Popis otpisanih: Državljanstvo crnogorsko, narodnost srpska vjera pravoslavna

Piše: Mišo Vujović

“ Tvrd je orah voćka čudnovata, ne slomi ga al zube polomi”, opominje Njegoš.

Od zbega pokosovskog sklonjenog u katunima crnih brda stvorena je država. Od tog trenutka do dana današnjega, od Turaka do komunista i savremenih kleptokrata traje neprestani atak na fizički i duhovni identitet Crne Gore.
Turci su pokušali da spale i satru, Austrougari da pokore i potom unijate, Italijani da naprave kvislinšku provinciju, komunisti da je obesveste i razduhove, kleptokrate da je prisvoje i izobliče.
Ova dva poslednja unutrašnja okupatora ispiljena ispod crvene kvočke, ideologijom, represijom i korupcijom uspeli su da je raspolute i pretvore u košmarni lavirint samoporicanja, apsurda i suprotnosti.
Planirali su da nas popisom otpisuju, represijom smiruju, lažima obmanjuju.
Tezu da su Crnogorci autohton narod sa hiljadugodišnjom poviješću i da nemaju nikakve veze sa Srbima, plasirala su dva ideologa ustaškog poglavnika Anta Pavelića u toku Drugog svetskog rata Sekula Drljević i Savić Marković Štedimlija.
Mada i jedan i drugi u svojim ranim separatističkim fazama borbe za samostalnost Crne Gore nisu negirali svoju i pripadnost svih Crnogoraca srpskoj naciji. I to njenom najboljem i najelitnijem delu.
“ Crna Gora je kolijevka Nemanjića”, tvrdi Sekula Drljević dok Savić Marković u svom delu “ Crvena Hrvatska”, Stefana Nemanju naziva “zetskim velikašem”. Ako su i Nemanja i njegov otac rođeni na prostoru današnje Podgorice pokušaj da ih nadri istoričari nazivu okupatorima je samo još jedan frustrativno – patološki pokazatelj stanja duha nastavljača dela pomenutih ustaških ideologa čije teze su neuspešno pokušali potvrditi Savo Brković, Špiro Kulišić, Tomaš Marković, Jevrem Brković, Šerpo Rastoder i ostali zagovornici teze pomenutog Tomaša Markovića da su “Crnogorci i Srbi uvek bili dva različita naroda međusobno suprostavljena i sukobljena.”
Naravno ta plejada etnogenezofoba, koja plače zbog eliminacije rimokatoličkog uticaja u Zeti, pokušavajući da nametne svest o posrbljavanju Crne Gore, previđa da postoje svedočanstva kako školska tako ostala lučna dokumenta u Knjaževini i Kraljivini Crnoj Gori sve do njene sramne kapitulacije u kojima je decidno stajalo : državljanstvo crnogorsko – narodnost srpska, vjera pravoslavna. Dakle, svi pobornici teze da je srpstvo predstavljalo sinonim za pravoslavlje ili da je “srbovanje”, “dušanisanje”, “kosovisanje”, “svetosavisanje” crnogorske buržoazije na čelu sa Petrovićima do majskog prevrata 1903.godine imalo tendenciju porobljavanja celokupnog srpskog naroda, kako tvrdi S. Brković su smešni.
Crnogorci jesu sebe smatrali srpskim plemstvom jer se nepokorna vlastela “što se nešće u lance vezati to pobježe u ove planine da ginemo i krv prilivamo za krst časni i slobodu zlatnu”, kako peva Njegoš.
Na kraju da razjasnimo i Podgoričku skupštinu, kroz statistiku izbora 1923,1925 i 1927. godine na kojima su bjelaši do nogu potukli zelenaše 86% prema 14%:
cetinjski srez: bjelaši 58,9%, zelenaši 41,1%, podgorički srez: bjelaši 67,1%,zelenaši 32,9%; kolašinski srez: bjelaši 70,6%,zelenaši 29,4; barski srez: bjelaši 76,6 %, zelenaši 23,4%;nikšićki srez: bjelaši 87,1%, zelenaši 12,9%;andrijevički srez: bjelaši 87,3%,12,7%; danilovgradski srez: bjelaši 94,2%,zelenaši 5,8%;, šavnički srez: bjelaši 96,9%,zelenaši 3,1%, beranski, pljevaljski, bjelopoljski i bokokotorski srez bjelaši 100%.
Kao što se vidi iz priloženog raspoloženje naroda za ujedinjenjem sa Srbijom bilo je apsolutno većinsko, dok nacionalna podela na Srbe i Crnogorce nije postojala. Postojale su pristalice ujedinjenja i pristalice dinastije Petrović koji su u prvoj fazi zagovarali autonomnost Kraljevine Crne Gore u sastavu nove države da bi Božićnom pobunom pod pokroviteljstvom i logistikom Italije, pokušali da je odvoje sa istom idejom kao i za Petrovdan 1941.godine zbog čega je narod ustao na masovni ustanak. Ne samo protiv okupatora već protiv sramotne izdaje i proglašenja kvislinške tvorevine pod jurisdikcijom guvernera Pircija Birolija, dotadašnjeg upravitelja okupirane Albanije koje će 1942. godine izjaviti:

“Za vreme boravka u Albaniji zlatom smo plaćali, a svećom tražili, kurve i špijune, dok u Crnoj Gori od špijuna nismo mogli da se odbranimo”.
Veliki borac za crnogorsku samobitnost, Udbin general Jovo Kapičić je svojevremeno izjavio da je za tri godine italijanske okupacije na Cetinju rođeno blizu 700 kopiladi.
Ako osvetlimo ko je bio Đovani Baldini glavni organizator Božićne pobune, poklič “viva vero Montenegro”, neće biti pevljivi slogan liberala već krik njihovih neznanih predaka!
Sutra:
Pobuna po nalogu Rima