Spavaj, Adnane, da mislimo da buncaš

Piše: Ilija Ivanović

Adnan Čirgić, doktor crnogorskog jezika, koji je doktorat stekao u Hrvatskoj u kojoj se crnogorski intenzivno govori, a još intenzivnije proučava, optužuje Vesnu Bratić, ministricu prosvjete, nauke, kulture i sporta, da ne postoji u nauci, te da je njenim imenovanjem na tu visoku poziciju nauka „predata Đavolu”.

Adnanu se „đavoli” priziru na sve strane – u Ministarstvu, na Univerzitetu Crne Gore, a CANU je za njega „parainstitucija” koja nemilice troši državni novac na „žvakanje prežvakanog”. Mada ova njegova onirička priviđenja djeluju suludo, u pitanju su prirodne reakcije mladog doktora nauka koji do najvišeg stepena stručne spreme nije stigao uobičajenim putem, nego zaista nekim nepoznatim i novim „metodama”.

Čirgić nikad nije magistrirao (što je možda i jedino dobro uradio da ne troši uzalud vrijeme, kad mu se ni osnovno obrazovanje očigledno nije dobro „primilo”), ali je njegovo izučavanje jezika bilo toliko „inovativno” da su mu u Osijeku bez problema dali zvanje doktora nauka u oblasti za koju niti su imali, niti danas imaju katedru, ali zato imaju doktora Čirgića, pa neka vide šta će sad s njim.

On je tvorac novih pogleda na jezik u Crnoj Gori, a ti pogledi su toliko „doprinosni” da mu je bivša vlast na svakom konkursu neštedimice davala novac za raznorazne „projekte”. Sreća naša da se nisu sjetili da lansiraju i projekat potpunog ukidanja jezika, pa da nas onda Čirgić nanovo opismenjava i osposobljava da progovorimo. Možda baš u tome i jeste Čirgićev odnos prema Bratićevoj. Očigledno je da projekte i novac neće dobijati po istom ključu po kome je to činio godinama.

Riječ „arčile” (novac), koju je Bratićeva upotrijebila tokom intervjua na TV A1, Čirgiću se snažno urezala u pamćenje, što je siguran znak da je Ministrica izborom riječi pogodila in medias res.
Čirgić sebi daje za pravo da ocjenjuje naučne doprinose svih redom. Bez srama i stida, bez kriterijuma i indikatora, neznaveno i paušalno, Čirgić procjenjuje naučni doprinos Vesne Bratić, o čijoj oblasti istraživanja ni po čemu nije kompetentan da govori, osim po tome što je samoproklamovani naučni „doprinosnik”. Samim upuštanjem u to u što se upustio, Čirgić je sebi dao još jednu neprelaznu ocjenu, jer se prešao pa počeo da se bavi svim u šta se ne razumije, više nego je mogao naučiti u „troskoku kroz svoje obrazovanje na preskoke”.

Dok Bratićeva objavljuje radove u časopisima najviših kategorija (SSCI i AHCI, devet radova), kao i samostalne monografije štampane od strane renomiranih izdavača, te druge relevantne naučne publikacije koje oblikuju njenu respektabilnu bibliografiju, njen „kritičar” odlučio se da svoje naučne doprinose publikuje u SVOM časopisu Lingva Montenegrina, u časopisima zemalja najbližeg okruženja i u publikacijama srodnog izdavačkog kȏda. Nesporno je da je svako naučno dostignuće gospodina Čirgića objavljeno na portalu CDM i sličnim mjesnim i opštinskim naučnim portalima od velikog značaja za njegovu nauku. Ako, ipak, uvaženi montenegrista zaista želi da sazna šta su vrijedna naučna dostignuća, potrebno je da posjeti stranice vodećih svjetskih časopisa iz oblasti humanistike, kao što su, na primjer, Journal of Language and Politics ili World Literature Studies u kojima je svoje naučne rezultate publikovala profesorica Bratić.

„Kritičar” se u zvanja bira na Sveučilištu u Mostaru, što je više nego apsurdno s obzirom na to da predaje na ustanovi visokog obrazovanja u Crnoj Gori. Čirgić prema važećim mjerilima u Crnoj Gori nema uslove ni za izbor u zvanje docenta, a Bratićeva je po tim mjerilima regularno izabrana u zvanje vanrednog profesora.

Dalja komparacija naučnih praksi i naučnih doprinosa Bratićeve i Čirgića potpuno gubi smisao, tj. nonsensna je od samog početka. U najkraćem, Čirgić nema naučni kredibilitet ni da misli, a kamoli da piše o Bratićevoj. Umjesto što piše tekstove za portale, trebalo bi da lijepo sjedne i da napiše barem jedan ozbiljan rad za jedan ozbiljan časopis koji je indeksiran u bazi koju mjerila za izbor u zvanje u Crnoj Gori prepoznaju kao takvu. Dok to ne uradi, može samo da se divi ili da zavidi Vesni Bratić i da je proglašava za „đavolicu”. Zna to Čirgić, kao što zna da je ovim svojim „đavolisanjem“ dobio, jer eto u par rečenica kojima mu se lako dokazuje gdje mu je mjesto, doveden je u kontekst u kome neko može pomisliti da ga je moguće u nečemu porediti sa ministricom Bratić, to jest uopšte dovesti i u kakvu relaciju gdje se spominje nauka… Kuku za nauku, nepotpuni doktore Čirgiću!
Čirgić se u kontinuitetu obrušava i na prof. dr Rajku Glušicu, novoimenovanu predsjednicu Upravnog odbora UCG, zaboravljajući da se time griješi i o sebe sama. Glušica je bila članica komisije za odbranu njegovog vajnog doktorata kojim je „pomjerio granice nauke”. Ako je Glušica, kako Čirgić uporno tvrdi „lažirala”, „slagala” i imala druga nepočinstva u nauci, ko onda može vjerovati u njegovu doktorsku diplomu stečenu pred takvom osobom kao članicom komisije? U zamahu nepromisli i na talasu jeda najlakše sami sebi skačemo za vrat. Mada, tu je možda malo više u pravu, što se usuđuje spominjati uvaženu prof. dr Rajku Glušicu, jer kad se njoj tada mogla potkrasti takva greška da učestvuje u „odrastanju” Čirgića, možda je u redu da malo i trpi ovog „odmetnutog” doktoranta.

Gospodin Čirgić satanizuje i dr Vladimira Božovića, redovnog profesora matematike na PMF-u, svrstavajući ga među „eksperte sa Mjedenog guvna”. Zaista, vjerovatno je gospodin Čirgić u pravu jer je on doktorirao na Sveučilištu u Osijeku iako nije bio ni magistar, dok je profesor Božović doktorirao na Florida Atlantic University. Gospodin Čirgić briljira izvrsnošću u nauci publikujući svoja naučna dostignuća u svim lokal-patriotskim naučnim kolosima poput Antene M ili Portala Analitika, dok profesor Božović svoje naučne rezultate objavljuje u časopisima koji pripadaju grupi od 25% najprestižnijih svjetskih časopisa.

Gospodin Čirgić je doktorirao u Hrvatskoj na temi koja se odnosi na govor podgoričkih Muslimana, koja je slično temama kao što su govor podgoričkih Crnogoraca, govor podgoričkih Srba, govor podgoričkih Hrvata, govor podgoričkih Roma, itd., od krucijalnog značaja za razvoj ne samo Crne Gore već i čitavog evropskog prostora. Sa druge strane, profesor Božović je doktorirao na „beznačajnoj” oblasti kriptografije koja tek ponekada može biti od marginalne koristi nekom podgoričkom Muslimanu, Crnogorcu, Srbinu, Hrvatu ili Romu.
Ali, gle čuda, što Čirgić više imena spominje, postaje sve jasnije da zbirna ocjena sposobnosti njegovih procjena teži nuli, što bi mu vjerovatno prof. Božović najbolje objasnio, iako za to ne treba viša matematika, jer za Čirgića je dovoljna i obična „čista računica”. Biće teško, ali Čirgić će morati da se navikne na neke druge procente i apanaže od onih koje je godinama dobijao.
Ovaj tekst je predug u odnosu na realne potrebe, jer je Čirgiću do sada posvećivana prevelika pažnja koju naučnim radom nije zavrijedio. Došlo je vrijeme da se govori i piše o nekim drugim ljudima, onima koji imaju stvarne naučne doprinose i koji od Čirgića i njegove bratije nisu dolazili na red. Nije ni čudo što se Čirgiću prizire „Đavo” i što njegovo „maštanije” sluti kraj „arčenju” državnog novca za projekte koji baš ni po čemu nisu unaprijedili život građana Crne Gore. Nauka mora da služi unapređenju života ljudi, a Čirgić i slični „anđeli” unazađivali su nam život godinama unazad gradeći podjele i brane, podižući zidove i skrećući nam pažnju sa ekonomski i privredno posrnule države na identitetska pitanja.
U svakom slučaju, bravo za Čirgića!

Kad bi on uspio da se nađe na istom mjestu sa imenima poput prof. dr Vesne Bratić, prof. dr Rajke Glušice i prof. dr Vladimira Božovića, da nije „sobom unesrećen zalutao iz svog ranijeg zabrana”, pa uobrazio da zna kud je krenuo… Zaista, to se moglo desiti samo Čirgiću.