Miroslav Ćosović: Pavlu Đurišiću dati Trinaestojulsku nagradu?
1 min readLik koji je izumio da su Crnogorci nastali miješanjem Vlaha i Albanaca, izvjesni Miroslav Ćosović, je na Analitici u tekstu pod nazivom “Ko je bio Pavle Đurišić, “oslobodilac” Berana?”- zamjerio mitropolitu Amfilohiju zbog toga što je mitropolit rekao da je Berane u Trinaestojulskom ustanku oslobodio Pavle Đurišić!
Tu tezu mitropolita je trapavi Ćosović oborio na tako traljav način da je čak i dvoglavi orao na crnogorskom grbu pao od smijeha. Tačnije, u opisu biografije Pavla Đurišića, Ćosović je napisao: ”Učestvovao je u 13-julskom ustanku 1941, jedinom opštenarodnom ustanku u porobljenoj fašističkoj Evropi.”
Poslije ovoga, ne bi bilo za čuđenje da se Pavle Đurišić kandiduje za Trinaestojulsku nagradu, sa Ćosovićevim obrazloženjem da je kapetan Pavle Đurišić “učestvovao u jedinom opštenarodnom ustanku u porobljenoj fašističkoj Evropi”. Ipak, Ćosović je pokazao ogromno neznanje i površnost na mnogim mjestima u tekstu, iako je odmah rekao:”Svi podaci o Đurišiću u ovom tekstu, su iz knjige „Pavle Đurišić“ dr Radoja Pajovića, koji je najbolji poznavalac Drugog svjetskog rata kod nas.”
Zločini nad muslimanima
Ćosović se u tom tekstu osvrnuo na zločine počinjene nad muslimanima od strane četnika, i iznosi sledeću tvrdnju:
” U februaru 1943., Đurišićeve snage su napale muslimanska sela u pljevaljskom, čajničkom i fočanskom srezu i tom prilikom je ubijeno 1200 odraslih muškaraca (od kojih je jedan dio bio naoružan) i 8000 žena, đece i staraca.” Ćosović nije naglasio da je ovu procjenu žrtava dao Pavle Đurišić, a da Opštinski popisi žrtava rata ne potvrđuju ovako visoke gubitke među muslimanskim stanovništvom. Istina je sledeća…
U pljevaljskoj opštini (srezu) popisano je 1380 muslimanskih žrtava 1943.g. Za fočansku opštinu (srez) popisano ukupno 1043 civilnih muslimanskih žrtava 1943. godine. Za opštinu Čajniče ustanovljeno je 598 muslimanskih žrtava, ali tokom rata. Đurišić je tvrdio da se radilo o 9200 žrtava, a dobija se, čak i ako se uračuna da su sve žrtve tokom rata u Čajniču bile te 1943. g. – broj od 3021 žrtava.
Razlog što je Ćosović promašio, i uvećao tri puta broj tragično poginulih civila muslimanske vjeroispovijesti, Bošnjaka, prilikom svirepe operacije februara 1943. g., leži u tome što Ćosović nije istoričar. On se poziva na netačne podatke dr Radoja Pajovića, a te netačne podatke iznosi i dr Šerbo Rastoder. Međutim, da je Ćosović ozbiljan istraživač i pravi analitičar, ne bi mu trebali istoričari koji su polupolitičari i spekulanti tipa Pajovića i Rastodera, već je sam mogao pogledati Savezni popis „Žrtve rata 1941-1945.“ iz 1964. i reviziju ovog popisa gdje je broj žrtava čak i uvećan, i gdje su žrtve date imenom i prezimenom. Tako se i desilo da Pajović i Ćosović tvrde da je broj žrtava Bošnjaka u Foči bio 3 – 4000 ljudi, ali ne daju podatke da je 1943. g. stradalo 1 043 Bošnjaka, a da prije operacije Đurišića- 1942.g. postradalo 2508 Bošnjaka. Osim toga, nije tačan podatak da je broj žrtava Bošnjaka u Foči bio 3 – 4000 ljudi, već je veći. Naime, po prvim popisima potvrđeno je 3525 civilnih žrtava među Muslimanima u Foči. Po revidiranim, na teritoriji opštine Foča tokom Drugog svetskog rata stradalo je 6030 stanovnika, od ovog broja na stradale Muslimane (Bošnjake) otpada 4924 (81,66%), a na Srbe 1046 (17,35%) žrtava.
Muslimanska milicija protiv Trinaestojulskog ustanka
Rastoder, Pajović kao i spiker Ćosović se nikada nisu osvrnuli u javnosti po pitanju faktora Muslimanske milicije, koji je bio okidač za zločine koji su potom počinjeni nad muslimanima. Dakako, svi se slažu da je odmazda bila nehumana, svirepa, da po obimu višestruko prevazilazi broj ubijenih Srba, kao i to da je procenat žrtava mlađe populacije bio užasno visok. 
Ipak, da se podsjetimao, u gušenju Trinaestojulslog ustanka su učestvovale i Muslimanske milicije iz Plava, Gusinja, Sandžaka i Metohije, koje su brojale ogromnih 20 000 vojnika, prema podacima koje daje Milija Stanišić u knjizi ,,Dubinski slojevi Trinaestojulskog ustanka u Crnoj Gori“. Predrag T. Šćepanović u Glasu Holmije kaže:
,,Dokumenta govore da je u vrijeme julskog ustanka 1941., hodža Osman Rastoder iz Petnjice bio je jedan od pomagača italijanskom okupatoru u razbijanju narodnog ustanka u Beranskom srezu. Kao komadant albanskih trupa na sektoru Polica – Turjak organizovao brojne napade na teritoriju Beranskog sreza, poslije julskog ustanka 1941., gdje živi pravoslavno stanovništvo, radi paljenja kuća, pljačkanja i ubijanja nedužnog stanovništva. U poličkim selima Zagrađu i Goraždu zapalio je 54 kuće. Ubijen je od OZNE 1946. godine, kao odmetnik“.
Esad Muminović, bivši pripadnik obavještajnih službi JNA i Vojske Jugoslavije, za dnevnik DAN je rekao sledeće:
,,Neki događaji u Plavu i Gusinju već decenijama se zaobilaze, a bez njihovog otkrivanja i suočavanja sa njima, posebno muslimana, teško da će biti boljitka u Crnoj Gori. Naime, početkom 1941. godine i kasnije, pripadnici muslimanske milicije (na albanskom bali-vulnetari) i balisti u okolini Plava i Gusinja ubili su više desetina Srba, i to isključivo zbog toga što su bili Srbi. Tadašnja muslimanska milicija i balisti bili su sastavni dio italijanske okupatorske vojske i na terenu su sprovodili projekat etnički čiste „Velike Albanije”. Osim toga, on objašnjava da je Savo Joksimović u knjizi „Bataljoni narodnih odbornika“, izdatoj u Beogradu 1975. godine, zapisao da je u to vrijeme u Plavu i Gusinju izvršeno masovno hapšenje Srba, koji su potom svirepo ubijeni i strijeljani po naredbi vođa muslimanske milicije. Uz to, spaljeno je na desetine srpskih kuća, a muslimanskom milicijom u vrijeme tih zločina komandovali su Šemso Ferović i Saljo Nikočević“.
Esad Muminović ukazuje da su mnoge istorijske činjenice iz Drugog svjetskog rata skrivane od javnosti. To se posebno odnosi na formiranje muslimanske milicije, a Muminović navodi da je tu miliciju formirala italijanska okupaciona vlast, da je bila sastavljena isključivo od muslimana i da je djelovala u muslimanskim djelovima Crne Gore (Plav, Gusinje, Podgorica, Rožaje i Ulcinj). U Plavu i Gusinju te jedinice su raspolagale sa oko 1500 pušaka, dok ih je u Podgorici bilo oko 500. U Podgorici je bilo 250 pripadnika muslimanske milicije i 250 Albanaca katolika koji su sačinjavali bataljon muslimansko-katoličke fašističke organizacije.
Muminović: Neprijatelji muslimana nisu Srbi, već oni koji koji im Srbe nameću kao neprijatelje
U nastavku teksta za dnevnik DAN, Esad Muminović kaže:
,,Ovo govorim jer se već decenijama prikrivaju podaci o kvislinškim snagama u Crnoj Gori i u tom kontekstu jedino se navodi ravnogorski četnički pokret generala Draže Mihailovića. Ne mislim da su njegove snage bile kvislinške, jer su one bile većinom sastavljene od oficira koji su školovani na akademijama, a tamo su učili kako se brani otadžbina, a ne kako se izdaje. Oficiri se ne školuju da budu ratni zločinci, nego oslobodioci. Nažalost, četnici se spominju kao jedine kvislinške jedinice i u istorijskim udžbenicima iz kojih naši đaci uče o događajima iz Drugog svjetskog rata, dok nema ni slova o muslimanskoj miliciji i albanskim balistima.„
On kaže da je muslimanska milicija maltretirala sve one koji nijesu željeli da budu s njima, pa i njegovu babu po majci, jer je njena kćerka bila u partizanima. Muminović navodi da je tokom rata bilo i odvažnih muslimana, koji su štitili pravoslavnu nejač, ali su oni bili pod „posebnim“ tretmanom.
,,Tokom Drugog svjetskog rata u Plavu i Gusinju niko nije stradao od četnika. Međutim, jesu Srbi od bali-vulnetara i balista, ali crnogorska istorija to nigdje ne pominje, kao da hoće da izbriše sve tragove o tome što se dešavalo u Plavu i Gusinju i ostalim gradovima koji su tokom Drugog svjetskog rada bili pripojeni „Velikoj Albaniji”. Zalažem se da se kaže istina o tome, kako bi buduće genaracije mogle da žive na zdravim temeljima. To se posebno odnosi na muslimane, koji moraju da postanu svjesni da su pravoslavnog porijekla i da ne smiju dozvoliti da bilo ko njima manipuliše i okreće ih protiv Srba. Njihovi neprijatelji nijesu Srbi, već oni koji od Srba stvaraju njihove neprijatelje – poručuje Muminović i pita zašto intelektualna elita Crne Gore, a posebno istoričari, o svemu ovome ćute i tako učestvuju u prikrivanju zločina, što je saučestvovanje u zločinu.”
Zasto je ovoliko komentara na temi koja nema veze sa zivotnim problemima? Jesu li botovi ili volonteri?
Kako su se uzbunili duhovi jer treba ovo Crnogorcima treba njima ovakva stvar jer se gubi zanimanje, a ako opasnost kao cetnici tu jos postoji i za njihovim radom je nasuna potreba.Hajte jadovi idite pa tecite koze ako ih gdje ima ili ih uvezite iz Albanijem pa u brda ,ko zna mozada tamo nadjete nekog Skripara,koji bi to bio uspjeh za vas bijednike od bijednika vasih oceva i djedova,sve spijuni i ulizice,kako vas nije sramota od ++++++ kad obraza vec nemate..
E JO te nije ovaj sajt najbolji u CG , vazda šala , komike , doskočica , satire , obrađivanja novijeh istina – bajki…. jednom riječju niđe se ne nasmijem ka ođe , zato sve pohvale uredništvu za inovativni stil informisanja pučanstva , može dan biti noć a noć možda i nije to nego dan , da se čo’ek zabavi i razonodi , što i jeste poenta pisanja , zato BRAVO za IN4S , vazda me nasmijete do suza !!!
Krečite li krečite novo ćetnici, ali uzaludno!
Pavle i svi crnogorski ćetnici su bili i ostali sluge okupatora i koljači sopstvenog naroda, pa trknite po još jupola jer se njihovi krvavi i izdajnički tragovi ne mogu sakriti krecenjem.
Odje nema pomena o serbljackome narodu bosnjackome narodu hriscanima muslimanima zidovima odje je pisano o splacini cetnjackoj iz Crne Gore ,nuzniku odrodjenome koji je bio sluga okupatoru i serbljackoj armadi !!! Vi dodjoste od rata sa turcioma do WWI pa WW II i temem koje veze blage neaju sa ovijem tekstom ! Dakle bagro cetnjacka mudzahedicka i ustaska vi nijeste drugo do izdegenerisana pasmina kukavica ! Kad se drzite toga a priej 100 – 200 godna se nesto desilo i opravdabvate drzite li se onda i onoga ako on izije goMno moram i ja ili ?????
Trn-aga poturice, pod mnogo si mi se nikova raspisao. Obriši tur sa tim izmišljenim masovnim zločinima nad muslimanima. Kad su se partizani vratili iz Bosne i krenuli da protjeruju četnike prema zapadu, tvoji baljovi na čelu sa hodžom Huseinom Rovčaninom su im pucali u leđa i branili odstupnici Đurišiću. Provjeri baljove ovo što sam napisao a onda mi objasni otkud vi na istoj strani sa svojim „dželatima“.
Blago tebi Krsto, da Bog da zivio kako mislio.
Pametnom dosta. Uzdravlju.
Komentari ovih četničkih monstruma koji su okupirali za stalno ovaj sajt su dokaz o količini zla koji nose u sebi! Za njih ne vrijede argumenti. Miješaju događaje koji se vremenski ne podudaraju i predstavljaju ih kao uzrok i posljedice. jedan ovđe pomenu zločin u Velici koji se dogodio mnogo poslije Đurišićeve genocidne akcije u Pljevljimakao uzrok što su četnici tako postupili! nema tog normalnog čovjeka koji može izdržat diskusiju sa takvima, sa onima koji upoređivanjem broja mrtvih (i tu dolaze u koliziju jer opisuju i upoređuju desetine sa desetinama hiljada) a zaboravljaju osnovno: da svaka žrtva ima svoje ime i da svaki dželat ima svoje ime. Nema kolektivne odgovornosti a to je baš specijalitet i izum četnika: mi smo njih na stotine hiljada jer su oni nama pobili 10 ili 20? No, neka njih. Tu se radi samo o pokvarenosti i teškoj psihičkoj bolesti no se čudim Srbima što prihvataju te monstrume kao svoje, a koliko su im svoji govore mnogobrojne srpske žrtve od njihovog zločinačkog noža! Od njih se može očekivat svako moguće i nemoguće pravdanje a prije svega totalno izmišljene i za njih prilagođene istorijske činjenice! Zbog toga prekidam diskusiju sa tim neljudima jer ne mogu da se takmičim sa njihovom pokvarenošću!
Moram samo da dodam da je Crna Gora dužna da ne dozvoli da se to zlo ovđe rehabilituje kao u Srbiji!
Smrt majora Ivana Fregla
Jugoslovenska vojska u otadžbini i izbeglička vlada proglasili su oslobođenje svih Južnih Slovena, ujedinjenih pod okriljem zajedničke majke – Velike Jugoslavije, kao osnovni ratni cilj
Ivan Fregl i Aleksandar Mišić
Čim ga je jugoslovenska izbeglička vlada postavila za komandanta „svih patriotskih snaga u Jugoslaviji“, pukovnik Mihailović je svoj pokret preimenovao u Jugoslovensku vojsku u Otadžbini. Ova poslednja naznaka u nazivu vojske bila je nužna zbog toga što su se jugoslovenske vazduhoplovne i pomorske snage 1941. godine, zajedno s vladom, takođe povukle iz zemlje i bile su pod direktnom britanskom komandom na Bliskom istoku.
Na osnovu ovlašćenja jugoslovenske izbegličke vlade, Mihailović je od svih naoružanih ustaničkih pokreta i grupa u zemlji zatražio da se stave pod njegovu komandu, a osnovni ratni cilj svoje vojske tih dana ovako je definisao:
– Oslobođenje svih Južnih Slovena ujedinjenih pod okriljem zajedničke majke – Velike Jugoslavije.
KOMUNISTI su ga glatko odbili, a komandanti srpskih ustaničkih snaga u Bosni i Hercegovini, Crnoj Gori, Dalmaciji i Lici izrazili su mu lojalnost, pa će Mihailovićev pokret u ovim krajevima uskoro imati desetine hiljada pristalica.
Povoljne reakcije stigle su i iz Slovenije, pa će Jugoslovenska vojska u otadžbini uskoro u ovom delu Jugoslavije raspolagati s više od hiljadu pristalica.
Još u maju 1941, u vreme kada se Mihailović pojavio na Ravnoj gori, oko generalštabnog majora Jugoslovenske vojske Ivana Fregla u Sloveniji su se počeli okupljati neki aktivni oficiri Jugoslovenske vojske. Major Fregl ubrzo je krenuo u Beograd, da obiđe suprugu i ćerku Gordanu, a njegov plan da se posle nekoliko dana vrati u Sloveniju osujetili su Nemci, koji su ga uhapsili u Beogradu.
Iz nemačkog zatvora spasao ga je jedan njegov beogradski prijatelj, a Fregl je pobegao na Ravnu goru. Postavljen je za načelnika Štaba Kolubarskog vojno-četničkog odreda, kojim je komandovao njegov kolega, major Aleksandar Mišić.
Pored ove dužnosti, major Fregl je na Ravnoj gori s Dražom Mihailovićem osnovao oficirsku školu, u kojoj je predavao strategiju ratovanja. Tu školu kasnije je završio i najstariji Mihailovićev sin Branko.
VOĐSTVO nad grupom slovenačkih oficira Jugoslovenske vojske, koji se nisu mirili sa okupacijom Slovenije, posle odlaska majora Fregla na Ravnu goru preuzeo je major Karl Novak, koga je Mihailović početkom septembra 1941. postavio za predstavnika svog pokreta u Sloveniji.
Slovenački četnici širili su krug svojih pristalica, pa su uskoro pokrenuli i svoj nedeljni list, Sloboda ili Smrt, štampan u 3.000 primeraka. Na širenje organizacije uticala je i emotivna naklonost Mihailovića prema Slovencima, kojima je već prve godine rata obećao da će učiniti sve da se Sloveniji, pored Primorske oblasti, priključe i Koruška i Štajerska.
SREDINOM decembra 1941. Nemci su streljali dvojicu bliskih Mihailovićevih saradnika, majore Aleksandra Mišića i Ivana Fregla.
DRAŽA OPASNIJI OD HITLERA I PAVELIĆA
POČETKOM decembra te 1941, na predlog jugoslovenske izbegličke vlade, kralj Petar Drugi je pukovnika Mihailovića unapredio u čin brigadnog generala. Mihailović je zahvaljivao, moleći generala Simovića da u kontaktu s britanskim i sovjetskim diplomatama u Londonu pokuša uticati na jugoslovenske partizane da zaustave građanski rat u zemlji: – Građanski rat trajao bi dugo, a u međuvremenu ništa ne bi bilo učinjeno protiv Nemaca. U poslednjih tridesetak dana te 1941. Tito je u depešama koje je poslao u Moskvu Mihailovića napao dva puta, Hitlera i Pavelića – nijednom.
Prema svedočenju jednog očevica, noć uoči njihovog streljanja ovako je izgledala:
– Noć su proveli u takozvanom policijskom zatvoru u Valjevu, u posebnim ćelijama u kojima su specijalno za njih unesene vojničke postelje i gvozdene peći.
– Bilo im je doneseno i pravo obilje jela i pića. Ali dok major Fregl nije ni od čega hteo išta da okusi – on je neprestano ležao na postelji zanesen u svoje misli – major Mišić se obilato služio i jelom i pićem.
– Do u samo svanuće, Mišić je bio budan. Pio je pritom neprestano crno vino. I čas je pevao, čas plakao.
– Ujutru, tek što se razdanilo, Mišić i Fregl izvedeni su iz svojih ćelija na dvorište i tu fotografisani. Nekoliko puta sami, a nekoliko puta s nemačkim oficirima koji su došli po njih.
Dan posle njegovog streljanja u Valjevo je stigla Freglova supruga Milica:
– Otišla sam u Valjevo – ispričala je ona pola veka kasnije – u nameri da ga spasem. Primio me je nemački kapetan fon Štenc. Odlično je govorio srpski. Bio je pre rata inženjer u Sarajevu.
– Umesto pomoći, pružio mi je zapečaćeni koverat i rekao: „Morate da budete hrabri, jer vaš muž je poginuo kao heroj.“
– Umalo se nisam srušila. Ali one reči, da je umro kao heroj, delovale su. Izašla sam ćutke na hodnik i otvorila koverat. U njemu je bilo nešto novca i Ivino oproštajno pismo koje brižljivo čuvam:
– Valjevo, 16. decembra 41. Mila ženice. Nemački ratni sud me je danas osudio zbog „četnikovanja“ na smrt. Ništa se ne bojim. Žao mi je samo tebe i Gođe (ćerke Gordane).
– Nevin umirem. Savest mi je potpuno čista. Umirem za čast otadžbine i naroda. Umirem kao junak i sam ću komandovati paljbu.
– Žao mi je samo što nisam poginuo na bojnom polju. Budi hrabra i vaspitavaj dobro Gođu. Moje odelo, civilno, nalazi se kod prote Popovića u Mionici. Šaljem ti i nešto novca. Ljubim tebe, Gođu i sve moje, tvoj Srček.
Prema svedočenjima njegovih ratnih drugova, poslednja želja Ivana Fregla bila je da sam komanduje nemačkim streljačkim strojem koji je trebalo da ga ubije. Slušajući ga sa nevericom, nemački oficir mu je izašao u susret.
Nekoliko trenutaka posle streljanja majora Fregla i Mišića Ratni dnevnik Vermahta beleži da otpor ustanika baš u tom kraju nije jenjavao:
– Jake bande jugozapadno od Valjeva. Bande su se pojavile i na zapadnom Kosjeriću.
ODMAH po okupaciji Jugoslavije, italijanske vlasti su od slovenačkog političara, diplomate, pisca i bankara Ivana Hribara, ultimativno zahtevale da preuzme dužnost gradonačelnika okupirane Ljubljane. Hribar je to kategorički odbio i umotan u jugoslovensku zastavu u 90. godini života skočio je u ledenu Ljubljanicu.
Iza sebe je ostavio poruku s Prešernovim stihovima:
Manje je strašna noću crne zemlje krilu,
Nego pod svetlim suncem ropstva dani.
Cak sam siguran da i ovaj sajt placaju hebeni Englezi,samo ako se malo dublje zagrebe u finansije…
NABIJALI SMO ZAROBLJENE SRBE NA KOLAC!
Oficir Al Kaide Ali Hamad, državljanin Bahreina, koji je ove nedelje zatražio azil u Srbiji posle odležane 12-godišnje zatvorske kazne u Bosni, priznaje da je i lično za vreme rata u BiH učestvovao u stravičnim zločinima odreda „El Mudžahedin“ nad Srbima i Hrvatima!
Ubica pokajnik… Ali Hamad
Ali Hamad kaže da sada sve priznaje zbog „griže savesti“, i da za sebe ne traži nikakve privilegije. Srpsko Tužilaštvo za ratne zločine predložilo je Vladi Srbije da Ali Hamadu omogući dolazak u Srbiju i svedočenje. Prenosimo delove njegovih ranijih svedočenja o zločinima:
– Najveći broj ubistava izvršio je Egipćanin Abu Mina, oficir zadužen za bezbednost i specijalne zadatke u odredu „El Mudžahedin“. Mina je ljude ubijao motornom testerom i velikim nožem. On je ubijao zarobljene Srbe u Zavidovićima. Pred postrojenim mudžahedinima on je Srbima sekao glave sekirom i velikim nožem… Sekao je žive ljude motornom testerom, naređivao nam da nabijamo zarobljenike na kolac i da ih ostavljamo da umru u najgorim mukama…
– Abu Mina je ubio četrnaestogodišnjeg dečaka na području Orašca, gde se izvodila obuka pripadnika odreda „El Mudžahedin“. Dečakovog oca su prisilili da gleda kako mu ubijaju sina…
– U okolini Orašca lično sam video ubistvo jednog Srbina. Pre ubistva zarobljena su četiri katolička fratra, a trebalo je da budu razmenjeni za naše vojnike. Abu Maiz iz Saudijske Arabije je tada fratrima rekao: „Sada ćete videti kako mudžahedini ubijaju“. Onda je pozvao Sabahudina. Dao mu je nož i rekao: „Mi ćemo ti omogućiti da ubiješ jednog Srbina“. Taj Sabahudin je, inače, bio invalid, nije bio sposoban za borbu… Tada je Asim Ramulju udario žrtvu i oborio je na zemlju. Držao mu je noge, a Sabahudin mu je seo na leđa i zaklao ga. Zatim je Abu Maiz odvojio glavu od tela i odneo je do zarobljenih fratara, terao ih je ljube odrubljenu glavu…
– Abu Maiz je pričao da je on zajedno sa Imadom El Misrijom, Abu Minom, Abu Mealijom, Abdul Barom i Abu Hamazom ubio dvojicu Britanaca, novinara Bi-Bi-Sija.
Tužilac Vukčević: Svedočenje Hamada nam je veoma korisno
BEOGRAD – Tužilac za ratne zločine Vladimir Vukčević kaže da bi Ali Hamad mogao da bude vrlo koristan svedok.
– Mi imamo predmet o zločinima nad Srbima u Zavidovićima od jula do septembra 1995. godine. Imamo i izjave devetoro svedoka… Zainteresovani smo za Hamadovo svedočenje jer je on u to vreme bio pripadnik odreda mudžahedina, koji je delovao pod komandom Armije BiH. Međutim, videćemo šta će nam on još ponuditi preko svog advokata, s kojim bi uskoro trebalo da se sretnemo – kaže Vukčević.
U Tužilaštvu napominju da se slučaj Zavidović ubraja u najstrašnije masakre. Pripadnici odreda El Mudžahid, sastavljenog od fanatičnih dobrovoljaca iz arapskih zemalja, jednom prilikom su zarobili 60 srpskih vojnika. Zarobljeni Srbi su u kampu u selu Gostovići kod Zavidovića prošli kroz neviđene muke i torturu, a na kraju su im Alahovi ratnici odsekli glave. Zarobljene srpske vojnike mudžahedini su terali da jedni druge ubadaju noževima, zakivali su ih žive za ogradu, kroz polne organe im zabijali eksere… Sva zverstva su snimali video-kamerom. Jedno vreme takve video-kasete su mogle da se iznajme u Domu kulture u Zavidovićima.
Duško Tomić, advokat Ali Hamada, kaže da je njegov klijent progovorio jer se „duboko kaje“.
– On ne traži trajni azil, već samo status privremeno iseljenog lica na tri meseca, kako bi se proverili njegovi navodi. Posle toga bi se vratio u rodni Bahrein. On misli da Srbija ima interes da se sazna istina o svim zločinima koje su nad srpskim narodom počinili mudžahedini u BiH – priča Tomić.
Imena žrtava, lažove, imena su važna! Naveo si samo imena mudžahedina koja ništa ne znače jer to nijesu ljudi koji žive ovđe već ko zna đe i ko zna jesu li potpuno izmišljena! A žrtve i mučenja si izmislio kako bi izazvao efekat! Kako bi pokazao da nijesu samo četnici ti koji muče. Bez imena ovo sve je samo tvoje maštovito laprdanje, a mora se priznat da dosta dobro laprdaš!
Vidim kod postene srpske demokratije,da je razum prevladao,Majke sa djecom su spijale italijanima ,sa kojima smo i mi saradjivali,ali smo ih malo oducili od spijanja,samo ne znam koga su spijali,jer smo mi bili sa njima.Sva sreca da vas ima saka jada,ali toliko je uvijek bilo koljaca ,turskih koljaca moram reci jer je cetnik turski vojnik,pa su dovoljni za zulum.Steta samo ,sto smo vas malo pobili u Sloveniji,pretekoste izdajice.Nego,eno Lavrov veli da se Makedonija podijeli izmedju Bugarske i Albanije.Zamisli nema Srbije,Mora da Lavrov ne zna koji su Srbi ruski saveznici kroz istoriju bili.Da se Rusija pitala Srbije ne bi ni bilo,postojala bi samo Bugarska i Crna Gora,Nego su vas britanci napravili sa zadatkom da sprjecavate bilo kakvu slovensku saradnju.Od Obrenovica do Vucica,samo britanska magarad i slovenski izrodi.
Pavle Đurišić nema veze sa zločinom nad muslimanima 43-će u pljevaljsom srezu. Zločin su spontano počinili četnici iz Šaranaca u znak odmazde zbog zločina koje su pljevaljski muslimani počinili nad ženama i djecom u Šarancima. Akcijom je komandovao predratni kapetan Nikola Bojović koji je kasnije u akciji Švarc uhapšen od nacista i odveden u logor Oberhauzen. Nakon poraza nacista i oslobađanja iz logora, Bojović je ostatak života živio u Londonu. Komunističke vlasti nikad nisu tražili Bojovića iako su dobro znali da je on komandovao operacijom u pljevaljskom srezu. To najbolje govori o tome da komunističkim vlastima nije bilo do pravde i rasvjetljavanja zločina već su od tih sukoba četnika i muslimanskih ustaša pravili mitove i propagandu za ideološku upotrebu. Otud ovo dodavanje nula i naduvavanje cifara kad su u pitanju muslimanske žrtve. Masovni zločini četnika nad muslimanima su propaganda koju nažalost olako prihvataju i mnogi Srbi. A nije teško provjeriti i uporediti popise iz vremena SHS sa poslijeratnim i vidjeti da je broj muslimana na teritoriji CG bio i ostao na nivou od 15-tak posto do dan danas.
Kratke crtice o najpoznatijim muslimanskim četnicima
Ko je u stvari bio Fehim Musakadić?
Fehim Muskadić je rođen u Sarajevu, gdje je živio do Drugog svjetskog rata. Bio je veliki srbofil i to nikad nije skrivao. U Prvom svjetskom ratu bio je dragovoljac u srpskoj vojsci, gdje je stekao čin majora. Nositelj je spomenice Solunskog fronta i najvišeg odličja dinastije Karađorđevića, odnosno titule vitez Karađorđeve zvijezde sa mačevima.
Do početka Drugog svjetskog rata bio je šef policije u Sarajevu. Čim je izbio Drugi svjetski rat Fehim Musakadić se povezao sa Dražom Mihailovićam koji ga raspoređuje u Istočnu Bosnu u štab vojvode Petra Baćovića. Kasnije odlazi u Konjic gdje je osnovao Konjički muslimanski četnički bataljon. Zarobili su ga partizani 1943. godine u Stranama kod Uloga, zajedno sa još nekoliko četnika.Prema riječima jednog četnika koji je uspio umaći, navodno je neposredno prije strijeljanja uzviknuo „Živio kralj! Živio Draža Mihailović! Dole Tito!“
Ko je bio Mustafa Mujo Pašić?
Mustafa Mujo Pašić bio je do rata veoma poznati sudac Okružnog suda u Mostaru. Pravo je studirao u Beogradu. Već na studiju je pokazao sve karakteristike velikog srbofila. Prema pričama starih Mostaraca sudac Pašić je svoje srbofilstvo otvoreno pokazivao i kada je Nezavisna država Hrvatska uspostavila svoj režim u Mostaru i Hercegovini. Već sredinom aprila 1941. godine ustaše su izdale naredbu da svi Jevreji, Cigani i Srbi moraju predati ustaškom redarstvu svoje telefone, radio aparate, svo oružje, te bicikle, motore i automobile, a sve to pod prijetnjom smrtne kazne. U redu pred ustaškim redarstvom zajedno s Jevrejima, Srbima i Ciganima stajao je i sudija Pašić. Kad su mu ustaše rekle da on ne treba donositi radio aparat, telefon i bicikl, on im je odgovorio „Ja sam Srbin, te se vaše naređenje odnosi i na mene, i zato evo vam i moje biciklo!“. Ustaše su ga uhapsili, ali se golema masa muslimana zauzela za njega, te je uskoro pušten. Nijemci su ga zarobili u zimu 1944. godine i predali ga ustašama na dalji postupak. Ubijen je u koncentracionom logoru „Jasenovac“.
Ko je bio dr Ismet Popovac?
Dr Ismet Popovac bio je liječnik u Nevesinju, a kasnije u Konjicu. Medicinski fakultet je završio u Beogradu. Od studentskih dana postaje veliki srbofil i zagovornik očuvanja Kraljevine Jugoslavije. Ubili su ga partizani sačekavši ga u zasjedi 1943. godine u blizini Trebinja, tačnije u Trebinjskoj šumi.
Pored Fehima Musakadića, Mustafe Pašića i dr Ismeta Popovca, kao veliki srbofili i četnici bili su još Mustafa Mulalić iz Livna, Mustaj-beg Hađihuseinović, poručnik Husnija Čengić, Smajo Ćemalović iz Mostara, Mustafa Berberović iz Blagaja, Abid Prguda, Omer Kalajdžić, braća Muhamed i Abid Mehmedbašić iz Stoca, Džemal Kršlaković, imam iz Konjica, prof.dr Mehmed Begović, profesor Univerziteta u Beogradu, Muhamed Mulalić, Alija Konjhođić, Esad Vehabović iz Bosanske Gradiške, Abid Prguda, Omer-beg Čengić, kapetan Husein Rovčnin, komandant poznatog Komoranskog odreda koji je operirao na području Brodareva, Bijelog Polja i Prijepolja, a koji su partizanima cijele 1943 i 1944. godine zadavali goleme glavobolje, jer im nisu nikako omogućavali da prijeđu rijeku Lim, itd.itd.
Ne mogu a da posebno ne spomenem Muhameda Preljubovića, člana četničkog Centralnog nacionalnog komiteta, kojeg je u decembru 1944. godine sam Draža Mihailović imenovao za komandanta svih Četničkih muslimanskih jedinica u okviru Srpske, Hrvatske i Slovenačke armije. (Arhiv Vojno-istorijskog institute – Ča – br.reg.26/1, k.6 – Naredba načelnika štaba Vrhovne komande za 20.januar 1945).
Lista je još mnogo duža, no ovo su bili najznačajniji muslimanski četnici.
Ovo što si tičetničino ovđe rekao govori samo jedno (a ti baš to ne razumiješ) da su muslimani uvijek bili spremni da brane Jugoslaviju pa su na početku rata ušli u vojsku koja se lažno predstavljala da je jugoslovenska! Kralj je predstavljao bivšu Jugoslaviju i normalno bi bilo da se oni koji se predstavljaju kao kraljeva vojska u otadžbini ponašaju jugoslovenski. Ali to su bili velikosrbi koji su planirali pod plaštom i imenom Jugoslavije veliku Srbiju kojoj su smetali muslimani i planirali su njihovo istrebljenje! To početno oduševljenje muslimana koji su pristupili četnicima je brzo splaslo jer im čak ni oružje nijesu iumali povjerenja dati! Kako bi mogli npr. muslimani učestvovat u pokoljima koje su planiralki četnici kao u Pljevljima?
zato ako si mislio da nešto postigneš sa ovim što si iznio na račun muslimana nijesi ništa postigao do otkrivanje istine koja je takva kakva je! četnici ste mogli biti samo vi veljesrbi i budale koje to ne vide!
MUSLIMANI ČETNICI
ODGOVOR MALOM TURČINU KOJI MISLI DA JE TURČIN
POGLEDAJ GORE OVU SLIKU KAKO VAŠ MUFTIJA POZDRAVLJA MUSLIMANSKU MILICIJU U SASTAVU NEMAČKE PRINC EUGEN SS DIVIZIJE
NACIONALNI SASTAV JVuO, MUSLIMANI, HRVATI, SLOVENCI, JEVREJI U ČETNICIMA
Višedecenijskim tumačenjem i pisanjem komunističkih istoričara stvorena je iskrivljena slika o nacionalnoj pripadnosti boraca JVuO. Veštom zloupotrebom istorijskih izvora razvijana je teza da su pripadnici Ravnogorski pokreta i JVuO bili isključivo srpski nacionalisti. Istine radi, Srbi kao najbrojniji narod u kraljevini, uz to tradicionalno naklonjen monarhiji, slobodrarski i vojnički vaspitavan, bio je najzastupljeniji u redovima JVuO.
Jugoslovenska Vojska u Otadžbini nastavila je gerilski (četnički) oblik ratovanja po starim vojnim zakonima i važećim uredbama. Po tim zakonima svi vojni obveznici Kraljevine Jugoslavije, bez obzira na nacionalnu ili versku pripadnost, imali su ista prava i obaveze. Niko nije postavljao niti uslovljavao nacionalnom pripadnošću ulazak u redove JVuO nego se, naprotiv, smatralo da je to obaveza svakog vojnog obveznika, jer zakletva se polaže samo jednom i pod jednom zastavom. Ne postoji ni jedan jedini dokument JVuO u kome se u negativnom ili u bilo kom smislu postavlja pitanje nacionalne pripadnosti vojnika. Odbrana i oslobođenje Jugoslavije i svih njenih naroda bio je i ostao glavni zadatak i cilj JVuO.
U vojnom zakoniku je pisalo da je svaki vojni obveznik koju u slučaju rata ili ratne opasnosti pređe u neku drugu neprijateljsku formaciju, tim činom izvršio klasičnu izdaju, a ukoliko je vođa neprijateljske formacije stranac, onda se to smatralo za veleizdaju. Možemo zamisliti kako bi recimo britanska vojska tretirala svoje vojne obveznike da su u slučaju rata pristupili na drugu zaraćenu stranu i borili se protiv britanske monarhije.
Treba istaći da nisu svi narodi sa istim oduševljenjem stali u odbranu okupirane Jugoslavije. Neki nisu imali simpatija za jugoslovensku ideju i zajedništvo. Oni su posle kapitulacije Kraljevske vojske i okupacije zemlje iskoristili priliku za ostvarenje svojih nacionalističkih težnji.
Svi oni koji su, bez obzira na nacionalnu ili versku pripadnost, ostali verni zajedništvu i kraljevini Jugoslaviji, a nisu prihvatali komunističku i fašističku ideologiju, pristupali su u redove JVuO. Sve vreme rata JVuO nije promenila svoj stav o zajedništvu i na sve načine je sprečavala separatističke i nacionalističke aktivnosti u svojim redovima. Deklaracija sa Svetosavskog kongresa (27. januara 1944), dakle u pretposlenjoj ratnoj godini, nedvosmisleno dokazuje nepromenjene ideje i jasne težnje za očuvanje Kraljevine Jugoslavije. Višenacionalni sastav Centralnog nacionalnog komiteta dovoljan je dokaz da JVuO (a i samo ime to govori) i političke stranke koje su podržavale monarhiju nisu bili nosioci ni velikosrpske ni bilo koje druge nacionalističke ideje, kako to žele da prikažu komunistički istoričari.
Radi podsećanja prilažem sastav Predsedništva Centralnog nacinalnog komiteta Kraljevine Jugoslavije:
Predsednik: dr Živko Topalović (Srbin)
Potpredsednici: Radomir Janković (Srbin)
Anton Krejči (Slovenac)
Vladimir Predavec (Hrvat)
Mustafa Mulalić (Srbin musliman)
Velimir Jojić (Srbin iz Crne Gore)
Dimitrije Lazarević (Srbin)
Treba istaći da je CNK sastavljen od predstavnika različitih političkih stranaka antifašističke, antikomunističke i prozapadne orjentacije, a nacionalna pripadnost članova nije bila odlučujuća.
Organizacija JVuO je urađena po predratnim mobilizacijskim planovima Kraljevine Jugoslavije. Međutim, zbog rata i novonastalih okupacionih podela, ona je sprovođena u nešto izmenjenim okolnostima. Tokom 1942. godine pristupilo se formiranju krupnijih vojnih jedinica, korpusa, sa jasno određenom teritorijom, odnosno zonom odgovornosti. Korpusi, a nešto kasnije grupe korpusa, nisu se razvijali i dejstvovali na isti način u svim delovima okupirane zemlje. Izuzev u nekoliko slučajeva, JVuO nije stvarala jednonacionalne jedinice, niti je za to bilo potrebe.
Na teritotiji tzv. Nezavisne Države Hrvatske ustaše su napravile mnoge teške zločine nad srpskim stanovništvom, pa je na tim prostorima bilo mnogo teže usposatviti poljuljano međunacionalno poverenje. Vrhovna komanda je ulagala velike napore da se nepoverenje između Hrvata, Srba i muslimana prevaziđe i da se spreče međusobni sukobi. Prva vojna jednonacionalna jedinica pominje se u početnoj fazi ,,Mostarsko- jablaniče operacije,, (Bitka na Neretvi ili 4. ofanziva). Tada je februara 1943. godine u sastavu Konjičke grupe dejstvovao Bjelimićki muslimanski bataljon.
Muslimani u JVuO
Veliki broj projugoslovenski i patriotski orijentisanih muslimana bezrezervno su pristupili u redove JVuO, ili su se na posredan način uključili u rad ravnogorske organizacije. O tim aktivnostima svedoče mnogi sačuvani dokumenti. Muslimani su formirali razgranatu ravnogorsku organizaciju u svim većim mestima Bosne i Hercegovine. Pomenuću samo neke istaknutije organizatore: lekar dr.Ismet Popovac, jedan od vodećih organizatora u Hercegovini, Mehmedbašić Mujo i Abid, Kalajić Omer, pravnik Kapić Mustafa svi iz stolačkog sreza, Kašić Mujo i imam Kršlaković Džema organizatori pokreta u Konjicu, Zupčević Hivlija organizator u selu Rastovac kod Trebinja, Begović Arif iz Begove kule u Hercegovini, Hadžihuseinović Mustaj Beg i major Dedić Hasan organizatori pokreta u Hercegovini, sudija Pašić Mustafa Mujo i Ćemalović Spajo iz Mostara, Prguda Avdo iz Gacka. Hasanagić Ćamil iz Kalinovika, Salihagić Suljaga iz Banjaluke, Vehabović Esad iz Bosanke Gradiške. Leho Mustafa iz Blagaja, hafiza i član medžlisa Pandžo Muhamed iz Sarajeva i drugi.
U Beogradu je postajao ilegalni muslimanski ravnogorski centar u kome su delovali: Begović dr Mehmed, profesor beogradskog Univerziteta, Konjhodžić Alija, novinar “Politike“ (kasnije u emigraciji urednik lista ,,Bratstvo”), Kemura Abdulah, šef muslimanske ravnogorske organizacije, Sofćuri Muhamed, trgovac orijentalnim tepisima, Ćemalović Muhamed, upravnik Gajretovog doma u Beogradu, Hodžić Abdulah, beogradski imam, i drugi.
U političkom radu ravnogorske organizacije najistaknutiji muslimanski lideri bili su: Mulalić Mustafa iz Livna, član Centralnog nacionalnog komiteta i muftija Šećerkadić Derviš, potpredsednik Nacionalnog odbora Crne Gore
Muslimanski borci su raspoređivani u jedinice zajedno sa borcima drugih nacionalnosti. Draža Mihailović je postavio majora Fehima Musakadića iz Sarajeva za komandanta svih boraca muslimana u JVuO. Pomenuću samo neke istaknutije aktivne starešine JVuO muslimanskog porekla: Preljubović Muhamed Beg, komandant grupe muslimanskih korpusa, Nakičević Abdulgrafar, komandant Prve brigade Šestog muslimanskog korpusa, Hasanbegović Nurija, komandant Treće brigade Šestog muslimanskog korpusa, Karić Hato, komandant Šeste brigade Šestog muslimanskog korpusa, Preljo Vejsilj, komandant muslimanskog bataljona Nevesinjske brigade, Berberović Mustafa, predratni predsednik Blagaja komandant bataljona, Ramanović Mulas Abdulah, načelnik štaba Šestog muslimanskog korpusa, narednik Uzunović Jusuf, komandant četničkog odreda kod Konjica, major Hasandedić Šefket, poručnik Čengić Omer Beg i potporučnik Čengić Hamdija, organizatori jedinica u okolini Mostara, kapetan Prašović Ćamil, vođa muslimana u Sjenici i drugi.
Na teritoriji tzv.NDH osim u pojedinim slučajevima nije bilo jednonacionalnih jedinica. Tek tokom 1944. godine formirana je Grupa muslimanskih korpusa, koja zbog teškog stanja nije imala neka ozbiljnija ratna dejstva. Mnogi muslimani, posebno u Zapadnoj Bosni, saradđivali su sa jedinicama JVuO i štitili srpsko stanovništvo od napada ustaša i ostrašćenih sunarodnjaka.
Muslimani su bili aktivni u Ravnogorskom pokretu i u jedinicama JVuO u drugim krajevima zemlje, recimo upravnik bolnice Drugog ravnogorskog korpusa bio je lekar-hirurg Hodžić dr Mehmed, a geometar Redžić Nazif na komandim zadacima u Ražanjskoj brigadi Deligradskog korpusa. Lični pratilac kapetana Dragoslava Račića, komandanta Cersko-majevičke grupe korpusa, bio je Amzić Naif, a ađutant kapetana Jezdimira Dangića Gico Sulejman.
Pri Komandi Južne Srbije (Gorski Štab 110) delovao je Jablanički korpus koji je obuhvatao do 1943. godine dva sreza, jablanički i gnjilanski. Nešto kasnije, teritorija gnjilanskog sreza je pripala novoformiranom Prvom kosovskom korpusu. Za našu priču zanimljiv je podatak da je Jablanički korpus jedini u Srbiji imao jednonacionalne jedinice. Radi se o Arnautskoj brigadi ,,Hodža Zejneli,, i Gajtanskoj brigadi. Obe ove brigade su u svom sastavu imale Albance. Komandant brigade ,,Hodža Zejneli,, bio je narednik Arif Demirović, a nešto kasnije komandu nad ovom jedinicom preuzeo je poručnik Jovan Labus. Jedan od malobrojnih zapamćenih starešina iz Gajtanske brigade bio je i komandant bataljona Musa Jušković. Pripadnici ovih jedinica albanskog porekla i njihove porodice su bili uzloženi dvostrukom teroru, i od svojih sunarodnjaka balista i od partizana.
Hrvati u JVuO
Da bi se bolje sagledale manje poznate činjenice i razumelo odkud u redovima JVuO veliki broj boraca hrvatske nacionalnosti, valjalo bi se nakratko vratiti u međuratni period i početke stvaranja kraljevine Jugoslavije. U Splitu odmah po svršetku Prvog svetskog rata 1918. osnovana je organizacija ,,Jugoslovenska nacinalno-napredna omladina”. Cilj ove organizacije bila je beskompromisna borba protiv hrvatskog nacionalizma i separatizma. Još iz tih vremena Split je nosio epitet najvećeg srpskohrvatskog grada na primorju. Nešto kasnije 1921. u Splitu je formirana ORJUNA (Organizacija jugoslovenskih nacionalista) Ova prorežimska organizacija se zalagala za integralno jugoslovenstvo i monarhiju i žestoko se suprotstavljala svakom obliku hrvatskog separatizma, a kasnije je bila i protiv komunističke ideologije. Organizacija je održavala tesne veze sa Ljotićevim ,,Zborom” i u svakoj prilici isticala i zastupala jugoslovenstvo i monarhiju.
Podružnice Orjune i Ljotićevog Zbora formirane su u nekoliko dalmatinskih gradova a broj članova za one prilike bio je izuzetno velik.
Hrvati sa dalmatinske obale, verni kralju i jugoslovenskoj ideji, teško su prihvatali raspad Jugoslavije i stvaranje tzv. NDH. Dolaskom starog vojvode Ilije Trifunovića Birčanina u Split započelo je organizovanje orjunaša u novim uslovima, pod italijanskom okupacijom. Ubrzo su formirane prve četničke grupe sastavljene od Hrvata. Bili su to Kaštelanski četnički odred, Splitsko-šibenski odred i Odred Ilije Birčanina. Formirani su ilegalni četnički odbori u Splitu, Trogiru, Šibeniku, Makarskoj i na ostrvima Korčula i Krk. Dalmatinski četnici su stavljeni pod komandu tek osnovane Dinarske divizije Momčila Đujića. Rad četničke organizacije na primorju podupirao je čitav niz dalmatinskih književnika, starih orjunaša, Nika Bartulovića, Đure Vilovića, Ćire-Čičin Šaina, Sibe Miličića i drugih. Kasnije će Niko Bartulović biti hrvatski predstavnik na Svetosavskom kongresu, a teolog Đuro Vilović savetnik u štabu Draže Mihailovića.
Broj Hrvata u jedinicama JVuO nije utvrđen iz jednostavnog razloga što su bili raspoređeni po komandnim potrebama u razne jedinice JVuO.
Artiljerijski major Marin Stude pre rata je živeo u Splitu, a kao vojni predavač često je boravio u art. školi u Sarajevu iz koje su izašli mnogi budući oficiri JVuO. Major Stude je bio načelnik štaba Dinarske divizije i blizak saradnik vojvode Đujića. U štabu divizije intendant je bio mornarički poručnik Mate Amat, rodom iz Kaštela. Oblasni nacionalni komitet iz zone odgovornosti Dinarske divizije je imao veliki broj članova hrvatske nacionalnosti. Bili su to najugledniji Hrvati iz Dalmacije i zaleđa.
U Dinarskoj diviziji je bilo mnogo Hrvata na istaknutim komandnim dužnostima. Jedan od poznatijih bio je kapetan Krešimir Vranić, komandant samostalne grupe od oko 2500 ljudi, uglavnom sastavljene od boraca hrvatske nacionalnosti. U ovoj jednici bili su na službi poručnik Anton Šuster iz Sušaka i potporučnik Niko Lazarić sa ostrva Krk. Ova jedinica je posle kapitulacije Italije septembra 1943. upućena na ostrva Cres, Mali i Veliki Lošinj i Olib radi preuzimanja vlasti. Četnici među kojima je bio veliki broj Hrvata razoružali su Italijane i preuzeli komandu nad ostrvima. Zbog opasnosti da će Nemci preuzeti ova važna strateška ostrva, partizani su ponudili zajedničku akciju ali na prevaru su zarobili i likvidarli čitavu grupu zajedno sa komandantom Krešimorom Vranićem. Zabeleženo je da je rilikom egzekucije poručnik Antun Šuster prkosno klicao kralju.
Hrvatski orjunaši, monarhisti i pripadnici pokreta teško su stradali dolaskom partizana. Samo na ostrvu Krk u jednom navratu streljano je 55 hrvatskih rodoljuba. Broj likvidiranih pripadnika pokreta iz Dalmacije hrvatske nacionalnosti nikada nije do kraja utvrđen. Za komuniste to je bila neprijatna istina, koju su decenijama posle rata vešto i smišljeno prikrivali.
Jedan primer epskog heroizma zapisao je vojvoda Momčilo Đujić u ,,Spomenici Dinarske divizije”. Prilikom odstupanja divizije na zapad, u Sloveniji, radi zaustavljanja partizana trebalo je uništiti most na raci Soči. Posle prvog neuspešnog miniranja odvažni borac Milan Bilić, po narodnosti Hrvat prijavio se da digne most u vazduh i svesno sebe žrtvuje za spas ostalih boraca. On je uspeo da uništi most ali tom prilikom je izgubio život.
Borci hrvatske nacionalnosti delili su sudbinu ostalih pripadnika Dinarske divizije. Posle probijanja Pađenskog fronta i odstupanja preko Slovenije na zapad preživeli borci divizije su stupili u kontakat sa savezničkim snagama u Italiji. Prebačeni su u nekoliko privremenih logora i konačno svi su sabrani u veliki logor Eboli kod Napulja. Preživeli Hrvati monarhisti u logoru su formirali ,,Komandu hrvatskih trupa” pod komandom generala Matije Parca. Komandanti hrvatskog logorskog korpusa bili su potpukovnik Dragutin Modercin i pukovnik Luka Šarić. Računa se da je u logoru bilo oko 200 boraca hrvatske nacionalnosti.
Slovenci u JVuO
Slovenija, odnosno Dravska banovina, je posle kapitulacije Jugoslavije podeljena na dve oblasti, a granica je bila tok reke Save. Severni deo je pripojen nemačkom Rajhu i iz te oblasti vršena su masovna iseljavanja Slovenaca u južni deo pod italijanskom okupacijom, a jedan deo stanovništva iseljen je u Srbiju. Nemci su slovenački narod iz svoje, severne oblasti, iseljavali smatrajući da su projugoslovenski i prosrpski orjentisani i tako bili ,,remetilački faktor,, u pripojenom delu banovine.
Projugoslovensko raspoloženje velikog broja Slovenaca bilo je poznato i pre rata. U Aprilskom ratu mnogi slovenački oficiri i vojnici herojski su branili i ginuli za Otadžbinu. Tako je bilo i tokom celog rata.
Teško je pomenuti sve starešine JVuO slovenačkog porekla, ali izdvojićemo nekoliko najistaknutijih. Među prvim herojskim žrtvama bio je generalštabni major Ivan Fregl. On je kao najbliži saradnik Draže Mihailovića bio jedan od organizatora pokreta u Srbiji. U nemačkom prepadu na Vrhovnu komandu zaštitio je Dražu od zarobljavanja i tom prilikom sebe svesno žrtvovao.
Mnogi Slovenci su se hrabro borili kao starešine i borci u jedinicama JVuO širom Srbije. Izdvajam porodicu Šušterič, koja je iz Slovenije internirana u Srbiju i odmah se uključila u Ravnogorski pokret. Rezervni kapetan Josip Šušterič je jednog sina izgubio u Aprilskom ratu, a sa drugom dvojicom, Bojanom i Urošem, odmah je pristupio u Ivankovački korpus. Bojan je poginuo kao komandant brigade, Josip je streljan od partizana na kraju rata, a najmlađi, Uroš osuđen je na dugodišnju robiju. Danas je Uroš Šušterič jedini živi slovenački starešina JVuO.
U Sloveniji je za vreme rata bilo nekoliko četničkih odreda a pomenućemo Štajerski, Dolenjski, Ljubljanski, Notranjski, Gorenjski i Primorski (Soški). Jedan od organizatora i osnivača četničke borbene gerile bio je poručnik Jože Melaher Zmagoslav. Ovde treba pomenuti bar još nekoliko važnijih komandanta JvuO iz Slovenije:
Janez Marn, komandant Dolenjskog odreda (prešao iz partizana), major Mirko Bitenc ,,Triglavski,, komandant Notrenjskog odreda, potpukovnik Janko Debeljak, komandant Primorskog (Soškog) odreda, kapetan Franc Jerebič (Harebič) komandant Gorenjskog odreda i drugi.
Komanda Slovenije je radila u poluilegalnim uslovima pod stalnom opasnošću da bude otkrivena, a njeni pripadnici uhapšeni. Komanda je bila potpuno organizovana sa svim pratećim sužbama, a komandant je bio generalštabni major vojvoda Karlo Novak.
U ravnogorskom pokretu Slovenije bilo je mnogo znamenitih ljudi toga vremena među kojima izdvajam Leona Štukelja, poznatog gimnastičara, olimpijskog pobednika, i dr Aleksandra Bajta, profesora i posleratnog slovenačkog akademika.
Da bi pomenuli sve slovenačke patriote, pripadnike Ravnogorskog pokreta i JVuO trebalo bi nam mnogo više prostora.
Jevreji u JVuO
Jevrejski narod je kroz svoju dugu i tragičnu istoriju doživeo mnoga stradanja, ali ni jedan progon nije se mogao meriti sa nacističkim pogromom u Drugom svetskom ratu kojim je predat potpunom uništenju. Položaj Jevreja u okupiranoj Srbiji bio je posebno težak. Zemlja zahvaćena oružanim ustankom i sama izložena strašnim represalijama davala je nacistima dobar izgovor da i pre donesene odluke o ,,konačnom rešenju” otpočne sa likvidacijom celokupnog jevrejskog stanovništva. Većina građana Srbije je osuđivala ovakve nacističke postupke i gledala da pomogne svojim nesrećnim sugrađanima. Jevreji su po gradovima skrivani ili prebacivani na zbrinjavanje i čuvanje u udaljena seoska domaćinstva, pružana im je pomoć u nabavci lažnih dokumenata i omogućavan prelazak u italijansku okupacionu zonu gde je tretman Jevreja bio znatno blaži. Zahvaljujući građanskoj solidarnosti mnogi Jevreji iz Srbije su spaseni od deportacija i sigurne smrti u koncentracionim logorima. Po izbijanju, znatno više Jevreja, pre svega zbog predratnih simpatija i članstva u KPJ, priključio se partizanskom pokretu, ali bilo ih je mnogo i u redovima JVuO.
U svim posleratnim raspravama i međusobnim optuživanjima odnos oba pokreta prema Jevrejima je bio od posebnog značaja. Jevreji kao najveći ratni stradalnici postali su neka vrsta merila kojim se dokazuje i otkriva prisustvo nacizma/fašizma u nekoj sredini ili pokretu. Zbog toga nije bez značaja otkriti kakav je odnos Ravnogorskog pokreta i JVuO bio prema Jevrejima i antisemitizmu. Komunistički pokret svu svoju privrženost antifašizmu dokazuje između ostalog i prisustvom značajnog broja Jevreja u svojim redovima, od kojih su neki bili na visokim vojnim i političkim dužnostima.
U prvoj grupi od 24 oficira i podoficira (embrionu budućeg gerilskog pokreta) koja je početkom maja 1941. stigla na Ravnu Goru, bio je i jedan Jevrej. Bio je to Samokovlija Benjamin, rodom iz Bosne.
U početku rata, sem kod Jevreja koji su ranije bili povezani sa komunističkim pokretom, opšti stav je bio da se priključe onom pokretu sa kojim prvo stupe u vezu.
General Mihailović, kao i ogromna većina njegovih oficira i saradnika, nisu gajili antisemitska osećanja. Pripadnici JVuO smatrali su Jevreje za najveće žrtve nacizma i zbog toga su im pružali svaku moguću pomoć i podršku. Jevreji koji su izbegli nemačke progone nalazili su pomoć i zaštitu od pripadnika JVuO, uključivali se u njihove jedinice i pružali im podršku. Pomenućemo neke:
rezervni poručnik Anaf dr Josif, ekonom u Vrhovnoj komandi (kasnije streljan od Nemaca na Banjici), poručnik Gec Egon, načelnik štaba Nišavske grupe korpusa, dr Dajč Ladislav, lekar u Rasinskom korpusu. Lični lekar Draže Mihailovića i ujedno sanitetski refernt bio je dr Goldvajn Tibor, koji je sa suprugom Anom boravio u Vrhovnoj komandi, zatim lekarka dr Atijas Regina, inženjer Šlezinger Josif Vili, dr Atlas Đorđe, Krišaber Franjo, Levenberg Oto, Klofer Rudi, lični vozač vojvode Jevđevića, advokat Mervorak Avram, Komornik Oto, Presburger Dragutin i mnogi drugi.
Jevreji su, obično pod lažnim, posrbljenim, imenima radi lične bezbednosti pristupali u jedinice JVuO i na područjima van Srbije. U jednoj novogodišnjoj čestitci upućenoj sunarodnjacima u Americi između ostalog piše:
,, Jevreji koji se bore u jedinicama JVuO šalju pozdrav američkom Jevrejima i izražavaju najbolje želje za Novu godinu. Srećni smo što se borimo pod komandom generala Mihailovića protiv neprijatelja jugoslovenskog naroda. Od svoje braće u Americi očekujemo punu pomoć kako bi mogli postići zajednički cilj. Demokratske slobode i kaznu za zločince”
Nije se mogla isključiti mogućnost pojedinačnih slučajeva netrpljeivosti prema Jevrejima, posebno u uslovima građanskog rata. Jevreji komunisti su često identifikovani kao najopasniji politički protivnici. Na isti način Jevreji komunisti imali su priliku da JVuO identifikuju kao svoje najveće neprijatelje.
Upoznat sa pojedinim slučajevima antisemitizma u nekim četničkim listovima Draža Mihajlović je energično reagovao i tom prilikom uputio sledeće naređenje svim jedinicama JVuO :
RASPIS
Svim jedinicama Jugoslovenske vojske u Otadžbini
7.april 1944.
Tel.br.884
U jednom od naših listova kao da se oseća nota antisemitizma. To je, pak, načisto da naš pokret ne sme poći tim putem. U ovom ratu stradali su Jevreji gore nego mi Srbi, a mi nismo nikada bili protiv onoga ko strada, na nećemo ni sada. U nas se nikada nije postavljalo pitanje Jevreja, već pitanje režima. Ako ne valjaju režimi, ne valjaju ni Jevreji. Ali, u prvom redu treba da valjamo mi Srbi.
Antisemitski napad ne sme da se pojavi ni u štampi ni u propagandi. Zabranjujem svaku grdnju, kao i raspirivanje mržnje prema Jevrejima u govorima, na javnim sastancima ili privatno po kafanama prilikom iznošenja mišljenja pojedinaca. Jevreji su ljudi kao i ostali narodi, a u ovom ratu stradali su više čak i od nas Srba. Ako već kao pravi hrišćani ne možemo da razvijemo bratsku ljubav prema Jevrejima, onda ne treba ni da raspirujemo mržnju prema njima.
Sa svakim onim koji bude u ma kom pogledu ma šta rekao sa namerom da to bude protiv Jevreja, smatraću kao rad na ostvarenju programa ljotićevaca, te ću sa takvima postupati po zakonu i nadležnosti.
Čiča
Ostali narodi u redovima JVuO
U sastavu Krajinskog korpusa pod komandom majora Velimira Piletića u drugoj polovini 1943. formiran ,,Ruski korpus” (ova jedinica nema veze sa Ruskim zaštitnim korpusom). Jedinica je brojala oko 300 oficira i vojnika. Bili su to bivši sovjetski zarobljenici koji su uspeli da pobegnu iz raznih radnih logora i Borskog rudnika. Jedinicom je komandovao major Avramov (u svojim memoarima Živko Topalović navodi da je komandant ove jedinice bio izvesni poručnik Akimov). U ovoj jedinici je bio i sin čuvenog ruskog generala Konjeva.
U Krajinskom korpusu je pored Rusa delovala jedna grupa Jevreja, nešto Poljaka i Bugara, desetak odbeglih Holanđana, Grka, Rumuna i nekoliko Nemaca dezertera.
Grupa interniranih Poljaka je uproleće 1942. dovedena na prinudni rad u Borski rudnik i logor Hajdenau kraj Žagubice. Ubrzo su Poljaci uhvatili vezu sa pripadnicima JVuO pobegli iz logora i stupili u Homoljsku brigadu Mlavskog korpusa. Kada se prikupilo preko 300 odbeglih Poljaka formirana je posebna Poljska brigada. Brigadom su komandovali poljski oficiri koji su padobranima spušteni na teren a poslati od strane poljske izbegličke vlade koja se nalazila u Londonu. Brigada je rasformirana krajem 1943. a ljudstvo raspoređeno u druge jedinice. Zna se da je grupa od desetak Poljaka sa svojim oficirom, Marjanom Ratajničkim, raspoređena u Ravaničku brigadu Ivankovačkog korpusa. Radi ponovnog okupljanja rasutih poljskih boraca upućen je iz Londona u komandu Krajinskog korpusa kapetan Mihail Jakubovski Levandovski, poznatiji po pseudonimu ,,Kapetan Naš“. U jednoj borbi protiv nemačkog poternog odelenja 11. decembra 1943. ovaj hrabri poljski kapetan je poginuo i dalji rad na prikupljanju Poljaka je zaustavljen.
U razne korpuse JVuO širom zemlje posle kapitulacije Italije pristupio je jedan broj italijanskih vojnika.
Među pripadnicima JVuO bilo je stotinak nemačkih vojnika i oficira, dezertera iz nemačke vojske. Oni su raspoređivani u različite jedinice. Zanimljivo je pomenuti nemačkog sanitetskog oficira dr. Hansa. Ovaj nemački lekar je za vreme rata radio u Guči i na kraju rata pristupio u četnike i kasnije se sa njima odmetnuo. Krio se u grupi poručnika Vlade Martinovića komandanta Čačanske brigade Drugog ravnogorskog korpusa. Dr Hans je ubijen u skrivanju 1947. od Ozne.
Na kraju, napominjem da je među pripadnicima JVuO bilo svih naroda i narodnosti što potpuno isključuje teoriju o Ravnogorskom pokretu kao velikosrpskom i nacionalističkom. Draža Mihailović i njegov pokret je bio antifašistički, antikoministički i prozapadni, a uzor im je bila američka demokratija toga doba. Nikada se nisu odricali saveznika, čak ni u poslednjim godinama rata kada je britanska pomoć bila usmerena drugoj zaraćenoj strani, komunistima. Saveznička bombardovanja srpskih gradova teško su pogodila sve pripadnike JVuO ali promene stava prema saveznicima čak ni tada nije bilo.
Odani prozapadnoj ideji i saveznicima JVuO dočekala svoj strašan kraj a na nama je da nastavimo sa otkrivanjem istine o našoj tragičnoj i ne tako dalekoj prošlosti.
Dakle i prije Nemanje Kusturice bilo je Kusturica da četnici š njima barjače kako su multietnični- Pa kako takvi mogu vršit etnička čišćenja? Pokvarenjaci ne biraju sredstva u dokazivanju da nijesu pokvareni kao mućak!
Veze nemaš sa istorijom i jedino što znaš je da širiš svoj jad i krvavu mržnju! Nije ovo smotra Princ Eugen divizije no je slika sa smotre tek osnovane Handžar divizije a ono je Jerusalimski muftija! Handžar diviziju su osnovali i oformili Njemci poslije nevjerovatnih zločina nad nebranjenim muslimanskim narodom u istočnoj Bosni. Njemci su iskoristili muslimansko ogorčenje i raspoloženje pa su lako regrutovali vojnike iz njihovih redova za tu SVOJU diviziju! Muslimani su mislili da će ih ta divizija zaštitit od budućih četničkih upada i zločina, ali su se prevarili jer su Njemci tu diviziju poslali na druge evropske frontove pa i u Francusku đe je došlo do pobune te divizije…. i da ne pričam dalje. Vi ste ovu sliku stavili kao ilustraciju za postojanje muslimanskih milicija na sjeveru Crne Gore. To što je šaka muslimanskih milicionera branila narod na sjeveru Crne Gore nijesu brojčano dorasli ni približno ogromnim četničkim snagama kojima je komandovao Pavle Đurišić !
stradanje svog naroda u Drugom svetskom ratu, ali i u neposrednom nastavku istog, koji je došao pedsedest godina posle formiranja NDH.
Kao devetogodišnji dečak, Krsmanović je preživeo strahoviti pokolj koji su Jure Francetić i njegova „Crna legija“ („Kroz Imotski kamioni jure, voze ‘crnce’ Francetića Jure“, zapevao bi omiljeni hrvatski pevač, Tompson) izvršili nad srpskom nejači Istočne Bosne 1942, kada su Krsmanoviću stradali najmiliji, među kojima je bila i njegova mati.
Svojim očima je gledao plodove „europsko-vatikanske ideologije“, koja je, po Paveliću, htela da, koljući Srbe, pobedi „podli bizantizam“ i stvori etnički čistu državu (što će im, zahvaljujući SAD, u ratovima 1991—1995. gotovo i poći za rukom). Ostao je živ zahvaljujući trupama đenerala Nedića koje su srpsku nejač prebacile preko Drine.
Nastojeći da napiše i preda budućim pokolenjima ono što se ne sme zaboraviti, Krsmanović je godinama išao od čoveka do čoveka i sabirao usmena svedočanstva o užasu negdašnjem i današnjem — kako onom koji je bio plod ustašluka, tako i o građanskom ratu, partizansko-četničkom, i o mnogim bivšim ustašama koji su se prepakovali u Titove borce krajem rata da bi i dalje mogli da gone Srbe, ovog puta optužene da su za kralja i protiv napretka.
Tako su nastale Krsmanovićeve knjige „Teče krvava Drina“, „Kletva mrtve braće“, „I Bog je zapakao nad Bosnom“, „Nezarasle rane“, „Krvave ruke islama“. Bili su to svojevrsni dokumentarni romani, koji se čitaju u jednom dahu — bolje reći, u jednom uzdahu, u jednom jauku…
A sada je Krsmanović objavio svoje zavetno delo — trilogiju „Triptih o Golgoti Srba“, u kojoj je sabrao svedočenja ljudi koji su preživeli rat i stradanje u Istočnoj Bosni i Hercegovini 1992—1995. Ovo je svojevrsna usmena istorija, kakva bi, da nije bilo Krsmanovića, otišla u grob zajedno sa očevicima. Ovako, pred nama je ono što se zaista dešavalo…
KAD KOMŠIJE POSTANU KOLJAČI
A sve je počelo naizgled naivno, naizgled bezazleno, kao u „Tvin Piksu“ Dejvida Linča: spolja je sve bilo u redu, titoistički, „bratski-jedinstveno“, ali se ispod svega toga već sjajkalo sečivo novih srboseka, i pripremali su ga oni čiji su preci 1941. godine bili „za dom spremni“. Pred nas izlaze slike prvih dobacivanja muslimana srpskim komšijama, postepenog uniformisanja novih bojovnika islamizma, slike zbunjenosti mnogih Srba koji nisu verovali da će ono staro ludilo moći da se ponovi…
A onda rat, i u ratu užasni zločini, da po ko zna koji put potvrde da je ljudsko biće prožeto ponornim nagonima, i da pakao može da grune u naš svet onda kad mu se najmanje nadamo, i kad smo, kao i mnogo puta, uspavani utopijskim snovima. Komšije postaju dželati, i sve što je sagrađeno ruši se kao kula od karata…
I tako to ide: svedočenje Slavke Matić kojoj su mudžahedini Nasera Orića ubili dve ćerke i muža, uz još 59 njenih sunarodnika, pa Mirka Babića koga su u logoru u Čelebiću mučile dve devojke — ustašice. Saznajemo kako su u tom u tom istom Čelebiću dve muslimanke zarobljenim Srbima vadile zube konjskim kleštima (naravno, zdrave zube), pa kako su Milici Dimitrijević orićevci ubili dvoje dece u naručju dok je iz Skelana bežala prema Bajinoj Bašti, a njen maloletni sin vozio auto.
U troknjižju je i musliman Abdulah Kahriman koji beži iz Goražda među Srbe zbog terora mudžahedina. Gledamo sledbenika Alije Izetbegovića koji puca na komšiju s kojim je 40 godina živeo u dobrim odnosima; gledamo kako Naser Orić spaljuje šezdeset srpskih sela, ubija preko 400 a sakati preko 600 nevinih Srba, kako muslimani u Goraždu razapinju živo srpsko dete i stavljaju ga na dasku, provocirajući Srbe na položaju, i tako dalje, do pakla i njegovog grotla dalje…
Za to vreme, Srbi uspevaju da prihvate preko 20 000 hrvatskih izbeglica koje muslimani proteruju iz Viteza i Vareša, da odbrane ono što je izgledalo neodbranjivo, da odole napadima Imperije udružene sa lokalnim slugama „zelene transverzale“: knjiga je puna i primera herojske borbe srpskog naroda da ostane svoj na svome…
Kao da si pisao autobiografiju jer sva zla koja pripisuješ muslimanima samo još pomnožena sa sto su osobine četnika! Samo ovaj podatak da komentarišem: kažeš da je Naser Orić spaljuje 60 srpskih sela, ubija preko 400 a sakati preko 600 nevinih Srba!!!???
Pa što mu te tolike zločine ne dokazaste na sudu no ga sud pušti zbog nedostatka dokaza o zločinima koje ti izmišljaš! Ti bi da sud ispunjava tvoje muzičke želje a on neće no sudi na osnovu dokaza! Eto takve su ti sve istine o kojima pišeš nadugo i naširoko! Ili ono kad musliman puca na komšiju Srbina s kojim je živio dobro 40 godina!!?? Tačno tako ste se ponašali vi četničke aveti: zaboravili ste i prijateljstva i dobra al vam je zinula guzica na pljačku i klanje muslimana!
I da završim. Čitav ovaj XX vijek je ispunjen vašim kidisanjima i nizom genocida nad muslimanima a sve ste krunisali 4-tvoro godišnjim ratom protiv golorukih i slkabo naoružanih muslimana u Bosni! Uz svo naoružanje silne JNA nijeste došli do pobjede, nijeste uspjeli da ih uništite i zauzmeta Bosnu. Napravili ste doduše monstrum genocidnu tvorevinu koja nikad neće bit država već spomenik vašim krvavim namjerama koje vam se nikad neće ispunit. Jer kad to nijeste mogli uz pomoć JNA i dobrovoljaca iz cijele Srbije i CG sad možete jedino ovako kao ti da smišljate zlo na portalima i mržnju po crkvama! Svaki vaš budući pokušaj da ponovite zločine sad će bit spremno kažnjen jer se ne može računat na vaše junaštvo i obraz koje nikad nijeste ni imali! Muslimanmi bi bili potpuno glupi da povjeruju u vašu iskrenost i neku ljubav pa da vam vjeruju!
Mene interesuje da li Pavle Djurisic ima potomstva, jer je poznato da mu je supruga bila u zatvor u Titograd(Jusovaca) pricali su mi cetnici koji su tamo roboijali da je imala ta zena i malo dijete mislim sina.
Zvanično Đurišić od sebe nema nikoga ali ima od svog brata i dan danas u Beranama.
Hvala Grome,neka grmi odavno je oblacno.
http://www.pogledi.rs/moj-otac-vojvoda-pavle-djurisic/
znaci prica koju sam slusao prije 45 godi je bila ipak tacna,hvalo Pastro.
Ima sina Iliju, mislim da je i dalje živ. Ima i unuka Pavla, advokata koliko se sjećam. Žive u Čikagu.
Srbi, ne zaboravimo večeras da glasamo za našu Bojanu na Pjesmi Evrovizije. Da iz CG dobije maksimum poena, da vide da nas ima. Mozda bi i IN4S trebao da uputi poziv.
Vjerujem da je Đurišić oslobodio Berane u julu 1941. ali sam u jučerašnjem tekstu jasno napisao:
„…episkop Amfilohije reče „oslobodio Berane“, ali episkop ne pomenu Đurišićeva stostruko veća nedjela i nesreće koje je donio Crnogorcima…“
Neuporedivo su veća zla koja je Đurišić donio Crnogorcima nego njegova dobra dijela. I na kraju svojom odlukom da se ide za Sloveniju, poslušavši tako čiča Dražu, u smrt je poveo 10.000 Crnogoraca.
Ćosoviću nema šta da vjeruješ, Đurišić je oslobodio Berane i to je činjenica kao i što je čuvao, koliko je mogao, ostale djelove sjevera CG na istoku od upada Šiptara i djelovanja muslimanske milicije koji su napravili brojne zločine na ovim prostorima.
Nije Đurišić odveo u smrt „crnogorce“ nego Srbe iz CG ajoš manje da ih je on pobio nego komunisti.Malo si skrenuo sa puta i u izvrtanju činjenica otišao mnogo daleko da to već umnogome vrijeđa inteligenciju ljudi.
A šta je, grome, sa naređenjem Draže Mihajlovioća pavlu Đurišiću o etničkom čišćenju muslimana? Pavle poslije nevjerovatnog i uspješnog genocida šalje draži izvještaj o postignutim rezultatima! Ti si Srbin a Dobrica Ćosić je rekao da Srbi jednostavno moraju da lažu!
Seku-ure@ Draža nije naređivao „etničko čišćenje“ nego eliminaciju saradnika okupatora i Partizana i nigdje ne piše u dokumentu da je naredio čišćenje nedužnih muslimana, to je fabrikovano od komunista. Pošto su saradnici okupatora na ovim prostorima mahom bili muslimani i njihova muslimanska milicija zna se da su nastradala i sela koja su ih podržavala. Isto tako su nastradala i SRPSKA sela koja su podržavala Partizane koji su mahom bili SRBI. Takođe su od Dražine ruke u CG stradali Italijani ali najviše Njemci.
Šta je ovo? jeli ovo pokušaj da se opravda 15000 uglavnom civilnih žrtava muslimana među kojima je 700 đece stare od jednog dana do 15 godina i muške i ženske 1943. na sjeveru Crne Gore! Čime se može opravdat klanje bebe na majčinim grudima? Onaj koji to pokušava opravdat ponavlja cio taj genocidni manijački zločin danas poslije 72 godine! (Spisak poklane đece je na internetu po imenu, prezmenu i starosti). Ovo je klasičan četnički pokušaj opravdanja zločina tipa: Mi smo njih jer su oni nas! ( Dakle, te bebe su napale četnike!) U ime PRAVOslavne vjere mora se govorit istina jer je to ogroman grijeh, ako lažete onda nijeste nikakvi hrišćani!
Kako kometarišeš klanje srpske djece,žena i starih njih oko 450 u Velikoj koji se desio prije formiranja četnika na ovim prostorima? Kako pravdaš Muslimansku miliciju na sjeveru CG koja je formirana prije četnika a koja odšpijala i pohapsila na desetine Srba sa ovih prostora?Kako pravdaš špijanje tih muslimanskih majki sa bebama Italijanskom okupatoru o svakom kretanju i akciji oslobodilačkog pokreta Srba ovdje?Kako pravdaš oduzimanje imovine i nasilno iseljavanje Srba sa ovih prostora od strane muževa tih muslimanki sa bebama još prije formiranja četnika ovdje?
Laaaaaaaaažeš!!!!!!!!!! Ko svi tvoji jer drukčije ne umiješ do da lažeš! Blago Srbima koji dozvoljavaju da ih ti koji si bolesni lažov zastupa i brani! I još jednom: Lažeš od A do Š!
Argumenti su ti strašni.Pročitaj knjigu bivšeg poslanika SDP Spahića koji piše o 15-togodišnjem stricu iz vremena rata i koji se hvali na „bošnjačkim“ tribinama kako mu je striko naučio jezik od italijana i učio ostale Italijanski jezik jer je glavni štab Italijana za Bijelo Polje bio u njegovom dvorištu a isti se nije vadio ispod njihovog šatora…
Nijesu ih napadali ni Velička djeca,žene i stari koji su poklani od Muslimana i Šiptara prije formiranja četnika ovdje.Tada to nije bio „opštenarodni“ ustanak kao vole da kažu komunjare, bio je samo SRPSKI ustanak.Muslimani zajedno sa majkama muslimankama sa bebama su tijesno sarađivali sa okupatorima Italijanima i svako je dao svoj doprinos u ubijanju i iselajvanju Srba sa ovih prostora.O zlodjelima muslimanske milicije se uopšte ne govori a formirani su prije četnika na ovim prostorima.
Stidite se ako imate i trun obraza! Čujete li vi sebe: muslimanske majke sa bebama sarađivale sa okupatorima italijanima ( četničkim saveznicima) !? I tako zaradile da budu zaklane zajedno sa svojom bebom!? Pa vi nijeste ljudi, vi ste manijaci! Al ste našli opravdanje, nikakva sorto!
Nijesu sarađivale ni Srpske bebe sa okupatorom pa su poklane od muslimana i Šiptara još prije formiranja četnika u ovim krajevima. Da li to opravdavaš!?
Grome, ti mnooooooogo ličiš na alapaču iza plota! Ne može te niko nadalapačit. Na svaki 100% i nepobitni dokaz o vašim četničkim (ne)djelima ti imaš kontra dokaz u obliku: „A oni nas u ….“ i tu nabrajaš neke dokaze koji to ni istorijski ni sudski nijesu potvrđeni ili su bog zna koliko manji nego što ih ti prikazuješ! No u redu, i sve da je istina to što govoriš, a nema u tebi ni mikroskopske istine, znaš li ti da ni jedan sud na svijetu ne priznaje takvo tvoje suđenje- da se zločin pravda drugim zločinom! Kod tebe je to pravilo! Za svaki zločin mora se posebno i sudit zločincima koji su to (ako su) uradili! Ti u suštini ne govoriš o pravdi no o slijepoj osveti! Zašto slijepoj? I prava osveta je neka vrsta pravde a prava osveta je kad znaš zločinca po imenu i prezimenu i znaš da nije dostupan sudskoj pravdi! A tvoja osveta je četnička bolest- da ubijate potpuno nevine i to po sto i više za jednog , koji veze nemaju sa zločincima sem što su u istoj vjeri ili naciji! Prema tome ispada da bi neko dobro uradio da za neko muslimansko dijete koje je Pavle zaklao u Pljevljima uhvate tebe i naplate Pavlovu krivicu! Hoćeš li to grome, grom te ubio?
@Nis, odlicno si ovo zapazio. Autor ovog gore teksta je ili potpuni nesposobnjakovic ili vrlo zlonamjerna osoba kojoj treba nadzor sudskih organa. Argument autora Veselina Popovica je da cetnici Djurisica nijesu poklali 5000 muslimana nego 2000. I, sta i sve da je tako? Sta to mijenja? Manji je zlocinac neko ako je ubio 2000 muslimana ili Srba ili Albana ili Crnogoraca nego onaj koji ubije 3 000?
O cemu pricas covjece? Dokle cemo da prebrojavamo les po les i banalizujemo hiljade nevino stradalih dusa? Dokle cemo da smisljamo opravdanja da je neko drugi ubio negoa pa zato nije zlocin ako je ovaj njih?
Dok je ovoliko bolesne psihopatologije medju nama u CG nema napretka.
Samo u Foči i oko nje je ubijeno oko 20 000 Srba svih dobi od ruku saradnika okupatora i Partizana a osnovno je pravilo ako hoćeš nekom da sudiš treba da znaš tačan broj žrtava jer ako nije sve pada u vodu.Dakle, kome ćeš prvo suditi, ovima za 20 000 žrtvava ili četnicima za 2000 muslimana? Ko je tu mnogo veći zločinac?