Kreten koji je umalo postao predsjednik SAD

Najčešće izbjegavam teške riječi kada pišem o ozbiljnim temama. Međutim za kvalifikovanje mentalnog i moralnog sklopa američkog senatora Džona Mekejna adekvatiniju riječ od ove prve u naslovu nije moguće naći.

Poslednjih dana Džon Mekejen je na svaki način pokušavao sabotirati mirovne pregovore u Minsku i isprovocirati dalju eskalaciju građanskog rata u Ukrajini. Tako je namjeru njemačke kancelarke i francuskog predsjednika da ulože napor ka okončanju rata pokušao omalovažiti sledećim riječima: “To što se Angela Merkel i predsednik Francuske zalažu protiv isporuke oružja Kijevu mene ne čudi, ali bi oni trebalo da se stide. Zna li uopšte njemačka vlada da Ukrajinci ginu? Ukrajinci ginu a mi im šaljemo ćebad i hranu. Ćebad ne pomažu protiv ruskih tenkova.Njima se mora poslati odbrambeno oružje, mnogo oružja “. Svakom ko posjeduje elementarno vojno obrazovanje jasna je razmjera ovom prilikom izrečene Mekejnove gluposti.

Naime preko 90 % tenkova koje koriste protivnici ukrajinskog fašističkog režima su zastareli sovjetski T-64.  Ruska vojska je ovaj tip tenka iz upotrebe izbacila prije ravno dvije decenije i do kraja 1997. potpunosti rashodovala ili rasprodala zaostale količine. Sa druge strane ukrajinska armija je na dan fašističkog prevrata u Kijevu posjedovala čak 2.215 komada tenkova T-64. Ostalih desetak procenata u arsenalu armije Novorusije otpada na tenkove T-72, kojim se istina još uvijek u nekoj mjeri koristi ruska armija, ali kojih se do prošlogodišnjeg prevrata još 1180 nalazilo u posjedu ukrajinske armije. Međutim za svaki od T-72 tenkova u arsenalu armije Novorusije precizno se zna datum i mjesto kada su zarobljeni, odnosno kada su njihove posade otkazale otkazale poslušnost kijevskom fašističkom režimu i prešle na suprotnu stranu. Samo kod mjesta Olenovskoje u avgustu prošle godine predala su se dva ukrajinska tenkovska bataljona.

Pošto u ukrajinskom građanskom ratu ne učestvuje niti jedan T-80, ili moćni tenk T-90, osnovna oklopna borbena sredstva današnje ruske armije, a s obzirom da Džon Mekejn ima zavrešene elitne američke vojne škole i trenutno predsjedava kongresnim odborom za vojna pitanja, ostavljam vam da sami prosudite da li se za karakterisanje njegovog metalnog sklopa postoji adekvatniji termin od početne riječi u naslovu ovog teksta.

Džon Mekejn je bio prvi zapadni političar koji se pojavio na majdanskim demonstracija. Neposredno  nakon fašističkog prevrata Ukrajinu je ponovo posjetio. Početkom ovog mjeseca senator Mekejn u Vašingtonu je primio izvjesnog Mihaila Denisenka – zvanog Filaret, domaćoj javnosti poznatijeg kao ukrajinski Miraš. Ovaj po sopstvenom priznanju bivši saradnik KGB-a, koji sa našim domaćim raspopom dijeli isti fetiš preoblačenja u episkopske odore, senatoru Mekejnu je dodijelio najveće odlikovanje svoje navodne crkve. Da susret pored komične dobije i tragičnu dimenziju pobrinuo se na kraju sam Denisenko. Umjesto da se pomoli Gospodu bogu za mir i slogu među jednovjernom braćom, ukrajinski Miraš je odlučio da se pomoli senatoru Mekejnu, da kijevska hunta što prije dobije američko naoružanje i tako bataljone smrti koji ratuju pod fašističkim znamenjima, načini sposobnim da pobiju još više svoje pravoslavne braće.

Moralna strana ličnosti Džona Mekejna prati njegov mentalni sklop. U toku vijetnamskog rata aktivno je saučestvovao u američkom genocidu nad narodom Vijetnama. Dok je 26. oktobra 1967. pilotirao u okolini Hanoja i bacao napalm bombe, njegov avion tipa A4 Skajhouk biva pogođen, a Mekejn zarobljen. Punih šest godina proveo je zatočen u jami vijetnamske džungle, tokom kojih sebi očigledno nije postavio moralnosti svog ratovanja i razarnja hiljadama kilometara udaljene zemlje, kao ni žaljenje za milionima ubijenih civila.

Tako krajem aprila 1999. godine, na samoj sredini NATO agresije Džon Mekejn je bio jedan od podnosilaca odbijene rezolucije, koja je predviđala inteziviranje bombardovanja i naoružavanja OVK, oficijelnu američku objavu rata SRJ i kopnenu NATO interveniju. Ova ranija pozicija nije mu zasmetala da na Minhenskoj konferenciji prije nekoliko dana ulogu Rusije u ukrajinskom građanskom ratu okarakteriše sledećom besmislenom frazom: “Po prvi put za sedam decenija na ovom kontinentu, suverena nacija je napadnuta i njena teritorija pripojena silom.“

Da bi se sklopio mozaik ličnosti senatora Mekejna potrebno je proanlizirati njegovu ulogu tokom kriza u Siriji i Libiji. Predvodeći delegaciju američkih trgovaca oružjem  15. avgusta 2009. susreo se sa Muamerom El Gadafijem, što je registrovano objavom na njegovom Tviter profilu: “Predvečerije sa pukovnikom Gadafijem u njegovom šatoru – interesantan susret sa interesantim čovjekom“. Okruglo dvije godine kasnije Džon Mekejn je objavio: ‘‘Gadafi je svgrnut – sledeći je Bašar Al Asad“. Ono što zabrinjava je činjenica da u vrijeme nastanka ovog Mekejnovog licemjernog tvita – avgustu 2011, situacija u Siriji bila potpuno mirna. Toliko o spontanosti narodnog bunta i ustanka, koji će prerasti u krvavi građanski rat sa neizvjestnim ishodom i trajanjem, a u kome je do sada stradalo više od sto pedeset hiljada Sirijaca.

Ni u sirijskoj krizi Džon Mekejn se nije držao po strani. Na samom vrhuncu građanskog rata, maja 2013. senator se susreo sa liderima tzv. sirijske opozcije i tom prilikom izjavio: „Pružanje vojne pomoći snagama opozicije u Siriji je potrebno, ali u ovom trenutku nedovoljno. Sama pomoć u naoružanju nije dovoljna da se riješe problemi u Siriji. Jedini način koji ima realne mogućnosti za uspjeh jeste vazdušni napad uz pomoć međunarodnih snaga“. Sa ovog susreta emitovan je prilog na SNN-u, na kome se jasno vidi da za istim stolom sa senatorom Mekejnom sjedi niko drugi do Abu Bakar Al Bagdadi, danas poglavar zloglasne Islamske države. Toliko o tome čiji je proizvod najozbiljnija teroristička organizacija u istoriji.

Tri mjeseca kasnije kada se na dnevnom redu američkog senata našla rasprava o konkretnoj vojnoj intervenciji u Siriji. Tokom izlaganja dva najznačajnija diskutanta, ministra odbrane Čaka Hejgela i načelnika genralštaba generala Martina Dempsija, SNN-ova kamera je zabilježila da senator Mekejn bezbrižno igra onlajn poker na svom smartfonu. Televizijskim kamerama zabilježeno druženje sa najgorim teroristom i bezobzirno kockanje u vrijeme sudbonosne rasprave nije ukaljalo društveni i politički ugled unutar SAD, ili dovelo u pitanje senatorsku funciju Džona Mekejna.

Štaviše da se njegova predsjednička kandidatura nije poklopila sa dva katastrofalna mandata stranačkog kolege Džordža Buša mlađeg i početkom svjetske ekonomske krize, Džon Mekejn bi vjerovatno postao predsjednik SAD. Eto toliko o vrhunskoj američkoj demokratiji, savršenom društvenom sistemu, visokom društvenom moralu, visokoj svijesti američkog građanina i odgovornosti nosilaca najviših državnih funkcija.

Kada dođe trenutak da se formira objektivan istorijski sud o (ne)djelima senatora Džona Mekejna, ima sasvim dovoljno elemenata da se on trajno smjesti u istorijsku rupu, nalik onoj iz vijetnamske džungle u kojoj je  već boravio.