Krvavi Božić u Kravici kod Bratunca

Selo Kravica kod Bratunca simbol je patnje srpskog naroda u Podrinju i čitavoj Istočnoj Bosni. Ovo selo je sve do danas ostalo prepoznatljivo po velikoj tragediji koju je doživelo u oba rata i (1941-1945) i (1992-1995). Rane meštana nikada nisu zacelile, a na ovom području nema kuće koja nekoga nije izgubila. Mnoge porodice zauvek su ugašene, mnoga ognjišta više ne postoje, brojni srpski zaseoci zbrisani su sa mape…

Kravica je veliko mesto i najveća mesna zajednica bratunačke opštine. Oduvek je bila naseljena samo srpskim pravoslavnim stanovništvom. Ovo mesto je bilo središte srpske kulture i pismenosti u Zapadnom Podrinju, tu se još od davnina okupljala srpska omladina, tu se negovala tradicija i čuvali su se običaji. Zbog svega toga Kravica je bila trn u oku muslimanskim fanaticima koji su u oba rata imali istu ideju – da zatru sve srpsko i da stvore čistu islamsku državu. Prvi masakr u selu Kravica zbio se tokom Drugog svetskog rata za vreme ND Hrvatske kada su muslimanski ekstremisti integrisani u hrvatske fašističke jedinice popalili ovo srpsko selo i masakrirali 620 meštana, među kojima i šezdesetoro dece. Najveći masakr počinjen je 3. jula 1944. godine kada su Muslimani zaklali i zapalili 111 srpskih civila. Tada su spaljeni mnogobrojni zaseoci Kravice (Donji i Gornji Bačići, Anđići, Solakovići, Popovići, Mandići….). Samo u podrumu porodične kuće Vasića spaljeno je 46 stanovnika zaseoka Anđići, mahom žena i dece. Muslimani su ubijali čak i novorođene bebe. Iako su muslimani ovog kraja pokušavali vešto da prikriju taj masakr pripisujući ga „hrvatskoj vojsci“, preživeli meštani Kravice i bratunačkih sela znaju vrlo dobro da su masakre organizovali i sproveli upravo Muslimani – njihove prve komšije iz okoline ali i iz Srebrenice.

Pet decenija kasnije počinjen je identičan pokolj. U agresiji na srpska sela (1992-1995) su učestvovali potomci muslimanskih ekstremista koji su klali Srbe tokom Drugog svetskog rata. Preživeli svedoci ispričali su da su iste porodice, iste familije sa istim prezimenima činile pokolje i devedesetih. Tokom trogodišnje opsade, u ovom selu je ubijeno 158 srpskih civila a najveći zločin je počinjen upravo na najveći pravoslavni praznik – Božić. Bilo je to 07.01.1993. godine. Najmlađa žrtva muslimanskog terora bio je četvorogodišnji Vladimir Gajić koji je poginuo tokom zbegova ka Bratuncu, dok je najstarija žrtva bila nepokretna starica Mara Božić, stara 89 godina koju su Muslimani živu zapalili u kući.

Među 49-oro ubijenih tog Božićnog jutra, bilo je 25 žena i dece. Toga dana kada je trebalo da Srbi obeleže najradosniji praznik – rođenje Isusa Hrista, celo selo je zavijeno u crno. Selo je opljačkano i zapaljeno je 688 srpskih kuća na širem području Kravice i još oko 2 000 pomoćnih i 27 društvenih objekata. Preko 1 000 stanovnika ostalo je bez domova u jednom danu i kroz smetove se probijalo prema reci Drini bežeći od sigurne smrt. Bez jednog ili oba roditelja ostalo je 101 dete. Više od polovine srpskih žrtava je bilo obezglavljeno a svega četvoro je stradalo samo od metka dok su svi ostali strašno mučeni.

Pripadnici muslimanske vojske koji su ubijali decu, silovali žene i devojke, masakrirali i spaljivali žive starce i nepokretne i bolesne, nikada za svoje zločine nisu odgovarali. Mnogi i danas žive slobodno, nagrađeni su funkcijama i visokim položajem u društvu a bošnjački narod ih naziva herojima. Oni drugi umrli su prirodnom smrću u godinama nakon rata; mnogi su se vratili i danas žive kao povratnici tik uz kuće svojih žrtava a neke ubice su poginule tokom rata u napadima na srpska sela, na tuđem kućnom pragu; Pozamašan broj ih je stradao i u julu 1995. godine pa ih danas nazivaju „žrtvama genocida“.

Izvor: Istina i pravda / Uskok