Uloga metle u savremenoj umjetnosti

SAVREMENU UMJETNOST koja se legitimiše kao borba protiv KONVENCIJA prati nevjerovatna konvencija. Prati je KONVENCIJA koja se pretvorila u svojevrsni paradoks.

Objasnimo…

Sve što se izloži u javnom prostoru i poprati epitetom UMJETNOST proglašava se značajnim kulturnim događajem i po paradoksalnoj konvenciji postaje dokaz o novoj stepenici u kulturnom uzdignuću društva.

Ko je propustio da se divi potpisanim otpacima raznih vrsta, organskim i neorganskim, smeću izdvojenom, rasutom ili presovanom, mišjim instinktom izgriženim i zgomilanim papirima, iškrabanim plohama platnenim, betonskim, papirnim, budalastim i psihodeličnim egzibicijama neartikulisanih ljudskih tijela nazvanih umjetnost performansa koja nikako da prođe sa starenjem tijela… TAJ savremenik savremene umjetnosti ukoliko se ne folira i ne saglasi sa javnim diskursom biva otpisan iz kulture.

Po konvenciji savremene umjetnosti takav čovjek se proglašava zaostalim, izvan trenda, i što je nevjerovatno drsko, proglašava se intelektualno osiromašenom osobom koja ne razumije duh kulture svog doba i savremene umjetnosti uopšte.

Sve to ne bi predstavljao problem da ne postoje profesije koje su hiljadama godina starije od savremene umjetnosti. Osnovno sredstvo tih profesija je metla. Metla je stvorena da se očiste boravišta živih bića u interesu njihovog opstanka. Čišćenje u svom životnom arealu jednako koristi i ljudski rod i životinjski svijet. Metla kao osnovno sredstvo čišćenja, usavršavala se tokom istorije ali joj se funkcija nije mijenjala hiljadama godina unazad.

Za rukovanje metlom potreban je minimum minimuma , samo zrnce zdravog razuma. Zahvaljujući tom sačuvanom zrncu razuma u sadejstvu metle i savremene umjetnosti dobili smo umjetnički kontrapunkt. Dobili smo novu harmoničnost, novo usaglašavanje.

U čemu je suština tog kontrapunkta. Čistačica bi mogla biti odličan savremeni umjetnik pod uslovom da je neradna. Savremeni umjetnik ma koliko radan bio dobio bi otkaz ukoliko bi se zadesio u prostoru koji nije označen kao umjetnički.

Čistačica za razliku od umjetnika ima na raspolaganju na milijarde prostora više da u svakom od njih zaradi svoje parče hleba. Umjetnik je po tom pitanju više nego hendikepiran. Međutim udruživanje i zajednički rad čistačice i savremenog umjetnika oboma otvaraju nove mogućnosti što dovodi do umjetničkog kontrapunkta. Poslije svega nameće se dilema s čim se u tom umjetničkom kontrapuktu suočavamo.

Sa još jednom postmodernom, sa kičom, sa kempom, sa trešom, sa novim varvarizmom ili sa adaptabilnom logikom i zdravim razumom ljudi posvećenih svojim profesijama. U profesiji čistačice pravila se nijesu mijenjala hiljadama godina, u profesiji umjetnika pravila se mijenjaju svakodnevno. Udruženi čistačica i umjetnik uvode nas u doba nove umjetnosti.

Poslije ovog malo podužeg uvoda pročitajte kako na savremenu umjetnost reaguju rukovaoci sredstvima higijene.

Čistači muzeja protiv moderne umetnosti

Početkom novembra 2011. godine u Muzeju Ostval u nemačkom gradu Dortmundu čistačica je uništila delo savremene umetnosti Martina Kipenbergera, osigurano na 800.000 evra. Rad pod naslovom „Kad počne da kaplje sa plafona“ bio je umivaonik u kome se, takoreći, nalazio sediment od kapanja sa plafona.

Čistačica je videla prljav umivaonik i dobro ga očistila. Ova akcija nazvana je jednom od najmoćnijih u savremenoj umetnosti, tim pre što je delo osigurano na 800.000 evra, iako se radilo o običnoj prljavštini.

U februaru 2014. istorija se ponovila u Italiji. U Muzeju u Bariju čistačica je bacila nekoliko zgužvanih papirnih eksponata i sa stola pomela mrvice kolačića, koji su, kako se kasnije ispostavilo, deo instalacije vredne 10.000 evra.

Istorija se ponovila po treći put. Opet u Italiji. U gradu Bolcanu, čistačica muzeja videla je instalaciju „Gde ćemo plesati večeras?“, koja se sastoji od flaša šampanjca, opušaka i konfeta razbacanih po podu. I, naravno, sve je to očistila i izbacila iz sobe…

Piše: Ranko Rajković