Svi u Crnoj Gori znaju ko je pokrao državu

Piše: Jovo Pejović

Svi u Crnoj Gori znaju ko je pokrao državu. Ko za koga radi. Ko su krtice u političkim partijama nove vlasti. Ko štiti i zašto vrh bivšeg režima. Ko su izvođači prljavih radova po nalogu bivšeg režima, koji su na najmonstruozniji način proganjali političke protivnike. I gle čuda, onaj ko treba, nema dokaze za ono što cijela Crna Gora zna i zašto svaki građanin Crne Gore ima makar po jedan dokaz nastao na ličnom primjeru. Jedino se u Crnoj Gori skoro jedan vijek od strane jedne političke ideologije traži dokaz da li Bog postoji i kako ga osuditi. Od 1997. godine izdešavalo se mnogo toga što ne smije ostati sakriveno pod tepih. Zbog budućnosti Crne Gore mora se do kraja razobličiti uloga svih državnih tužilaca, predsjednika sudova, ministara unutrašnjih poslova i svih drugih ministara, direktora policije, šefova tajne policije, gradonačelnika, direktora preduzeća i drugih visokih državnih funkcionera, koji su učestvovali u kriminalizaciji crnogorskog društva i arčenju državne imovine i koji su institucije sistema pretvorili u servis organizovanih kriminalnih grupa koje su u sprezi sa vrhom vlasti harali Crnom Gorom. Crna Gora mora iznaći mehanizme da se obeštete svi oni pojedinci i njihove porodice koji su poslednjih nekoliko decenija bili izloženi političkim progonima sličnim onim iz nama bliskih ili daljih vremena, uz primjenu novih metoda šikaniranja koje su po zdravlje i standard tih građana i njihovih porodica ostavile trajne posledice. Za početak bi bilo ljekovito zabraniti obavljanje javnih funkcija mučiteljima sopstvenih građana, koji pojavljivanjem u javnosti i pričom o demokratiji iritiraju i dodatno povređuju sve one građane koji su bili žrtve njihovog terora. Pitanje svih pitanja je ko stoji iza oslobađajućih presuda lica za koja svi znamo koliko su ojadili Crnu Goru i ko nam šalje poruka da im se ništa ne može. Zato postoji opravdani strah da oni subjekti nove vlasti koji su u prošlosti bili prepoznati kao beskompromisni borci protiv kriminalizovanig i korumpiranog bivšeg režima, sada zarad očuvanja ličnih pozicija u novoj vlasti i nedostatka potrebne podrške da se do kraja obračunaju sa ostacima bivše vlasti dominantno sabranih u jednom broju partija koji otvoreno sabotiraju svaki pokušaj demontiranja onih djelova bivše vlasti koji i dan danas djeluju po upustvima šefa bivšeg režima, gube bitku sa vremenom i sebe svrstavaju u red onih kojima su fotelje važnije od interesa građana. Tako se i hapšenja i suđenja bivšim visokim funkcionerima pretvaraju u farsu, koja traje godinama. Sve mi se čini da u Crnoj Gori morate umrijeti ili poginuti da bi nastavili živjeti. Koliko je velikih ljudi za života propatilo od strane onih istih koji su ih posle smrti veličali, a da pritom nijesu priznali sopstvenu krivicu. To su radili i rade da bi sakrili svoju ulogu i time produžili rok trajanja. Ono što je ostala konstanta – narod je čuvao one koje su režimi i njihovi saborci proganjali i izdali. Ništa se nije promijenilo ni dan danas. Kao što postoje svjedoci zločina o ubistvima velikih ljudi,koji ćute (ili uklanjaju dokaze), tako postoje i svjedoci dešavanja koji bi kada bi progovorili ogoljeli do srži ulogu velikog broja bivših i aktuelnih aktera političke scene, koji se i dan danas održavaju na platformama onih ličnosti koje su osporavali, a čije su zasluge za slobodnu Crnu Goru najveće. Licemjerstvo je način života velikog broja političara, koji su veoma zaslužni što su neke značajne ličnosti odlazile kada su bile najpotrebnije, a koje su svoju hrabrost i patriotizam platili životima. Da bi danas oni koji su aktivno radili na njihovom odlasku o njima govorili hvalospjeve. Nema veće uvrede za čovjeka i njegovu porodicu, ako o njemu pozitivno govore oni koje nije cijenio za života.

I ma koliko to čudno zvučalo, stiče se utisak da su i danas Srpska pravoslavna crkva i srpski narod u Crnoj Gori jednako izloženi progonu kao i prije 30. avgusta 2020. godine, samo što sada o tome ćute oni koji se legitimišu kao njihovi predstavnici, vjerovatno da ne bi narušili svoj evropski imidž u koji su se od ulaska u Vladu značajno preobrazili. Zato kada bi god pobijedili oni koje ja podržavam, nijesam mogao ubijediti sebe da li bi trebalo da se radujem ili ne, jer slast pobjede nikada nije osjetio narod, koji je donosio pobjede,već pojedinci, koji su igrom slučaja zaposjeli čelne pozicije i umislili da tu treba vječno da ostanu. Tako i poslije 30. avgusta 2020. godine, ogromna većina onih koji su donijeli pobjedu i dalje živi, kao da se ništa nije dogodilo, jednako zaboravljeni od nove, kao što su to bili i od bivše vlasti.

Danas poslanički klubovi više liče na streljačke vodove koji čekaju naređenja iz centrala na koga osuti paljbu, nego na skup ljudi koji se prepoznaje po mudrim odlukama i predlozima za dobro svih građana. Ponižavajuće je za Crnu Goru što je dozvolila sebi da neke u svakom pogledu nedostojne ličnosti, dobijaju prostor da komentarišu velike ljude i događaje i ocenjuju njihov značaj i ulogu u novijoj istoriji Crne Gore.