Srbofobija – strah od velike zemlje
1 min read
U odbranu Montenegra od velike Srbije, prva je stala grupa mala ali odabrana. Na granicu su prvi pošli pisci saopštenja izvjesni Vujović Ivan i Stanić Mirko iz SDP, pisac romana Radosavović Đuro iz Vijesti i Podgorice, i pisac gluposti Andrej, iz čuvenog crnogorsko-brdskog bratstva Nikolaidis
Luka Radonjić
U odbranu Montenegra od velike Srbije, prva je stala grupa mala ali odabrana. Na granicu su prvi pošli pisci saopštenja izvjesni Vujović Ivan i Stanić Mirko iz SDP, pisac romana Radosavović Đuro iz Vijesti i Podgorice, i pisac gluposti Andrej, iz čuvenog crnogorsko-brdskog bratstva Nikolaidis, ratni veteran i dobrovoljac (on je došao iz drugog pravca, iz pravca pokojnog olimpijskog Sarajeva).
Dobrovoljac i pisac gluposti oglasio se za „Antenu M“, za neupućene – antenicu koja je tokom slavnih 90tih hvatala opozicionu frekvenciju, jer Milo uprkos visini i „napinjanju“ na prste nije uspio da je do’vati. Dok mu nijesu dali „lopovsku“ na koju se popeo, usmjerio antenicu ka Vili Gorica i od tad ova antena umjesto frekvencije hvata darka šukovića. Pisac romana oglasio se za Slobodnu Evropu, glas mira, ljubavi i tolerancije, a pisci saopštenja oglasili su se za ono malo biračkog tijela SDP-a koje je preostalo, nakon raznih Milougodnih trgovina kroz koje su prošli od Žarka do Ranka, tokom svog dugog putovanja u Jevropu.
„Iz doma u dom“
Nakon što se iz Srbije čulo da je „Crna Gora klasična srpska država“, prvi je na granicu pohitao Stanić, opasan entuzijazmom i izrazima „oštra osuda“, „hitni postupak“ i „zahtijevanje da se zvanična Srbija izjasni“. Kako se iz Srbije niko nije oglašavao, a što je upućivalo na tiho i podmuklo grupisanje srpskih trupa pod okriljem noći, tako je stiglo pojačanje u vidu izvjesnog Vujovića i buljuka riječi malo drugačijeg prizvuka: „dobri susjedski odnosi“ i „gospodin Vučić“. Kako se sa one bande srpstva i dalje niko nije oglasio, ovi ustanici su se povukli. A što bi se ko i oglašavao? Nije bitno da li je to stav zvanične Srbije, kad je to vazda bio stav zvanične Crne Gore, sve do njenog ulaska u Montenegro eru. A o tome možemo saznati upravo iz zvanične komunikacije Crne Gore i Srbije. U odgovoru na poziv Njegovog veličanstva Aleksandra Obrenovića, kralja Srbije, da se sastanu, gospodar Crne Gore knjaz Nikola Petrović Njegoš, kaže: „Naš srećni sastanak obnoviće i osvježiti, ja se uzdam, duh našeg pravog Srpstva, koje u našu ljubav i dobre bratske odnošaje polaže svoju nadu“. Crnogorski vladar u Srbiju stigao je o Vidovdanu 1896. godine, a u Beogradu ga dočekuju kralj, vojska i narod.
Na pomenu kosovskim žrtvama u Sabornoj crkvi, knjaz Nikola je bio u svečanoj crnogorskoj nošnji a oko pasa je nosio sablju kralja Milutina. Kasnije, prilikom svečanosti u dvoru, u svojoj zdravici domaćinu, gospodar Crne Gore govori: „Evo me u tvojoj Srbiji, u tvojoj prijestonici, u tvome sjajnom dvoru, ka’ što se kaže, iz doma u dom dođoh, podnoseći ti bratski pozdrav južnog Srpstva, Crne Gore, Zete Balšića, Crnojevića i doma moga, strane u kojoj se neprekidnost srpske samostalnosti vjerno i srećno očuva sa mnogo žrtava i pregnuća. I dođoh ti na Vidovdan!… Ni brojno nadmoćnije, ni urođena hrabrost razoritelja naše carevine ne biše tako fatalni za njen opstanak, koliko naša nesloga. I danas, na ustavke vidovske, dragi moj brate, pred licem milog nam Srpstva, podnašim ti izraz lica kao najprvi zrak sunca kojim je jutros vrh moga Lovćena obasjao, izraz one blagoslovene sloge i ljubavi, koje narod želi da među nama postoji”. Valja umjesto pisanja saopštenja svoje partije malo prionuti na čitanje zvaničnih rukopisa i govora svoje države kroz vjekove. To je siguran put do pitanja, ali ne ovog “Hoće li se zvanična Srbija ograditi?”, nego može li se Crna Gora ograditi od same sebe? i odgovora zašto ne može.
Kolijevka, nego što
Pisac romana Đuro Radosavović, dao je Slobodnoj Evropici povodom izjava iz Srbije, sljedeću mudrost: „To je ona teza o Crnoj Gori kao o ’srpskoj Sparti’ ili kao ’kolijevci srpstva’. Upravo su takve izjave doprinijele da se Crna Gora i Srbija udaljavaju jedna od druge. Kad god se govorilo tim rečnikom, gubile su se karte, odnosno gubila se partija“. Ehh.. Reklo bi se – lijeno. Zvuči kao tik poslije prvog srka dojč kafe: “ne zaebaj” ili “a to ti je onea priča mi smo Srbi”. Ali dobro, za nekoga ko tihuje i meditira u svojim – da se kome ne zamjerim kolumnama, u kojima traga za vrhuncem hipsterskog konformizma, ovaj stav u pokušaju i nije toliko lijen.
Prvo, kad god se govorilo o Crnoj Gori kao “Srpskoj Sparti” i “Kolijevci Srpstva”, Crna Gora i Srbija se nijesu udaljavale nego zbližavale u svakojakim izazovima u kojima su dijelile sudbinu i stvarale zajedničku istoriju i budućnost. Sintagma “Srpska Sparta” nikla je kao oda ratničkom duhu Crnogoraca, Brđana, Hercegovaca i svih drugih koji su nosili kapu sa četiri ocila, ona je izraz nadahnuća borbom i otporom “srpskih spartanaca”, iskaz dubokog poštovanja načinu života naših predaka. O srpskim spartancima, nobelovac iz Travnika u svom čuvenom eseju o Njegošu, kaže: “Celokupna sudbina svih ljudi bila je tim zavetom omeđena i upravljana. Kao u najdrevnijim legendama, koje su uvek i najveća ljudska stvarnost, svaki je na sebi lično osećao istorijsku kletvu koja je „lafe“ pretvorila u „ratare“, ostavivši im u duši „strašnu misao Obilića“, da tako žive razapeti između svoje „ratarske“, rajinske stvarnosti i viteške, obilićevske misli. Crna Gora i svet koji je izbegao u njena brda bili su kvintesencija toga kosovskog misterija. Sve što se u tim brdima rađalo, dolazilo je na svet sa refleksom kosovske krvi u pogledu”.
A ništa manje živopisno, nije govorio ni knjaz Nikola, obraćajući se svojoj vojsci na svetkovini svetođorđevskoga krsta na Cetinju (vojnički orden Svetog Đorđija, velikomučenika i pobjedonosca, ustanovila je ruska carica Katarina). “Ovoliki broj odlikovanijeh Sv. Đorđevskim krstom u jednoj maloj vojsci, kao što je naša, rijedak je i dičan događaj. Ja se ponosim s tijem, a tijem više što u vama, koji ste srećni da nosite taj dični znak junaštva – ja gledam samo predstavnike moje cijele junačke vojske. Kao što sam barjake nekih bataljona obdario zlatnom medaljom Miloša Obilića – ne mogući odijeliti najjunačnije od jednako junačkijeh – tako ste i vi obdareni za vaša junaštva u ime junaštva cijele vojske.“ Kasnije će u svom ratnom proglasu, car junaka svoju vojsku pozvati da rat prime “srpski i junački!”, dakle u srpsko- spartanskom duhu. To što se danas jedan dio “gradžana” u CG ježi, streca, cima i kuca u drvo tri puta kad čuje riječ “sparta” pa još “srpska”, i što za komplimente prima neke druge stvari i rabote, to je problem sadašnje CG odnosno Montenegra.
A kad je u pitanju “kolijevka srpstva”, nije to nikakva “ona teza”, to je činjenica. Prilikom jednog od najsvečanijih trenutaka u istoriji Crne Gore, svježe krunisani kralj, govori o CG, kao zemlji koja je „Srpstvu dala prvu priznatu kraljevinu“. Na koju je mislio ako nije na Duklju, a đe je rođen rodonačelnik dinastije Nemanjića, ako nije u Podgorici, i ko je vaskrsao kosovski mit i kult, dajući mu nadmoć u nacional-romantizmu 19. vijeka, ako nije Njegoš na Cetinju? Može Montenegro danas da se proglasi i provincijom Turske ili Alžira, ili kantonom Švajcarske ili pokrajinom Italije, ali je bio i ostao kolijevka srpstva.
SRBOFOBIJA – strah od velike zemlje
– Nikolaidis Andrej?! – Prisutan!
Bravo, Andrej. Referendumska perjanica i uzdanica, oglasila se brzo nakon izjava iz Srbije, koje su prijetile Montenegru okupacijom. U autorskom tekstu za Antenicu, ovaj čuveni crnogorski borac i dobrovoljac, razjašnjava ljudima konfuziju u medijima. Kaže, ako ste mislili zbog reakcija iz Srbije, da je crnogorski parlament krenuo da reguliše pitanje vjere u Srbiji – nije, nego u svojoj zemlji, a srpski političari se, ustvari miješaju, ekskluzivno otkriva nikolaidis, dok mu plasirana fora propada kao loš centaršut. Istina je da ovaj tip nerijetko zna u svojim tekstovima da se obruši na Crnogorce, kao jednom u svom štivu „Crnogorci ne vole nikoga pa ni sebe“, no, kad čuje ćirilicu, tekstovi mu naglo obole od straha od velikog prostora (srbofobija – strah od velike zemlje, velikog prostora, zbog čega ljudi poput Nikolaidisa za prirodno okruženje biraju sredine poput Sarajeva). I onda počne da se sužava, i sužava, i sužava, sve dok mu tekstovi ne postanu dovoljno mali da u njima sam sebi uzgleda krupan i bitan. Na njegove teze nije potrebno odgovarati istorijom, jer je on sam najbolje o sebi posvjedočio nakon referenduma, kada je u pjesničkom zanosu rekao, ‘da ima neke poetske pravde u tome, što su velikosrpskom snu Petrovića, moji Albanci zadarali konačan udarac’. Dirljivo, zaista. Da li možda nakon izbacivanja Njegoša iz himne, u istu valja umetnuti – Nikolaidisa?!
Politički uzori Montenegra ne smiju da zucnu nikome, osim Srbiji. I obožavaju da zbore o hiljadu godina postojanja i deset godina vječnosti. No, o onome što ispunjava sve te stotine i vjekove, ćute kao ribe. Hoće dugu istoriju, ali ne ovu, nego ako može – neku drugu. Mnogo galame i pjesama, mnogo svega a sadržaja i pokrića niđe.
Ili prosto: Veliki turban, a pod njim hodže nema.
Bravo, Luka, britka sabljo!
Živjelo Srpstvo!!!
Šta na ovo kaže veliki falsifikator Adžić?
Kakva gromada od teksta!!!!! Svaka cast!
Posebno je gadno i odvratno oglašavanje Đura Radosavovića koji živi i radi u Beogradu, vjerovatno na „apanažama druge Srbije“ koju opet finansira režim u podgorici, a Đuro se lažno predstavlja kao tobožnji kritičar režima.
„Srbofobija – strah od velike zemlje.“
Haha,uhvaćena suština,definicija za anale.
Bravo.
Bravooo!!!
“Celokupna sudbina svih ljudi bila je tim zavetom omeđena i upravljana. Kao u najdrevnijim legendama, koje su uvek i najveća ljudska stvarnost, svaki je na sebi lično osećao istorijsku kletvu koja je „lafe“ pretvorila u „ratare“, ostavivši im u duši „strašnu misao Obilića“, da tako žive razapeti između svoje „ratarske“, rajinske stvarnosti i viteške, obilićevske misli. Crna Gora i svet koji je izbegao u njena brda bili su kvintesencija toga kosovskog misterija. Sve što se u tim brdima rađalo, dolazilo je na svet sa refleksom kosovske krvi u pogledu”.
“Ovoliki broj odlikovanijeh Sv. Đorđevskim krstom u jednoj maloj vojsci, kao što je naša, rijedak je i dičan događaj. Ja se ponosim s tijem, a tijem više što u vama, koji ste srećni da nosite taj dični znak junaštva – ja gledam samo predstavnike moje cijele junačke vojske. Kao što sam barjake nekih bataljona obdario zlatnom medaljom Miloša Obilića – ne mogući odijeliti najjunačnije od jednako junačkijeh – tako ste i vi obdareni za vaša junaštva u ime junaštva cijele vojske.“
Lako li se opredijeliti!
Za ovo ili za Mila lopova, Mirasa raspopa, Jevrema, njegovog rodjaka Sava-pseceg Poncija Pilata, Nikolaidisa, da ne pominjem ostale sa duge liste montenegrinskog fukarluka i kukavicluka.
Najkraće, bravo!
Bravo Radonjiću kućo!
Dakle, pravo u centar, bravo
Velim Brav , pa …. veli
“ Sintagma “Srpska Sparta” nikla je kao oda ratničkom duhu Crnogoraca, Brđana, Hercegovaca i svih drugih koji su nosili kapu sa četiri ocila”
Es, es, sad su I hercegovci nosili crnogorski kapu ito sa 4 ocila. Kad znamo da je ovi dizajn uve Dhjuro krojac po prvi put 1908 na Cetinju, a do tada je niko pridhje nije vidhja I kreira, onda nam je lasno svatit od kad se termin spdska sparta upotrijebljuje u Crnoj Gori.
Treba chojek biti Veliki Brav pa neshto ovako napisati ka shto je ova sablja sasula gorje. Izvinjavam se ali mi seponovo ote: koji Brav?
Prvo rekoste 1918 sad 1908, a ustvari imamo primjerak kape sa 4S iz 1875 iz Nevesinjskog Ustanka…
Brao ti ga Luka, omladinče naš