Holmija i knez Nikola Milošević: Srpstvo Vasojevića
1 min read
Knez Nikola
Piše: Miljan Stanišić
Moje večerašnje obraćanje odnosiće se na izlaganje o časopisu “Glas Holmije”, potom o bogatom stvaralačkom opusu njenog urednika prof. Gorana Kikovića, kao i o knezu Nikoli Miloševiću Vasojeviću. “Glas Holmije” je časopis za književnost, istoriju i kulturu i predstavlja jedini srpski časopis sa sjevera Crne Gore, koji izlazi na srpskom jeziku i ćiriličnom pismu.
Samim svojim naslovnim odrednicama ovaj časopis se jasno pozicionirao da istražuje, prezentuje i njeguje bogatu srpsku tradiciju, istoriju, kulturu, tj. duhovnost Vasojevića i Crne Gore kroz vjekove, a bavi se aktuelnom nezavidnom pozicijim srpskog naroda u Vasojevićima i Crnoj Gori, koji je na udaru neototalitarnih, antisrpskih, montenegrinskih struktura, koje potiru sve one vrijednosti po kojima su ovi prostori bili prepoznati i unijeli ih u civilizacijske tokove. Osma godina od postojanja ovog eminentnog časopisa i izašlih 39 brojeva u uslovima diskriminacije srpskog naroda, predstavlja luču srpske slobodne misli u današnjoj neslobodnoj, zarobljenoj, antisrpskoj Crnoj Gori, gdje je čitavi jedan narod, srpski narod, koji je stvarao i proslavio Crnu Goru, danas etiketiran remetilačkim faktorom, gdje se atakuje na Mitropoliju Crnogorsko- primorsku, t.j. na ukupni srpski identitet, gdje se na pravdi Boga osuđuju srpski politički lideri i sl…
“Glas Holmije” je postao prepoznatljiv ne samo u Vasojevićima nego i šire jer je kvalitetnim tekstovima eminentnih stvaralaca iz raznih oblasti postao nezaobilazno štivo, saznajnog karaktera, koje uči i opominje da se ne smijemo odreći svoga srpskog identiteta što su nam u amanet ostavili naši slavni preci i kao putokaz kojim osveštanim putevima mi njihovi potomci treba da hodimo. Časopis “Glas Holmije” u imenu i svojim djelovanjem časno nosi ideju i djelo kneza Nikole Miloševića Vasojevića, osnivača kneževine Holmije, koji je glavom platio svoju zamisao da osnivanjem ove kneževine bude stožer i za okupljanje i objedinjavanje ostalih brdskih srpskih plemena, kako bi se tim činom stvorila jaka srpska država od stare Crne Gore i Brdskih plemena. Međutim, vladajuća dinastija Petrovića je kako tada, tako i kasnije takve tendencije surovo kažnjavala, jer je u svemu težila da ima primat, pa i u slučajevima kada je to štetilo opštim srpskim interesima. Tako je navedenu zamisao to glavom platio1844. godine, kao što smo naveli, izuzetna ličnost knez Nikola Milošević Vasojević.
Sa ujedinjenjem Bjelopavlića i Pipera sa četvoronahijskom Crnom Gorom, nakon veličanstvenih pobjeda na Martinićima i Krusima i stvaranjem države sa dva entiteta Crne Gore i Brda, kao i kasnijim pridruživanjem njima i drugih brdskih plemena, samo za neko vrijeme je izražavalo njihove plemenske specifičnosti i prepoznatljivosti koje su davale kvalitet toj državi. Međutim, dinastija Petrovića je težila da brdska plemena, koja su se sa velikim žarom ujedinila sa Crnom Gorom, unifikuje i pretoči u crnogorski identitet, ukidajući kasnije iz naziva države entitet Brda, brišući njihove prepoznatljivosti, koje su se vremenom sve više gubile, ali ne sporeći njihov zajednički srpski imenitelj. U konkretnom slučaju termin Crna Gora nije valjano izražavao identitet Brdskih plemena. Brdska plemena su i u surovim uslovima turske okupacije opstajala kao samostalna plemena i usled upućenosti jednih na druge, kao i vezivanjem za četvoronahijsku Crnu Goru i obratno, kroz međusobne pomoći u nevoljama i kroz druge oblike saradnje (bez obzira na povremena međusobna trvenja).
Ujedinjenje ovih Brdskih srpskih plemena sa Starom Crnom Gorom bili su prirodni procesi, ali to nije bio razlog crnogorskim vlastodršcima da ih marginalizuju, asimiluju i pretvaraju u provincijalne Crnogorce, potirući njihove prepoznatljivosti i identitete. Te tendencije, ali u još brutalnijem vidu ispoljavaju se i do dana današnjeg, jer ova antisrpska, antidemokratska,neototalitarna, montenegrinska družina na vlasti potire sve one vrijednosti po kojima su ovi prostori bili cijenjeni i prepoznati. Njihov vrhunski ideal je samo monetarne prirode, pa u tom cilju žele da stvore poslušnu i podobnu individuu, lišenu srpskog nacionalnog, vjerskog, tradicionalnog i kulturološkog utemeljenja i stvore podaničku masu sluganjerskog, palanačkog mentaliteta, podložnu manipulacijama. Zato su izabrali plan da iz istorije Crne Gore izbrišu sve ono što ima vjekovni srpski identitet i sadržaj, jer Srbi u Crnoj Gori, tj. Crnogorci, Brđani, Hercegovci, Bokelji i dr., imaju bogatu slobodarsku tradiciju otpora svakoj vrsti torture, nametanja, prisile, a to se ne uklapa u montenegrinski koncept, ne hajući za onu poznatu maksimu „da oni koji ne priznaju prošlost nemaju pravo ni na budućnost“. Zato se i časopis “Glas Holmije” iz broja u broj zalaže da se očuvaju i njeguju istinske vrijednosti srpske baštine, što su nam ostavili naši preci i da ih još više razvijamo i unapređujemo.
Kako kao glavni urednik “Glasa Holmije”, kao i sa do sada objavljenih osam knjiga, prof. Goran Kiković postaje poznato istorijsko ime, kao nadareni stvaralac koji istražuje složene teme i o njima iznosi istorijske vredonosne stavove. Prof. Kiković izlaskom svoje prve knjige “Vojvoda Pavle Đurišić“ 2003. godine, koja je ujedno i bila njegov diplomski rad, skrenuo je pažnju na sebe, osvetljavajući ličnost Pavla Đurišića i njegovu ulogu u Drugom svjetskom ratu, jer je do tada to bilo predmet jednostranog, ideološkog tumačenja i prikazivanja. Mnogi istoričari prosto su se utrkivali koji će više ocrniti ulogu vojvode Pavla Đurišića i Jugoslovenske vojske u otadžbini u Drugom svjetskom ratu, umjesto da su na jedan objektivan, istorijsko-naučni način prilazili toj temi, kako je to učinio autor Kiković.
I u sledećim Kikovićevim knjigama potvrđen je njegov smisao za naučno-istraživački rad i žeđu za istinom, pa pored knjige o školstvu u svome kraju, navešćemo i njegovu izuzetno zapaženu knjigu “Vasojevići u borbi za srpsko i jugoslovensko ujedinjenje od 1914. do 1918. godine”, koja je plod njegovog stručnog, naučnog, istorijskog pristupa. On je koristeći relevantne domaće i strane istoriografske izvore dopunio saznanja o mukotrpnoj i slavnoj borbi Vasojevića i drugih brdskih plemena za slobodu srpskog naroda i težnji za svesrpsko ujedinjenje, pa je Podgorička skupština iz novembra 1918. godine samo rezultat i kruna tog prirodnog procesa i ostvarenje vjekovnog sna da Srbi stvore ujedinjenu državu srpskog naroda, kao garant opstanka na ovoj balkanskoj vjetrometini gdje se preklapaju različiti imperijalistički uticaji moćnih država koje nam kroz istoriju nijesu bile ni malo naklonjene, naprotiv!
Od tih velikih zemalja jedino nam je Rusija bila veliki oslonac, zaštitnik i dobročinitelj, a ne kako to danas tendenciozno falsifikuju montenegrinski vlastodršci uklapajući se u globalističke projekte tkv. Novog svjetskog poretka, pridružujući se NATO kamarili, kao monstruoznom izvršiocu tog projekta i svjetskim nasilnikom, koji teži da slomi kičmu Srpstu, sa konačnim ciljem kako bi pod svoju šapu stavili Rusiju i time postali svjetski gospodari. Goran Kiković u knjizi “Rusija i Crna Gora”, koristi se i relevantnim izvorima i analizom vrijedne knjige dr Mirčete Đurovića “Crnogorske finansije”, u kojoj je dr Đurović iznio dokumenta o velikoj finansijskoj pomoći Rusije Crnoj Gori od 1711. do 1916. godine, čime dolazi do nepobitnog zaključka: “Istina je da je puna dva vijeka Rusija davala bespovratnu pomoć Crnoj Gori i bez ustezanja sam u ovoj knjizi dodao objašnjenje koje odgovara istorijskoj istini „da ruske pomoći i zaštite nije bilo ni Crne Gore nebi ni bilo”. Svjedoci smo kako današnja odnarođena montenegrinska vlast ta dobročinstva bestidno vraća, neprijateljski se odnoseći prema Rusiji, ali na sreću to nije većinsko mišljenje naroda koji je beskrajno zahvalan Rusiji i u njoj kao što je to i vjekovima bilo vidi “sunce sa istoka” i našeg prijatelja i dobročinitelja, onako kako nam je u amanet ostavio sv. Petar Cetinjski, kao putokaz i opomenu, a koji glasi „Moli se Bogu, a drži se Rusije“.
Želimo uredništvu “Glasa Holmije” da nastave svoju časnu misiju, među kojima i da čuvaju uspomenu na svoga slavnoga kneza Nikolu Miloševića Vasojevića, osnivača kneževine Holmije o čemu sam se u svome izlaganju bar donekle dotakao.
Koje su ovo bajke! E, ovakva je istorija koju prave najveći falsifikatori Srbi i domaći izdajnici! Sramno za svakog pravog i iskrenog rodoljuba! Zatupljuju i truju narod. Vraćaju ga u srednji vijek , propovijedajući laž i izmišljotine!
Slažem se Šćepane. Srpski DNK projekat je mnoge mitove razbio, pa i mit o Vasojevićima kao Srbima, potomcima Nemanjića ili mit o ovoj kneževini kao planiranoj da bude dio crne gore ili uopšte pravoslavna. Opšte je poznato da je knez htio rimokatoličku kneževinu i dobio podršku Poljaka za taj projekat. rusi su ga optužili da je turski špijun koji je već dokazano prodao tajne ruske vojske Istambulu, švercujući se sa nekim rovčanima na putu za Rusiju. Na kraju je sebe proglasio za potomka slovena-ostrogota.
To bi bio prvi istorijski primjer da se E Haplogrupa smatra proto slovenskom ili proto ostrogorskom, to je sigurno uzeo od Nikšića i Bokelja sa ciljem da njih uvede u kneževinu kasnije.
Očigledno nije Srpska podvala, ili podvala domaćih izdajnika, to je jasno i đetetu
Knez Nikola Vasojević se nikada nije potpisivao prezimenom Milošević! Rođenjem je zaista bio iz toga bratstva – rođen je u braku Staniše (Mihaila) Miloševića i Ivane Nikšić iz Trebjese, ćerke znamenitog harambaše Lazara. Po očevoj smrti majka mu se preudala za Gligora Radonjića iz Gornje Morače. Familija se potom odselila u Rusiju, u Odesu, gdje se mladi Nikola školovao, pod imenom i prezimenom Nikola Gligorov Radonjić! I Njegoš mu je izdao gramatu o porijeklu pod prezimenom Radonjić. Čitavu karijeru, do smrti, proveo je u tom prezimenu. Nad njegovim grobom, u Gornjem Zagaraču kod Porgorice, supruga Anastasija, Ruskinja, ispisala je u mermeru, da tu počiva “knjaz Nikola Vasojevič – Mihailovič”, a grob mu je “izravnao sa zemljom” knjaz crnogorski Danilo Petrović. U ime istorijskih činjenica, ne bi trebalo više upotrebljavati prezime Milošević, kada je u pitanju Nikola Radonjić, bez obzira što se za ovog znamenitog Vasojevića, nadgornjava bratstvo Miloševića iz Lijeve Rijeke.
Mislim da to predanje nije baš na mjesto. To je jedna od teorija, zapravo najprihvaćenija kaže da je bio do Rusije, Turske, Austrije itd. Ne navodi se porijeklo matere, čak stoji da nije imao suprugu u Rusiju. Neki kažu da nije Vasojević jer u rodoslov koji je potpisao njemu Njegoš, Nikola je naveo da nema porijeklo od Nemanjića, to porijeklo od Vukana navode svi Vasojevići u monografije plemena. Takoće treba napomenuti da se sukob Petrovića i Radonjića nije vezivao za njega, to je drugi sukob u doba Njegoša sa gubernadurima Radonjićima.
Šaranci u Drobnjake su od Miloševića, nije Nikola bio od Miloševića ja msm. Jedina potvrda da je Nikola od Vasojevića je njegova izjava, potvrda saplemenika i crkve, ali vjeruje deda je bio od Šaranaca pa je htio da zagospodari nad Drobnjacima, Rovčsnima i dr
Nikola Vasojević je preko francuskog ambasadora u Turskoj pokušao da od rimskog pape “stvori centar propagande katolicizma i kulture među Slovenima”, u ovom slučaju među Vasojevićima i plemenika Brda, što je bilo u suprotnosti sa interesima Rusije. Knez Vasojević je Vatikanu nudio gradnju dvije katoličke crkve – jednu u Lijevoj Rijeci, a drugu u Beranama, tražeći od Rima 10.000 franaka troškova a građu bi obezbijedila “Holmija”(?!) Od pape je tražio dokument, kojim bi mu se priznala titula kneza, kako bi “Holmiji” pribavio legimitet, jer su tako krunisani, u srednjem vijeku, svi katolički vladari. Zbog toga mu je rimski papa okrenuo leđa, najvjerovatnije zbog 10.000 franaka, jer je osjetio i on i rimska kurija da je u pitanju “klasični avanturista i prevarant”.
“Kneževina Holmija” nikada nije postojala! To je bio vatikanski projekat, koji, srećom po svekoliko Srpstvo, nije realizovan. Projekat je bio namjera Vatikana, koji je iskoristio veliku popularnost Nikole Vasojevića, da preko njega pokatoliči cijelo pleme Vasojevića, čemu se svesrdno suprotstavio iguman Đurđevih stupova Mojsije Zečević, pa i sam vladika cetinjski Petar Drugi Petrović Njegoš.
Poštovani g-dine Stanišiću,
Bez obzira na neke ovdje iznijete istine, ne možete govoriti o Petrovićima kao nekome ko je stvarao crnogorsku naciju, Crnu Goru da, ali naciju ne, to je rađeno kroz komuniste avetne..
Svi Petrovići odreda su sanjali i živjeli za to da se obnovi Srpsko Carstvo!!!
Knez Nikola je bio veliki čovjek, izvanredno inteligentan, sposoban nevjerovatno, obrazovan vrhundki i puno toga još ali ideja da se uz pomoć Poljaka tj. vatikana pravi srpska priča to je vrlo problematično..