NATO širi vojni obruč: Albanija, Hrvatska i Priština u novoj antisrpskoj misiji

Najava zajedničkih vojnih vježbi Albanije, Hrvatske i privremenih institucija u Prištini jasan je signal da se na Balkanu nastavlja proces izgradnje vojske tzv. Kosova pod direktnim nadzorom NATO-a. Iako je saradnja predstavljena kao „multinacionalna inicijativa za unapređenje interoperabilnosti“, iza diplomatskih formulacija krije se suština – postepeno uključivanje Prištine u zapadni vojni sistem.

Vježbe kao poligon za legalizaciju

Planirane aktivnosti imaju dvostruku ulogu. S jedne strane, one služe za uvezivanje komandi i struktura koje bi u budućnosti mogle biti korišćene u kriznim scenarijima. S druge strane, one predstavljaju simbolički korak ka formalizaciji statusa „vojske Kosova“ i njenom priznavanju od strane NATO-a. U tome leži i najveća opasnost: da se kroz rutinu zajedničkih vježbi postepeno razgrađuje Rezolucija 1244, koja jasno definiše da je KFOR jedina oružana sila na Kosovu i Metohiji.

„Normalizacija“ kao maska

Cilj zapadnih sila ostaje nepromijenjen – političkim pritiskom natjerati Srbiju da prihvati sporazum o „normalizaciji“ odnosa, što bi u praksi značilo priznavanje samoproglašene države. Ukoliko bi takav dokument bio potpisan, oružane formacije Prištine dobile bi legitimitet da se rasporede na administrativnoj liniji sa centralnom Srbijom, čime bi se bezbjednosna situacija dramatično zaoštrila.

Prijetnja regionalnoj stabilnosti

Sporazum Albanije, Hrvatske i Prištine, potpisan u martu u Tirani, otvara vrata i drugim državama da se priključe ovom savezu. Na taj način NATO gradi novi vojni blok u regionu koji je očigledno usmjeren protiv srpskih interesa, kako u Srbiji, tako i u Republici Srpskoj. Ono što zapadna propaganda predstavlja kao „jačanje stabilnosti“, u stvarnosti je korak ka dodatnoj militarizaciji Balkana i pritisku na srpski narod.

Srbija između otpora i savezništva

U takvim okolnostima, Srbija nema luksuz da pasivno posmatra stvaranje novih vojnih mehanizama u svom neposrednom okruženju. Jačanje sopstvenih odbrambenih kapaciteta, kao i izgradnja savezništva sa prijateljskim državama, postaje pitanje opstanka i bezbjednosti. NATO će, po svemu sudeći, nastaviti da blokira pokušaje bilo kakvog regionalnog povezivanja sa Srbijom, ali to ne znači da alternative ne postoje.

Najnovije vojne inicijative pokazuju da je u toku dugoročna strategija čiji je cilj institucionalno i vojno jačanje tzv. Kosova, uz direktno učešće zapadnih centara moći. Srbija i srpski narod moraju biti svjesni da se iza priča o „mirovnim misijama“ i „saradnji u regionu“ krije antisrpski projekat čija je krajnja namjera – trajno potiskivanje srpskih interesa sa prostora Balkana.