Rasrbljavanje Crne Gore

Piše: Marko Kovačević

Udar na srpsko biće u Crnoj Gori je kontinuiran, i dolazi sa istog izvora, iz više pravaca. Mleci su imali prve pokušaje unijaćenja na ovom prostoru kroz aktivnosti jezuita, sa kojima je grdne muke mučio Sveti Vasilije Ostroški, a njihovom uticaju je bio podlegao i Cetinjski mitropolit. Ipak, unijaćenje (stavljanje pravoslavnih Srba, bez mijenjanja obreda, pod vrhovnu duhovnu vlast rimskog pape) svoj vrhunac dostiglo je kroz aktivnosti Austrougarske monarhije, i obično se sprovodilo u gladnim godinama, pokušavajući da iskoristi ljudske slabosti, glad i lijenost. Za isti rad, mnogo veću količinu brašna dobijali su oni koji prihvate „uniju“, te imaju „potvrdu o siromaštvu“ od unijatskog „sveštenika“, od onih drugih koji su, uprkos svemu, ostajali u vjeri predaka. Takođe, u sporovima, ili prilikom zapošljavanja, monarhija je preko činovnika, koristila ovaj mehanizam, kao uslov da Srbima pravoslavcima riješi spor u njihovu korist ili ih zaposli.

Danas, posao koje su velike monarhije ostavile neobavljenim, daleko perfidnije i efikasnije, završavaju njihovi ideološki nasljednici iz naših redova, koji nastupaju u više kolona, ali sa istim ciljem.

Na vrlo sličan način kao Austougarska monarhija, u savremenim okolnostima, djeluje aktuelni režim u Crnoj Gori. DPS, SD, BS, i ostale manjinske stranke pod kontrolom najveće vladajuće – jesu predvodnici rasrbljavanja Crne Gore. U svojim rukama imaju represivni državni aparat, i kroz njega diskriminišu Srbe na socio-ekonomskom planu, zadajući antisrpstvo kao zvaničnu državnu ideologiju. Prava koja pripadaju svima lakše se ostvaruju prihvatanjem ideologije DPS-a i uzimanjem njihove članske karte. Srpski jezik je diskriminisan u školama, i ima podređen položaj u Ustavu. Premda većinski, njegovo pominjanje (kao da) je zabranjeno. Prostor za napredak imaju oni koji su nacionalno Crnogorci, ali samo ako su se u potpunosti odrekli srpskog identiteta i ako su spremni da rade u korist projekta rasrbljavanja Crne Gore. Srbin koji dobije posao u državnoj ili lokalnoj administraciji, ili u nekoj od privatnih firmi (čast izuzecima), u javnim izjašnjavanjima mora da bude ono što nije, da bi na tom poslu opstao. Nekima se uloga konvertita svidi, pa idu čak i do NVO CPC u ukrašavanju svog novog identiteta. Sve uz podršku države, kakvu su imali i unijati u Austrougarskoj.

Režimsku politiku prate SDP, URA i ostali poslušnici tzv. Druge familije i stranih ambasada, koji u svojim rukama nemaju represivni državni aparat, ali su ideološki zažetiji u antisrpstvu i želji za rasrbljavanjem čak i od gore pomenutih. Njihovi poslanici, poput Neđeljka Rudovića, otvoreno pozivaju na rušenje crkve na Rumiji.

I na kraju – najopasniji, jer izgledaju najprihvatljivije, jesu oni koji relativizuju stanje, govore da smo svi u istom položaju, da ne treba pominjati identitet, da su Biblija i Kuran isti i da Srbi, pominjući svoj podređen položaj, pomažu DPS-u i Milu Đukanoviću da opstane na vlasti. To su Demokrate, koje i treba da udare pečat na sve akcije već afirmisanih crnogorskih prvoboraca, tako što će Srbe učiti ćutanju i prihvatanju podređenog položaja, zbog nekog višeg, imaginarnog cilja…

Posljednji napad na srpsko biće u Crnoj Gori desio se nedavno, povodom proslave 100 godina oslobođenja Budve i pobjede u Prvom svjetskom ratu, kada su se predstavnici svih frakcija okomili na sve što ima veze sa Srbima, skidajući panoe sa zidina starog grada.

Moramo odgovoriti na histeriju ideoloških nasljednika Austrougarske, hrvatske kulturne politike (kao austrougarskog produkta), austromarksista, i italijanskih fašista. Trebalo bi pod hitno nanovo definisati srpsku ekonomsku, kulturnu i spoljnu politiku u Crnoj Gori, i internacionalizovati srpsko pitanje. Uvedeni princip građanske države, građanske politike i građanske opozicije je u stvari princip koji je isključivo u funkciji rasrbljavanja Crne Gore i njenih građana, koji su imali snage da i do danas, pod svim prethodno narečenim udarima, opstanu kao Srbi. Na unutrašnjem planu treba instistirati na pomirenju i poboljšanju odnosa među pravoslavnim življem, u cilju opstanka same Crne Gore. I, što vole da kažu „građanske“ partije u Crnoj Gori, moramo isključiti svaki vid emocija i gledati samo na to da se ono što je interes srpskog naroda u Crnoj Gori – ostvari.