Glas dr Živka Andrijaševića iz septičke jame kvazidržavne šklopocije

Piše: Vojin Grubač

Napokon se u predizbornoj kapanji preko “Vikend novina”,  koje su sa RTCG gebelsovska uzdanica režima, kao eskluzivni spiker satanističkog režima Crne Gore javio prof. dr Živko Andrijašević, istoričar i ovogodišnji nedostojni dobitnik Trinaestojulske nagrade.

Njegove lutajuće oservacije i političko ideološke konstrukcije su sa Vikend novina listom prenijeli svi prorežimski mediji.

Portal CdM je posebno naglasio sljedeće: “Osvrćući se na podršku koju Crkvi daju univerzitetski profesori, koji crkveno učenje uzimaju za svoju “najveću istinu”, Andrijašević ističe da je to “kraj naučnosti i intelektualnosti”. “A vrhunac posrnuća je kada Crkvu uzmete za svog političkog pokrovitelja, a sebe smatrate vjernikom, poručuje Andrijašević.” (1)

Elem,  sve su prilike da je dr Andrijašević od mladog i visprenog istoričara postao stari ideološki vagabundo i političar prizemnog formata.

Jer, kako objasniti činjenicu da on osporava naučnost i intelektualnost kolega, uspješnih profesora i naučnih radnika  Univerziteta Crne Gore, jer su pravoslavni vjernici?! 

Samim tim, uopšte nije tačno to što on tvrdi za univerzitetske profesore, već je postao nesporni fakt da je Živko Andrijašević,  kao režimski Crnogorac poltronske provinijencije  i deklarisani nadnacionalni Hercegovac (2),  totalno intelektualno i naučno posrnuo kada je odlučio da svojom voljom uzme “za svog političkog pokrovitelja” režim koji je oburdao Crnu Goru na materijalnom, državnom i ideološkom planu!

Andrijašević je sada poslušni i ponizni sluga nakaradnog režima koji na državnom nivou uraganski promoviše agresivno antipravoslavlje,  a na drugoj strani pomamno trpa crnogorske potoke i rječice u betonske cijevi, što je uzajamno povezano jer je znak totalnog ludila vrha crnogorske države. 

Umjesto da izađe “na crtu” univerzitetskim profesorima, koje kritikuje zbog podrške Mitropoliji, dr Andrijašvić je izabrao “kao oružje” monolog i teatar jednog nekontrolisanog glumca kroz neonacističko režimsko štivo u “Vikend novinama”.

Srpstvo u Crnoj Gori, ogled Andrijaševića protiv  Andrijaševića

To dokazuje i poruka sa stranica Vikend novina, gdje je dr Andrijašević rekao sljedeće: „SPC, naravno, želi da se predstavi kao legitimni nasljednik Crnogorske crkve, što vlasništvom nad njenom imovinom želi i da potvrdi.

Ona nije legitimni nasljednik Crnogorske crkve, već to jedino može biti obnovljena Crnogorska crkva, takvog ili nekog sličnog naziva, i specifičnog položaja u odnosu na crnogorsku državu, kao što je imala do 1918. godine. Crnogorska crkva, već prema nazivu, bila bi vjerska institucija nacionalnih Crnogoraca, a SPC u Crnoj Gori, vjerska institucija crnogorskih Srba.” (1)

Pozicija dr Živka Andrijaševića koji želi “Crnogorsku crkvu, takvog ili nekog sličnog naziva koja je bila do 1918. godine” navodeći,  u nastupu isključivosti, kako je “SPC u Crnoj Gori vjerska institucija crnogorskih Srba”, oprečna je tvrdim tezama koje je Andrijašević iznio u svom istorijskom ogledu “Srpstvo u Crnoj Gori”, gdje je ustvrdio da su u Crnoj Gori do 1918. godine živjeli Srbi tri vjere, koji govore srpskim a djelimično i albanskim jezikom. (3)

Naime, u tom ogledu je Andrijašević naučno i analitički, s izvanrednim primjerima, dokazao da su preci današnjih Srba, Crnogoraca, Bošnjaka, Hrvata, ali i Albanaca rimokatoličke vjeroispovijesti u Crnoj Gori od strane dinastije Petrovića,  dvora i naroda tretirani kao nacionalni Srbi. (3) (4)

Samim tim, Pravoslavna mitropolije crnogorska je u Crnoj Gori do 1918. godine,  a i poslije 1918.  godine, bila vjerska institucija crnogorskih Srba, koji su na ideološkom planu bili neukrotivi velikosrbi upornog oslobodilačkog tipa,  kakve planeta nije do tada gledala.

U tom istorijskom ogledu dr Andrijašević je ustvrdio i dokazao da su se u knjaževini, odnosno Kraljevni Crnoj Gori Crnogorcima tretirali isključivo Srbi pravoslavne vjeroispovijesti.

Muslimane i rimokatolike, uključujući i Albance rimokatolike, koji su u Crnoj Gori takođe tretirani Srbima, crnogorski dvor i pravoslavni narod nije smatrao, niti tretirao Crnogorcima.

Kako su sve tri vjerske organizacije u Crnoj Gori do 1918. godine imale srpski nacionalni predznak, jer su svima njima vjernici bili Srbi,  sve dalje teze Andrijaševića o Crnogorskoj crkvi su deplasirane, odnosno logički i ideološki defektne.

To pokazuje i sljedeći Andrijaševićev stav: “U pravoslavlju ne postoji praksa da jedna nacija svojom crkvom smatra vjersku instituciju druge nacije. Ovdašnji episkopi će odmah reći: Crkva ne zna za nacije. Pa kada ne zna, što crkve nazivate po nacijama: srpska, grčka, ruska? Sve pravoslavne crkve su nacionalne, a mnoge i nacionalističke.” (1)

Elem, kako je Andrijašević u svom naučnom ogledu utvrdio da crnogorska nacija u formalnom vidu nije postojala do 1918. godine, već su Crnogorci sebe u nacionalnom i etničkom smislu određivali pravoslavnim Srbima, to je logično da je Pravoslavna mitropolije crnogorska supštinski bila srpska Crkva.

Ona nije bila “Crkva druge nacije”, kako to ocijeni Andrijašević, već je Pravoslavna mitropolija crnogorska bila Crkva srpske nacije Crnogoraca u nadnacionalnom smislu, što je Andrijašević u ranim istorijskim radovima ekskluzivno dokazao.

Dakle, ako govorimo o suštini a ne o formalnom nazivu Crkve u Crnoj Gori do 1918. godine,  ispada da sadašnji dr Andrijašević nespretno pokušava demantovati i demontirati nekadašnjeg Živka Andrijaševića, što je nemoguća misija.

Upravo je to razlog zašto dr Andrijašević ne izlazi na polemičke duele sa ideološkim neistomišljenicima,  već ih kritikuje sa velike udaljenosti znajući da su mu sadašnje ideološke pozicije logički neodržive do te mjere da im je “groš cijena”.

Ideološka ljuljanja režimskog istoričara

U nastavku opservacija za Vikend novine, dr Andrijašević predlaže sljedeće rješenje nepostojećeg problema, te veli: “Dakle, za dvije nacije crnogorskih pravoslavaca trebalo bi da postoje dvije crkve Crnogorska i Srpska. Drugo rješenje je stvaranje pravoslavne crkve bez nacionalnog predznaka Pravoslavne crkve u Crnoj Gori, koja bi okupila i Crnogorce i Srbe. Time bi bilo riješeno “crkveno pitanje” u Crnoj Gori, a sa njim i pitanje crkvene imovine. Ovo rješenje moglo bi biti rezultat sporazuma države i crkve, i ne bi zahtijevalo “pravljenje Crkve”!?

Kada režimski ideolog dr Živko Andrijašević kaže da,  ukoliko se ne desi to što želi satanistički nastrojeni šef režima može doći do režimskog zahtjeva za “pravljenje Crkve”, on kvazinaivno “zaboravlja” da u Crnoj Gori već postoje dvije režimske kvazipravoslavne pseudocrnogorske anticrkve, od kojih jednu vodi Lav Lajović a drugu Miraš Dedeić.

Obije ove režimske anticrkve su svojevrsni curkus, klaunijada koje nema vjernike i predstavljaju šou smješniji od autoputa kroz Crnu Goru koji vodi iz ništa u nigdje.

Niti pomamljeni šef režima, niti zabludjeli  Živko Adrijašević ne shvataju da njihove antipravoslavne pozicije za rezultat imaju apsolutno isključenje bilo kakve mogućnosti da uopšte ikada u Crnoj Gori zaživi bilo kakva režimska kvazipravoslavna pseudocrkva.

Dakako, oni i dalje samo mogu smiješno i do besvijesti nastupati na ideološke grablje, gdje će ih vaspitna drška grablji zakonomjerno svaki put opaliti po nosu.

Ili možda računaju da će im vjernici te “nove Crkve” biti poznati ateisti i antiteisti koji odavno glume vjernike krsteći se na ražimskim pseudovjerskim paradama lijevom rukom i desnom nogom?!

Javna demonstracija bijesa i mržnje prema Crkvi i pravoslavlju

Opskurni istoričar dr Živko Andrijašević želi stvarati “novu Pravoslavnu crkvu” a ujedno, baš kao i šef režima, ne može suzdržati javnu demonstraciju bijesa i mržnje prema Crkvi i pravoslavlju.

Kritikujući univerzitetske profesore, Andrijašević je u Dnevnim novinama naveo kako mu je „neobično kada naučnik, koji istražuje egzaktne probleme i koji analitički i kritički misli, prihvati za vrhovnu istinu crkvene izmišljotine, koje su vjekovima zatupljivale i obmanjivale nepismene ljude„?!

Tu svoju nakaradnu misao je krunisao ekstremnim govorom mržnje, gdje je jednu pretpostavku dao kao konstataciju, rekavši: „Da se Crkva pita, ne bi u svijetu bilo ni slobodne misli, ni nauke, ni univerziteta”.

Ovaj izliv netrpeljivosti Živka Andrijaševića prema Pravoslavnoj crkvi je izrečen u pravom momentu, jer je to je taj “izgubljeni beočug” u njegovoj čudnoj i usijanoj glavi koji sve fantastično objašnjava.

Možete li zamisliti, šef režima Milo Đukanović i njegov ideološki sluga dr Andrijašević žele rješavati pitanje pravoslavlja u Crnoj Gori a o Pravoslavnoj crkvi misle da je ona nosilac “crkvenih izmišljotina, koje su vjekovima zatupljivale i obmanjivale nepismene ljude„; te da bi Crkva,  da joj se može, “ukinula  slobodnu misao, nauku i  univerzitete”!?

Ovom ostrašćenom lupetanju  Andrijaševića nedostaje jedan važni detalj koji bi morao predostaviti kao dopunu misli.

Odnosno, da li misli da su Islamska vjerska zajednica  i Rimokatolička crkva  takođe “vjekovima zatupljivale i obmanjivale nepismene ljude„, ili se to odnosi samo na pravoslavlje!?

Jako je bitno da Andrijašević odgovori na to pitanje, ne skrivajući se po tamnim ideološkim podrumima satanističkog dvora gdje se udobno smjestio promovišući duple standarde.

Naime, bilo bi zaista lijepo da poslije ispravnog odgovora Andrijaševića, gdje bi potvrdio da sve religije smatra zlom, ovakvim režimskim ludacima leđa okrenu ne samo pravoslavci, već i građani muslimanske i rimokatoličke vjeroispovijesti, jer se očito radi o potpuno pomamljenim likovima koji organski ne podnose vjernike.

Na kraju balade: Pretvaranje Crne Gore u kvazidržavnu šklopociju

Poslije ovoga ekskluzivnog pljuvanja po pravoslavlju u Vikend novinama,  dr Živko Andrijašević sve svoje ostrašćene teze o Pravoslavnoj crkvi može elegantno mačku o rep okačiti.

Njegov je lični problem to što,  kao nedostojni dobitnik Trinaestojulske nagrade, ne vidi očiglednost da je Trinaestojulski ustanak bio blistava pravoslavne revolucija 1941. godine, baš kao što su aktuelni molebni i litije veličanstvena pravoslavna revolucija Crne Gore 2020. godine.

I te daleke 1941. godine, baš kao i ove 2020. godine glavni akter događanja je divni i dostojni pravoslavni narod Crne Gore.

Taj pravoslavni narod se na imulse bezobrazluka inostranog ili domaćeg okupatora umije lako objediniti ne obazirući se na ideologiju, politička i druga opredjeljenja učesnika, što su pokazala velika istorijska pravoslavna događanja i 1941. i 2020. godine.

Upravo zato, ako šef režima misli da “pitanje pravoslavlja” može rješavati falsifikovanim izborima, te da će pravoslavnom narodu Crne Gore nametati svoju satanističku volju kroz fantomske i duple glasače manjinskih naroda,  kao i upisom Albanaca i Bošnjaka sa Kosmeta i Albanije u biračke spiskove u Crnoj Gori, grdno se prevario.  

Jer, kako objasniti informaciju koja kruži socijalnim mrežama da,  na primjer,  u Rožajama ima 23.024 stanovnika varoši od kojih je 18.788 punoljetnih osoba, a da u biračkom spisku ima 22.594 birača što znači 3.806 fantoma koji će glasati režim?!

Isto stanje je u Ulcinju, Tuzima, Plavu, Gusinju i Petnjici (6), što znači da su manjinski narodi upregnuti i realnom i fantomskom silom u falsifikovanja volje građana Crne Gore, što je sramno i neprihvatljivo. 

Želja da se vlast osvoji po svaku cijenu dovodi do toga da ona ne samo da ne može biti legitimna, već nikako ne može biti ni legalna.

Takvo manito ponašanje režima direktno pretvara Crnu Goru u raspalu kvazidržavnu šklopociju i bezumnu antipravoslavnu tvorevinu.

To vodi otvorenoj destabilizaciji države i neizbježnim konfliktima sa pravoslavnim narodom gdje režim neće imati nikakvu šansu za opstankom.

Opet, ako je režimu potrebna vještačka “lavina” bošnjačkih i albanskih glasova za borbu protiv pravoslavnih Crnogoraca i Srba u Crnoj Gori, tada bi se svi nakaradni i radikalni pojedinci u vrhu režima morali ozbiljno zapitati: “A koliko su oni uopšte Crnogorci!?”

Da li su Crnogorci, ili su tranje i jadovi koji nespretno glume Crnogorce?

U takvoj konstelaciji odnosa, pravoslavni narod Crne Gore dostojno čeka radikalne političke promjene u državi i mirni silazak jako lošeg, izopačenog režima sa tridesetogodišnjeg trona kojeg je nepravo zauzimao.

Samim tim je prirodna i vrlo logična poruka stotina hiljada pravoslavaca Crne Gore, koji ispravno poručuju svim nedostojnima koji su se “otrgli sa lanca” i obezglavljeno avetaju kroz Crnu Goru: “Naša sloga biće poraz vragu”!  

Reference:

(1)(“Andrijašević: Vrhunac posrnuća je kada crkvu uzmete za političkog pokrovitelja”, portal CDM, izvor: Dnevne novine, autor: Jelena Ćetković, 15.08.2020., Citat:”Rješavanje imovinskih odnosa samo je jedan segment komplikovanog pitanja, kakvo je “crkveno pitanje” u Crnoj Gori. Suštinsko pitanje je kako će pravoslavne vjerske zajednice na prostoru Crne Gore egzistirati i kakav će biti njihov položaj, kaže u razgovoru za Vikend novine prof. dr Živko Andrijašević, istoričar, ovogodišnji dobitnik Trinaestojulske nagrade.

„SPC, naravno, želi da se predstavi kao legitimni nasljednik Crnogorske crkve, što vlasništvom nad njenom imovinom želi i da potvrdi. Ona nije legitimni nasljednik Crnogorske crkve, već to jedino može biti obnovljena Crnogorska crkva, takvog ili nekog sličnog naziva, i specifičnog položaja u odnosu na crnogorsku državu, kao što je imala do 1918. godine. Crnogorska crkva, već prema nazivu, bila bi vjerska institucija nacionalnih Crnogoraca, a SPC u Crnoj Gori, vjerska institucija crnogorskih Srba. U pravoslavlju ne postoji praksa da jedna nacija svojom crkvom smatra vjersku instituciju druge nacije. Ovdašnji episkopi će odmah reći: Crkva ne zna za nacije. Pa kada ne zna, što crkve nazivate po nacijama: srpska, grčka, ruska? Sve pravoslavne crkve su nacionalne, a mnoge i nacionalističke. Dakle, za dvije nacije crnogorskih pravoslavaca trebalo bi da postoje dvije crkve Crnogorska i Srpska. Drugo rješenje je stvaranje pravoslavne crkve bez nacionalnog predžnaka Pravoslavne crkve u Crnoj Gori, koja bi okupila i Crnogorce i Srbe. Time bi bilo riješeno “crkveno pitanje” u Crnoj Gori, a sa njim i pitanje crkvene imovine. Ovo rješenje moglo bi biti rezultat sporazuma države i crkve, i ne bi zahtijevalo “pravljenje Crkve”“, kazao je Andriješević.

Komentarišući aktuelna dešavanja na crnogorskoj političkoj i društvenoj sceni, Andrijašević naglašava da imamo sukob dva svjetonazorska koncepta Crne Gore: nacionalističkog i građanskog, teokratskog i svjetovnog, plemenskog i modernističkog…

“Čitav vijek jedan politički dio Crne Gore čini sve da Crne Gore nema. Ili tačnije, da Crna Gora postoji kao srbijanski okrug i isključivo srpsko-pravoslavna zemlja, kojoj je glava u Beogradu. Borba za stvaranje takve Crne Gore, koja u stvari nije Crna Gora, počela je 1918. godine. Ova borba imala je svoje faze, koje su uvijek završavale neuspjehom”, kaže Andrijašević. Osvrćući se na podršku koju Crkvi daju univerzitetski profesori, koji crkveno učenje uzimaju za svoju “najveću istinu”, Andrijašević ističe da je to “kraj naučnosti i intelektualnosti”. “A vrhunac posrnuća je kada Crkvu uzmete za svog političkog pokrovitelja, a sebe smatrate vjernikom”, poručuje Andrijašević. Andrijašević je kazao da mu nije poznato da se igdje u hrišćanskom svijetu organizuju litije koje imaju politički, umjesto vjerskog karaktera. „A kada učesnici litija iznose političke zahtjeve, onda oni nijesu vjernici već politički aktivisti. Dakle, to nijesu litije već demonstracije, bez obzira na to što ih predvode sveštenici. Za naš politički život neobična je i pojava da radikalne nacionalističke političke grupacije prihvate vrhovnu vlast SPC u Crnoj Gori. Zamislite da u najsrpskijoj Srbiji SPC stavi pod pokroviteljstvo jednu političku grupaciju i da joj postavi nosioca liste. To je u Srbiji nemoguće, u Crnoj Gori je moguće. Posebno mi je neobično što Srbija u Crnoj Gori podržava političku grupaciju koja je ideološki pandan “Dverima” Boška Obradovića. U Srbiji je politika “Dveri” marginalna i nepoželjna, čak je zvaničnici nazivaju fašističkom, dok se u Crnoj Gori ideološka sabraća Boška Obradovića smatraju demokratskim pokretom“, rekao je Andrijašević.”)

(2)(“Crna Gora i crnogorski identitet u budućnosti”,   Mala Sala KIC-a „Budo Tomović“ u Podgorici KIC, Grupa intelektualaca, među kojim su Ivan Jovović, Stevo Vučinić, Živko Andrijašević i Slobodan Jovanović, organizovali su u 11 sati okrugli sto na temu „Crna Gora i crnogorski identitet u budućnosti“, 10. jul 2015. godine,  Jutjub, Citati: Živko Andrijašević: “Evo nešto me je atmosfera,  i priča me inspirisala na jedno razmišljanje, na jednu, da kažem,  kompartivnu analizu sada.  Crnogorski identitet je, od kada sam ga počeo prepoznavati u istorijskim izvorima,  neveliki. Sučeljen sa nečim što je globalna sila i snažan identitet. Taj mali identitet je uspio da opstane u jednom jako nepovoljnom i nestimulativnom okruženju. Ne samo da je uspio da opstane, nego je uspio da nađe, da  pronađe model koji je i onima koji mu tradicijski ne pripadaju, da se inkorporiraju u njega. To dokazuje i ovaj sto. Ja pouzdano znam da troje nas nijesu iz nahijske Crne Gore. I to je uspjeh crnogorskog identiteta,  i ta vrata treba držati otvorenim. Dakle, nije sve možda tako, ovaj,  depresivno da kažemo. Ne sporeći osnovu kritičkih opservacija ovdje. Zamislite da ovaj skup…”

Komentator: “Zašto nahijske Crne Gore?”  Živko Andrijašević: “Pa mislim stara Crna Gora”. Komentator: “Zašto stara Crna Gora?”

Živko Andrijašević: Pa ne znam koja je to! Ja nijesam iz Crne Gore. Komentator: Iz vremena Raške? Živko Andrijašević: Ja nijesam iz Crne Gore!

Komentator: Iz vremena Raške, šta je ovdje bilo? I ovdje je neka država bila.  Jeli,  nego, znate što ću da kažem… Upravo tu Staru Crnu Gore koriste protiv Crne Gore, to sam želio… Ne zbog istorijskih činjenica, apsolutno takvih kako vi kažete.  Dakle, ja uvijek gdje god da se nađem ja kažem: Crna Gore je Crna Gora,  stara hiljadu godina, to želim, izvinite

Živko Andrijašević: Predvodnici srpske opozicije  devedesetih, sva trojica su bili iz stare Crne Gore. To je vaš problem, nemojte nama Hercegovcima nametati te stvari.  Šalim se! Ali, dakle,  Crna Gora je prozvod te stare  Crne Gore. Ona je napravila ovu Crnu Goru, uključujići i one koji,  izvinite, istorijski nisu bili pripadnici… Moji nijesu učestvovali u Bici na Krusima a mnogi,  a većina današnje Crne Gore nije bila na Vučjem dolu nego sa druge strane…“

(3)(“Srpstvo u Crnoj Gori”, dr Živko Andrijašević, “Vladavina knjaza/kralja Nikole (1860-1918)”, 07.03.2011., portal Biblioteka Montenegrina, poglavlje “Državna ideologija je isticala da su Crnogorci “zadužili Srpstvo”,  Citat: ”Poslije 1878. godine, kada su crnogorski podanici postali i inovjerci, stav crnogorske vlasti da u Crnoj Gori žive samo Srbi, tj. da su svi njeni državljani srpskog etničkog porijekla, odnosio se i na njih. Zvanični stav tada je bio da u Crnoj Gori žive samo Srbi pravoslavne, muhamedanske i rimokatoličke vjeroispovijesti. To svjedoči da vjeroispovijest nije smatrana za element nacionalne identifikacije. Muslimani i katolici su, jednostavno, bili Srbi koji su u određenom periodu primili ovu ili onu vjeru. Primanjem vjere oni, naravno, nijesu prestali biti dio etničkog korpusa kojemu su kao pravoslavci pripadali, već su samo izgubili konfesionalnu osobenost koju su prije toga imali. U skladu sa opšteprihvaćenim stavom da u Crnoj Gori žive samo Srbi koji pripadaju trima vjeroispovijestima, u zvaničnim popisnim knjigama Ministarstva unutrašnjih djela Knjaževine Crne Gore ne postoji rubrika za nacionalnost, već pored rubrike za lične podatke i imovinsko stanje, postoje samo rubrike za vjeroispovijest (pravoslavna, muhamedanska, rimokatolička) i za državljanstvo… Pored ovakvih nedorečenosti ili kontradiktornosti kada je riječ o nacionalnom određenju jednog dijela crnogorskih podanika, postoji u ovom vremenu i terminološka alternacija kada je u pitanju odrednica “Crnogorac”. Naime, u pojedinim slučajevima odrednica “Crnogorac” upotrebljavala se samo za pravoslavne stanovnike Crne Gore, dok su crnogorski inovjerci nazivani “Srbi muhamedanci” ili “Srbi rimokatolici”, a vrlo rijetko “Crnogorci muhamedanci” ili “Crnogorci rimokatolici”. Isto tako, bilo je slučajeva kada se odrednica “Crnogorac” upotrebljavala da označi sve državljane Crne Gore. Kada se, recimo, kaže da su svi Crnogorci Srbi, onda je to značilo da su svi stanovnici Crne Gore Srbi, a ne da su samo crnogorski pravoslavci Srbi.”)

(4) (“Velikosrpska autokefalnost i neznaveni, antipravoslavni vrhovnik”, Vojin Grubač, portal IN4S, 15.06.2020.)

(5)(“Andrijašević dr Živko: Dok vlast emancipuje i modernizuje CG, opozicija predvodi politiku SPC utemeljenu na zločinima i zatupljivanju nepismenih masa”, portal IN4S, 15.08.2020.; Iz poglavlja “Bog i nauka: Neprihvatljivo mi je univerzitetski profesor zastupa političke ideje iza kojih stoje zločini”. Citat: ”Na pitanje kako komentariše podršku velikog broja univerzitetskih profesora i ljekara Srpskoj pravoslavnoj crkvi, Andrijašević dr Živko kaže da apsolutno podržava pravo svakog univerzitetskog profesora ili intelektualca na političko angažovanje. „Međutim, za mene je, recimo, neprihvatljivo kada univerzitetski profesor zastupa političke ideje iza kojih stoje zločini ili kada podržava koncept Crne Gore kao poludržave sa vladavinom srpstva i pravoslavlja„, kaže i dodaje da mu je „neobično je kada naučnik, koji istražuje egzaktne probleme i koji analitički i kritički misli, prihvati za vrhovnu istinu crkvene izmišljotine, koje su vjekovima zatupljivale i obmanjivale nepismene ljude„. „Da se Crkva pita, ne bi u svijetu bilo ni slobodne misli, ni nauke, ni univerziteta. Drugo je kada Crkvu poštujete kao instituciju koja održava izvjesne rituale, pa se u crkvi vjenčate ili krstite, kada je Crkva dio vaše tradicije, ali kada vjerujete da ona propovijeda istinu, onda je to kraj vaše naučnosti i intelektualnosti. A vrhunac posrnuća je kada Crkvu uzmete za svog političkog pokrovitelja, a sebe smatrate vjernikom“, rekao je. Andrijašević je takođe, „žustro“ napomenuo kao istoričar da su više su crnogorske pravoslavce i njihov bolji i dostojanstveniji život, uradili komunisti za četrdeset godina svoje “bezbožničke vlasti”, nego Crkva za osam vjekova vladavine njenog pravoslavlja! Andrijašević, govoreći o pravno-imovinskim odnosima kaže da SPC želi da se predstavi kao legitimni nasljednik Crnogorske crkve, što vlasništvom nad njenom imovinom želi i da potvrdi.”)

(6) (Podatak sa socijalnih mreža; Broj stanovnika/ broj birača/ broj punoljetnih: Plav 8.319/9241/6723 , Petnjica 5.242/ 6.291/ 4.592, Gusinje 3.998/4.618/3.704, Rožaje 23.024/22.594/18.788, Ulcinj 20.191/20.440/17.234, Tuzi 12.371/12.105/ 10.548)

Pročitajte JOŠ:

Najglasnija sa klupe za rezervne igrače – Nela Savković Vukčević OPET „briljira“: Jovan Plamenac primjer antisveštenika