Školstvo i zdravstvo

Piše: dr Batrić Babović

Niko nije tako jednostavno kao korona virus sa istoimenom globalnom operacijom objasnio i demistifikovao rupe i praznine brojnih sistema i obznanio stepen njihove bezvrijednosti i mrtvila. U vrijeme dok medijski prostor ispunjavaju opskurni sadržaji, primitivni televizijski događaji na kanalima sa nacionalnom frekvencijom jesu uslov bez koga se ne može, a sve štampane medije i portale ispunjavaju efemerne sadržine i jeftine praznine života ljudi sa javne pozornice, niko od univerzitetskih profesora, akademika, pisaca, novinara, intelektualaca ili poslenika javne riječi ne pokušava da obznani smjernice na koji način urediti i novoj pošasti prilagoditi sisteme školstva i zdravstva.

Odavno je školska učionica sa tablom i kredom postala strano tijelo novog doba. Vertikalni položaj učenika koji prezentuje svoje znanje i brani teorije iz jezika, matematike, istorije ili prirodnih nauka odavno je zamijenio kompjuter i na anglosaksonskom skraćeničnom jeziku on lajn kontakt sa predmetnim nastavnikom. Olovka je isparila iz đačkih ruku, bijela hartija je zamijenjena konvertitskim kompjuterskim ekranom, a mrežnjača oka je prinuđena na trpnu kohabitaciju sa virtuelnim i digitalizovanim sinapsama na relaciji đak-profesor.

Svijest i savjest predavača kao prenosioca znanja i učenika kao subjekta koji usvaja ista i na taj način kreira autonomnu inventivnost , razdaljinama se gubi bez traga i glasa. Odsustvo pisanja, slikanja,crtanja i korišćenja krede i table ubija kreativni potencijal i razvoj umjetničkih sadržaja kod mladih generacija. Kora velikog mozga ne prima impulse sa terena gdje mladi um prelikava svoju maštu i razliva svoju podsvijest. Iz takvih zbirova i umnožaka razvija se novi svijet, dok ga kompjuteri kao prigušivači sele na virtuelni teren. Od osnovnog obrazovanja pa do doktorskih i specijalističkih akademskih studija sa redovnim studijskim programima plan i program sa relacijom predavač-učenik podvodi se pod daljinski sistem komunikacija i gubitak neposrednosti i blizine. Nekad je bilo nemoguće zamisliti praktične vježbe na anatomiji i hirurgiji sa kompjuterskim prezentacijama i virtuelnim kompilacijama predmetnih sadržaja.

Gotovo svakodnevno arhitekte i građevinci pomjeraju projekte u više dimenzija, istorija se digitalizuje, revidira i prilagođava potrebama politika, vremenu istraživanja i interesima zajednice,a Homer, Šekspir, Dostojevski, Pamuk i ostali pisci i pjesnici pronalaze svoj put do onoga ko to treba da ocijeni percipiranje njihove riječi posredstvom interneta i sličnih mreža. Sve više i naglašenije, živa riječ i kontakt oči u oči umire na međama tirkizno plavih ekrana. Samo genijalni um i ledena mašta mogu predvidjeti kakve se generacije robotizovanih znalaca pakuju u nove armije budućih intelektualnih elita. Sa sigurnošću se može reći da se smanjuje jaz između prirodno proizvedenih znalaca u korona operaciji i ranije projektovanog globalističkog sistema vještačke inteligencije.

Nauka postaje obamrla i besciljna, umjetnost je odavno bez sočnosti i nadahnuća. Živo i mrtvo tkivo između plagijatorstva i kreativnosti sve više počiva na prepoznavanju nijansi razlika, blagodareći rijetkoj ljudskoj pronicljivosti i filigranski stečenom znanju. Piramidu vladanja i znanja razaraju milijarde poluistina i njihove podloge za buduće postulate konačnih rešenja i uslove bez kojih se dalje ne ide.

Medicina je napravila jaz u upotrebi tehnike i praktičnih vještina. Kompjuterizacijom i digitalizacijom nesvjesno se prisvojio računar a otuđio čovjek.

Sadržaji literature postaju prepisivački, sa maksimalnim zamršenostima na molekularnom nivou i odstupanjima na nivou bazičnih principa nauke. Stručni časopisi sa zavidnim indeksima i kvalitetima naučnih radova pružaju minimalna utočište za rešenja brojnih problema. Veliki broj studija za brojne bolesti i ljekove biva pogrešno postavljen ili nedovoljno kvalitetno interpretiran. Pojavom korone medicina se neformalno dijeli na kovid i nekovid oblast drevne nauke. Ni španska groznica sa milijardama pandemija nije uspjela da medicinu svede na nemoćnu sluškinju sistema i političkog poretka. Korona je rodila povjerenje i nepovjerenje, proširila nepoznanice i poznate stvari u brojnim procesima učinila neadekvatnim i nepotpunim.

Vakcine je učinila sredstvom opstanka i izvorom globalnih ljudskih mimoilaženja i podjela.Gotovo sa sigurnošću može se reći da operacija korona u praksu uvodi nove entitete u međunarodnu klasifikaciju bolesti. Smrtnost od drugih bolesti ostaje za bolja vremena i snažnije analitičke trenutke.

On lajn život vodi u lavirinte iz kojih nema izlaza. Vrijeme obično pokaže da se bez Homera, Tolstoja, Selimovića i Andrića ne može u arhitektonske multidimenzionalne zone, niti u složene hirurške i nehirurške procedure. Algebra i računske operacije neumorno prate opšte obrazovanje u svim uskostručnim granama. Od momenta kad je kompjuter zauzeo busiju između ljekara i bolesnika, medicinska dogma i propedevtika propadaju na neprimjetan i bespovratan način, a čovjek gubi čovjeka u formalno-pravnom kompjuterskom začaranom krugu.

Školstvo na daljinu i medicina na blizinu jesu nemoguća misija. Možda je tako i u svim ostalim strukama i naučnim oblastima. A da su čovjek i svijet otuđeni pokazuje demografija. Korona je marker raspadanja dosadašnjeg svijeta. Možda i novi list za one koji vjeruju u Božji Promisao i Božje Dopuštenje.