, te se založiti da pravoslavlje u Crnoj Gori kao suštinsku odrednicu ima “srpstvo”, u skladu sa Ćonovićevim viđenjem tradicije.

I na kraju, Mitropolija bi se mogla jače založiti za obnovu Dušanovog carstva, u svoj temelj ugraditi ideje velikosrpstva, panslavizma i stalnog prisustva Rusije na tlu Crne Gore, što za ideje dinastije Petrovića tvrdi akademik Radonjić,  te da ne prozbori “niti jednu lijepu riječ za Crnu Goru i Crnogorce”, što opet za ponašanje Petrovića tvrdi akademik Radonjić, iako je to malo čudno, ali dobro…

Ukratko, ukoliko želimo da obnovimo duh Mitropolijem kao što je bio kroz vjekove, tada su ova tri dukljanska čovjeka u svojim osvrtima dala jasne smjernice- pravoslavnim sveštenicima i pravoslavnim vjernicima u Crnoj Gori, nezavisno da li se oni izjašnjavaju kao Srbi ili Crnogorci.

Po njima je ispalo da su srpstvo, srbovanje,  velikosrpstvo i rusofilstvo- crnogorska tradicija kroz vjekove sopstvene slave!

Elem, ako je to tako- kakve onda zamjerke mogu biti na račun Mitropolije, i o čemu se radi?

 “Posrbljavanje” Njegoša i svih Crnogoraca, i Cerovića “posrbice”

 Dakako, to nevjerovatno misaono gibanje imenovanih crnogorskih ideologa dukljanske provinijencije se nije na tome zaustavilo, jer u Crnoj Gori postoji mnogo drugih,  interesantih teoretičara crnogorske nacije.

Jedan od njih je meni dragi, dobroćudni kolega i veliki sanjar s portala “Analitika”, gospodin Miroslav Ćosović, koji je u jednom svom analitičkom tekstu rekao sledeće:

“Crnogorski intelektualci stalno govore kako je Njegoš otac Kosovskog mita u Crnoj Gori i kulta Obilića, što je istina, ali samo djelimična.” (6)

Miroslav je konstatovao i ovo: “Njegoš je i tvorac kulta Karađorđa i “cara” Dušana u Crnoj Gori”(6), a zatim produžio:

“Danas desetine hiljada Crnogoraca sa ushićenjem govore o Dušanu, o Karađorđu, o Obiliću, kao o likovima koji njima pripadaju, naravno nijesu svjesni da njihovo slavljenje Dušana, Obilića, Karađorđa – je samo realizovani maštoviti nacional-ideološki program Sime Sarajlije.” (6)

Na kraju, kolega Ćosović zaključuje šta je istina: “Dakle, cijela je istina, a ovo je definicija: Njegošev nacionalni i ideološko-politički pogled na svijet kreirao je Sima Milutinović Sarajlija”(6), te zaključuje : “Sarajlija je posrbio Njegoša, a Njegoš bezbrojne Crnogorce”! (6)

U ove Miroslavljeve i Radovanove teze nije se uklopio nespretni publicista Rajko Cerović, koji je jedan od rodonačelnika ili promotera termina “posrbica”, ali i “predivni ekspert” u tome da objasni javnosti- kako bi danas pisao Njegoš da je živ!?

Evo te smjehotresne izjave Cerovića, koju je on predočio u jednom svom tekstu (7), gdje kaže:

 “U vezi sa SPC tu skoro u jednom podgoričkom društvu se vodila diskusija o tome i kako bi i o čemu danas pisao Njegoš?

Društvo se grohotom nasmijalo kad je Rajo Vulikić rekao da bi, umjesto otpora prema poturicama kojih danas nema, pisao o više nego aktuelnim posrbicama. Ne vjerujem da bi im oprostio!” (7)

Ukratko, Cerović je, krijući se iza kafanskog autora misli, ustvrdio da “poturica danas nema”, ali da ima “aktuelnih posrbica”.

S Cerovićem se nije složio poznati crnogorski pjevač Bojan Tomović, čovjek istog ideološkog kruga, koji je po sopstvenom priznanju bio agnostik, kao Kilibarda, što znači da nije pravoslavac.

 Ipak, dok je pjevao svoju zaista prekrasnu pjesmu “Jela”, a to je izvodio jako lijepo – obučen u crnogorsku narodnu nošnju, Tomović je imao običaj da kad spomene manastir Ostrog- bajkovito gleda u daljinu, i krsti se na sceni, što nije svojstveno agnosticima. (8)

Taj odlični crnogorski pjevač je u međuvremenu promijenio vjerska ubjećenja, te od agnostika postao pripadnik islamske vjeroispovijesti, i to svojom slobodnom voljom. Za njega su vezana dva znakovita momenta, bitna za ovu priču .

 Prvi je ekcesne prirode, jer je podržao skandaloznu Mirnu Nikčević, bivšu službenicu Ambasade Crne Gore u Turskoj, koja je sebi dozvolila izliv vulkanske antipravoslavne mržnje, saopštivši javnosti da bi “zapalila Hram”,  misleći na Hram Hristovog Vaskrsenja u Podgorici, “i sva goveda u njemu”, misleći na pravoslavno sveštenstvo i pravoslavne vjernike. (9)

Na tu podršku Ammar Moštrokol, kao muslimanski vjernik, nije imao pravo – jer je to izazivanje mržnje među raznim konfesijama u Crnoj Gori. 

Druga njegova izjava nije ekces, već stav koji je kao Ammar Moštrokol poslao u redakcijski inboks portala IN4S, napisavši sledeće: “Bolje biti poturica, nego posrbica“ (9), što ulazi u domen prava na sopstveno mišljenje, koje je oprečno mišljenju Rajka Cerovića!

Neviđena predstava pred očima javnosti

Naravno, od prebrojanih ličnosti ove priče mora se naglasiti da su Miroslav Ćosović i Ammar Moštrokol bezazleni ljudi, a akademik Radonjić jako neobičan čovjek.

Za razliku od njih, Kilibarda i Đonović su primjer jarkog ekstremizma i netolerancije.

Poseban je slučaj Rajko Cerović, jer je on poseljačeni nosilac  prizemne mržnje prostačkog karakatera, što mu dođe kao rokada za hronični nedostatak prirodne logike i zdravog smisla.

Recimo, Rajko Cerović je u svom tekstu (7) ustvrdio da “nema poturica” već “ima posrbica”, da bi ga Ammar, čovjek muslimanske vjeroispovijesti, demantovao tvrdnjom proisteklom iz sopstvenog iskustva- da su “poturice bolje od posrbica”(9), što je bila “oštra bekend paralela”, na koju Cerović nema odgovora.

Opet, tvrdnja Kilibarde da je Njegoš bio teški „antiislamista i antiturčin“ predstavlja “ubitačnu forhend paralelu” Ceroviću- koji tvrdi da Njegoš danas ne bi bio protiv “poturica, kojih nema”.

Ipak, predostavljena teza kolege Ćosovića da je Simeon Milutinović Sarajlija “posrbio Njegoša, a Njegoš bezbrojne Crnogorce”, nije ništa drugo do teški nokaut za neznavenog Cerovića, promotera smjehotresnog termina- “posrbica”.

Elem, po teoriji Ćosovića, logički ispada da su svi preci Cerovića bili Simeonom Sarajlijom “posrbljeni”, te samim tim se pretvorili u “posrbice”- u skladu s terminologijom Cerovića.

Prirodno se nameće zaključak da je Rajko svojim terminološkom eksperimentima i ludorijama- vječno nagrdio svoje pretke, a tek potom i sebe i sve prijatelje iz neke domaće balkanske krčme, u kojoj se “rađaju ideje”.

Samim tim, Rajko Cerović je došao u nezavdnu poziciju da mu se zbog te retoričke fatamorgane smiju svi, ne samo Crnogorci i Srbi, već i: Bošnjaci, Albanci, Vlasi, Hrvati, Turci, Dukljani, Vlahbanci, Morlaci, kao i Romi i Egipćani koji žive u Crnoj Gori.      

 Naravno, ovo samouništenje neobičnih teoretičara religije i nacije u Crnoj Gori uopšte nije čudno, već zakonomjerno, jer  je nauka utvrdila da sunčeve pege utiču na stanje ljudi, isto kao i vlažnost vazduha i ruža vjetrova.

Crna Gora i pojedini njeni likovi su zaista poseban fenomen. Poznati, izvanredni crnogorski režiser, pokojni Živko Nikolić, je u svojim filmovima doticao i pokazivao te dubine, te ponornice misli!

Živko prerano ode, ali takve neobične filmove, režije i scenarije,  s čudnim akterima možemo i dalje da gledamo.

Oni danas idu uživo,  u realnom vremenu, a narod se samo čudi i gleda – ne vjerujući kakva im se neviđena predstava pred očima odigrava.

To je spektakl, provala kakvu planeta Zemlja nije vidjela. Dok Crna Gora neumitno ekonomski tone, ovo nepatvoreno ludilo je sjajni izvor nadahnuća za kreativne i umjetnički nadarene ljude, jer ga je nemoguće naći bilo gdje na zemnom šaru.         

 Reference:

(1)       (“Kilibarda: Vlast pokazala nemoć; Đonović: Zašto država dosad nije uklonila nelegalno izgrađene objekte?”,  novinar Marija Mitrović, portal “Antena M”, 01.11.2019.)

(2)       (“Rok za legalizaciju objekata biće produžen do kraja 2020?”, portal “Investitor.me”, 30.04. 2019., citat: “Za legalizaciju je pristiglo oko 51.000 zahtjeva i prema podacima koje su opštine dostavile Ministarstvu održivog razvoja i turizma (MORT-u), ukupno je do sada obrađeno tek njih oko 29.000.”)

(3)       (“Đonović: Da li smo višak u vlastitoj državi?”, Ranko Ćonović, portal Analitika,  11. 09. 2013.)

(4)       (“Povratak velikosrpskih velikosrba, Petrovića, na svoj krš”, Vojin Grubač, portal IN4S, 04.08.2019.)

(5)       (“Mogli bi se suočiti i sa većim problemima od onih iz 1918. godine”, Radovan Radonjić, portal Analitika/ preneseno sa Pobjede, 05.03.2019.)

(6)       (“Kakav je uticaj Simo Sarajlija imao na Njegoša?”, Miroslav Ćosović, portal “Analitika”,  05. 01. 2017.)

(7)       (“Rajko Cerović: Blagi Amfilohije Rajko Cerović, portal Analitika/ preneseno sa Pobjede, 25. 04. 2017.)

(8)       (“Jela”, Bojan Tomović, Produkcija “Krstaš medija i Crnogorski kulturni centar Lovćenac”,  Jutjub)

(9)       (“Ammar Moštrokol poručio: Bolje „poturica“, nego „posrbica“, IN4S, 23.10.2019.)