Ljubitelj osiromašenog uranijuma

Podređenost cjelokupnih finansijskih tokova jednoj privatnoj porodičnoj a ne centralnoj banci, kuriozitet je prisutan samo u nezavisnoj državi Crnoj Gori. Zato s pravom možemo reći da se istorija crnogorskih finansija može podijeliti na dvije faze, onu prije i poslije nastanka Prve banke.

Nepostojanje Prve banke u fazi rađanja ovoga što danas personifikuje crnogorski finansijski sistem, kompezovan je kroz partnerstvo prve i druge domaće familije. U vrijeme te njihove poslovno – finansijske idile, mlađi brat iz prve porodice bio je najveći pojedinačni akcionar privatne banke pod kontrolom sestre iz druge familije. Ova investicija kasnije se pokazalo donijela je prvom bratu desetostruku dobit i “dragocjeno“ znanje iz oblasti finansija. Da nije bilo tih pozitivnih finansijskih rezultata i iskustava iz tog perioda, vjerovatno ne bi bilo ni današnje Prve banke. Presudni trenutak za prelazak iz prve u drugu “istorijsku“ fazu razvoja crnogorskih finansija nastupio je kada se prvi brat odlučio da proda svoj udio u Crnogorskoj komercijalnoj banci, te da od tako prihodovanog novca privatizacijom jedne male lokalne banke stvori Prvu banku Crne Gore, prvu u bukvalnom smislu te riječi.

Ovim manevrom tada u lokalnim okvirima velika i moćna CKB potpuno je marginalizovana, a druga porodica izbačena iz monopola nad crnogorskim finansijskim tokovima. Trenutak kada je prvi brat prodao svoje akcije u privatnoj banci pod kontrolom sestre iz druge porodice vremenski koincidira sa promjenom uređivačke politike privatnog dnevnika u vlasništvu šefa druge familije. Baš tada je za ovaj navodno nezavisni medij šef prve familije naprasno postao diktator, a Crna Gora nedemokratska, korumpirana, švercerska i mafijaška država.

Poslednji istupi šefa druge porodice i povjerenika prve porodice za resor spoljnih poslova po pitanju aktuelne krize u Siriji, ukazuju da bi uskoro staro poslovno partnerstvo iz vremena zajedničkog upravljanja CKB-om uskoro moglo biti unaprijeđeno i pretočeno u novo političko savezništvo. Očigledno da niska podrška građana pristupanju Crne Gore zapadnoj vojnoj alijansi nalaže hitnu mobilizaciju svih lokalnih NATO navijača u jedan jedinstveni front. Za razliku od ministra Lukšića, koji blanko državnu podršku imperijalističkoj politici SAD pravda sterilnim objašnjenjem da je to potreba tzv. evropskih integracija, profesor Miodrag Perović sebi je namijenio nemoguću misiju, ubijeđivanja građana Crne Gore da su svi protivnici zločinačke politike SAD prljavi, zli, priglupi, ružni, licemjerni, neprosvećeni i zakržljali boljševici, opasni po mir u svijetu, te da je njihovo bombardovanje, svrgavanje i što brutalnije ubistvo neophodan, poželjan i human čin.

Profesor Perović apostrofirao je tako pokojnog Moamera Gadafija, kazavši da je on od libijskog naroda “nezakonito prisvojio više od 400 milijardi dolara.“ Da li je sada taj navodno prisvojeni novac vraćen libijskom narodu? Ko danas kontroliše libijske naftne izvore, u čijim rukama je sada libijsko zlato, čije su rezerve do početka NATO agresije bile petostruko veće od rezervi  Velike Britanije u odnosu na broj stanovnika? Ko danas kontroliše više od 100 milijardi evra Libijskog državnog fonda, investiranih u raznorodne hartije od vrijednosti na zapadu, počev od fudbalskog kluba Juventus pa do dužničkih zapisa i akcija investicionih fondova? Drži li se Seif al Islam izolovan u nekom privatnom zatvoru u gradiću Zintanu, upravo iz motiva da se nikada ne  odgovori na ova pitanja? Hoće li šerijatski NATO protektorat biti sposoban da mu pravično sudi? Bilo bi zaista interesatno i logički korektno da nam profesor Miodrag Perović koji pominje pokojnog libijskog lidera u krajnje negativnom kontekstu, pravdajući i veličajući njegovo sadističko ubistvo, odgovori i na ova pitanja.

Pomenut je potom i Bašar al Asad, za koga profesor Perović kaže: “već je ubio 100.000 građana upotrebom avijacije, artiljerije i raketnog oružija kojim ga snadbijeva Rusija“. Površnost, skolonost ka perfidnoj manipulaciji  i zlonamjernost u ovoj konststaciji mogla bi se isključiti jedino ako Miško Perović uopšte ne čita svoje privatne novine i prati program SNN-a. Tamo se redovno prenose saopštenja tzv. Sirijskog opservatorijuma za ljudska prava. Poslednji izvještaj sa početka mjeseca, ova organizacije sa sjedištem u Londonu navodi da je od 100.000 stradalih u sirijskom građanskom ratu, njih čak 25.407 pripadnika regularnih vojnih i policijskih snaga. Da li je i njih pobio predsjednik Asad? U istom izvještaju navedeno je da je među stradalima 18.000 pobunjenika, znatno manje od pripadnika režimskih formacija. Da li ova statistika podržavama činjenicu da se tamo radi o legitimnom buntu golorukog protiv zlog režima?

Da li je profesoru Peroviću i ostalim lokalnim NATO navijačima poznata knjiga Noama Čomskog “Neuspele države“? Objavljena još 2007, pune četiri godine prije izbijanja sirijske krize, ova knjiga sadrži sledeće poređenje: “CIA je podržala gerilce OVK da napadaju civilne mete na Kosovu početkom 1999, otvoreno objavljujući kako se nadaju kako će nasilje isprovocirati grub srpski odgovor koji bi se mogao iskoristiti za podizanje podrške javnosti na zapadu za napad na Srbiju. Moguće je da su trenutne vojne akcije SAD duž sirijske granice na sličan način osmišljene da isprovociraju neki povod za napad na jednu od arapskih država koje trenutno odbacuju naređenja Vašingtona.“

Profesor Perović vjeruje da je: “Arapsko proljeće izvorni pokret i da je zadatak SAD da pomognu pobunjenicima za rušenje diktature.“ Da bi se stekla potpunija slika o tome kako SAD “oslobađaju“ bivše diktature poželjno bi bilo odgovoriti na sledećih nekoliko pitanja. Da li je današnji šerijatski NATO protektorat u Libiji slobodnije i prosperitetnije mjesto za život od Gadafijeve sekularne džamahirije? Da li je poslije američke “pomoći“ u rušenju režima Sadama Huseina, Irak postao bezbjedniji i slobodniji? Da li je lažna država Kosovo primjer poštovanja ljudskih prava i sloboda? Jesu li posmatrano kroz istoriju šahov Iran, Pinočeov Čile i Suhartova Indonezija postali prosperitetnija i slobodnija društva nakon direktnog i indirektnog uplitanja SAD? Ima li uopšte pozitivnog primjera pozitivnih efekata američkog spoljnog miješanja u unutrašnja pitanja neke zemlje? Koliko je do sada miliona ljudi stradalo u građanskim ratovima i krizama direktno izazvanim direktnim i indirektnim uplitanjem SAD?

Konačno šefu druge crnogorske familije za sve  patnje potlačenih naroda na ovom svijetu kriva je Rusija, “suptilno“ analizirajući da njena “zloupotreba prava veta u Savjetu bezbjednosti znači sprečavanje UN da prekrati zločin“. U dosadašnjoj istoriji postojanja ovako koncipiranog SB UN, SAD su upotrijebile pravo veta samo u slučajevima sprečavanja međunarodne osude izraelskog režima aparthejda, više puta nego četiri ostale stalne članice zajedno u svim svjetskim krizama. Imajući u vidu tu statistiku krajnje je licemjerno, moralno problematično i površno iz pozicije neupitnog podržavaoca američke spoljne politike kritikovati rusko držanje u formalno najvišem tijelu svjetske organizacije.

Ruski veto u SB UN nije spriječio NATO agresiju na SRJ, kao ni okupaciju Iraka i blizu milion stradalih u kasnijoj eskalaciji vjerskog nasilja direktno uzrokovanog agresijom, rušenjem režima Sadama Huseina i američkom okupacijom te zemlje. Izostanak ruskog veta u Libiji doveo je do više od 100.000 žrtava građanskog rata, koji bez NATO agresije zasigurno ne bi eskalirao u tom obimu. Na sreću ruski veto danas nije bezvrijedan kao što je to bio deceniju ranije. Zahvaljujući tome po svoj prilici su alavitska, hrišćanska i druge manjinske vjerske zajednice u Siriji spašene od sasvim izvjesnog genocida osmišljenog u Vašingtonu. Izgleda da su milioni spašenih života čvrstim i principijelnim stavom nove velike i snažne Rusije, veoma obespokojili naše lokalne ljubitelje osiromašenog uranijuma.

NATO prijatelji profesora Miodraga Perovića bacili su 1999. godine približno 15 tona osiromašenog uranijuma na teritoriju SRJ. Iako formalno još uvijek ne zabranjeno, ovo oružje zbog činjenice da trajno zagađuje sredinu na koju je ispaljeno, opasnije je i toksičnije od bilo kod drugog bojnog otrova, uključujuči i sarin navodno upotrijebljen u Siriji. Dokazano je da se prilikom udara ovakve municije u čvrst predmet oslobađa uranijumska prašina. Ovo opasno jedinjenje vazdušnim strujama raznosi se dalje desetinama kilometara unaokolo, taloži su u vodi, zemlji, biljnom i životinjskom svijetu. U periodu od pet godina nakon ispaljivanja počinje da  kod ljudi izaziva maligne tumore, leukemiju, degenerativne promjene kod potomstva i mentalne anomalije. Ne samo da profesor Perović nikada nije osudio ovaj zločin, već danas 14 godina kasnije u trenutku kada se ovaj prostor suočava sa rekordnim porastom oboljelih i umrlih od raka, čudi kako neko može da NATO smatra zločinačkom organizacijom?

Uprkos svim svojim podjelama i nesavršenostima, današnji Crnogorci prihvataju proklamovane stavove o neophodnosti pristupanja države NATO paktu i ode o humanosti američke spoljne politike, u jednakoj mjeri kao što prihvataju stavove tzv. LGBT organizacija o potrebi održavanja pederskih marševa. Da bi integracija u NATO i pederluk postale opšte prihvaćene kategorije u crnogorskom društvu, po svoj prilici biće potrebno još mnogo tona osiromašenog uranijuma i drugog tajnog NATO oružja sposobnog da produkuje mentalne anomalije.