Gregorijanski globalizam

U eri informatike, tehnološkog napretka kosmičkih razmjera, svijetu premreženom računarskim sistemima, dobu biotehnološkog modifikovanja prirode i ljudi, programiranja čovjekove prošlosti i budućnosti, nadanja i pamćenja, stvaranje glomaznog globalnog sinkretističkog surogata jedne svjetske religije je nepotrebno. Starozavjetni vavilonski projekat je prevaziđen, arhitekte novovavilonskog projekta su zaobišli religije i jezike, savremeni sekularizam je kulturne i religozne razlike sveo na formu folklora i dekor demokratskih ljudskih prava i razlika. Novo vavilonsko nivelisanje nije formalno stapanje jezika i naroda, već brisanje `starog` i programiranje novog pamćenja, preinačenje istorijske svijesti. Naime, brisanja starih, a učitavanja novih istorijskih `istina`, jednobraznog sjećanja, do globalnoe jednakosti u `pamćenju`, zapravo zaboravu.

Kao po Orvelovim riječima, `ko kontroliše prošlost, kontroliše sadašnjost, a ko kontroliše sadašnjost, kreira budućnost.` Sve imperije u istoriji su uvodile svoju povjesnu politiku pamćenja, a time i kreirale projekte poželjne političke budućnosti. Jedinstven primjer projekta istorijskog inžinjeringa, naime, arhetip savremenih sistema programiranja društveno-političke svijesti, upravljanja čovjekovim vremenom i životom, pamćenjem i budućnošću, predstavlja papska promjena julijanskog i ustanovljavanje novog, računski ”tačnijeg”, gregorijanskog kalendara pape Grgura iz 16. vijeka.

Papski projekat pamćenja, kroz promjenu julijanskog kalendara pod izgovorom navodnog preciznijeg vremenskog proračuna, i danas predstavlja paradigmu savremenih projekata istorijskog inžinjeringa i revizionizma. Naime, savremenih programa ,,brisanja ‘starih’ istorija i kalendara” drevnih naroda i religija, i nametanja ”nove” globalne istorije. Kao u 16. vijeku tako i danas, nametanje gregorijanskog kalendara predstavlja sredstvo nametanja papskog poglavarstva, papske volje ,,kako na zemlji, tako i na nebu”, neprikosnovene zemaljske i duhovne vlasti, tj. papizma kao ideološke paradigme ‘velikog brata’ jednopolarnog evrocentričnog svijeta.

Naime, navodno tačnije računanje vremena je povod, dok je svrha rimokatoličke reforme kalendara uspostavljanje globalnog gregorijanskog ”računanja” istorije, a ne samo vremena. Danas bismo kazali, medijskog monopola planetarnog opsega, na nametanje globalne politike pamćenja, učitavanja prošlosti, a time kontrolisanja sadašnjosti i kreiranje budućnosti. Pitanje promjene kalendara je da li ćemo preći na tuđi, a ne tačniji kalendar, da li ćemo odreći pravoslavnu, a prihvatiti ”novu” istorijsku `istinu`, druge religiozne i političke autoritete istorije, a time i budućnosti?

Pitanje kalendara je sa kim ćemo, a ne kada ćemo slaviti vjerske praznike. Očuvanje poretka julijanskog kalendara je pitanje istorije, ali i sabornosti Crkve, kao i nacionalne i kulturne politike naroda i države, a na poslednjem mjestu pitanje preciznog računanja vremena. Poštovanje određenog kalendarskog kanona u jednom društvu i državi formira kulturno-religioznu društvenu svijest, prirodu i politiku pamćenja, a time istorijskog iskustva i poltičkog predviđanja, dok prekdanje kulture kalendarskog kontinuiteta znači raskid sa ukupnim kulturno-religioznim kontinuiteom i predanjem jednog naroda i religije, čime narod i društvo gube orjentir u prostoru i vremenu, istoriji i budućnosti.

Propaganda novokalendarstva

Savremena propaganda globalnog jednokalendarstva podilazi čovjekovim prizemnim porivima: ukazuje na zakone prirode, progresa, potrošačkog društva, volju većine, ‘svijeta’, drugovjernih, nevjerujućih, a na prvom mjestu religiozno ravnodušnih. Propaganda novoka- lendarstva pitanje crkvenog kalendara svodi na drugorazredno političko pitanje, sa bogoslovsko-istorijskog na nivo naučnog dogovora i političke odluke, stav javnog mnenja. Današnje zagovarnje novokalendarstva među pravoslavnima nema predznak prozelitske propagande, nametanja drugih religioznih i istorijskih “istina“, već načela pragmatizma, potrošačkog izbora ekonomičnije religioznosti, svojevrsnog ekonomskog ekumenizma.

Pitanje gregorijanskog kalendara se više ne postavlja ni kao potreba navodno tačnijeg računanja vremena, već kao demokratsko pitanje, stvar principa većine , ali određene, poželjne geopolitičke većine. A ta nadmoćna strana za pojedine naše političare i pastire nije pravoslavna Rusija koja čini većinu pravoslavnih vjernika, već papsko-protestantska strana, i one pravoslavne pomjesne crkve,to jest države – koje su posle prelaska na papski kalendar postale i članice NATO evroatlanskog vojnog pakta.

U novokalendarskoj propagandi nema pomena Ruske pravoslavne crkve, koja čini devedeset odsto pravoslavnih vjernika, kao što Gruzijsku, Jermensku i Koptsku crkvu, te Jerusalimsku patrijaršiju, koje takođe poštuju julijanski kalendar, aktivisti novokalendarstva ne pominju. Nehrišćanske namjere novoklalendarske propagande se posebno razotkrivaju u nepominjanju Svete Gore Atosa, jezgra pravoslavne duhovnosti, gdje se do dansa poštuje julijanski kalendar, a gregorijanski odbacuje kao papski prozelitizam. Ohrabreni silom vojno-političke evroatlanske alijanse, kao jedinim argumentom svojih ‘naučnih’ i ‘bogoslovskih’ tvrdnji, političari i pastiri prozelitizma propagandom novokalendarstva pozivaju pravoslavne Srbe da se pridruže pored političke i evroatlanskoj religioznoj uniji. Pastir progresa poručuje pravoslavnim Srbima: – Ne možemo postavljati, kako ni političke, tako ni vjerske uslove na putu evropske budućnosti.„Hrišćani koji se pridržavaju gregorijanskog kalendara sjutra slave Badnje veče“, „hrišćani koji slave po gregorijanskom kalendaru sjutra slave Vaskrs“, sve hrišćanske crkve koje su usvojile gregorijanski kalendar sjutra će održati bogosluženje’, tako se na javnim medijskim servisima Srbije i Crne Gore godina najavljuje rimokatolički Božić i Vaskrs, kao da je po srijedi vremensko-sledstvena, formalno-religijska razlika proslave istovjetnih, vjerskih, papsko-protestantskih praznika u odnosu na pravoslavne, koji su u istom ateističkom rječniku-pojmovniku nazvani kao ‘hrišćanski vjernici i crkave koji se pridržavaju Julijanskog kalendara i istočnog obreda.’

Takvom medijskom misijom se vjerski neobrazovanim pravoslavnim Srbima u Srbiji, Crnoj Gori i Republici Srpskoj, nameće pogrešna predstava hrišćanske vjere, to jest, da između Pravoslavne Crkve, rimokatolika i protestanata, nema suštinske, duhovne i dogmatske razlike, osim vremensko-kalendarske. Zapravo, stvara se iluzija da pravoslavni, rimokatolici i protestanti poštuju ista duhovna načela, dogmatski i kanonski utvrđene iste istine vjere, kao da je pravoslavlje sa rimokatolicizmom i protestantizmom u svemu isto osim u neusaglašenosti kalendarskih rokova, kao posledice kalendarskog nesporazuma metereološko-matematičke prirode.

Shodno takvim pretpostavkama pravoslavnim vjernicima se preporučuju i religiozne evroatlanske integracije, da u procesu političke tranzicije pređu i na drugi crkveni kalendar, da nas uz jednopartijsu prošlost prođe i pravoslavlje. Dakle, da se učlanjenjem u političko-ekonomske evropske institucije učlanimo i u uniju starog-novog papsko-protestantskog evrocentričnog religioznog poretka. Evropski savjet je u februara 2012. godine donio odluku o dodjeli Srbiji statusa kandidata za članstvo u Evropsku uniju,od kada je prozelitsko djelovanje papskih prelata u Srbiji pojačano; beogradski nadbiskup u prazničnim poslanicama otvoreno poziva pravoslavne Srbe na duhovno i političko jedinstvo u Evropskoj uniji, na prihvatanje zajedničke evropske prošlosti i budućnosti, i ,,bez obzira na različite datume proslavljanja vjerskih praznika“.

Jugoslovensko prihvatanje rimokatoličkog kalendara

Stogodišnje jugoslovensko nasleđe, vanistorijskog i vanreligioznog bratstva i jedinstva, u dušama jugoslovenskih naraštaja relativizovalo je vjeru. Pokoljenja odvojena od svoje lako prelaze na tuđu i ‘novu’ istoriju, na novi i tuđi kalendar. Generacije pravoslavnih Srba odrasle u duhu jugoslovenskog ekumenizma ili komunističkom kultu neopozivog, inovjernog i inoplemenog vođe, lako prihvataju kult ‘nepogrešivog’ rimskog poglavara – pape; univerzalnog svjetskog ‘tate’, kao surogat izgubljenog nebeskog očinstva, a papski kalendar kao surogat odbačene istorije otaca.

U formiranju Jugoslavije, državne tvorevine “troimenog“ i višereligioznog `naroda`, uvođenje gregorijanskog kalendara, kao revizionističkog projekta po sebi, je u sklopu jugoslovneskog projekta imalo ključnu ulogu. Jugoslovenski ekumenizam je podrazumijevao preinačenje “stare“ srpskopravoslavne istorije, i uspostavljanje hibridne jugoslovenske srpsko-hrvatsko-slovenačke zajedničke prošlosti i pamćenja, a time i stvaranje pretpostavki zajedničke jugoslovenske budućnosti. Naime , u čemu je prelazak na gregorijanski kalendar imao funkciju pravljenja diskontinuiteta u srpskoj istorijskoj i političkoj svijesti pravoslavnog pamćenja i predanja.

U Kraljevini SHS gregorijanski kalendar je uveden prvog mjeseca naredne godine po formiranju KSHS Zakonom o izjednačavanju starog i novog kalendara od 10. januara 1919. godine objavljenom u prvom broju „Službenih novina Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca“. Ovim zakonom određeno je da u državi na dan 15. januara 1919. godine po julijanskom kalendaru prestaje da važi julijanski i da se danom 28. januara 1919. godine, uvodi računanje vremena po gregorijanskom kalendaru. U Kraljevini SHS 1919. godine, nakon 14. januara po julijanskom kalendaru na Savindan, osvanuo je 28. januar po papskom kalendaru.

Pošto su Hrvati i Slovenci kao rimokatolici već upražnjavali papski kalendar, uvođenje gregorijanskog kalendara u Kraljevinu Jugoslaviju je praktično predstavljalo prelazak Kraljevine Srbije na gregorijanski kalendar. Istim zakonom su i institucije bivše Kraljevine Crne Gore, čija je državnost `utopljena` u jugoslovenski projeka, prešle na gregorijanski kalendar. Potom je uslijedilo nametanje rimokatoličke unije Srpskoj pravo- slavnoj crkvi putem nametanja gregorijanskog kalendara. Prevođenje SPC na papski kalendar je planirano u sklopu jugoslovenskog i prozelitskog projekta unijatske misije prema pravoslavnim crkvama Balkana i Bliskog istoka.

Poznato je učešće srpskojugoslovenske delegacije na takozvanom Svepravo- slavnom kongresu u Carigradu 1923. godine, koji je sazvao nametnuti carigradski patrijarh Meletije Metastakis radi prevođenja pravoslavnih crkava na gregorijanski klaendar, eksponent evroatlanske strategije u Carigradu i “istočni papa“ kako ga je nazvao Sveti otac Justin Popović. Na tom skupu su bile prisutne tri pravoslavne autokefalne crkve, Grčka, Rumnska, i Srpska sa jugoslovenskim predlagačima, dok su najbliže crkve, Antiohijiska, Jerusalimska i Aleksandrijiska, odbile da prisustvuju kongresu.

Gregorijanski kalendar su pod političkim pritiskom prihvatile Grčka i Rumunska crkva, a netačno je da su Aleksandrijiska i Antiohijiska crkva zatim dobrovoljno prihvatile papski kalendar, naprotiv, već pod nemilosrdnim pritiskom i ucjenama. Posle Melentijevog kongresa aleksandrijski patrijarh Fotije sa antiohijskim Grigorijem, jerusalimskim Damjanosom i kiparskim Kirilom, saziva Sabor na kome je odlučeno da se odbaci gregorijanski kalendar, što je Aleksandrijsku patrijaršiju označilo kao sledeću metu.

Naivno je misliti da je razlog papske promjene kalendara bilo preciznije računanje vremena, zato što julijanski na 128 godina akumulira grešku od jednog dana, ili što gregorijanski tu grešku pravi tek na svakih 3.300 godina, i što je približniji tropskoj godini od julijanskog itd. Nažalost , tako su mislili mnogi učeni Srbi u Kraljevini Jugoslaviji, te su na takozvanom Svepravoslavnom kongresu u Carigradu, kao doprinos vavilonskom ujedinjenju svijeta nudili Milankovićev najprecizniji kalendarski proračun.

Doprinos Milutina Milankovića svetskoj nauci je priznat, njegovi proračuni cikličnih klimatskih promjena na Zemlji, i teorije ledenih doba, ali ustupati mjesto bogoslova fizičaru i kosmologu, “profesoru nebeske mehanike“, da kao astrofizičar arbitrira u pitanjima crkve, izjednačavanjem pravoslavnog i rimokatoličkog kalendara uvođenjem u oba dodatne “tačnosti“, tipičan je primjer jugoslovenskog vanhrišćanskog ateističkog slobodnozidarskog internacionalizma.

Pošto ideologiju masonskog mondijalizma, vavilonskog miješanja naroda i kultura do stapanja i jedinstva u utopističkoj viziji jednobraznog čovječanstva, jugoslovenski protagonisti novokalendarstva nijesu smjeli sasvim javno propovijedati pravoslavnim Srbima, kao ni misionari jugoslovenske unijatske rimokatoličke misije, u prozelitskom podvođenju pravoslavnih Srba navođeni su i ekonomski razlozi za uvođenja gregorijanskog kalendara, ukazivanjem da će prelaskom na gregorijanski kalendar biti „izbjegnuto proslavljanje duplih praznika koje nanosi ogromnu štetu privredi, što se više podnositi ne može“.

Profesor Milutin Milanković nije bio samo zanesen astrofizikom u negiranju crkvenih i istorijskih razloga kod predloga za uvođenje novog kalendara već i ideološko-političkim programom. U zvanični izvještaj unesene su i ove dvosmislene Milankovićeve riječi: Delegate su imale razne grčke, rumunska, srpska, a ,,sposnička lica predstavljale su nesrećnu rusku crkvu’. Jugoslovenskoj delegaciji nije smetalo što je gregorijanski kalendar uvela i boljševička vlast, ali jeste što na to nije primorala Rusku crkvu. U Rusiju odnosno Sovjetskom savezu gregorijanski kalendar su uveli boljševici, a u Srbiju odnosno Kraljevnu Jugoslaviju jugoslovenska vlada i Kralj Jugoslavije.

Pošto nisu uspjeli da primoraju vladike Srpske crkve da prihvate gregorijanski kalendar, jugoslovenski zvaničnici su sprovodili prozelitsku politiku prema pravoslavnoj crkvi preko državnih institucija. Jugoslovenski ekumenizam je kulminirao konkordatom država Jugoslavije i Vatikana 1937. godine, kojim je Srpska crkva stavljana u podređen položaj, koji pamtimo po Krvavim litijama i ubistvu trovanjem srpskog patrijarha Varnave Rosića koji se suprostavio ratifikaciji i sprovođenju kokordata.

Jugoslovenski građanski ratovi u Drugom svjetsom ratu i u ratnom raspadu socijalističke Jugoslavije, posledica su projekata jugoslovenskog novokalendarstva. Naime, jugoslovenskog identitetskog inžinjeringa koji je proizveo sukoba novih kalendara jugoslovenskih političkih nacija sa istorijskim srpsko-pravoslavnim predanjem. I danas se u Srbiji i Crnoj Gori pitanje “starog“ i “novog“ kalendara postavlja kao još jedna pravoslavna prepreka na putu evroatlanskih integracija. I kao osamostaljene države jugoslovenske nacije promovišu svoje kvaziistorijske kalendare negiranjem svoje pravoslavne prošlosti. Putem školskih obrazovnih sistema i javnih medijskih servisa se vrši učitavanje novog pamćenje, suprotnog “starom“, ali ne jugoslovenskom, već pravoslavnom pamćenju.

Uvođenje papskog kalendara u Grčku crkvu

Jedinstvo pravoslavnih crkava nije narušeno do 1923. godine, kada je politički nametnuti carigradski patrijarh Meletije prihvatio papski kalendar, a potom ga nametnuo Grčkoj crkvi.Od kada je papa Grgur 1582. godine uveo svoj kalendar i narušio hrišćansko `zajedničo` istovremeno praznovanje crkvenih praznika pravoslavnih i rimokatolika, do 1922. godine kada je prva pravoslavna crkva prešla na papski kalendar, papska promjena kalendara je bila podsticaj pravoslavnim crkvama na očuvanje Svetog Predanja i kroz privrženosti julijanskom kalendaru.

Istoriju nametanja gregorijanskog kalendara Grčkoj crkvi, političko-prozelitski pritisak pod kojim je Grčka crkva uvela gregorijanski kalendar, novokalendarska propaganda prikriva, a grčko nonokalendarstvo predočava kao preporuku prihvatanja gregorijanskog kalendara pravoslavnim crkvama. U vremenu uvođenja gregorijanskog kalendara u Grčku crkvu Grčka se nalazila u nepovoljnijem geopolitičkom položaju nego 1453. godine pod osmanskom opsadom Konstantinopolja, kada je evropska alijansa vojnu pomoć Carigradu uslovljavala prihvatanjem papske unije. Grčka Crkva i pravoslavni narod `iznutra` pod pritiskom revolucione vlasti u Grčkoj, a spolja pod turskim, i ucjenama atlanske alijanse, pritom sa nametnutim carigradskim patrijarhom, a na kraljevskom prestolu sa drugovjernom evropskom dinastijom, su bili politički i `vjerski` okupirani.

Grk Emanuel Metaksakis (1871-1935) u monaštvu narečeni Meletios, slobodni zidar, a formalno pravoslavni monah, bio je carigradskog patrijarha od 1921. do 1923. godine, kada je pokušao poput pape da prvenstvo časti, zamijeni prvenstvom vlasti. ,,Sveti sinod Grčke crkve je 9. decembra 1921. svrgao Meletija Metaksakisa zbog niza sličnih prekršaja Kanonskog prava, kao i zbog prouzrokovanja šizme.Uprkos ovakvoj odluci Meletije je ustoličen u tron Carigradskih arhiepiskopa 24. januara 1922. godine, a zatim je, pod velikim političkim pritiskom, presuda o Meletijevom svrgavanju povučena 24. septembra iste godine.“, piše sveštenik Srboljub Miletić u svom tekstu,,Meletios (Metaksakis) mitropolit, arhiepiskop, papa i patrijarh“
,,Ubrzo, uz podršku carigradskog patrijarha Meletija, na atinsku patrijaršijsku katedru je izabran arhimandrit Hrizostom Papadopulos, koji je već 16. aprila 1923 godine sazvao Arhijerejski Sabor, na kome se razmatralo o pitanju promjene kalendara, i odlučeno da julijanski kalendar bude ‘ispravljen’ putem prebacivanja za 13 dana unaprijed, a da Vaskrs i mjesocoslov ostanu neizmijenjeni.“

Patrijarh Meletije saziva takozvani ,,Svepravoslavni kongres“ u Carigradu, od 10. maja do 8. juna 1923. godine koji, protivno crkvenim saborskim odlukama, donosi odluku da carigradska patrijaršija pređe na drugi to jest promijeni julijanski crkveni kalendar. ,,Mitropolit Hrizostom 24. decembry iste godine potom saziva Arhijerejsi Sabor kojem predlože ‘srednje‘ rešenje: ozvaničiti gregorijanski kalendar sa starom Pashalijom. Sav je posao obavljen u takvoj žurbi, da je već 20. januara,1924 godine pribavio konstantinopoljsku saglasnost. Tako je Sveti Sinod Grčke Pravoslavne crkve prešao na „novojulijanski kalendar“, hibrid između Crkvenog i papskog kalendara, po kome se zadržava pashalija po Crkvenom kalendaru, a usvaja papski mjesecoslov za sve nepokretne praznike.“

U pravoslavnim zemljama “Svepravoslavni kongres“ je protumačen kao napad na vjekovno pravoslavno liturgijsko jedinstvo. Odluka o prelasku na papski kalendar je izazvala nezadovoljstvo pravoslavnih vjernika, a u Carigradu i ulične nemire. Nezadovoljni pravoslavni Grci su demolirali patrijaršiju, a patrijarh Meletije je zadobio fizičke povrede. Posle obavljenog zadatka uvođenja gregorijanskog kalendara Meletije je napustio Carigrad i tron patrijarha.

U predstavci Svetom arhijerejskom sinodu Srpske pravoslavne crkve, od 7.5.1977. godine o carigradskom patrijarhu Meletiju i njegovom tkz. Svepravoslavnom kongresu, arhimandrit otac Justin Popović piše:,,Pitanje pripremanja i održanja novog ,,Vaseljenskog Sabora“ Pravoslavne Crkve nije ni novo ni skorašnje u ovom našem veku istorije Crkve.To pitanje je pokrenuto još u vreme nesrećnog patrijarha Carigradskog Meletija Metastakisa, poznatog uobraženog moderniste, reformatora i tvorca raskola u pravoslavlju, na njegovom takozvanom ,,Svepravoslavnom kongresu“ u Carigradu 1923. godine.“

O dramatičnim događajima nasilnog prevođenja grčke države i crkve na gre- gorijanski kalendar piše i počivši srpski Patrijarh Pavle, u svom radu ,,Stav SPC prema starom i novom kalendaru“: ,,Jedinstvo praznovanja Vaskrsa po jedinstvenoj pashaliji i julijanskom kalendaru prekinuto je reformom pape Grigorija XIII , kojom je, pored novog kalendara, usvojena i nova pashalija, a po njoj rimokatolici mogu da slave Vaskrs i zajedno sa jevrejskom Pashom, pa čak i pre nje.

Sve do 1923. godine, princip zajedničkog proslavljanja ne samo Vaskrsa, nego i nepokretnih praznika, važio je u cijeloj Pravoslavnoj crkvi. Kada je februara 1923.godine grčka država uvela grigorijanski kalendar jasno je rečeno da u Crkvi ostaje i dalje julijanski kalendar. Međutim, neočekivano, novizabrani arhiepiskop Hrizostom, već 10. marta 1923. godine, iznosi Saboru grčke jera- rhije potrebu prelaska i crkve na novi kalendar. Sabor je odlučio da se o toj stvari treba ozbiljno posavetovati sa svima pravoslavnim crkvama, osobito sa Carigradskom patrijaršijom. Stvar je pošla ubrzanim tokom, te je decembra iste godine sazvan Sabor grčke jerarhije na kome je zaključeno da za nepokretne praznike bude u važnosti gregorijanski, a za pokretne ostane julijanski kalendar. Sabor Carigradske crkve se sa tim predlogom saglasio 20. januara 1924. godine, i Grčka crkva prelazi na novi kalendar proglasivši 10. mart 1924. godine za 23. mart. Ovakav neobično brzi, i potpuno nepripremljeni prelaz na novi kalendar, izazvao je teški starokalendarski raskol u Grčkoj crkvi.
Koji su razlozi delovali na Arhiepiskopa i Grčku crkvu da bez pripreme sveštenstva i vernih, i bez prethodne izmene mišljenja sa drugim pravoslavnim crkvama, tako naglo pređu na gregorijanski kalendar? Pravoslavni Grci, koji nisu hteli da pređu na papski kalendar, proglasili su ne samo Grčku crkvu otpadnikom od pravoslavlja, nego i sve pravoslavne crkve koje su ostale pri julijanskom kalendaru, ali imaju kanonsku i liturgijsku vezu sa Grčkom i onim crkvama koje su docnije primile novi kalendar. Pokušaj da se ovaj raskol silom uguši samo je još više produbio rascep između njih i zvanične Grčke crkve.“

Grčki bogoslov Aleksandar Kalomiros u svojoj knjizi ,,Protiv lažnog jedinstva“, piše o prihvatanju gregorinanskog kalendara u Grčkoj: ,,Liturgijsko jedinstvo Crkve je rizikovano u korist političkih interesa. Promjenu kalendara je slijedilo narušavanje liturgijskog sklada između Grčke Crkve i ostalih Pravoslavnih Crkava, koje čuvaju stari kalendar do danas. I ne samo da je stvar u neskladu liturgijskog života voinstvujuće Crkve, već je i harmonija liturgijskog života između voinstvujuće i toržestvujuće Crkve takođe narušena.

Kad u Grčkoj crkvena zvona zvone i zovu vjerne da slave Božić i pojci pjevaju,,Hristos roždajetsja, slavite“, milioni naše pravoslavne braće širom svijeta i na Svetoj Gori su još u postu predstojećeg dolaska Spasiteljevog i oni ne čuju zvona i niti pjevaju s nama Božićne pjesme. Otuđeni smo tako ne samo od drugih pravoslavnih, već i od svih pravoslavnih koji su nam prethodili, od toržestvujuće Crkve onih koji su usnuli u Hristu i od svetitelja koji su slavili i služili liturgiju po starom kalendaru koji smo mi odbacili“.

Revolucionari i rimokatolici za gregorijanski kalendar

Zašto se nereligiozni astronomi i revolucionari brinu zbog nepreciznosti religioznih kalendara? Neshvatljiva je ateističkapanika zbog kalendarskog mimoilaženja pravoslavnih i rimokatolika. Ateistička taktika relativi- zovanja religioznih razlika u naše vrijeme dostiže vavilonski vrhunac. Izgleda da “apolitične“ astronome ne zabrinjava “nepreciznost“ crkvenog kalendara, koliko što pravoslavni Srbi vjerske praznike ne slave u zajednici Evropske unije, sa rimokatolicima i protestantima, i manjinom pravoslavnih koji su prešli na grgurijanski kalendar i u NATO, već sa pravoslavnom većinom – Rusijom i Rusima.

O politčiičkom antihrišćanskom smislu uvođenja gregorijanskog kalendara govori i revolucionarna istorija. Sve revolucionarne vlade, od jakobinske, do boljševičke, uvodile su gregorijanski ili svoje revolucionarne kalendare, a ukidale julijanski. Zašto bi revolucionari i ateisti odbacivali julijanski “paganski“, a uvodile papski “hrišćanski“ kalendar? Da je papski kalendar kao i papizam bio prepoznat kao revolucinarni princip upravo svjedoče činjenice da su gregorijanski kalendar uvodile i revolucionarne vlasti.

Prvi revolucionarni kalendar je uveden za vrijeme Francuske revolucije, nacionalni konvent pod kontrolom jakobinaca ga je usvojio 24. oktobar 1793. godine. Vrijeme Revolucionarnog kalendara počinjalo je brojanjem godina od 22. septembra 1792. kada je proglašena Prva francuska republika, a ukinuta monarhija. Jakobinski kalendar je imao 12 mjeseci od po 30 dana, podijeljenih u tri dekade, a deseti dan je bio dan odmora. Podjela mjeseca na sedmice zamije- njen je podjelom na dekade da se rasformira hrišćanska sedmica, slijed i simbolika jevanđelskih događaja koji se kruniše Nedjeljom kao danom Vaskrsenja, koji se kod Rusa i naziva Vaskrsenije. Revolucionarni kalendar je ukinuo Napoleon prvog januara 1806.godine pošto je ukinuta Prva francuska republika.

U Sovjetskom Savezu Lenjin je dekretom uveo grgurijanski kalendar, odmah posle Oktobarske revolucije, ali je paralelno uveden i revoluconarni kalendar, koji je korišćen od 1. oktobra 1929. do juna 1940.godine. Svi mjeseci su imali po 30 dana, a preostalih pet dana godine bili su revolucionarni praznici, umetnuti kao dani nezavisni od mjeseca ili nedjelja. Zbog izbacivanja hrišćanskog poretka sedmice,sedmog dana Vaskrsenja ukinute su sedmice, a uvedene petodnevice. Revolucionarni kalendar je ukinuo Staljin, kada je i vraćena sedmodnevna nedjelja. Posle Meletijevog kongresa 1923. Ruska crkva je bila obmanuta od režimske tkz. “žive crkve“ da je ruska pravosalvna crkva prešla na gregorijanski kalendar, ali kada je patrijarh Tihon saznao pravo stanje stvari Ruska crkva ostala pri julijanskom kalendaru i do danas se pridržava julijanskog kalendarskog poretka.

I u Grčku crkvu papski kalendar je uveden pod paralelnim pritiskom revolucionarne vlasti u Grčkoj i papsko-protesatantske politike.U Kraljevini Grčkoj na prestolu je bila strana inovjerna dinastija, koja se zalagala za prelazak na gregorijanski klendar. O sprezi rimokatolika i revolucionara svjedoči i činjenica da je carigradski patrijarh Meletije za zvaničnu priznao režimsku boljševičku tkz.“živu crkvu“, koja je prihvatila njegove odluke o papskom kalendaru dok je ruski patrijarh Tihon bio u komunističkom zatvoru. Gregorijanski kalendar je uvela i revolucionarna vlast Kemala Ataturka republike Turske kao tekovinu sekularizma i revolucije, što najbolje pokazuje kvazihrišćansku prirodu papskog kalendara.

U Bugarskoj državi gregorijanski kalendar je uveden 1945. godine, a u crkvi pod nerazjašnjenim okolnostima 1969. godine pred samu smrt patrijarha Kirila. Rimokatolička dinastička kuća Koburg je vladala Bugarskom. U Rumuniji je 1860. godine svrgnut i ubijen poslednji narodni vladar Aleksandar Kuze. Poslije njega pa sve do 1946. godine zemljom je vladala rimokatolička njemačka vladajuća kuća – Got. Prvi vladar te nametnute papske porodice Got je bio Karol. Rumunska crkva je pod pritiskom Dvora usvojila latinski kalendar pred Prvi svjetski rat. Rimokatolička kuća Got je ukinula i rumunsku ćirilicu,i uvela latinski kalendar za vrijeme kralja Ferdinanda Gota.

Svim pravoslavnim zemljama, osim u Srbiji koja je imala jugoslovensku mješovitu srpsko-hrvatsko-slovenačku Vladu, u uvrijeme uvođenja gregorijanskog kalendara su vladale rimokatolčke dinastije, a što je značilo i članstvo u tadašnjoj Evropskoj uniji i NATO alijansi, ili revolucionarna vlast. Revolucionarnoj doktrini je odgovarao papski kalendar, kao surogat hrišćanstva i prekid kontinuiteta sa julijanskimi carskim i pravoslavnim kalendarom, u koji je bila ugrađena hrišćanski kanon kalendara. Naime, što dokazuje da gregorijanski kalendar ne postulira hrišćanske vrijednosti, naprotiv, ideološki ujedinjuje revolucionarne ateističke i rimokatoličke težnje, kao i protestsntske reformacije, ka raskidanju sa istorijskim kontinutetom istorije Crkve.

Rimokatolički raskol kulminira reformom kalendara

Počasno pravo ,,prvog među jednakima“, dodijeljeno rimskom episkopu na četvrtom Vaseljenskom Saboru u Halkidonu 451.godine, kao politička nadoknada carskom prvenstvu Rima posle premještanje carske prestonice na Bosfor u četvrtom vijeku, papstvo zloupotre- bljava, koristi u političke svrhe, prisvajajući prava rimskih careva – vaseljensku vlast Vasilevsa.

Od osmog vijeka papstvo se izdvojilo u zasebnu političko-religioznu instituciju sa samoproklamovanim religioznim kodeksom. Postulat papskog učenja je dogmat o papskom primatu, prejemstvu na neograničenu duhovnu i zemaljsku vlast, globalnu duhovnu i političku sabornost, iz čega je izveden dogmat o nepogrešivosti rimskog potifeka, kao Hristovog namjesnika na zemlji – vidljivoj glavi crkve. Papa od tada više nije samo poglavar jedne od religija, već samoproglašeni suveren vaseljenske vlasti.

Posle pada Carigrada i pogibije poslednjeg novorimskog vizantijskog cara, naslednika dostojanstva rimskih careva i `takmaca` papksom primatu, i posle potpadanja carigradske patrijaršije i drugih apoastolskih patrijaršija na Istoku pod osmansko ropstvo, papstvo prisvaja sva znamenja carske vaseljenske vlasti, od kojih je jedno i carsko pravo određivanja vaseljenskog kalendara. Kao povod za uzurpiranje carskog prava na promjenu i određivanje kalendara papstvo koristi navodnu potrebu vremenskog usklađivanja kalendara.
Kao i “filiokve“ (filioque – “i sina“), papski umetak u Simvol vjere,tvrdnja da Bog Sveti Duh ishodi i od Boga Sina, a ne samo od Boga Oca, kako je Crkva ispovijedala od početka, i papska promjena kalendara predstavlja demonstraciju papske samovolje i revolucioni raskid sa autoritetom Cara i patrijarha u Konstantinopulju.

Papski raskol 1054. godine dostiže vrhunac promjenom julijanskog kalendara 1582. godine, kao i formalnim raskidom sa “starom“, ne samo predhrišćanskom, nego i pretpapskom istorijom. Činom određivanja kalendara papizam preuzima sva prava vladarskog vaseljenskog dostojanstva. Raskol koji je napravio papa Grgur VII u 11. vijeku značio je odricanje sabornosti Crkve, Vaseljenskih Sabora i Predanja, a reforma kalendara Grgura XIII označava i prekid kalendarskog kontinuiteta sa predpapskim predanjem crkve.

Proglašavanje novog kalendara papizam sprovodi i radi objedinjavanja rimokatoličke zajednice podijeljene protestantskom reformacijom, učvršćivanja papske suverenosti u Evropi, ali prvenstveno radi osporavanja pravoslavnog ruskog Cara, novog Vasilevsa, i trećeg Rima-Moskve, naslednika carskog dostojanstva novoromejskih vizantijiskih imperatora. Promjena kalendara je bila prvenstveno prestiž papizma sa pravoslavljem kao predanjskom vjerom, a time i `pretendentom` na pravo `prvenstva`, dok je sukob sa protestantizmom bio kao i danas razračun sa papskom političkom frakcijom.
Papsko-protestantski ratovi su borba za prevlast, dok su na duhovnoj ravni uzročno posledični procesi. Protestantizam je kao i papizam zagovarao reformu julijanskog kalendara, Martin Luter je imao i radikalnije predloge reforme kalendara od papskih, jedan je da se svi pokretni hrišćanski praznici julijanskog, vezani za mjesečeve mijene i ravnodnevnice, ukinu, a da se prazniku Vaskrsa odredi tačan fiksiranog datuma.

Papstvo koristi navodnu potrebu vremenskog usklađivanja kalendara kao povod i za preuzimanje monopola u nauci. Zapravo, vremensko `usklađivanje` i određivanje kalendara papstvo koristi i za zaštitu religiozno-reformatorskog papaskog primata. Papsko protivljenje razvoja nauke nije posledica protivljenja naučnom pozitivističkom prosvjetiteljstvu već zaštite autoriteta i monopola papstva u oblasti nauke. Papska istorijografija programski ističe da je i prvi mehanički sat izumio i sagradio opat Gerbert (Gerbert de Aurillac; 957–1003), koji je kasnije postao rimski papa Silvester II, “a on je bio i astronom i konstruktor raznih naprava“.

Samoproglašeni suveren svetske moći promjenom kalendara, pored prigrabljivanja svešteničke i carske vlasti, sebe proglašava i carem učenosti, nedodirljivim i u oblasti nauke, što znamo iz istorije lomača. Usmjerenost papske promjene kalendara potrebama vremena i tačnijem vremenskom proračunu, bez usklađivanja vjerskog poretka kalendara, otkriva njenu nahrišćansku prirodu; kojom su prekršene odluke i kanoni Svetih Vaseljenskih sabora o praznovanju Vaskrsa, vjekovni bogoslužbeni tipik zajedničke proslave Vaskrsa svih hrišćana.

Papa Grgur XIII (1502–1585), poglavar rimokatoličke crkve od 1572. do 1585, poznat po promjeni kalendara, programski zaodjenut oreolom humanizma, dok se njegova prozelitska djelatnost prikriva. Prozelitska praksa Pape Grgura je bila višestruka, ogledala se u obračunima sa protestantima i u unijatskoj misiji prema pravoslavnima na Istoku. Godine 1577. Grgur je osnovao dvije bitne institucije, Kolegijum Grekum i Kolegijum Ilirikum, radi misije unijaćenja pravoslavnih Grka i Slovena, prije svega Srba na Balkanu.

Sjetimo se sudbine Hugenota, protestanata u Francuskoj, njihovog uništenja započetog u Vartolomejskoj noći 1572.godine. Ubijanje preko 10.000 Hugenota trajalo je šest sedmica, a podstakao ga je upravo papa Grgur XIII. Iste noći, praćen kardinalima, papa je poveo procesiju podrške progonu jeretika, a u slavu pobjede nad jereticima u noći Svetog Vartolomeja u Vatikanu je skovana spomen medalja. Preostali Hugenoti su bježali širom svijeta, jedna grupa dospijeva na Floridu, da bi ih španjolski konkvistadori i tamo, nakon njihove predaje, sve pobili, a našta je papa Grgur XIII uputio sledeće riječi, blagoslovivši i taj krstaški poduhvat: “Mi se radujemo što ste oslobodili svijet od tih bijednih jeretika“.

Kult vremena

U astronomskom smislu, oba kalendara bi se mogla prilago- đavati tačnijem proračunu vremena, ali ni u formalno-naučnom smislu to nije svrha kalendara, a pogotovo vjerskom. Pritom, sa naučne tačke gledišta, gregorijanski kalendar nema prednosti nad julijanskim, jer su to kalendari različiti po svojim principima mjerenja vremena. Gregorijanski kalendar je okrenut tropskoj (sunčanoj), a julijanski sinedričkoj (zvezdanoj) godini, usled gravitacionog uticaja Mjeseca sinedrička godina duža je od sunčane (tropske).

Tropska godina, kojom su organizatori gregorijanske reforme, mjerili svoju novu godinu, predstavlja veličinu uslovnu, fiktivnu, i ako blisku procesima realno doživljavanim na zemlji, tj. ravnodnevnici i solsticiju. Napomenimo da je, počev od vremena Ptolemaja (2. vijek prije Hrista) sve do poznog srednjovjekovlja, u astronomiji kao i u gledanju na svijet gospodario geocentrični sistem, prema kome je nepokretna Zemlja tobože centar oko koga se vrte Sunce i druga nebeska tijela. Pojam tropske godine, koji je u osnovi gregorijanskog kalendara, skopčan je sa dokopernikovskom zemljocentričnom teorijom. Tropska godina koja ima tako 365 dana, 5 časova 48 minuta i 46 sekundi, jeste vrijeme za koje Sunce završava svoje umišljeno kretanje oko zemlje.

Ipak svima je poznato da nije Sunce to koje se okreće oko Zemlje, nego da se, obrnuto, Zemlja okreće oko Sunca. Zato tropska godine ne predstavlja realan vremenski period, već fiktivnu astronomsku veličinu, koja se, uostalom, odnosi na realne procese koji se zbivaju na Zemlji, kao što su smena (klimatskih) godišnjih doba (proljeće, ljeto, jesen i zima) i druge prirodne pojave na našoj planeti.

Što se tiče pojma sideričke godine, ona se zasniva na realnoj veličini, jednakoj punom okretanju Zemlje oko Sunca. Dužinu sideričke godine čine 365 dana 6 časova 9 minuta 9 sekundi. Zasnivajući se na toj veličini, julijanska godina iznosi 365 dana i 6 časova. Neophodno je pritom primjetiti da bi tropska (sunčeva) godina orijentisana na ritmove pre svega u vezi za Zemljom, dok je siderička orijentisana na ritmove u vezi sa Kozmosom u cjelini. U tom smislu gregorijanski kalendar je u svojoj osnovi geocvntričan, a julijanski kosmocentrpičan.’ Ljudmila Perepjolkina -,Zablude gregorijanskog kalendara’.

Ali, i pored prednosti julijanskog kalendara u odnosu na gregorijanski, pravoslavni ne teže dokazivanju tačnosti crkvenog kalendara zakonima i potrebama vremena. Tvorca podređivati zakonima tvorevine, ili pretpostavljati volji božjoj volju većine, je ne samo pogrešno nego i bogohulno. Kalendarska preciznost i nepreciznost praćenja vremenskih mijena za Crkvu nema bitan značaj. Zakoni vremena i kosmosa ne orijentišu Crkvu na njenom putu. Vrijeme i prostor kao stvorene kategorije ne mogu rukovoditi Crkvu vođenu promislim ,,Tvorca neba i zemlje, i svega vidljivog i nevidljivog“.

Za istoriju Spasenja nije važno da li se Sunce okreće oko Zemlje ili obrnuto, ko o tome vodi računa osim naučnika? Pravoslavni samo podsjećaju da se Zemlja okreće u pravcu Istoka, ka istoku drugog dolaska gospodnjeg, Velikog suda i Vaskrsenja. Zemljocentričnost u hrišćanstvu nije posledica nenaučnosti, niti je cilj sama po sebi. Zemlja je centar vasione jer se Bog ovaplotio na Zemlji. Tvorac je odredio središte tvorevine u svemiru, planetu Zemlju. Zemljocentričnost je posledica bogocentričnosti, kao što je istorija Ovaploćenjem Spasitelja postala hristocentrična.

„Vrijeme zemno i sudbina ljudska, dva obraza najviše ludosti“, pisao je vladika Petar II Njegoš, ali je i u starom Egiptu miješanje prirodnih nauka i religioznog kulta smatrano odlikom primitvnih religija. Stari Egipćani ili Maje mitsku simboliku kalendara nisu remetili svojim poznavanjem prirodnih nauka, cikličnog kretanja vremena i planetarnog sistema, astronomski najpreciznijim vremenskim proračunima do danas. Ali, drevne civilizacije Maja, Asteka i Inka od papskog “pokrštavanja“ i pokolja nije spasila ni savršena astronomija, kao ni druge istorijske kulture potom, potrte pod naletom papsko-protestantske religiozne ideologije i kolonijalne vojne sile “bledolikog“ evropskog čovjekoboga.

Ima li istinski obrazovanih ljudi koji smatraju da su graditelji vizantijskih arhitektonski savršenih hramova imali otklon od tehnologije, matematike i fizike, ili da vizantijiskoko bogoslovlje nije razumijevalo prirodu vremena? Poznato je i da pronalazak satnog mehanizma nije zapadnoevropsko dostignuće, već da se koristio znatno ranije u istočnim kulturama, ne zauzimajući, međutim, kultno mjesto, kao kasnije u sekularnoj Evropi, gdje je satni mehanizam postao pokretač kulta vremena.

Kada je u Evropi pronađen i uveden mehanički časovnik, `koncepta vremena je zamijenio liturgijski obrazac života`, i kao da je otpočela nova era – doba vremena. Časovnik je postao više nego sredstvo mjerenja protoka vremena, postao je paradigma nove tehnološke civilizacije. Već se u 14. vijeku na Zapadu satni mehanizmi postavljaju na crkvene tornjeve, kao simbolički početak i religiozne orjentacije prema vremenu, to jest služenja vremenu, zapravo, vladavine vremena.

Odnos savremenog čovjeka prema vremenu nije povratak prirodi, već tehnokratska, potrošačka, ekonomska upotreba vremena, iskorišćavanje i trošenje vremena. Tehnološka dostignuća omugućavaju sve bržu komunikaciju, “skraćivanje“ vremena, korišćenje i raspolaganje vremenom, a kalendar je samo jedno od sredstava efikanjeg i ekomičnijeg korišćenja takvog vremena tp jest vremena kao novca. U opštoj opsjednutosti vremenom i religija je stavljena u službu i potrebe vremena to jest u tehnokratskoj civilizaciji i ,,religiozna imaginacija je poistovjećena sa rezultatima rastućeg tehničkog razvoja“.

Religija tehnološkog evolucionizma nema potrebe za vječnim i natprirodnim. U tehnicističkoj “kosmogoniji“ važi mašinska paradigma, koja je zamijenila hrišćansku i magijsko-prirodnu. Od pronalaska satnog mehanizma, preko parne mašine, do kompjutera, od tehnološkog podjarmljivanja prirode, do osva- janja kosmosa, tehnologija je postala novo božanstvo, zamjena i za onostrano i vječno, surogat za čovjekove društvene i duhovne potrebe, za metafiziku i mit.

Vaseljenski sabor o kalendaru i praznovanju Vaskrsa

Jedan od prvih pokušaja preinačenja hrišćanskog Predanja bio je pokušaj da se novozavjetni praznici podrede starozavjetnom religioaznom smislu i prazničnom poretku. Vaskrs, kao praznik kojim se ispovijeda suština hrišćanske vjere, prema kojem sa određuje bogoslužbeni poredak i život Crkve, u prvim vjekovima Crkve je pod uticajem starozavjetne tradicije većina crkava na Istoku praznovala kad i starozavjetni Jevreji svoju Pashu. Takvo praznovanje Vaskrsa je bilo u suprotnosti sa smislom praznika Vaskrsenja i žrtvom iskupljenja Spasitelja, narušavalo je učenje i smisao sabornosti Crkve, a što je dovelo do sukoba unutar Crkve poznatog kao “pashalni spor“.

Kao i danas, hrišćani su praznovali Vaskrsenje Spasitelja dok su starozavjetni Jevreji praznovali i vršili predhrišćanske starozavjetne obrede, i dalje isčekujući dolazak Mesije, pošto nisu priznavali Gospoda Isusa Hrista za Spasitelja. Zbog suprotnog vjerskog smisla i značenja novozavjetnog Otkrovenja i starozavjetnih religioznih obreda, prznovanja Vaskrsa i starozavjetne Pashe, pitanje ,pashalnog spora’ se moralo rešavatai na Vaseljesnkom saboru jasnim odlukama o načinu i vremenu praznovanja Vaskrsa.

Prvi Vaseljenski Sabor je sazvao Sveti Car Konstantin Veliki i Sveta saborna Crkva 325. godine u Nikeju, kako zbog širenja Arijeve jeresi tako i zbog ‘pashalnog spora’. Sabor je odlukama utvrdio jedinstvo hrišćanske Crkve i novozavjetni smisao praznovanje Vaskrsa: odlučeno je da svi hrišćani Vaskrs proslavljaju u isto vrijeme, a nipošto istovremeno ili prije starozavjetne Pashe. Sabor nije vezao praznik Vaskrsa za određen datum da se ne bi događalo poklapanje praznovanja Vaskrsa sa starozavjetnom Pashom ili prije starozavjetne Pashe.

Sabor je i astronomskim promejenama, kretanjem Zemlje, Sunca i Mjeseca, odredio vremenski razmak praznovanja Vaskrsa od starozavjetne Pashe, smatrajući to dovoljnim garantom, jer će Sunce tako izlaziti i zalaziti do kraja svijeta i vijeka. Donesene su odluke da je potrebno poštovati četiri pravila:

1. Vaskrs se slavi posle prolećne ravnodnevnice; posle 14. nisana – datuma kada Jevreji slave Pashu;

2. hrišćani ne slave Vaskrs istog dana kada i judeji svoj praznik;

3. Vaskrs se slavi posle punog (uštap) mjeseca-ne odmah poslije ravnodnevnice nego posle prvog punog mjeseca iza ravnodnevnice;

4. Vaskrs se slavi uvijek u nedjelju. Potrebno je da se sretnu i mjesec i dan da bi se Pasha slavila, kad je pun mjesec i nedjelja. Ove četiri odredbe u Pravoslavnoj crkvi važe do danas.

U skladu sa odlukama Sabora, monah Dionisije Mali, poznavalac matematike i astronomije, sačinio je Veliki indiktion. Dionisije je shvatio da je za tačno izračunavanje datuma Vaskrsa važno pratiti Mjesečeve mijene. Utvrdio je da svakih 19 godina Mjesečeve mijene padaju u isti dan i isti čas. Izračunao je i da Sunčev krug traje 28 godina, poslije čega godina počinje u isti dan. Kad je pomnožio broj godina Mjesečevog kruga (19) s brojem godina Sunčevog kruga (28) došao je do broja 532. Tako je dobijen Veliki indiktion, ciklus koji se ponavlja svake 532 godine. Sada se nalazimo u 15. indiktionu koji je počeo 1941. godine.“

Zajedništvo sa krivovjernima u bogosluženju je zabranjivano od početka Crkve, kao što svjedoči Pravilo svetih apostola kanon sedmi, koji je Prvi vaseljenski Sabor usvojio:,,Episkop, sveštenik ili đakon, koji bude praznovao vaskrsenje Hristovo prije proljećne ravnodnevice i zajedno sa judejima, neka bude svrgnut“. Car Konstantin Veliki se lično zauzeo za rješavanje ovog spora. Poslije održanog Sabora Car je svim crkvama uputio poslanicu u kojoj pored ostalog nalaže: ,,Šta može biti ljepše i pobožnije od toga da svi po jednom činu i po određnom propisu svetkuju ovaj praznik, koji nam daruje nadu besmrtnosti! Pokazalo se odmah u početku da nije prikladno ovaj najsvetiji praznik svetkovati po običaju Judeja, koji svoje ruke uprljaše bezakonjem, pa stoga kao nečisti biše kažnjeni duhovnim sljepilom, a to su i zaslužili. Potrebno je, dakle, odbaciti njihov običaj i prdžavati se prakse koja je potvređena kao istinita. I tako neka prestane među vama svaka zajednica sa Judejima, jer nam je Spasitelj pokazao drugi put koji pred sobom imamo poput otvorenog polja.“ (Sokrat Sholaris, Crkvena istorija, 1,9; Teodorit Kirski, Crkvena istorija , 1, 10)

U četvrtom vijeku, međutim, Crkva je bila i u Evropi pravoslavna, a rimski patrijarh pod krunom pravoslavnog Vasilevsa – Cara u Carigradu, tako da je odrednica ,,svi hrišćani“ podrazumijevala jedinstvo u pravoslavlju, dok je “praznovanje u isto vrijeme“ podrazumijevalo jedinstvo u julijanskom kalendaru. Takođe, jednu težinu ima odluka pomazanika božijeg – Cara, koji je zaštitnik vjere i u jednomisliju sa učenjem Crkve, a drugo preduzimanja popa ili episkopa raskolnika, ili naučnika ateiste koji u ime nauke na vancrkvenim osnovama uređuju pitanje crkvenih odnosa i kalendara.

Pravoslavno određivanje datuma praznovanja Vaskrsa je zasnovano na redoslijedu novozavjetnih događaja, suštinski povezanih sa poslednjim danima zemaljskog života Spasitelja, prije svega Vaskrsenjem kao ispunjenjem starozavjetne simbolike Pashe-izlaska iz zemaljskog ropstva kao predskazanja izlaska i oslobađanja čovjeka od ropstva smrti. ,,Nepoštovanje redoslijeda jevanđelskih zbivanja znači nepoštovanje njihovog vjerskog smisla“, a ne tačnog datuma i samog vremenskog redoslijeda događaja. Zato pravilo Svetih apostola nalaže da se Vaskrs proslavlja posle judejske Pashe, a zabranjuje proslavljanje Vaskra prije i zajedno sa starozavjetnom Pashom. Kada bi se zbog astronomskih uzroka ponekad dešavalo da se poklope Vaskrs i Pasha bilo je nedopustivo da Vaskrs prethodi Pashi.

Dakle, Sabor je naložio religiozno razdvajanje hrišćana od starozavjetne jevrejske zajednice zbog suprotnog smisla novozavjetnog praznika Vaskrsenja i starozavjetnog praznovanja Pashe, a ne zbog proračuna tačnijeg datuma Vaskrsenja, dana i sata Tajne večere i Vaskrsa, to jest usklađivanja vremenske razlike istorijskih događaja po sebi. Takođe, smisao odluke Sabora je religiozno, a ne nacionalno razdvajanje hrišćana i starozavjetnih Jevreja, to jest održanje i čuvanje novozavjetnog, a ne nacionalnog i plemenskog predanja.

Mnogi savremeni bogoslovi odluku Prvog vaseljenskog sabora tumače logikom i doktrinom globalizma ili plemenske pripadnosti, relativizuju religiozne razlike, i ako je odlika upravo ukazivanje na vjerske razlike i suštinu hrišćanskog vjeroispovijedanja. Odluke vaseljenskih Sabora govore o smislu Sabornosti, kao kvalitativnoj, a ne kvantitativnoj kategoriji; kao jedinstvu crkve u jednom Smislu i Predanju, a ne jedinstva u jednom plemenu, po plemenskom pravu ili pravu proste demokratske većine.

Zašto Vaskrs moramo slaviti poslije starozavjetne Pashe, a nipošto prije ili istovremeno, šta je smisao sabornosti i jedinstva crkve, bogonadahnuto tumači Sveti Jovan Zlatoust patrijarha Carigradski, u Besjedi trećoj – ,,Onima koji poste sa Judejima“ : ,,To što je Hristos održao pashu sa Jevrejima (na Tajnoj večeri)nije to učin io da bi smo je mi sa njima sada slavili, nego da umjesto sjenke uvede istinu… pošto je stara Pasha bila praobraz one koja je dolazila. Zato nemojmo paziti na dane i vremena i godine, nego svuda Crkvu sledujmo sa tačnošću, izabirajući više od svega ljubav i mir.
Jer ako je, recimo, Crkva i pogriješila (o vremenu), nije bilo toliko uspjeha od tačnosti vremena, koliko je bilo zla od ovog odvajanja i cijepanja. Sada, nije mi nikakva stvar o vremenu, pošto ni Bogu nije, kao što smo pokazali, nego samo jedno tražim: da u miru i slozi sve činimo, da ne bude, dok mi i sav narod postimo, i sveštenici čine opšte molitve za svu vaseljenu,ti ostaješ kod kuće i piješ.
Crkva ne gleda na tačnost vremena, nego, pošto su oci (u Nikeji) odlučili da se razdvojeni (oko praznovanja Pashe) spoje zajedno, i ovaj su dan odredili, zato je Crkva, poštujući svuda saglasnost i ljubeći slogu, prihvatila to što je određeno. Jer je nemoguće da mi, ili vi ili bilo ko, prisvoji ovaj Gospodnji Dan. Nemojmo zato da se borimo sa senkama, niti da se prepiremo oko uzgrednih stvari, a u velikim stvarima sebi štetimo. Jer postiti u ovo ili ono vrijeme nije zlo, ali Crkvu cijepati i svadljivo se ponašati, i stvarati razdore,i sebe stalno lišavati Sabora, neoprostivo je i dostojno je osude i mnoge kazne“.

Zašto ne slaviti Vaskrs sa rimokatolicima?

Suprostavljenost pravoslavnog i starozavjetnog talmudskog tumačenja Svetog pisma nije veća od suprostavljenosti pravoslavnog sa papskim i protestantskim tumačenjima Biblije. Kao što je zbog dohrišćanskog zajedničkog biblijskog predanja starozavjetna obredna jevrejska tradicija mogla u prvim vjekovima da utiče na novozavjetnu crkvu, pozivanjem na prejemstvo biblijiskog predanje, tako danas papizam, pod parolom papskog „prejemstva“ i pozivanjem na „jedinstvo hrišćana“ prije papskog raskola, sprovodi prozelitizam prema pravoslavnima nametanjem papskog pastirskog poglavarstva.

Kao nekada u pashalnom sporu, danas, iz istih razloga zbog sporu sa papizmom, Vaskrs i crkvene praznike ne slavimo i ne treba da slavimo sa rimokatolicima. Nekada smo utvrđivali kalendar zbog pokušaja preinačenja smisla novozavjetnih praznika povratkom na starozavjetnu praksu, a danas pravoslavnu pashaliju branimo zbog papskog preinačenja hrišćanskog Predanja. Ranije su pojedine pravoslavne crkave praznovanjem Vaskrsa sa starozavjetnom Pashom kršile kanone, smisao hrišćanske vjere i praznika, a danas pravoslavne crkve koje su prešle na papski kalendar narušavaju praovosalvnu sabornost, prihvataju jeres papske prelesti i ujedno krše odluke Vaseljenskih sabora o praznovanju Vaskrsa.

Samo u periodu od 1851.do 1951.godine sledbenici grgorijanskog kalendara su kršili kanone Nikejskog sabora petnaest puta, tj.praznovali su Vaskrs 15 puta prije jevrejske pashe,i ne samo jednom zajedno sa njima. Zato se odluka Vaseljenskog Sabora o praznovanju Vaskrsa odnosi i na papsko kršenje kanona kalendara, kojim su prekršene upravo odluke Prvog vaseljenskog sabora o praznovanju Vaskrsa. Zato su posle papske promjene kalendara pravoslavni patrijarsi na Istoku uputili anateme svim crkvama koje se pokušaju da pređu na papski kalelendar.

,,Odstupajući od pravoslavne pashalije po kojoj Vaskrs može da padne u periodu od 22. marta do 25. aprila po julijanskom kalendaru (između 4. aprila i 8. maja po papskom kalendaru), rimokotolička crkva Vaskrs slavi u prvu nedjelju poslije prvog uštapa iza proljećne ravnodnevice. Tako se događa da proslava Vaskrsa katolika bude prije ili se poklopi sa jevrejskom Pesahom.

Rimokatolici su odstupili od izračunavanja datuma Vaskrsa utvrđenog na Prvom vaseljenskom saboru, jer je papa Grgur XIII reformom kalendara fiksirao prolećnu ravnodnevicu na 21. mart, kada je padala u vrijeme Nikejskog sabora. O tome je izdata i papska bula „Inter gravissimas“ čiji je cilj bio da vrati ravnodnevicu na mjesto od kojeg je odstupila deset dana. Ali, Sunce i Mjesec su u stalnom pokretu, nemoguće je nekom metodom fiksirati ravnodnevicu, jer se taj datum za jedan dan pomjera svakih 128 godina, a mijene Mjeseca za jedan dan svakih 310 godina.“ ( Pešić)

Od Prvog vaseljenskog Sabora i rešavanja “pashalnog spora“, do papske promjene julijanskog kalendara 1582. godine, preko carigradskog takozvanog Svepravoslavnog kongresa 1922. godine, i potom prelaska pojedinih pravoslavnih crkava na papski kalendar, do danas, pitanje crkvenog kalendara nam ukazuje na ključna vjerska pitanja, praktične primjere poštovanje i nepoštovanje Predanja. Prepreku starozavjetnom i papskom novmesijanizmu i ekumenizmu, kao i revolucionarnoj ideologiji, ne predstavljaju drugi drevni kalendari, već crkveni i carski julijanski kalendar, kao dvijehiljadugodišnja ikona pravoslavnog Predanja, svjedok crkvenog i carskog prava, ali i prelesti papskog raskola i otpadništva.

Pomenik

Kalendar u Crkvi ne služi prvenstveno mjerenju vremena, već ima viši smisao, predmet mu nije vrijeme, već istorija, ali ne kao prošlo već zavjetno i dolazeće. Kao što crkvena istorija nije samo povijest o prošlom, već predanje neprolaznog i vječno sadašnjeg, crkveni kalendar nije podsjetnik, već pomenik, po kojem se vrše podušja svetima, i precima uopšte. Kalendar je jedinstveni kanonizovani pomenik, kanonizovana istorija, istorijska čitulja, koji nas upućuje liturgijskom odnosu predaka i potomaka. Crkveni kalendar je okrenut budućem kao dolazećem, ispunjenju zavjetnog, drugom dolasku Spasitelja, velikom Sudu i Vaskrsenju, a ne neizvjesnom i vremenskom.

Prethrišćanski kult mrtvih nije bio kult smrti, već kult predaka, izraz potrebe za duhovnim odnosom živih potomaka sa počivšim precima, što je i smisao liturgijske sabornosti, sabiranje u Bogu živome svih pokoljenja prije i posle Hrista. Kao što je pisao Nikolaj Fjodorov: ,Crkva nije svetovna zemaljska institucija da briše iz svog spiska preminule, ona podstiče svoje članove da se sjećaju otaca i predaka, ne ograničavajući se na bilo kakve stepene’.

Poravnanjem pravoslavnog i papskog kalendara izjednačili bismo pomenik djela i podviga pravednika sa stranputicama i nedjelima nepravednika, pravoslavne svetitelje i mučenike prisajedinili otpadnicima i protivnicima Crkve, od kojih su stradali hrišćani, od prve Crkve do danas, od rimokatoli- čkog raskola i krstaških ratova do Jasenovca. Religiozno jednokalendarstvo sa rimokatolicima znači izjednačavanje pravoslavnog pomenika svetaca sa pomenikom misionara papskog prozelitizma, žrtve pravoslavnih vitezova sa zlodjelima krstaških pohoda, kao žrtve u podviga Svetog Aleksandra Nevskog sa zločinima tevtonskih krstaša i zavojevačima pravoslavnih naroda.

Novokalendarsko nivelisanje predstavlja svojevrsno duhovno i religiozno vavilonsko miješanje, relativizovanje i odricanje zavjeta i djela pravoslavnih predaka, izjednačavanje naše i njihove istorije, pravoslavne i papsko-protestantske prošlosti, što predstavlja grijeh prema zavjetu predaka i budućnosti potomaka. Kao kada je Srpska crkva krajem prošloga vijeka u pravoslavni kalendar upisivala mučenike jasenovačkog genocida, papa je zatim u rimokatolički kalendar uvrstio kao “blaženoga“ vjerskog ideologa jasenovačkog genocida u Drugom svjetskom ratu. Utvrdili bismo tako zločince u zločinu i grešnike u nepokajivosti, na vječnu pogibelj grešnika, ali i pravednika, koje bismo zarobili zajednicom duhovnog i moralnog sljepila i ravnodušnosti, a potomstvu uskratili slobodu duhovnog i istorijskog izbora, pravoslavnog predanja i pokajanja.

Piše: Ognjen Vojvodić