Malezijska lekcija zapadu

Kod prosječnog stanovnika današnjeg svijeta postoji percepcija da građani zapadno-evropskih zemalja žive u materijalnom blagostanju, slobodnom i idealnom društvu, koje iznad svega vodi računa o poštovanju ličnih prava pojednica. Međutim, događaji iz poslednjeg mjeseca postavljaju ozbiljno pitanje da li su stvari takve kao što na prvi pogled izgledaju.   

Praktično još dok su iz vazduha padali ostatci aviona i tijela nesrećnih ljudi, zapadni mediji i zvaničnici, uz poštapalicu “najvjerovatnije“ – javnosti su perfidno sugerisali da je avion oboren raketnim sistemom BUK, koji je Rusija dostavila borcima za slobodu naroda jugo-istoka Ukrajine. Tako su fotografije sa društvenih mreža sistema BUK, snimljene nezvjestno kada na nekim neidentifikovanim livadama, te groteskne montaže navodnih razgovora lokalnih komandanata i ruskih obavještajnih oficira od strane državnog sekretara Džona Kerija i ambasadora SAD u Kijevu Džefrija Pajeta proglašene neoborivim dokazima.

Vodeći zapadni mediji u konstruisanju za SAD poželjne verzije avionske tragedije odigrali su krajnje morbidnu ulogu. Počelo se sa SNN-ovim i BBC-ijevim čak desetotrukim preuveličavanjem broja stručnjaka upućenih na melburnsku konferenciju o sidi – stradalim u avionu, na koju su nadovezali proizvoljnu konstatciju da je: ‘‘Rušenjem aviona borba protiv side vraćena decenije unazad“ ,postavljajući jezivo sugestivno pitanje: “Šta ako se u oborenom avionu nalazio lijek za sidu“?

 Ubrzo je postalo jasno da je nemoguće dokazati da se u posjedu boraca za slobodu jugo-istoka Ukrajine ikada nalazio sistem BUK, jer to nije oružije koje se po svojim tehničkim svojstvima i gabaritima, može neopaženo prokrijumčariti u Ukrajinu, pa potom ponovo sakriti u Rusiju. Tada na scenu stupa Rojters, pokušavajući da kroz potpuno lažirani intervju Aleksadra Hodakovskog, uz Igora Strelkova najviđenijeg komandanta vojske DNR,  dobije indirektna potvrda za SAD poželjne verzije avionske tragedije.

Najbrojniji među žrtava oborenog malezijskog aviona MN17, njih 154 bili su građani Holandije, a 27 građani Australije. Baš ove dvije, ekonomski veoma snažne i bogate države, formalno prednjače u deklarativnom poštovanju apsolutne neprikosnovenosti lične slobode pojedinca.  Shodno tome, bilo je za očekivati da će brza i objektivna istraga, te utvrđivanje pune istine o tragediji biti ono na čemu će insistirati holandska i australijska vlada. Međutim ponašanje australijskih i holandskih  premijera, ministara inostranih poslova i medija, upućuje na zaključak da je utvrđivanje prave istine o tragediji građana Australije i Holandije daleko od prioriteta njihovog djelovanja. 

Umjesto da vladi u Kijevu postave niz pitanja počev od toga zašto je avion preusmjeren sa standardne rute pravo u zonu ratnih sukoba, zašto mu je pred sam pad naloženo sniženje visine leta i šta su u njegovoj blizini tražila dva borbena aviona SU-25 i zašto je na sve načine ometana međunarodna istraga, zvaničnici Holandije i Australije odigrali su veoma nečasnu ulogu u pružanju emotivne potpore medijskoj satanizaciji Rusije i njenog rukovodstva, perfidno navodeći svoje građane na zaključak da je za masovnu pogibiju njihovih sunarodnika odgovran niko drugi do Vladimir Putin. Svi stavovi holandskih i australijskih zvaničnika odisali su jednim neviđenim cinizmom i pristarasnošću, bez elementarne pretenzije ka objektivnosti, očigledno nastojeći da se zloupotrebom tragedije vlastitih građana sprovedu američki naloge medijske satanizacije Vladimira Putina, te da se unutar prilično nejedinstvene EU izdejstvuje pojačavanje režima sankcija prema Rusiji.  

Razuman rok, potreban da se iznese preliminarni izvještaj o uzrocima bilo koje avionske tragedije ističe ovih dana. Veoma je indikativno da što se rok od mjesec dana približava, priča o avionu MN17 prestaje da bude predmet interesovanja zapadnih političara i latentno se povlači iz programa zapadnih  medija. Tako je australijska ministarka inostranih poslova Džuli Bišop, već zaboravila tragediju svojih građana i prosipajući gomilu besmislenih fraza na svaki način pokušava da spriječi ulazak ruskog humanitarnog na terotoriju Donjecka i Luganska. Međutim, nasuprot gore pomenutom zapadnom cinizmu i nemoralu, ohrabruje držanje  vlade Malezije i pošanje tamošnjih medija.

Uprkos tome što je neuporedivo ekonomski slabija zemlja od Holandije i Australije, što je u udesu izgubila 25 svojih građana i što je padom aviona nacionalne avio-kompanije ozbiljno poljuljan međunarodni kredibiletet zemlje i nanijeta velika ekonomska šteta, vlada Malezije za razliku od zapadnih kolega nije dala nijednu proizvoljnu kvalifikaciju tragedije, konstantno insistirajući na objektivnoj međunarodnoj istrazi. Primjer svoje vlade, slijede izgleda i tamošnji mediji. Dok zapadni mediji streme ka latentnom zaboravu tragedije aviona MN17, malezijski dnevnik “The New straits time“ prije nekoliko dana donio opsežnu analizu posvećenu ovom pitanju. Prema nalazu konsultovanih stručnjaka, broj, oblik i izgled ostatataka aviona navodi na pretopstavku da je avion primarno pogođen raketom R-60 (vazduh – vazduh), standardnim naoružanjem aviona SU-25. Ono što dalje ruši teoriju da je avion sa zemlje pogođen raketom BUK, jeste veliki broj rupa na pojedinim ostatcima olupine čiji profil odgovara municiji 30mm avionskog topa, takođe standardnog naoružanja aviona SU-25. Na kraju malezijski eksperti zaključuju na osnovu vidljivih činjenica, da je : “avion MN17, primarno pogođen raketom R-60, a potom dotučen 30 mm avionskim topom“.     

Sada postaje očigledno da je tragedija malezijskog aviona na zapadu imala jednokratni cilj navođenja zemalja EU da pojačaju auto-destruktivni režim sankcija prema Rusiji i skrenu pažnje svjetske javnosti sa genocida kijeviskih fašističkih vlasti nad žiteljima Donjecke i Luganske oblasti. Ono što slobodni svijet treba da zabrine je kakvu su novu katastrofu, poslije 11. septembra 2001. i skorašnjeg rušenja aviona MN17, spremne da izrežiraju SAD da bi afirmisali sebične interese svoje finansijske oligarhije, u čijem se posjedu nalazi čak i vojna industrija.