Parlament kao Dobrota

Piše: Jovan Lakićević

Normalnim saradnicima ovog Portala, u koje sam doskora mislio da i sam spadam, vjerovatno je ispod časti da se osvrću na kliničke ispade izvjesne osobe u Parlamentu (po prilici ženskog roda) poslaniku jedne minorne stranke u nestajanju (hvala Bogu!). Riječ je o  osobi sa više prezimena, među kojima  nema jednog, možda presudnog u njenom „intelektualnom odrastanju“, a vezano je za osvjedočenog valsifikatora novije crnogorske istorije, izvjesnog Adžića…

Povodom njenog poslednjeg „nastupa“ pojavili su se neki indikativni naslovi, poput onog „Ludnica u Skupštini!“, umjesto, recimo ovog, blažeg,  koji sam upravo  odabrao, „Parlament kao Dobrota“, sa svima znanom asocijacijom. Jer, u svojim  raskošnim demonstracijama svakovrsnog neznanja, počev od elementarne pismenosti, ova osoba nije uopšte usamljena! Nije bila ni toga dana, kada ih je, međutim, sve nadmašila  svojim psovačkim repertoarom, poklicima: „Sramna Podgorička skupština“ (desetak puta), pa do onog „Izdajnici“, „izdajnici“,“ izdajnici, ne lajte!“

Nama, koji smo po navici, pratili na TV rad Skupštine, bilo je jasno da ovakva, ničim izazvana reakcija spomenute osobe, može  da bude samo posledica odgovarajuće kliničke dijagnoze, ne isključujući mogućnost pretjerane upotrebe opijata…

Umjesto da pozove Hitnu pomoć, predsjedavajući je prekinuo rad Parlamenta na 10 minuta! Mislim da bi bilo koja kazna u ovom slučaju bila nehumana, pošto je u pitanju očito poremećena osoba. Ali bi preporuka za Dobrotu, ukoliko takva odredba postoji u Poslovniku, bila prava mjera!

Ono što me je, kao običnog građanina posebno užasnulo jeste saznanje da nam je ova i ovakva osoba, ispred opozicije, nedavno bila kandidat za predsjednika države!

I, naravno, sjetio sam se stihova moga prijatelja Bećka: „Postali smo kao luda đeca, svak nam može bit otac i vođa!“

Ono što je za mene bilo zaista uvredljivo, bez obzira o kojoj dijagnozi je riječ, jeste njeno  beslovesno blebetanje o „Sramnoj Podgoričkoj skupštini“… na kojoj su narodni predstavnici, izabrani voljom naroda, na njoj učestvovali, uključujući i više mojih bliskih rođaka u koje spada tadašnji Mitropolit i budući srpski Patrjarh dr. Gavrilo Dožić.

Uvrede ovakve prononsirane avetinje ne bi trebalo da me  uzbuđuju, ali ne mogu ostati bez odgovora. Napisao sam, prije godinu dana, na ovom Portralu,  pominjući knjigu poslanika u Podgoričkoj skupštini Janka Toškovića („Izbori za crnogorsku skupštinu u Podgorici u Kolašinskom srezu 1.918. “ da su to bili  bili jedini demokratski izbori u Crnoj Gori u poslednjih sto godina“!

Narod se listom izjasnio za prisajedinjenje Srbji i udruženje u zajedničku državu Južnih Slovena! Državnost su izgubile, u tom ujedinjenju i Crna Gora i, tri dana kasnije – Srbija!

„Gospođa“ o kojoj je riječ, izusti u Parlamentu još jednu besramnu laž svog prvog supruga da je Crna Gora izgubila svoju državnost na Podgoričkoj skupštini 918.  A šta je bilo u januaru 1916. kad je potpisana kapitulacije Crne Gore, po prvi put u njenoj časnoj istorij!? 

Rekao sam već, u mojim ranijim tekstovima, da vođa njene Partije, počasni predsjednik  Ranjo, nije prvi pljunuo na Podgoričku skupštinu, da je prije njega to učinio i mnogo znamenitiji Sekula Drljević,  Pavelićev bliski saradnik,  na Petrovdan 41., kada je na Cetinju „poništio“ Podgoričku sklupštinu, i kada je, sjutradana, kao reakcija  na Sekulinu ujdurmu, uz pokroviteljstvo Dučea, planuo Trinajestojulski ustanak u Crnoj Gori!

Znam da je, kroz trodenijsku indoktrinaciju, i formiranju proustaškog novog crnogorskog mentaliteta,  učinjeno dosta kako bi se antisrbska Crna Gora priklonila stvaranju „katoličkog bedemaa“ duž Jadrana na Balkanu.

Ovo što vidmo u Crnogorskom Parlamentu,  jeste pokušaj da se  promoviše nešto  što  prava Crna Gora nikad neće prihvatiti. Ako Bog da.