Srpski manastiri nisu „grobna arhitektura“, već duhovna zajednica živih ljudi

U svetosavskom shvatanju zajednice ljudska zajednica je moguća samo kao duhovna: samo u njoj je izražena i poštovana težnja da sama ličnost bude shvaćena kao suština čoveka.

Ali ta duhovna zajednica je nadsvetovna (transcendentalna, govoreći uobičajenim današnjim terminima). O njoj Sveti Sava govori na dva sabora srpske gospode (svetovne i duhovne), u Žiči i u Studenici. Ta zajednica će kasnije biti poznata kao Nebesko Carstvo Kosovskog Zaveta, zavetna zajednica: nezavisna o svetovnoj sudbini naroda i njegove države, jer njeni temelji su u poeziji, misteriji i Liturgiji, a ne u državnim zakonima i ustanovama.

Pa i sami vladari još postojeće i snažne srpske države u tu zajednicu stupaju i poštovanje prema njoj ukazuju tek odlaskom u manastir i građenjem crkava i manastira, dakle i odricanjem od prestola i vlasti. (Srpski manastiri nisu „grobna arhitektura“, „vladarski mauzoleji“ i slično, nego mesta gde se slavi Bog živih i duhovna zajednica živih ljudi!).

Izvor: Fejsbuk stranica Žarko Vidović, „Sveti Sava i Rimsko pravo“