Linta: Kitarević Grabar vodi ustašku politiku i neskriveno teži rehalibilitaciji koljačke NDH
1 min read
Kitarević Grabar / Foto: Fena, bhrt.ba
Za koljački pozdrav „Za dom spremni“ ona kaže da je stari hrvatski pozdrav i da je njegova upotreba za vrijeme rata devedesetih bila pozitivna. Hrvatska predsjednica traži da se posredstvom forenzike tobože utvrdi prava istina o broju ubijenih u Jasenovcu, s jasnom namjerom da se najveća fabrika smrti na Balkanu predstavi kao radni logor, saopštio je predsjednik Odbora Skupštine Srbije za dijasporu i Srbe u regionu Miodrag Linta.
Linta je ocijenio da je hrvatska predsjednica Kolinda Grabar Kitarović u nedavnom intervjuu za, kako je kazao, huškački i šovinstički list „Hrvatski tjednik“, još jednom potvrdila da vodi proustašku politiku i da dosledno zastupa proustaške stavove o navodnoj velikosrpskoj agresiji, tzv. Domovinskom ratu, „Oluji“, Anti Paveliću, pozdravu „Za dom spremni“, Jasenovcu i td. i to sa, kako je apostrofirao, neskrivenim ciljem rehabilitacije NDH i ustaškog režima.
On smatra da je srpski državni i nacionalni interes da se u javnosti stalno govori prava istina da je proustaški režim Franje Tuđmana izvršio agresiju na krajiške Srbe, da je tzv. Domovinski rat bio agresivni i osvajački i da su „Oluja“, „Bljesak“ i druge hrvatske vojno-policijeke akcije bile zločinačke.
Kitarović, naveo je on, okrivljuje poglavnika genocidne NDH i nacistu Antu Pavelića da je izdao i prevario Hrvate jer je prodao pola Hrvatske Italijanima, a ne zbog rasnih zakona i počinjenog genocida nad srpskim narodom.
– Za koljački pozdrav „Za dom spremni“ ona kaže da je stari hrvatski pozdrav i da je njegova upotreba za vrijeme rata devedesetih bila pozitivna. Grabar Kitarović za ustanak srpskog naroda 27. jula 1941. godine protiv genocidne NDH navodi da nije bio ustanak, već pokolj Hrvata, naveo je Linta.
On je dodao da Kitarovićeva zastupa stav da su ubijeni ustaški zlikovci u Blajburgu nevine žrtve, jer im, kako dodaje, tobože u pravednom sudskom postupku nije dokazana krivica.
Linta je podsjetio da je Kitarovićeva rekla da poštuje ratnog zločinca Tomislava Merčepa koji je odgovoran za ubistvo više od 120 Srba u Vukovaru, kao i ostale hrvatske zločince koji su odgovorni za brutalna ubistva i mučenja srpskih civila i ratnih zarobljenika.
Kitarovićeva je protiv uvođenja ćirilice u Vukovar, čime je, kaže Linta, poslala jasnu poruku da preostali Srbi u Hrvatskoj nisu dobrodošli i da im je najbolje da se isele ili asimiluju.
Pročitajte još:
Parcela 142 na groblju u Zagrebu: Stotine ubijene srpske djece leži tu
Neurastenicna Kolinda i nepismeni Tompson su sporedni. Ovo sto se sada desava u Hrvatskoj je posljedica toga sto smo dopustili da nasi politicari izgube rat sa tim ustaskim basibozukom. Srpski ljevicari su htjeli da se sa njima dogovaraju. Na celu sa Milosevicem, mada ima indicija da je Mira tu imala uticaja. Mozda to nije tacno, ali dopustanje da se desi Bljesak i Oluja je skandalozno. Ja sam odmah znao da cemo slusati ustasko tuturikanje poslije toga sve do sledeceg rata. Kojeg ce biti, dopadalo se to montenegrinima i beogradjanima ili ne. Racuni su jos daleko od poravnanja. Tu su mi interesantni i siptari, koji su se pomamili zajedno sa montenegrinskom boranijom, a ne umiju pusku drzat’. Misle da ce ih Amerika podrzavati vjecno. Nece proci mnogo, a Amerika i Zapad ce se o svom jadu zabaviti. Zivim medju njima vec 18 godina i znam o cemu govorim. E onda cemo da vidimo gdje ce ko. Da vidimo u koju ce se misju rupu zavuci ona klapusina od Mila sa njegovom lupeskom „svitom“. Da vidimo gdje ce oni grdni ustaski i siptarski „heroji“ kad se sretnu, umjesto sa babama i djedovima, sa pravom vojskom, koja zna sta radi. Da vidimo koliko ce im pomoci „heroji“ generali, bivsi kaplari iz Legije i konobari.
Eto sad Hrvati imaju „samo sebe“ u drzavi, a kakvi su,
istrijebili se medjusobno, Bog im sudio. Pravda bi bila,
jedina, da nestanu kao nacija.
Kitarovićkoj treba da joj vojsku i narod okadi Montenegrinski raspop Miraš.Mile im se izvinuo i sad je bio kod pape izrod kod svojuh ustaša.
Blagoš Crnoj Gori kad za prijatelja imsju ,hrvate ustaše,koljače kosovare,a pravoslavnu Bratsku Rusiju i svoje Petroviće za neprijatelje.
Ko glasa ovu fukaru neka mu napredak bude spram glasanja i vjere.
VJEČNA JE PETROVIĆEVSKA Crna Gora.
Davno je Sveti Petar Cetinjski dobio Rusko žito i krtolu i spasio Crnogorce da ne umru od gladi.
Ničija nije gorela do zore,ove neće ni crna zemlja.
Pa kakva je razlika između ndh i ovih monstruma. NIIKAKVA ma potpuno isto je sve komunjare među Srbima sprečavaju Srbe da spasu narod. U prošlom ratu krvatska bila naoružana. Kažu srbijanci, nismo mogli. Ali šta je sad, sad su mogli ali nisu imali kad, bljesak ustaše – u beogr derbi 100hilj ljudi, oluju ustaše-pink slavi cecu i arkana, gdje to narod da propusti. Južni potez – nema mobilizacije. Pobijen narod, preživjeli plaćaju kiriju po srbiji. Kosovo – rat narod gleda na pinku. Nemogu nabrajati, zblg pritiska 200.USrbiji vladaju jugosloveni 70godina i rade za krvate, pa dodik je njihov špiju, šta dalje.
Citava knjiga je ovdje :
http://www.vladimirdimitrijevic.com/images/e-knjiga/kanonizacija-alojzija-stepinca.pdf
jednom riječju progovori o ustaškim pokoljima i divljanjima nad, također,
nedužnim stanovništvom i pravoslavnim sveštenicima. Nalazi za potrebno da Papi ukaže na opasnost od Velike Srbije, a istovremeno moli za „mladu
NDH“ i napredak katolicizma vezuje za njen opstanak i napredak. Piše i o
prisilnim prelascima katolika na pravoslavlje, a ni riječi samokritike nad
akcijama prisilnog pokatoličenja. Naprotiv, hvaleći se iznosi podatak kako
je već u katolicizam prevedeno 240.000 pravoslavnih i pokušava opravdati
ustaška zlodjela po Bosni i Hercegovini i drugdje.“19 Stepinac redovno blagosilja ustašku vojsku: recimo, 1943. godine, prilikom odlaska Pavelićeve
mornarice na Crno more, u borbu protiv Crvene armije. Iako se, kako smo
videli, povremeno verbalno ograđivao od ustaškog nasilja, pa i učešća nižeg
klera u Pavelićevim trupama, Stepinac je bio čovek od poverenja hrvatskog
nacističkog režima, pa je 10. aprila 1944, na godišnjicu NDH, bio odlikovan Redom za zasluge – Velered sa zvijezdom, između ostalog i zato što je „kao
nadbiskup raskrinkavao u zemlji i izvan zemlje odmetnike sa područja Nezavisne Države Hrvatske.“20 A 24. marta 1945, dok nacizam krepava svuda u Evropi,
biskupi NDH, na čelu sa Stepincem, svetu šalju poslanicu u kojoj optužuju
Srbe da su između dva rata zlostavljali Hrvate, čija je osnovna crta „miroljubivost duše“, a za ustaške pokolje okrivili su, opet, Srbe, jer su oni, tobož,
prilikom raspada Jugoslavije u aprilu 1941. „izvršili pokolje nad hrvatskim
pučanstvom naviještajući zator i istrebljenje našemu narodu“21, posle čega je
počela osveta nekih Hrvata, koju su biskupi, navodno, osudili. Digavši svoj
glas protiv komunista, rimokatolički prelati su istakli da su Hrvati više
od milenijuma stremili svojoj državi, koju su i dobili u Drugom svetskom ratu,
pa su oni, kao crkveni pastiri, volju svog naroda poštovali. Iako su nastojali
da se ograde od ustaškog režima koji je propadao, Stepinac i biskupat nisu
poricali NDH kao državu hrvatskog naroda, mada su je stvorile Sile osovine
kao svoju satelitsku tvorevinu, komadajući međunarodno priznatu Kraljevinu
Jugoslaviju. Ako se sve ovo zna, kakva je onda nada u papino izvinjenje? Ako papa
Stepinca smatra za blaženog, a Hrvati ga doživljavaju kao sveca – zaštitnika
svoje države, u kojoj je proterivanje i ubijanje Srba, što ga je započeo Pavelić,
dovršio Franjo Tuđman (opet uz podršku Vatikana), o kakvom je ekumenizmu
tu reč? Mi, pravoslavni, ne samo Srbi, nego i Rusi i ostali narodi Crkve od
Istoka, i dalje čekamo odgovor.
Ova knjiga je pokušaj da se taj odgovor saborno nađe.
Anja Filimonova, Vladimir Dimitrijević
jedini; takvih je bilo na stotine. Do kakve monstruoznosti su dolazili pojedini hrvatski „kršćani“, svedoči i ovaj slučaj: fratar Srećko Perić, iz samostana Gorica, obratio se s proleća 1941. svojoj pastvi: “Braćo Hrvati, idite
i koljite sve Srbe, a najprije moju sestru koja je udata za Srbina. Kada završite
posao, dođite k meni u crkvu, gdje ću vas ispovijediti, pa će vam svi grijesi
biti oprošćeni“.
11 U svojoj studiji „Vatikan, Evropa i Rajh od Prvog svetskog
rata do Hladnog rata“, francuska istoričarka Ani Lakroa Riz jasno ukazuje
na ulogu papske stolice u stradanju pravoslavnih Srba u hrvatskoj „državi
Božjoj“. Ona kaže, između ostalog: “U Hrvatskoj je „etničko čišćenje“ „udarilo“ po Srbima koliko i po Jevrejima./…/ Posle radova koje je objavio Falkoni
ili Arons i Loftus, ne postavlja se više pitanje da li je Kurija znala šta se
dešava u Pavelićevoj državi i ulozi koju je u svemu tome imalo sveštenstvo,
od najnižih do najviših slojeva. Pije Dvanaesti je podržavao ustaški režim
sve do njegovog pada i njegovo priznavanje se uopšte ne dovodi u sumnju/…/ Pokrivao je zločine sveštenika, bilo da se radi o ličnom učešću, ili o podržavanju masakara (u koncentracionim logorima, na drugim mestima, među kojima
čak i unutar pravoslavnih verskih ustanova), pljačkanja jevrejskih i pravoslavnih dobara/…/.“12 Po Ani Lakroa Riz, “francuske arhive osvetljavaju „nasilno pokrštavanje“ pravoslavaca. To je, zapravo, bio povratak na špansku
inkviziciju koja ih je obavezala (pošto su izbegli masakr ) da izaberu između
prelaska u katolicizam i smrti“.
13 Autorka podseća i na to da Stepinca neki
pokušavaju da brane činjenicom da je on „protestovao“ kod ustaša zbog nasilnog prekrštavanja Srba. To je, po njoj, puka „legenda“14. Stepinac jeste tražio
da kandidati za prelazak u rimokatolicizam budu iskreni, ali „teza o dobrovoljnosti je bila čist apsurd, alternativa je bila smrt.“15
Naravno da hrišćansko pokajanje nije nekakvo puko izvinjenje, kakvo se
Srbima nudi da bi zaboravili vezu NDH – Vatikan. Pokajanje znači preumljenje,
promenu uma, i sasvim nov, samoosuđujući pogled na ono što je u grehu učinjeno. Ima li toga u Vatikanu? Nema. Ako ništa drugo, dokaz je knjiga „Pio Dvanaesti i Drugi svjetski rat prema vatikanskim arhivima“ zvaničnog istoričara
i arhiviste papske države, Pjera Bleta. On se u knjizi podrobno bavi temama
kakve su pokušaji pape da spreči rat, odnos Pija, Ruzvelta i Musolinija, situacija u Nemačkoj, Poljskoj, Rumuniji, Mađarskoj, Slovačkoj, itd. U knjizi je
pomenuta i Hrvatska. Iz poglavlja o NDH saznajemo da je Vatikan, preko svog
izaslanika, opata Markonea, pratio situaciju u Zagrebu i, navodno, pokušavao
Dan pre no što je papu Benedikta Šesnaestog u Vatikanu posetio onovremeni predsednik Hrvatske, Stjepan Mesić, to je, novembra 2009, učinio
Marko Perković Tompson, popularni hrvatski pevač, koji na svojim koncertima peva o ustaškim koljačima, poput Pavelićeve desne ruke, Maksa Luburića
i komandanta „Crne legije“, Jure Francetića. O njemu je stručnjak za srpskohrvatske odnose, Ratko Dmitrović, pisao: “Zabranjen mu je nastup u nekoliko
evropskih zemalja što, vidimo, nije smetalo papi Benediktu da ga primi i
blagoslovi“.5
Ipak, po Dmitroviću, „odluka pape Benedikta Šesnaestog da u
službenu audijenciju primi hrvatskog pevača Marka Perkovića zvanog Tompson iznenadila je samo one koji ne poznaju istoriju 20. veka. A ta istorija
krcata je dokazima da još od tridesetih godina prošlog veka preko Drugog
svetskog rata pa sve do danas traje veza između Svete stolice i ustaškog pokreta. I trajaće, nema dileme“.6
Ustaški pokret je sebe od početka doživljavao
kao neraskidivi deo papističkog hrišćanstva Zapada, svojevrsnu križarsku
vojsku protiv „šizmatika“ (pravoslavnih Srba), Jevreja i komunista. U zvaničnom „Službovniku ustaške vojske“, tačka 6, nalazi se ustaška zakletva:
“(Ja N.N.) Zaklinjem se Bogom Svemogućim i svime što mi je sveto, da ću se
držati ustaških načela i propisa, bezuslovo izvršavati sve naloge Poglavnika, da ću svaku povjerenu mi tajnu najstrožije čuvati i nikada ništa nikome odati. Zaklinjem se da ću se u ustaškim redovima boriti za izvojevanje
samostalne hrvatske države i sve učiniti što mi Poglavnik naloži. Ako se
ogriješim o ovu zakletvu, ima me po ustaškim propisima stići kazna smrti.
Tako mi Bog pomogao. Amen“.7
U tački 9, piše, između ostalog, sledeće: “Pobožnost je temelj ćudorednog života i pobuđuje na vjerno izvršavanje dužnosti.
Treba uvijek imati na umu Boga, kojega smo prizvali, da nam bude svjedok kod
polaganja svete ustaške prisege. /…/ Pobožan čovjek uvijek nastoji da izvrši zapovijed božju, a tim više smo mi dužni izvršavati ugovore, na koje
smo se dragovoljno obvezali pred Bogom, da ćemo ih izvršavati. Pobožnost
nas podsjeća uvijek na prisegu, kojom se mi dragovoljno obvezujemo, da ćemo
izvršavati točno sve naloge Poglavnika.“8
Zar nas ovo ne podseća na osnovna
pravila poslušnosti u rimokatoličkim monaškim redovima, poznatim po
militantnom širenju vere? Kako je pisao Predrag R. Dragić Kijuk: „Pokoran
moraš biti kao lešina“ – najvažnija je odredba borbene filozofije sadržane u Konstituciji i drugim spisima Ignjacija Lojole, španskog vojnika pa
monaha.“9
Kada su ubijali Srbe, ustaše su verovale da čine Bogu ugodno delo.
Hrvat – levičar, Milko Rifer, koji je bio u konclogoru Jasenovac, priča o
tome kako su za novu 1943. godinu ustaše za logoraše rimokatolike priredile svečanu misu, koju je služio rimokatolički klerik, Zvonko Brekalo, i sam
ustaški oficir. Rifer kaže: “Pop Brekalo nosio je ustašku uniformu. Bio
je satnik i prijatelj Luburićev, pobratim Matkovićev (zlikovac iz Jasenovca,
nap. V.D ). I taj pop imao je toliko drskosti i cinizma, da na najkrvavijem
terenu Evrope, u ime kršćanstva, govori pred logorašima –koji su na sebi
osjetili bič i užareno željezo njegovih najintimnijih prijatelja, suradnika
i istomišljenika – o ljubavi prema bližnjemu i o tome kako je bog svagdje i
na svakome mjestu, pa i tu, među nama, u logoru, gdje je poklano i pomlaćeno na
stotine hiljada ljudi, i gdje je svaka stopa zemlje natopljena morem ljudske krvi.
Pop Brekalo govorio je tu pred nama, u stolariji, gdje je jučer Alaga (ustaški
dželat, nap. V. D.) tukao do iznemoglosti jednog logoraša jer ga nije dovoljno
devotno pozdravio.“10 Brekalo je, inače, i sam učestvovao u ustaškim pokoljima, a bio je poznat i po silovanju logorašica u Staroj Gradiški. I on nije bio
da li ste znali da je kolinda zidovka askenaz,koja zrtvuje po zidoustaskoj semi svoj narod,ima taj zadatak?