Ne želite u NATO, ne brinite – to je već odlučeno

Poslije raspada SSSR-a i istočnog bloka, NATO je uprkos zvučnim najavama o neširenju na istok, NATO je usisao jednu po jednu istočnoevropsku zemlju.U alijansu su tako primljene Poljska, Rumunija, Češka, Slovačka, takođe Bugarska i baltičke zemlje. Došao je red na apsorpciju djelova Jugoslavije, bombarodvanih od strane NATO-a devedesetih godina.

Dok se i dalje objavljuju lažna uvjeravanja o neširenju, eskpanzija alijanse na istok ubrzavava se. Evroatlantski projekat realizuje se u potpunoj saglasnosti sa formulom Zbignjeva Bžežinskog o tri obaveze imperijalne geo strategije: sprečavanje međusobnih dogovora među vazalima, očuvanje njihove zavisnosti od opšte bezbjednosti i očuvanje pokornosti podčinjenih. Posebne tehnike alijansa primjenjuje na zapadnom Balkanu, gdje velika većina populacije Srbije, Crne Gore i Republike Srpske, veoma dobro pamti NATO bombardovanje i to je jedan od razloga zašto sa alijansom ne želi ništa zajedničko. Uz pomoć mehanizama takozvanih demokratskih izbora i obojenih revolucija u zemljama nastalim iz nekadašnje Jugoslavije, na vlast su dovedeni od strane NATO potpuno kontrolisane političke sile, koje putema manipulacije i direktne prevare naroda zemlju žele uvući u alijansu.

Tako je na primjer Đorđe Vukadinović, jedan od vodećih srpskih analitičara u tekstu ‘‘ NATO, SOFA, IPAP i NSPO – da se Srbi ne osve(s)te“ opisuje taj proces: “ Drž’te lopova”, stari je prevarantski manir, poznat na svim meridijanima. Ali se mora priznati da ga je aktuelna vlast usavršila gotovo do perfekcije…Ključni sporazum sa NATO­-om (Status of Forces Agreement, SOFA) potpisan je januara 2014. godine u Vašingtonu, od strane tadašnjeg SNS ministra odbrane Nebojše Rodića. Ratifikovan je u julu 2015. u Narodnoj skupštini usvajanjem odgovarajućeg zakona. Sporazum je potpisan i ratifikovan gotovo u tajnosti, tako da nije bilo nikakve javne debate o ovoj dalekosežnoj odluci, kojom je Srbija preuzela obaveze iz osnivačkih ugovora zemalja članica NATO-a potpisanih u Vašingtonu 1949, Londonu 1951. i Parizu 1952.“

Ovim činom iako formalno ne postaje članica NATO, Srbija se sa potpisivanjem SOFA sporazuma saglasila primijeniti ugovore i dokumente sa NATO, koji su se do tog momenta odnosili samo na punopravne članice NATO. (soglašenie IPAP i NSPO). Suštinski Srbija formalno neće postati članica NATO, ali biće prinuđena da postupa pa svim utvrđenim dokumentima.  

U Crnoj Gori vladajuća koalicija kao prioritetne ciljeve svoje spoljne politike označila je pristupanje EU i NATO, i država predstavlja zvaničnog kandidata za pristupanje u obje organizacije. Orjentacija ka EU i NATO približila je Hrvatsku i Crnu Goru “Grupi prijatelja Sirije“, koja objedinjuje sve koji otovoreno podržavaju sirijske pobunjenike što pokušavaju svrgnuti predjesnika Bašara al Asada. Crnu Goru ka alijanski uvlače uz pomoć tzv. Komunikacione strategije NATO, sastavljene iz takozvanih planova djelovanja. Do danas je već realizovano osam takvih planova. Treba posebno istaći Sedmi plan dejstva: formiranje Informativnog centra NATO, štampu pet brojeva žurnala “NATO integracije“ i jednom u petanest dana programa “NATO info“ na RTCG; organizaciju tok-šoua na raznim TV kanalima, organizovanje edukativnog kursa “Informisanja društva“ u NATO školi u Njemačkoj; analizu povoljnosti troškova (propaganda ekonomskih koristi); lekcije u školama, učenička posjeta NATO centru u Briselu; proučavanje društvenog mišljenja u svakom pojedninačnom gradu Crne Gore; izgradnja regionalne škole bezbjdnosti; organizacija “NATO-karavana“ u pet gradova; ogranizacija multimedijalnog “Festivala mira“; organizacija rada poslanika“; fejsbuk kampanja: “Saglasan sam sa NATO“ i td.

Glavni cilj svih ovih događaja predstavlja prelomiti javno mnjenje u korist NATO-a. Informaciono-propagnadna djelatnost NATO zauzima važno mjesto u širenju na istok i uvlačenju u NATO, u uvlačenju drugih zemalja. Rezultati PR kampanje u saglasnoti je sa osnovnim zakonom propagande: “puni efekti postižu se stalnim ponavljanjem“. Po pravilu u takvim zemljama se dovodi na vlast kontrolisana od strane NATO-a kontrolisana vlast. Obezbijeđena je kontrola nad medijima u zemlji, ali u svakom konkretnom slučaju postoji pojedinačan pristup.

Ako u Srbiji djeluju sa neskrivenom laži, na Baltiku, na primjer PR kampanja NATO od samoga početka gradi se na tezama: ‘‘Rusija–SSSR – agresori, a NATO spasilac“. Svo koji se osmjele suprostaviti se takvoj politici optužuju se da su “agenti agresora“. Vodeći mediji na Baltiku davali su i daju samo pozitivnu ocjenu o NATO. Sva istorija ove organizacije predstvalja se kao istorija pravedne borbe za ideale demokratije, slobode i ljudskih prava u čitavom svijetu. Nezavisni analitičari, koji bi javnosti razjasnili pravu misiju ovog agresivnog vojno političkog saveza praktično ne postoje.

Pro-NATOvska djelatnost vodećih javnih ličnosti na Priblatiku može se jednostavno objasniti na sledeći način. Dio ovih ljudi dolazi iz partijske nomenklature kasnog SSSR-a, koji zastupaju potpuno suprotne ideološke stavove promovišu iz karijerizma i odsustva principijelnosti. Drugi dio predstavljaju ksenofobi i nacionalisti, idejni nasljednici kolaboracionista, koji zajedno sa NATO, kako su ranije njihovi djedovi sa nacistima, pokušavaju svijetu nametnuti “Novi poredak“. Narušavajući ustave vlastite ustave, baltičke zemlje su se upustile u avanature NATO-a u Iraku, Avganistanu i na Balkanu, što nije povećalo njihovu bezbjednost.

Slična situacija situaciji u Ukrajini, u kojoj se uz pomoć SAD i EU na vlast dovedeni otovrene pro NATO snage, sa elementima fašističke ideologije.  Instruktori iz NATO obučavaju ukrajinske vojnike i članove doborovoljačkih bataljona koji ratuju pod fašističkim znamenja. Nije zamenarljiv i broj plaćenika i tzv. dobrovoljaca iz NATO zemalja koji ratuju na jugoistoku Ukrajine. Nedavno je na zvaničnom sajtu američke administracije objavljena informacija da je ukrajinska kompanija “Avia-bud“ dobila od grant od 267.000 za popravku škole u Lvovskoj oblasti, gdje bi trebalo da se obučavaju američki vojnici. 

Događaji za promociju ulaska Ukrajine u NATO trenutno idu jedno za drugim. Počeli su još 2012. godine u okvirima tzv. istočnog partnerstva, kada je osnovan odgovarajući fond. Njega su sačinjavale četiri radne grupe: “Demokratija, ljudska prava i stabilnost“, “Ekonomska integracija i približavanje politici EU“, “Životna sredina, klimatske promjene i energetska bezbjednost“ i “Međuljudski odnosi“. Aktivnosti finasirane od strane ove organizacije odvijale su se u tokom prošle godine u Kijevu, a u ovoj planirane su u Dnjepropetrovskoj, Poltavskoj i Zaporožskoj oblasti.

Dvodnevni “Međunarodni omladinski forum evropske bezbjendosti“ održaće se u Dnjepropetrovsku od 4. do 5. aprila. Biće organizovan po inicijativi ambasade Litvanije u Ukrajini, ujedno diplomatskog predstavništva zaduženog za neposredne kontakte sa NATO. Prema riječima litvanskog počasnog konzula u Dnjepropetrovsku, prvog dana provodiće se interaktivne diskusije o izmjenama globalne bezbjednosti, razmatrati izazovi u savremnom svijetu, ulogu NATO pakta, politiku bezbjednosti Ukrajine i odnose NATO – Ukrajina. Drugog dana planirano je da studenti postanu akteri realne politike, kada bi trebala da se sprovede simulacija susreta u Sjeverno-atlantskom savjetu i komisiji NATO – Ukrajina, gdje bi trebalo da se upoznaju sa donošenjem odluka u NATO.

Alijansa se u budućnosti sprema iskoristiti Ukrajinu, kao bojno polje. čak i bez formalnog NATO članstva. I zašto bi to Ukrajini bilo potrebno? Zemlje EU i SAD već su se pozicionirale kao finansijeri i organizatori građanskog rata u zemlji. Sada pripremaju mogući teatar vojnih dejstava u Ukrajini, uz mogućnost neuporedivo većeg rata i krvavijih sukoba nego ranije. Stoga društva ne smiju ostati ravnodušnim na fakte cinične ekspanzije Sjeverno-atalntskog pakta tamo, gdje ih ne očekuju.