Šta i gdje sa Dražom: Lutajuće pomirenje
Potporučnik Draža Mihailović (kleči) u Prvom svjetskom ratu
Piše: Ivan Milošević
Prije 73 godine na ovaj dan ubijen je Dragoljub – Draža Mihailović. Prošlo je puno od komunističke likvidacije komandanta Jugoislovenske vojske u otadžbini, ali u odnosu prema njemu malo šta se promijenilo. I tih godina jedan dio Srba, onaj koji je uspio da se domogne tuđine i saveznika bježeći ispred sovjetske boljševičke čizme i njihovih domađih sljedbenika, veličao je Dražu, a o naj drugi dio, prekriven sjenkom petokrake, proklinjao je i dan kada se rodio i jedva je čekao da ispali metak u čelo, po njima, dokazanog saradnika okupatora i ratnog zločinca.
Pa i danas ime Draže se kreće u tim ekstremima. Sve je više onih koji vide da sve nije bilo kako su nam rekli da je bilo i da je Dražina vojska svim srcem pripadala antifašističkoj koaliciji, dok je u političkom pogledu slijedila vrijednosti zapadnoevropske demokratije. Taj dio Srba pokušava da objasni onima drugima da je došlo vrijeme da se pomire nekadašnji ekstremi, pruže ruku jedan drugom i krenu dalje, ali sa sređenom prošlošću Drugog svjetskog rata u kojoj Dražina slika svijetli slobodarskim srpskim tradicijama i načinu ratovanja prilagođenim tadašnjim okolnostima.
Ali, mućak. Jedan dobar dio Srba to ni nakon 73 godine ne želi da prihvati. Džaba je na ponovljenom beogradskom procesu prije nekoliko godina Draža rehabilitovan, jer za njih još uvijek važi onaj komunistički proces iz 1946. godine i tačka. Za pomirenje oni ne žele da čuju, jer Draža je bio sa Njemcima i tu više nema rasprave. Dakle, ekstremno kao i prije 73 godine. Može li se i kako izaći iz tog ideološkog klinča?
Nažalost, ne vidim da se u neko skorije vrijeme ta dva srpska pola mogu približiti u toj mjeri da oproste jedni drugima i pruže ruku. Štaviše, oni djeluju kao neka dva spojena suda, pa što se više dosipa u jedan, to i onaj drugi raste.
O Draži i svemu onome što on danas znači za Srbe i njihovo konačno osvješćivanje od komunističke prelesti mogle bi se napisati knjige i knjige, ali ni one neće za jotu približiti dva suprostavljena pomenuta ekstrema. Između njih luta ruka pomirenja koja nikako da nađe sagovornike koje će ujediniti i natjerati da oproste jedni drugima, ali i da prihvate Dražu i njegovu vojsku kao dio antifašističke slobodarske srpske tradicije. Čini mi se kao da se ta nevidljiva ruka nekako ukočila od čekanja nad svima nama i ne zna gdje da krene. Da li da se sunovrati do đavola i ostavi ove Srbe da ih slijedi na tom putu ili da nekako izvuče neki kec iz rukava i sastavi ono što se čini nesastavljivo. Ma koliko to apsurdno zvučalo, mislim da bi ova dva srpska pola ujedinilo otkrivanje posmrtnih ostataka generala Draže i njegovo sahranjivanje kako život i vjera nalažu. Ne bi to bilo prvi put da se Srbi mire oko humki svojih predaka, jer mislim da su Srbi jedini narod na Balkanu koji smatraju da njihova eshatologija ima veze i sa ovozemaljskom pravdom. Nije sve to lako dokučiti, ali ukoliko bude razumnih i pametnih ljudi u Srbiji koji će Dražu sahraniti kako to Srbi rade, ima nade da se konačno stavi tačka na Drugi svjetski rat i krene dalje!
Zamislite, covjek zna da napise rijec na engleskom! I to ni manje ni vise nego „awesome’. Koji napredak! Kao i onaj montenegrinski bloger koji se potpisuje sa „karnegi“, tako da svi treba da padnemo na dupe jer je on, zamislite, cuo za Carnegie Hall. Koje dostignuce!. Kao sto je Knezevic platio Clinton-u $200000 da na kraju kaze „bas je lijepa ova Makedonija“ i to u sred Budve na pjenu od mora. Ah, taj nevjerovatni montenegrinski projekat gdje Crnja i Gora treba da zavrsi zapadno od Greenwich-a! Jedino sto ste dzabe krecili, pa vas tamo jos uvjek drze za urodjenike sa Balkana iako aplaudiraju onoj klapusini od Mila lopova u EU parlamentu. I onom baksuzu sto uskoci u more u februaru na splitskoj rivi, sve vicuci „nemojte mene, ja sam crnogorac“ one splitske cure rekose: ipak je on cetnik!
Dok ste bili Srpska Sparta mrzjeli su vas, ali i bojali se od vas i postovali vas. Sad vas isto tako mrze, samo sto vas i preziru!
Dolje kvislinzi, uuuuuuuaaaaaa
Samo si odgovarajuće potpisao, Some!
Kao i svaki drugi, najbolje poznaješ sebe, greške nema … Somino!
ua kvislinzi, kako vas nije sramota
Pitam se : Šta je to što se mrzi na drugom čoveku? Upravo svoj čovek. Vlastiti čovek. Projekcija na drugog. Na drugog se projektuje lična psihoza koje drugi objektivno ne mora biti ni uzrok, ni posledica, a ni saučesnik. Pripisuje mu se nešto što postoji samo u mentalnom adresaru onoga ko na tuđoj duši ispisuje rane. I ide se još dalje, uprkos eventualnom razuveravanju da drugi nije nikakva pretnja uopšte, nasilno mu se ušiva u meso postojanja optužba za izmišljenu krivicu. Jer, čovek koji je nesposoban da se oslobodi svoje projekcije, namerno istrajava u zamišljenoj mržnji prema drugome kako bi našao još umišljenije opravdanje za svoje psihotične postupke. I ne mari za posledice, jer nekada sav taj fantazmagorični unutrašnji svet poremećenog ne samo da ne štedi objekat svoje mržnje, nego unosi u taj pandemonijum i one najmilije koji pripadaju onome na koga se mržnja primenjuje. A opet, možda nije sve ni do projekcije (može li čovek bez njih biti uopšte?), nego u onome koji se projektuje. Dobar čovek sve vidi kao dobre. To je njegova projekcija. Možda je to naivna postavka stvari za današnji turbolentan mentalitet, ali uprkos nerazlikovanju dobra i zla, može biti pokazatelj iskonske čistote čoveka u jednoj metafizičkoj bezazlenosti.
Nikola Đolović, književnik, pesnik, teolog
Kako Njegoš veli: Mrtvu glavu ne diže iz groba, ni prekova bistra džeferdara… Jednostavno, neke stvari su otišle u istoriju, možda pogrešnim vozom, možda pogrešnim kolosjekom i mi jedino možemo da sad nagađamo šta bi bilo kad bi bilo. Srbi iz Republike Srpske su zahvaljujući generalu Mladiću i njegovoj strogoj zabrani da se uopšte priča o četnicima i partizanima vojnički dobili rat. Dakle, to je recept. Nek svak poštuje svoje, nek svak žali za svojima, ali nikako ne tjerajmo ionako sluđenu omladinu da se sad miri oko nečega što sa njom veze nema i što ona razumjeti ne može. Imamo mi Srbi mnogo prečih stvari da među sobom rešavamo. Zato, neka je pokoj duši Dragoljuba Mihailovića i da mu se oprosti svaki grijeh voljni i nevoljni. Mrtvi su se dok su bili živi zavadili, a onda su se u rakama izmirili. I na to ne može da utiče nijedna naša istina i nijedna naša laž. Zato, batalimo!
Opasna teza !
Istorija, kao društvena nauka, bavi se proučavanjem prošlosti ljudskog društva. U skladu sa glavnim istraživačkim poljem same nauke, prošlost ljudskog društva predstavlja osnovni okvir istorije kao nastavnog predmeta. Savremena nastava istorije ne podrazumeva samo nauku o prošlosti, već i one aspekte koji otvaraju različite društvene i individualne perspektive modernog čoveka, neophodne i njemu lično, zarad aktivnijeg i kvalitetnijeg života u zajednici, i za razvoj stabilnog društva zasnovanog na humanističkim i demokratskim vrednostima. Učenje istorije, razumevanje njenog smisla i značaja za polaznika i društvo, ogleda se pored konkretnih faktografskih i znanja o događajima i pojavama iz prošlosti, i
u izgradnji različitih humanističkih ciljeva. Oni su reflektovani u: opštim vrednostima ‒ udeo istorijske svesti u izgradnji humanističkog sistema vrednosti, koji podrazumeva čitav korpus stavova i vrednosti orijentisanih ka izgradnji ili usavršavanju društveno prihvatljivog oblika ponašanja; ličnim/ intimnim vrednostima ‒ od porekla porodice, genealogije, stvaranja i evociranja uspomena i građenja svesti o porodičnoj prošlosti; ličnoj/ empirijskoj istorijskoj svesti ‒ učešće u ili prisustvo događajima iz skorašnje prošlosti koji su se reflektovali u značajnim društvenim i političkim promenama, sa istoričnim obeležjima (ratovi 90-tih, 5. oktobar, državno-političke, društvene, ekonomske, kulturološke promene u proteklih dvadeset godina i sl.).
Važnost poznavanja prošlosti je višestruka. Razumevanje prošlosti kao preduslova savremenih društvenih, ekonomskih i kulturnih tokova, omogućava bolje razumevanje i snalaženje u sadašnjosti. Društva i pojedinci koji nemaju odgovarajući, na valjan način izgrađen odnos prema svojoj prošlosti i istoriji, mogu zapasti u veoma opasnu situaciju pogodnu za raznovrsne manipulacije i zloupotrebe koje mogu imati dalekosežne negativne posledice. Poznavanjem osnovnih istorijskih pojava i procesa može se uočiti veza između pojava iz prošlosti sa pojavama iz savremenog društveno-političkog ili kulturološkog konteksta. Veza pojava i zbivanja iz prošlosti sa savremenim trenutkom može da određuje ili utiče na naš kompleksni identitet (individualni, nacionalni, kosmopolitski), kao i na određeno nasleđe (tehnološko
i civilizacijsko nasleđe, kulturni identitet, simboliku državnih praznika vezanih za određene istorijske događaje).
Ako želite istinu o JVuO i celom DSR u Jugoslaviji, morate da zaboravite na Vikipediju!