Sveti Stefan, despot srpski
1 min read
Despot Stefan Lazarević
Despot Stefan Lazarević je bio sin i naslednik svetog srpskog kneza Lazara Hrebeljanovića, koji je poginuo u bici sa Turcima na Kosovu 1389. godine, i kneginje Milice (iz pobočne Vukanove loze Nemanjića), koja je i sama bila pesnikinja.
Godine 1405. oženio je Jelenu, kći Frančeska II Gatiluzija, gospodara Lezbosa. Na početku svoje vladavine (1393. godine) Stefan je nosio titulu kneza. Tek što je napunio 16 godina, majka mu je predala državu na upravljanje i povukla se u svoju zadužbinu, Ljubostinju. Srpski Despot je postao 1402. godine.
Priznavši vrhovnu vlast sultana Bajazita I, knez Stefan Lazarević učestvuje u bitkama: na Rovinama (1395. godine), kod Nikopolja (1396. godine), u bosanskom pohodu (1399. godine), i u bici kod Angore (1402. godine).
Po povratku iz Carigrada, gde 1402. dobija titulu despota, najviše vizantijsko dostojanstvo posle carskog, na Kosovu kod Tripolja ga sačekuje i napada sestrić Đurađ Branković. Porodični sukobi će trajati sve do 1412. kada je Đurđa Brankovića i despota Stefana Lazarevića uspela da izmiri Marija Branković, starija sestra despota Stefana Lazarevića i majka Đurađa Brankovića.
Stefan Lazarević je 1403. godine proglasio Beograd svojim glavnim gradom i uveo ga u red važnih evropskih književnih centara, bio je ugarski vazal i član evropskog viteškog reda. Kada je ugarski kralj Žigmund Luksemburški obnovio Red Zmaja (1408. godine), Stefan Lazarević je bio, posle Sigismunda, prvi među osnivačima, dvadeset dvojicom uglednih evropskih vitezova.
Osim toga, kralj Sigismund (Žigmund) je despotu darovao mnogobrojna dobra po Ugarskoj: u Sremu mu je darovao gradove Kupinik (Kupinovo), Zemun, Mitrovicu (Sremska Mitrovica) i Slankamen, a u torontalskoj županiji u Banatu bečejski (Novi Bečej) i bečkerečki (Zrenjanin) spahiluk, a despot je takođe postao i veliki župan torontalske županije (1404. godine).
Dalje, despot je dobio posede u okolini Debrecina u središnjem delu Ugarske. Posed se sastojao od samog grada Debrecina, trgovišta Besermenj i 34 sela u okolini ta dva mesta u biharskoj i susednoj sabolčkoj županiji; a u istočnoj Ugarskoj, u satmarskoj županiji, koje je obuhvatalo manje naselja, svega 15 sela i pustih selišta, ali je zato imao važne trgovačke i rudarske gradove Satmar, Nemci, Nađbanju (Rivulus Dominarum) i Felšebanju (Medius Mons). Despotu je bilo povereno i upravljanje satmarske županije.
Godine 1408. despotov mlađi brat Vuk Lazarević, koga su podržali setrići Brankovići, obraća se sultanu Sulejmanu za pomoć protiv Stefana. Posle dugih i kravavih borbi Vuk Lazarević i sestrić Lazar Branković ginu 1410. godine, sultan Sulejman 1411. godine, a Grgur Branković umire kao monah Gerasije. Preživeli su samo Đurađ Branković i despot Stefan Lazarević.
Kada je despot Stefan 1413. godine porazio sultana Musu ispod Vitoše, od novog sultana Mehmeda I dobio je Srebrenicu u Bosni i oblast između Sofije i Niša.
Ubrzo zatim Balša III, sin Jelene Balšić i despotov sestrić, prelazi u Srbiju i ujaku, despotu Stefanu, predaje na upravu Zetu. Tako se u prvoj četvrtini XV veka ujedinjuju stare srpske oblasti kojima su vladali despot Stefan Lazarević, Đurađ Branković i Balša III.
Kako nije imao dece, 1426. godine na saboru u Srebrenici proglašava sestrića Đurđa Brankovića za svog naslednika. Despot Stefan Lazarević je iznenada umro od moždanog udara u toku lova, 1427. godine kod mesta Crkvine, zaseoku sela Markovac, opština Mladenovac.
Kontroverza oko toga je li despot Stefan Lazarević sahranjen u Manasiji ili Koporinu nije razrešena. Oba manastira su njegove zadužbine. Srpska Pravoslavna Crkva je zvanično potvrdila da su mošti u Koporinu despotove. Kasnije je DNK analizom utvrđeno da je u Manasiji sahranjen bliski srodnik kneza Lazara, i to je senzacionalistički predstavljeno kao siguran dokaz da je u pitanju despot Stefan. Međutim, na osnovu istorijskih izvora nije sporno da je u Manasiji sahranjen drugi sin kneza Lazara, despotov brat Vuk, čiji DNK je mogao biti pronađen tamo. Mošti u Koporinu pokazuju aberacije kostiju koje su tipične za osobu sa povredama koje su posvedočene kod despota Stefana, a kod ostataka iz Manasije nema ih. S druge strane, logičnije bi bilo da je despot sahranjen u najvećoj i najznačajnijoj svojoj zadužbini, što Resava neosporno jeste.
U svojoj zadužbini, manastiru Resava (sada Manasija) organizovao je Resavsku prepisivačku školu, evropski centar za prevođenje i prepisivanje knjiga. Manastir Koporin kod Velike Plane izgradio je 1415. godine u čast svog povratka iz bitke kod Angore, kao i izlaska svoje sestre Olivere iz sultanovog harema (zakaluđerila se). Dvaput godišnje: 1. avgusta, na dan njegove smrti, i 15. avgusta, na dan slave ovog manastira, otvara se ćivot u Koporinu za koji se smatra da sadrži despotove mošti.
Osim biografskih radova, a posebno Zakona o rudniku Novo Brdo (1412), Stefan Lazarević je pisao i književne radove: Pohvala knezu Lazaru (1389); Natpis na mramornom stubu na Kosovu (1404); Slovo ljubve (1409), poetsko pismo mlađem bratu Vuku (Lazareviću), upućeno verovatno kao poziv na pomirenje.
Imao je ogromnu biblioteku u kojoj je, osim bogoslovskih i poučnih tekstova, bilo filozofskih spisa i knjiga iz istorije i poezije. Njegova zadužbina manastir Resava, sada Manasija, bila je stecište slikara, pisaca, pesnika, pripovedača srednjovekovne Evrope.
Čitao je i pisao na staroslovenskom, prevodio sa grčkog i vladao je latinskim jezikom. Najznačajniji despotov književni rad, poetska poslanica, Slovo ljubavi, jedan je od najlepših tekstova srpske književnosti; ima deset strofa čiji inicijali daju akrostih: Slovo ljubve.
Život despota Stefana od Konstantina Filosofa pokazuje da su, u vreme kad je životopis pisan, u krugu književnih ljudi oko despota Stefana bili poznati ne samo Platonova i Aristotelova filosofija i učenja Herma Trismegista, nego i Plutarhov Život Aleksandrov.
Srpska pravoslavna crkva slavi Svetog Stefana Lazarevića, despota srpskog, na dan 1. avgusta (19. jula po julijanskom kalendaru), zajedno sa njegovom majkom, Svetom knjeginjom Milicom, monahinjom Evgenijom (velikoshimnicom Jefrosinijom).
Da je srpskim državnim rukovodiocima u XVI veku bilo poznato i pitagorsko-platonsko-aristotelsko udruženje filosofske pameti i političke moći, svedoči književni preporod, oko kojega nastojahu despot Stefan, koji je i sam bio pisac i prevodilac sa jelinskog, i njegovi saradnici kao pisci, prevodioci i prepisivači.
Jedan od njegovih saradnika, Konstantin Filosof, u svojoj knjizi o pravopisu upoređuje ga sa Ptolemejom Filadelfom. To čini i prevodilac biblijskog spisa Četiri knjige o carevima u jednom zapisu iz 1416-1418. godine, govoreći da je Despot „po darovima i milostima novi Kir, po slatkorečivosti drugi Manasija, po prosvetoljublju naličio je na premudroga Solomuna; među onima koji su vredno ispitivali božanstvene stare i nove spise sličan je Ptolemeju, onom koji je posle Aleksandra Filipova vladao Egiptom i preveo i preložio ceo Stari Zavet od jevrejskoga na jeladski”. Pisac Paralipomena (knjiga dnevnika) smatra ga značajnijim i od Ptolemeja, jer dok je ovaj skupljao knjige iz taštine, despot je želeo „knjigama ukrasiti naravi, njihovom blagodatnošću prosvećivati dušu i privlačiti je bogopoznanju”.
U vreme kad je Srbija bila „poslednje utočište pravoslavnog hrišćanstva na Balkanskom poluostrvu” (V. Jagić), grad Resava sa Manasijom, zadužbinom despotovom, i središtem resavske škole, Ljubostinja, zadužbina njegove majke, Ravanica, Dajša, Blagoveštenje, i drugi manastiri bili su doista rasadnici umetnosti i književnosti, visoka kulturna središta iz kojih su ponovo prosijali pravoslavlje i prosveta.
Izvor: Mitropolija
Priča o despotu Stefanu je priča koliko slabo poznajemo svoju prošlost!
Između ostalog pogrešno tumačimo i intepretiramo faktum vazalnog položaja u okviru Otomanske imperije. Obaveze iz tog položaja u potpunosti su se iscrpljivale u vojno-taktičkom savjezništvu sa Otomanskom imperijom. Srbi su bili potpuno nezavisni u vođenju svojih država i državne politike sa punom voljom međusobnog udruživanja i stupanja u odnose se suverenim evropskim državama. Jedino ograničenje se iscrpljivalo u preuzetoj obavejezi da sa Srbija ne ratuju sa Osmanima, sami, ili u savjezu sa nekom drugom državom. Da se drže neutralno, a ratno djelovanje u savjezu sa Turcima nije bilo imperativnog karaktera, kako se to misli, nego se o tome od situacije do situacije pregovaralo, dogovaralo. Vazalni Srbi nekad jesu, a nekad i nijesu ratovali na strani Turaka!
Despot Stefan sasvim izvjesno jeste njihov najznačajniji ratni savjeznik. To savjezništvo nikad nije bilo na štetu Srba, što i jeste osnovni princip i praksa vazalnog položaja. Ovaj odnos se mora posmatrati i u složenom kontekstu “vječnog neprijateljstva” Srba prije svega sa Vizantijom, a onda i Bugarskom i Ugarskom.
Inače, despot Stefan je svakako jedna, ako ne i najznačajnija figura evropskog plemstva svog vremena. Najpoželjniji gost na evropskim dvorištima, čovjek koji je, osim gore spomenutog poznavanja jezika, govorio i jezike Zapadnog svijeta! Divovske građe, nesumljive muške ljepote i prefinjenih manira, bio je svakako najobrazovaniji vladar svog vremena.Najpoželjniji, nedosanjani san evropskih mirazdžijki. Uz sve to i ubjedljivo najbolji vojnik, ne i samo evropskog svijeta toga doba; Ratni zapovjednik, komandant, po Forin afersu, jedne, ako ne i najbolje, ratne jedinice u istoriji ratovanja: nepobjedive, teške, oklopljene srpske konjice! Njegovi oficiri su bili najobučeniji vojnici tog doba, vojno i mirski najobrazovaniji, među njima je bilo i onih koji su govorili osim evropskih jezika još i arapski i persijski, a bilo je i poznavaoca kitajskog, mandarinskog jezika! Stručnjaci Forin afersa su se posebno bavili visokim, najvišim standardima upotrebe ondasnje tehnologije obrade metala u naoružanju despotove vojske. Koja je raspolagala najboljom ratnom opremom, jedina koja je praktikovala oklope ne samo za konjanike, već i za konje! Srpski oklopljeni konjanik, koji je proslavio u bitci kod Angore kada je pobedio na lijevom krilu dotad nepobjedivu Miransahovu ” vojsku slonova “, bio je između ostalog obružan i ” srpskim kopljem” dužine sedam metara koje će kasnije da se pogrešno uvreži kao tzv. ” ulansko koplje” … etc.
Konačno, despot Stefan je nesporno bio najsjajnija vladarska figura svoga doba, dragulj u kruni evropskog plemstva!
Domašaji njegove slave na ponos Srbima ostali su zapisani u hronikama toga doba, a nama, poslovično, dabome, na um nije padalo da se time bavimo i despota Stefana približimo srpskom svijetu!?
… Koliko malo znamo o njemu, toliko još i manje znamo o sebi!
Srbi, bre!
Bilo bi bolje da pisac naglasi ulogu Stefana kao vazala Turske i najamnika Bajazida. Kao takav se borio i protiv pravoslavnih naroda
Radio isto što su radili i Balšići i Crnojevići, pa šta? A šta je drugo mogao, da ratuje sa delićem nekadašnje srpske zemlje protiv onolikog Osmanskog carstva? Vazalstvo je veoma česta pojava bila u Evropi tada i suština mnogih politika gde su vladari vagali između velikih sila, uzimajući što više koristi od njih, ucenjujući jedne drugima, što se vidi i kod Ivana Crnojevića, a donekle i Dubrovnika.
A opet, za razliku od nekih danas, poput tvog Mila Đukanovića, uspeo je despot Stefan čak i tada da očuva svoju zemlju i svoju kulturu, čak i da je unapredi i spreči time njeno nestajanje, a ne da je proglašava za tuđu, da je odbacuje, da pokušava da menja istoriju ubacujući neistine, da uništava svoj jezik, pismo, odričući se običaja i tradicije, i napadajući sopstvenu crkvu…
Nije pouzdano da je kneginja (carica) Milca bila iz pobočne loze Nemanjića to je pretpostavka za koju se vjeruje da je tačna. Ali ono što se previđa je da je Lazar sin cara Dušana iz braka prije zvaničnog zaro ga je narod proglasio carem i zato se oslovljava carem u epskim pjesmama.
Ovo je još jedan momenat da braća Crnogorci shvate da nam je u vreme vladavine hrvatskog komunizma druga Tita nametnuto da se moramo odvojiti od svoje braće Srba iz Srbije i BiH i pisati narodnost Crnogorsku. Zašto? Pa Srbi ne smeju da imaju more. Zašto to i Hercegovcima koji imaju državu nisu uradili? Pa zato što je Bosni u vreme druga Tita oduzeto more i pridodata Hercegovina. I Kosovu je predata crnogorska Metohija. Zašto? Pa evo danas nakon 75 godina vidimo zašto. I sve to iz razloga da bi još jedan deo Stare Srbije nestao… Tako rasparčani nećemo i ne možemo imati istoriju, a najstariji smo kultivisani narod u Evropi. Za naše neprijatelje kada bude trebalo vodićemo ratove među sobom. To trenutno rade sa braćom Bošnjacima čija je svest počela da raste, ali je treba zaustaviti ponovnom pričom o genocidu. Još uz pomoć Crne Gore. I tako do besvesti. Dokle ćemo biti naivni?