Otmica i izručenje Slobodana Miloševića nelegalnom i nelegitimnom Haškom kvazi tribunalu

Piše: Milan Gajović

Dvadeset osmi jun 2001.godine,jedan je od najsramnijih datuma u srpskoj istoriji. Tog dana, na Vidovdan, iz Centralnog zatvora Okružnog suda u Beogradu, kidnapovan je raniji predsjednik Srbije i SRJ Slobodan Milošević i isporučen nelegalnom i neligitimnom Haškom kvazi tribunalu (u daljem tekstu: „Tribunal“).

Zašto je „Tribunal“ nelegalan i nelegitiman? Zato što je formiran, protivno Povelji UN, rezolucijom Savjeta bezbjednosti koji nije nadležan za obrazovanje međunarodnih sudova. Naime, međunarodni sudovi se mogu ustanoviti samo konvencijama, odnosno višestranim međunarodnim ugovorima. Pored toga, “Tribunal“ je inkvizitorski sud (sačinjava ga i „sud“ i „tužilaštvo“) i zakonodavni organ (sam donosi i mijenja pravila po kojima sudi). “Tribunal“ je i nelegitiman, jer su ga formirali glavni razbijači SFRJ (vlasti SAD, V. Britanije Njemačke, te Vatikana) da,  na doživotne robije i dugogodišnje zatvorske kazne, osuđuje  srpske državnike i vojskovođe, koji su tu državu branili.

Mediji su objavili potpisanu, od tadašnjeg predsjednika SRJ Vojislava Koštunice, predsjednika Republike Srbije Milana Milutinovića i predsjednika Vlade Srbije Zorana Đinđića, i ovjerenu Izjavu, od 31.marta 2001.godine,da Milošević nije (inače, nezakonito i neosnovano) uhapšen radi izručenja „Tribunalu“. Takođe, objavljeno je i da je sačinjen i aneks Izjave da „Slobodan Milošević neće biti izručen nijednoj pravosudnoj niti drugoj instituciji van zemlje“. Aneks Izjave je, po ovlašćenju Đinđića, potpisao tadašnji  potpredsjednik Vlade Srbije, Čedomir Jovanović.

I pored svega toga, Milošević je otet i isporučen Hagu samo nekoliko časova pošto je Đinđićeva Vlada Srbije donijela neustavnu Uredbu o saradnji sa  „Tribunalom“. Uredba je ekspresno donesena  uoči same  otmice, te objavljena i stupila na snagu odmah, kako Savezni ustavni sud ne bi mogao da privremenom mjerom suspenduje njeno dejstvo. Taj sud je, inače, raniju Uredbu Đinđićeve vlade, takođe o saradnji sa „Tribunalom“, proglasio neustavnom.

Uredba Vlade Srbije, od 28.06.2001. godine, donijeta je na osnovu člana 90.stava 1. tačke b) Ustava Republike Srbije iz 1990.godine („Vlada…donosi uredbe, odluke i druge akte za izvršavanje zakona;“),a u vezi člana 135.stava 2. tog Ustava („Kad se aktima organa Federacije narušava ravnopravnost Republike Srbije ili se na drugi način ugrožavaju njeni interesi…republički organi donose akte radi zaštite interesa Srbije“)?!

Treba imati u vidu da u vrijeme otmice Miloševića nije postojao, ni savezni ni republički zakon o saradnji sa „Tribunalom“. Takvi opšti akti su, po svojoj sadržini,  zakoni  kojima  se reguliše krivično-pravna oblast. Krivično pravna materija  može se regulisati samo zakonom, jer propisuje, materijalno i procesno, ograničavanje Ustavom zajemčenih ljudskih prava i sloboda.

Nadalje, uredba je opšti akt niže pravne snage od zakona koji se donosi radi izvršavanja zakona. Jedino, u vrijeme važenja vanrednog ili ratnog stanja, kada skupština nije u mogućnosti da se sastane,  vlada je ovlašćena da donosi tzv. uredbe sa zakonskom snagom.

Koliko je, drsko i neodgovorno,  Đinđićeva Vlada išla u kršenju Ustava Srbije, pokazuje i to što je za pravni osnov Uredbe koristila i član 135.stav 2.tog Ustava. Naime, ustavno i zakonito proglašavanje neustavnom ranije Uredbe te Vlade o saradnji  sa „Tribunalom“ od strane Saveznog ustavnog suda (iz gore objašnjenih razloga), Vlada Srbije je tumačila kao „narušavanje ravnopravnosti“  i „ ugrožavanje interesa“  Srbije, a Uredbu kao „akt radi zaštite interesa Srbije“?!

Zoran Đinđić je, inače, bio predvodnik marionetske vlasti Srbije, koja je instalirana pučem, odnosno državnim udarom od 5.oktobra 2000.godine. Rukovodstvo  DOS-a ili tzv. Demokratske opozicije Srbije, doveli  su na vlast glavni razbijači SFRJ,  s najvažnijim  ciljem otimanja Kosova i Metohije i  rasparčavanja Srbije.

Prema svjedočenju nekadašnje glavne tužiteljke  „Tribunala“, Karle del Ponte, Đinđić joj je, još uoči septembarskih saveznih izbora 2000.godine, obećao da će Milošević biti isporučen Hagu.

Po Đinđiću, razlozi za donošenje Uredbe i odluke da se Milošević izruči „Tribunalu“, pored nepostojanja  odgovarajućeg zakona, bili su i navodna opasnost da neke zemlje otkažu učešće na donatorskoj konferenciji (koja je bila zakazana za 29.avgust 2001.godine)  o tobožnjoj pomoći Srbiji  i da time  dođe „do neviđene blamaže“?! Treći razlog za izručenje Miloševića, po Đinđiću, bio je izbjegavanje  „ugrožavanja budućnosti Srbije“ i eliminisanje „opasnosti od međunarodne izolacije“?!  Uzgred, koliko je Srbija dobila od onih silnih milijardi evra ili dolara, koje su DOS-ovci lažno obećavali građanima Srbije i koliko su oni ugrozili budućnost Srbije ?

U članu 17 stav 3 Ustava SRJ, iz 1992. godine, bilo je propisano da „Jugoslovenski državljanin ne može biti…izručen drugoj državi“. Takođe, u članu 47. stav 2. Ustava Republike Srbije, iz 1990.godine,bilo je normirano da „Građanin Srbije ne može biti…ekstradiran“. Proizilazi zaključak da nije bilo moguće sprovoditi postupak izručenja po tada važećem Zakonu o krivičnom postupku, kojim, logično i posledično, nije ni bio dozvoljen  postupak izručenja državljanina SRJ, odnosno Srbije.

Na veliki pritisak Đinđića i zapadnih razbijača SFRJ, i Savezna vlada je,23.juna 2001.godine,donijela neustavnu Uredbu kojom  se  omogućavalo izručenje Miloševića. Uredba je neustavna, jer je donesena  protivno članu 99 stava 1 tačke 4 Ustava SRJ („Savezna vlada…donosi uredbe…za izvršavanje saveznih zakona i drugih propisa i opštih akata Savezne skupštine.“ Savezni ustavni sud je, privremenom mjerom, obustavio izvršenje Uredbe, do konačne odluke o ustavnosti.

Na osnovu naprijed navedenog, neporecivo se zaključuje da su svi oni koji su „pravno“ utemeljili, organizovali i učestvovali u neustavnom i nezakonitom izručenju Slobodana Miloševića „Tribunalu“, izvršili krivično djelo otmice, iz člana 64.  tada važećeg Krivičnog zakona Srbije. Takođe,  oni koji su imali svojstvo službenog lica, počinili su i krivično djelo zloupotrebe službenog položaja, iz člana 174. Krivičnog zakona SRJ, ili,  iz člana 242  Krivičnog zakona Srbije.

Slobodan Milošević je umro  u  pritvorskoj jedinici zatvora u Sheveningenu, 11.marta 2006.godine, ne dočekavši prvostepenu  presudu. Po ukazanjima naših svetih  otaca, prije svega, Svetoga Save, Svetoga Vasilija  Ostroškoga Čudotvorca Milostivoga i Svetoga Petra Cetinjskoga, koja smo prenosili ruskim ambasadama u Beogradu i Podgorici i na druge adrese,  Milošević je umro, jer je tokom čitavog perioda boravka u Hagu kontinuirano i sistematski trovan malim količinama otrova, relativno  brzo razgradivog u organizmu, te zato što mu je u hranu  stavljan  prah nastao mljevenjem stakla,  i  što je pogrešno liječen ljekovima sa jakim i opasnim po život kontraindikacijama. Cilj je bio da se, mentalno i fizički, onesposobi da ne iznosi patriotsku i, pravnički briljantnu,  odbranu na suđenju pred  „Tribunalom“.

Milošević je umro kao heroj, a oni koji su ga kidnapovali i neustavno i nezakonito izručili „Tribunalu“, ostaće trajno obilježeni  neizbrisivim  sramnim žigom u srpskoj istoriji!