Piculi smeta sve što je srpsko: Hrvatski evroustaša ponovo udara na Srbiju i Srbe u Crnoj Gori

Briselska arogancija zamotana u rečnik navodne evropske brige

Stari antisrpski refleksi

Tonino Picula, hrvatski zastupnik u Evropskom parlamentu i dugogodišnji promoter antisrpske politike, iskoristio je još jednu priliku da napadne Srbiju, njeno rukovodstvo i Srbe u Crnoj Gori. Sa pozicije izvjestioca za Srbiju, Picula je u Briselu poručio da je „najjača politička stranka u Crnoj Gori u koaliciji sa prosrpskom opcijom“ koju je označio kao „otvoreno prorusku i protivnika članstva u NATO i EU“.

Njegova poruka nije iznenađenje. Ona predstavlja nastavak dugogodišnje politike omalovažavanja svega što dolazi iz Srbije ili što je vezano za srpski identitet, bez obzira da li se radi o građanima Srbije ili Srbima u Crnoj Gori, BiH ili bilo gdje u regionu. Piculina antipatija prema srpskom narodu postala je njegov politički zaštitni znak.

Po svaku cijenu u EU – i po cijenu sebe

Najopasniji aspekt Piculinih izjava nije samo antisrpska retorika, već uticaj koji takvi stavovi imaju na pojedine krugove u Crnoj Gori. Politička elita, nesposobna da formuliše sopstveni model razvoja, gotovo patološki teži članstvu u Evropskoj uniju – čak i kada to znači ponižavanje sopstvenih građana, pristajanje na tuđe ultimatume ili podrivanje ustavnog poretka zemlje.

Umjesto da se vodi računa o interesima Crne Gore i njenih građana, pojedini akteri u vrhu vlasti žele da po svaku cijenu zadovolje želje evropskih birokrata, čak i kada su one otvoreno antisrpske, kao što je slučaj sa Piculinim napadima na koalicione partnere, narod koji ih je birao i na same temelje demokratskog poretka. Postavlja se pitanje: da li je cilj članstvo u EU po svaku cijenu, ili dostojanstvena saradnja u interesu građana?

Politička instrumentalizacija „evropskih vrijednosti“

Pod plaštom evropskih integracija, Picula ne krije želju da upravlja političkim tokovima na Balkanu, birajući ko je „dovoljno evropski“, a ko nije. Njegov zaključak da Srbija „ne može ući u EU sa sadašnjim vođstvom“ zato što „ne poštuje demokratske standarde“, više liči na politički pamflet nego na objektivnu procjenu. Ono što Piculi smeta nisu „četiri stolice“, već jedna jedina stvar: Srbija koja ima svoj stav i srpski narod koji želi da sačuva svoj identitet.

Posebno je simptomatično što Picula zastupa Crnu Goru kao „lidera u procesu proširenja“, iako ta zemlja, kako on sam priznaje, ima vlast u koju je uključena prosrpska opcija. Takav paradoks moguće je objasniti isključivo razlogom da su Srbi dobrodošli samo ako ćute, saginju glavu i odriču se svog identiteta.

Da li je EU zaista krajnji cilj – ili samo sredstvo kontrole?

Kakva je to unija u koju se ulazi pod prijetnjom, uslovljavanjem i diskriminacijom prema dijelu sopstvenih građana? Kakva je to demokratija ako se glasačka volja naroda u Crnoj Gori ocjenjuje kao „problematična“ samo zato što su ti građani Srbi, ili se osjećaju bliski Srbiji?

Crna Gora mora preispitati da li je put u EU zaista nacionalni interes, ili postaje sredstvo za održavanje elitističke vlasti i mehanizam za kontrolu političkih procesa spolja. Evropska unija je, u ovom kontekstu, sve manje prostor slobode, a sve više alat pritiska.

Politika netrpeljivosti u evropskoj ambalaži

Ono što najviše zabrinjava nije to što Picula govori, već što takvi stavovi dobijaju institucionalnu podršku unutar EU. Njegov slučaj je najbolja ilustracija kako se pod zastavom „proširenja i evropskih standarda“ može voditi ideološki, etnički i politički obojena kampanja, usmjerena protiv jednog naroda.

Picula ne može sakriti da su njegovi napadi dio šeme stare decenijama – kad god Srbi u Crnoj Gori dobiju glas, kad god se Srbija ne povinuje diktatima, pojave se Picule da ih disciplinuju. Ali vrijeme je pokazalo da takve poruke nisu ništa drugo do odjek neostvarenih hegemonističkih ciljeva i pratećih kompleksa.

Srbi, gdje god bili, imaju pravo na svoju politiku, svoj stav i svoje dostojanstvo – sa ili bez odobrenja Tonina Picule.