Freškin iz 1991. godine sa kamena Splitske rive
1 min read
Iz Splita
„Malo stariji čitaoci- makar oni koji pamte osamdesete godine prošloga stoljeća- znaju: nikad Splitom nije bilo uputno i pametno prošetati u dresovima sa grbovima beogradskih sportskih klubovâ, pogotovo ne u dresu sa grbom Crvene Zvezde“, ističe se u autorskom tekstu prof. dr Miomira Abovića.
„Najprije je to bilo neuputno i nepametno iz razloga velikog fudbalskog rivalstva između Hajduka i Crvene Zvezde, dva fudbalska kluba koja su u SFRJ pripadali- zajedno sa Dinamom iz Zagreba i Partizanom iz Beograda- takozvanoj velikoj četvorki nekadašnjeg jugoslovenskog fudbala. FK Crvena Zvezda u Splitu nikad nije bila dočekivana crvenim tepihom, a kad je krajem osamdesetih godinâ prošloga stoljeća naišla plima nacionalizma, kad su počela nacionalistička prepucavanja između Srbâ i Hrvatâ- prepucavanja koja su svoj prvi ventil našla upravo na fudbalskim stadionima u vidu raznovrsnih formi navijačkog divljanja- i kad je, konačno, početkom devedesetih u Hrvatskoj počeo otvoreni rat između Srbâ i Hrvatâ, netrpeljivost prema grbu Crvene Zvezde u Splitu (kao i u ostatku Hrvatske) prerasla je- iz odijuma prema samo Crvenoj Zvezdi– u netrpeljivost i mržnju prema narodu čiji je Crvena Zvezda tih godinâ bila jedna od najmarkantnijih simbolâ.
Komotno se može ustvrditi da su Crvena Zvezda i njen grb- vjerovatno tim prije i tim više što je vođa navijačâ Crvene Zvezde bio poznati zlikovac Željko Ražnatović Arkan- tih ranih devedesetih u Hrvatskoj, a u Splitu pogotovo, postali svojevrsna metonimija jednog naroda: naroda koji je u tom istorijskom trenutku nesporno bio centralni objekat veoma intenzivne mržnje najvećeg dijela hrvatskog naroda.
Gotovo dvadeset pet godina poslije kraja rata između Srbâ i Hrvatâ u Hrvatskoj u taj Split, da odigraju jednu utakmicu, dolaze trojica momakâ, vaterpolistâ iz Beograda. I, u slobodnom vremenu prije utakmice, odlaze- gdje bi drugo- nego na splitsku rivu da popiju piće i da se nagledaju lijepih djevojakâ. Nemam baš nikakvih saznanjâ o toj trojici momakâ: o njihovim uvjerenjima, stavovima po ovom ili onom pitanju, o njihovom poznavanju i/ili nepoznavanju ovdašnje novije istorije. Ali smio bih se kladiti- sa snažnim ubjeđenjem da ću dobiti tu opkladu- kladiti u sljedeće: ni u naznakama njih trojica nisu (bili) svjesni posljedicâ koje bi ih mogle snaći ako splitskom rivom prošetaju u trenerkama sa grbom Crvene Zvezde. Jer: to su momci od dvadesetak godinâ koji nisu bili rođeni ni u vrijeme kad je rat na ex SFRJ prostoru završio a kamoli u vrijeme kad se šovinizam u bivšoj SFRJ zahuktavao da uskoro započne svoj krvavi pir. To su momci koji samo kroz priče starijih znaju za ta zla vremena, koje ta zla vremena uopšte ne zanimaju, momci koji gledaju u budućnost i koji misle da je cijeli svijet njihov. I to je normalan pristup životu jednog momka od dvadesetak godinâ u svakom normalnom društvu i u svakoj normalnoj zemlji na svijetu. Ne i na Zapadnom Balkanu, nažalost. Jer, na Zapadnom Balkanu uvijek iza ćoška čuči neki kelner-šovinist koji pamti neke stare nacionalne račune, koji u sekundi registruje „naše vječne i najveće neprijatelje“, i koji će „patriotski“ pozvati svoje prijatelje huligane da se pesnicama, šipkama i noževima obračunaju sa tim „našim vječnim neprijateljima“. Ostatak splitske priče znamo.
Krucijalno pitanje koje se ovdje postavlja je sljedeće: kako je moguće da trideset godinâ od početka rata na ex SFRJ prostoru i gotovo dvadeset pet godinâ od završetka tog rata mi ni za pedalj nismo napredovali u smirivanju tenzijâ sa početka devedesetih godinâ prošloga stoljeća i kako je moguće da ni za pedalj nismo odmakli u liječenju međunacionalne mržnje (jer svaka mržnja- čak i kad ima opravdanje i podlogu u realnosti- u suštini je bolest, a najopasnija je za onoga ko je nosi u sebi)? Jer, ako je vjerovati jednom od napadnutih vaterpolistâ Crvene Zvezde (a ne vidim razlog da mu ne vjerujemo)- onome koji je skočio u more da pobjegne od batinâ- uvrede na njegov račun nastavile su se i kad su huligani pobjegli, od strane ljudi koji su se u tom trenutku zatekli na splitskoj rivi (premda bi logično bilo očekivati da mu pomognu). Da neko ne bi bio u zabludi da sam se koncentrisao samo na kritiku Splita i Splićanâ: apsolutno sam siguran da bi i neko ko bi Knez Mihajlovom u Beogradu prošetao u dresu Hajduka iz Splita ili Dinama iz Zagreba- pa sve da je to uradio samo sa namjerom da se našali i da ispadne faca, i sve da su mu oba djeda bili tjelohranitelji Draže Mihailovića- doživio istu sudbinu kao trojica vaterpolistâ Crvene Zvezde u Splitu.
Odakle- još uvijek i (relativno) mnogo godina od završetka ratnih sukobâ- ovolika mržnja, kao da su međunacionalni sukobi na ex SFRJ prostoru počeli tek prije mjesec dana? Razlog za to je, po mišljenju autora ovog članka, što u zadnjih dvadeset pet godinâ nijedan režim na vlasti u državama bivše SFRJ- a to se pogotovo odnosi na režime u Srbiji i u Hrvatskoj i na srpske i hrvatske državnike (koji, kao lideri dva najmnogoljudnija naroda na prostoru nekadašnje SFRJ, imaju i najveću odgovornost za kreiranje društveno-političke klime na teritoriji bivše nam države)- nije iskreno pristupio procesu pomirenja narodâ koji su sudjelovali u ratovima na prostoru bivše Jugoslavije. Naprotiv: ne da nisu iskreno radili na pomirenju i (ponovnom) uzajamnom približavanju tih narodâ nego su svjesno- zbog vlastitih političkih interesâ- kočili (i koče) taj proces. Najmoćniji distributer te i takve političke orijentacije- orijentacije koja se svjesno kreira u centrima političke moći- jesu, naravno, najvažniji mediji, prije svega Javni servisi i televizije sa nacionalnom frekvencijom u državama nastalim na ruševinama bivše SFRJ. Javni servisi, prije svega HRT i RTS, ne vrše, doduše- kao početkom devedesetih godinâ prošloga stoljeća- onako brutalnu propagandu i poticanje na mržnju prema susjednim narodima sa kojima je njihov narod ušao u (ratni) sukob; ne zato što to (ponovo) ne bi radili, nego zato što tako nešto u sadašnjoj geopolitičkoj konstelaciji naprosto nije moguće. Ali netrpeljivost se potiče na bezbroj drugih načinâ: sitnih, naoko nenapadnih, a u suštini mnogo perfidnijih. Radi se to kroz stalno podsjećanje na zločine koje je u ratu napravila ova ili ona zaraćena strana; kroz markantno obilježavanje nekih obljetnicâ vezanih za rat od 1991.-1995.; kroz proizvoljno i subjektivno tumačenje istorije onako kako to odgovara jednom, drugom ili trećem narodu, bez volje i želje da se pojedina istorijska dešavanja sagledaju neutralno, nepristrasno i objektivno; kroz izdvajanje iz istorije baš onih događajâ kad su Srbi, Hrvati i Bošnjaci dolazili u konfliktne situacije itd. Kad se sve pomenuto uzme u obzir, splitski događaj je nešto što se, nažalost, desilo sasvim logično i nešto što je na ovim prostorima (i dalje) potpuno očekivano. Jer, 1991. godina na ex SFRJ prostorima u suštini nikad nije upokojena. I ne da taj vampir 1991. godine nikad nije upokojen, nego se, naprotiv, čini da je aktivniji i življi nego ikada. Pitanje je da li će se u skorije vrijeme naći neko dovoljno hrabar da mu kolcem konačno probode srce.
Prije nekih desetak godina na jednoj od srbijanskih televizijâ gostovao je sjajni (nažalost odnedavno pokojni) akademik Vladeta Jerotić. U toj emisiji, govoreći između ostalog i o međunacionalnoj mržnji na prostoru bivše Jugoslavije, akademik Jerotić kazao je da kad bi srpski, hrvatski i bošnjački mediji svakog dana emitovali emisije od samo desetak-petnaest minutâ trajanja- emisije u kojima bi se prikazivali primjeri saradnje i ljubavi između Srbâ, Hrvatâ i Bošnjakâ- odnosi između ovih narodâ krenuli bi u sasvim drugom pravcu od ovog u kojem trenutno idu. U tom slučaju teško da bismo slušali vijesti poput one sa splitske rive od prije par danâ. Nažalost, akademika Jerotića i ostale mudre ljude na ex SFRJ prostorima izgleda da nema ko da čuje. A ponajmanje takve ljude čuju i uvažavaju ovdašnji političari koji bi najprije trebalo da ih čuju i da uvaže njihove savjete i poruke“, ističe Miomir Abović.
Izvor: Radio Tivat
Važno da je čovek “ apsolutno siguran da bi se to isto desilo i u Knez Mihajlovoj…..“!
Da li zna koji je sinonim za čoveka koji je ‘apsolutno siguran’?
Čirgićev montenegrista, u duši velika ‘Rvatina, prikriveni… Ko ga ne zna, ko ih ne zna… lacmanska lukavost. Samo kod naivnih može proći.
SRBI I HRVATSKI USTAŠKI INKVIZITORI
Činjenica je da je Kraljevina Jugoslavija kapitulirala u Aprilskom ratu 1941. godine, da su je Nemci i Italijani okupirali i da su je rasparčali. Okupatorske vlasti nisu ni najmanje bile naklonjene srbskom narodu. U Zagreb su doveli u skladu sa inkvizitorskom Rimskom kurijom hrvatskg ustaškog zločinca, Antu Pavelića i postavili ga za poglavnika tzv. „Nezavisne Države Hrvatske“. I Nemci i Italijani su jednostavno podržavali i potsticali Hrvate da izvrše genocid nad Srbima. Poznato je da je Hitlerov Papa Pije HII rekao za Pavelića da je on „dobar katolik“ i „praktičan katolik“ (Vidi: Misionar, nezavisni srpski časopis, Chicago, Ill., USA, 1958, str. 50).
Konstantovali bismo da je prof. Dr Mirko M. Kosić (Velika Kikinda, 27. Mart 1892–Lugano (Švajcarska), 25. Juni 1956), „jedan od najpriznatijih sociologa sveta i odličan ekonomista i statističar”, kako to lepo reče prof. Dr Lazo M. Kostić, objavio značajnu raspravu pod naslovom „Srbija i balkanska unija“, gde između ostalog, stoji:
„Zverskim pokoljem (a ne u ‘građanskom ratu’ kako bi to hteli neki branioci Hrvata među Englezima) skoro milion golorukih Srba (i staraca i žena i dece) od strane Hrvata dobrovoljnih saveznika Nemaca ( a ne samo ‘Ustaša’!, taman kao što ni Nemci neće da su vršili zločine nego tamo neki ‘naci’! a da šta su bili ti ‘naci’ nego ogromna većina Nemaca? Baš kao i ‘Ustaše’ Hrvata) pokopana je za sva vremena zabluda o narodnom jedinstvu Srba i Hrvata. Čovek bi očekivao da će sada srpski političari napustiti ideju o mogućnosti trajne državne zajednice sa Hrvatima, kada je otpala njezina osnova: fikcija ‘narodnog jedinstva’. Ali ne: oni su tako malo doznali o hrvatskim zverstvima, tako ih se malo dotiče grozna smrt milion njihovih sunarodnika da i dalje trabunjaju da ko neće više državnu zajednicu sa Hrvatima taj samo čini radost ‘našim zajedničkim neprijateljima’ ciljajući na Talijane i Mađare… Ta imaju li Srbi ljućih neprijatelja od Hrvata? Ni Turci nisu za četiristo godina pobili toliko golorukih Srba koliko Hrvati za ciglo četiri godine! Ima još i takovih naivčina među nama, koji još govore o “zajedničkoj opasnosti od Talijana i Nemaca“ kao da Hrvati nisu u dva Svetska Rata bili borci na strani Nemaca i kao da se razvojem vojne tehnike i međunarodno-svetsko-političke svesti nisu iz osnove pomerile verovatnosti pa i mogućnosti lokalizovanih ratnih sukoba…“ (Vidi: Prof. Dr Mirko M. Kosić, Srbija i balkanska unija, Srpski narodni kalendar – Amerikanski Srbobran, Pittsburgh, Pa., U. S. A., 1951, strana 82-87).
Imajući u vidu da su izvesni engleski istoričari, koji su stali uz Hrvate protiv Srba, izdali šest knjiga, koje su publikovali u Londonu od 1971 do 1976 godine o britanskoj spoljnoj politici u toku Drugog svetskog rata pod naslovom “BRITISH FOREIGN POLICY IN THE SECOND WORLD WAR”, gde su jednostavno umanjili broj srpskih žrtava. U trećem tomu “Britanske spoljne politike” u poglavlju XLI “Britanska spoljna politika prema Jugoslaviji” o masovnim pokoljima Srba u Nezavisnoj državi Hrvatskoj, koja je bila pod okriljem nemačkih i italijanskih okupatora doneni su svega šest redova ( s. 279). Evo što kažu Englezi o tom zverskom klanju nezaštićenog civilnog stanovništva Srba, Jevreja, Roma i izvesnih rodoljuba u tzv. NDH pod hrvatskim ustaškim režimom poglavnika Ante Pavelića:
„Pavelić je, s prećutnim odobravanjem i bezuslovno uz aktivnu pomoć okupacionih snaga, organizovao 1941 sistematske pokolje hrvatskih Jevreja, kao i Srba kroz ‘nezavisnu državu’, naročito u severnoj i zapadnoj Bosni. Broj žrtava je nepoznat: cifra verovatno nije manja od 5O,000 Jevreja između 50,000 i 100,00 SRBA…“
Ne upuštajući se više ni u kakve druge komentare, za nas je od osobitog značaja jedan članak Sv. vladike Nikolaja Velimirovića, koji je objavljen pod naslovom „Najstrašnija inkvizicija“, koji glasi…
NAJSTRAŠNIJA INKVIZICIJA
Les assassenes au nom du Dieu par Harve Lauriere
Treat to Europe by Avro Manhatan
The crime of genocide
published by Serbian National Defence
To je krvava inkvizicija nad srpskim narodom u sred 20-og veka.
Čuvena je po strahoti Španska inkvizicija. Generalni direktor ove inkvizicije, opunomoćen od pape, bio je zloglasni dominikanski kaluđer Tomas de Torkvemada. Za 18 godina njegovog diktatorstva sažeženo je na auto-da-ge 10.220 ljudi, a umoreno glađu, mučenjem i tamnovanjem 114. 401 lice (prema istoričaru Motleju). Dakle svega sto dvadeset i pet hiljada za 18 godina.
Strašno. Ali je nesravnjeno strašnija inkvizicija nad srpskim pravoslavnim narod u Jugoslaviji. Jer je ova inkvizicija samo za četiri godine ubila sedamsto hiljada Srba i Srpkinja.
Čuvena je takođe inkvizicija u Holandiji. Kralj španski Filip II poslao beše svoga generala Albu sa diktatorskom vlašću u Holandiju, da istrebi protestante. Ovaj diktator po rukovođstvu kardinala Granvile vršio je ovaj krvavi posao šest godina. Pa kad je napustio Holandiju hvalio se kako je on za šest godina pogubio, umorio u mukama, 18.000 prtestanata.
I ovo je strašno. Ali zar nije strašnije pogubiti 700.000 Srba samo za četiri godine?
Krvava inkvizicija u Francuskoj poznata je pod imenom „Vartolomejska noć“. Glavna oruđa ove inkvizicije bili su kralj Šarl IX i njegova majka Katarina Mediči. Pokolj je počeo iznenadno u gluho doba noći uoči svetog apostola Vartolomeja 24 avgusta 1572 godine. U samom Parizu poklano je 10.000 protestanata, tako zvanih Hugenota; među prvima veliki admiral Kolinji. Klanje, masakriranje ili spaljivanje živih ljudi raširilo se po celoj Francuskoj. Popovi su vikali vezanim žrtvama: „Ili misa ili smrt“. Shodno najumerenijim istoričarima inkvizicija je tom prilikom uništila 100.000 ljudskih života. Posle toga održane su velike svečanosti od Pariza do Rima, i blagodarenje Bogu (kome Bogu? ) „za prekrasnu pobedu nad neprijateljem Crkve“.
I ova inkvizicija je zaista strašna. Ali zar nije sedam puta strašnija inkvizicija nad Srbima? Ona je pokosila jednu stotinu hiljada Francuza a ova sedam stotina hiljada Srba. Ona se dogodila 1572 godine a ova 1941 – 1945.
Mi nećemo nabrajati ostale inkvizicije u Evropi; Češkoj, Italiji, Austriji, niti onu protiv bogumila u Bosni ni protiv njihovih jednomišljenika Valdenzjana niti pak one preko mora u Peru i drugim kolonijama. Zadpžaćemo se na tri spomenute, i učinićemo sledeće sravnjenje:
U španskoj inkviziciji umoreno je 125.000 ljudi; u holandskoj 18.000; u Francuskoj 100.000. Dakle ukupno 243.000. A u samoj jugoslovenskoj 700.000.
Prema tome jasno je, da je inkvizicija nad Srbima u Jugoslaviji po broju umorenih ljudi najstrašnija u istoriji.
Ali inkvizicija nad srpskim narodom nije najstrašnija od svih ranijih inkvizicija samo po nesravnjenom broju umorenih lica nego i po grozoti mučenja nevinih žrtava. O tim grozotama detaljno se govori u gore navedenim knjigama. Treba imati vrlo jake nerve pa čitati te knjige i gledati sa jezom fotografije. Dodaćemo samo izjavu člana parlamenta Zapadne Nemačke Jakova Altmajera, koja glasi: „Zapad je bio zabezaknut kad je gledao slike kako ustaše s bajonetima teraju srpsko pravoslavno stanovništvo da se pokrštava u katoličku veru“. I još: „Krvava vladavina Pavelićevih ustaša postigla je maksimum na polju masovnih pokolja. Svetska istorija registrovala je mnoge krvnike i masovne ubice; međutim ni jedan od njih nije bio toliko svirep da je tražio da mu se u korpama serviraju oči njegovih žrtava. To je bio specijalitet Pavelića i njegovih ustaša“.
No sva zločinstva nad Srbima nisu još opisana. Opisaće se; objaviće se. Bezumni inkvizitori kao da nikad nisu pročitali reč Hristovu: „Nema ništa tajno što neće biti javno, niti što skriveno što se neće otkriti“. Zaboravili su i onu narodnu: „U cara Trojana kozje uši“. Mislili su sve pokriti mrakom i lažnom propagandom. Ali – nema pećine u koju su oni bacali žive Srbe, da neko nije isplivao; niti lomače, a da neko opaljen nije izbegao; niti mučilišta; sa koga se neko nije spasao. To je od Boga. Da bi oni bili lični svedoci pred čovečanstvom i istorijom; kao što će njihova pobijena braća biti: svedoci na Strašnom Sudu Božjem.
Treba li Srbi da se svete? Da ne da Bog. Oni koji bi se svetili, ne bi bili ni Srbi, ni hrišćani. Jer Srbi nemaju verske inkvizicije u svojoj tradiciji, i Srbi znaju da Hristos nije obećao carstvo nebesko mučiteljima nego mučenicima. „Doćiće vreme“, rekao je On, „kad će svaki koji vas ubije misliti da Bogu služi. A ovo će činiti, jer ne poznaše Oca i Mene“. Otuda je Herve Loriere pravilno nazvao tvorce one krvave orgije nad srpskim narodom: „ubice u ime Božje“.
Nikad se Srbi nisu rukovodili parolom „Cilj opravdava sredstva“ t. J. Sva sredstva. Nemoralna, nečovečna i zverska. Zato se oni neće ni svetiti, jer bi to bilo protiv njihove vere i savesti. Ako bi se svetili ravnom merom, oni bi morali da pogrebavaju žive ljude, da peku žive na ognju, da deru kožu sa živih, da režu decu na komede na oči roditelja, da kopaju oči i t. d. A to Srbin ne bi mogao činiti ni nad zverovima, a kamoli nad ljudima.
Pa šta treba Srbi da čine?
Prvo da se ne svete. Jer ko se sveti taj se ne posveti. Nego da ostave osvetu Bogu, koji je zapovedio ljudima pre Hrista: „Ne sveti se, moja je osveta“.
Drugo da javljaju svetu i objavljuju sva grozna nedela najnovije inkvizicije nad srpskim narodom; da opominju narode širom sveta, hrišćanske i nehrišćanske, da budu na oprezu za sebe, jer se i njima može dogoditi što se dogodilo narodu srpskom.
Treće da se diče i ponose sa svojih 700.000 mučenika za Hrista; da im zidaju hramove na mestima njihovog mučenja, nad njihovim grobnicama i nad tako zv. Psećim pećinama, koje će se zvati Svete Pećine, i svuda po svetu.
Samo tako će srpski narod imati za svu budućnost jednu nepobedivu nebesnu armiju od 700.000 Božjih mučenika na svojoj strani kao zaštitu, odbranu i zahemčenu pobedu. I – jedan moralni kapital kome nema ravna u svetu.
E. Žički
(Vidi: E. Žički, Najstrašnija inkvizicija, „Srbija-Serbia”. Januar 1988, Fruitland, Ontario, Canada).
Osvetniče, vodi računa o tome da će se u slučaju bilo kakve eventualne neprilike bilo kojem od tivatskih Hrvata u saznati ko precizno stoji iza ovog tvog osvetničkog komentara. A u tom slučaju uopšte ti neće biti prijatno. Samo toliko.
Sjajno ,Kosovac!!Nema se šta dodati.
Radio Tivat,
je takođe upregnut u tumačenje ovakve vrste događaja.
Sećam se, kada su Hrvati bombardovali i srušili Turski most u Mostaru, odmah su angaživani ovakvi kao „Radio Tivat“: Napisali da su Srbi krivi za rušenje Mostarskog mosta. Kako, kad su ga Hrvati srušili a svi to gledali i snimali? Tako, objasniše svi, zato što su Srbi krivi za ratne neprilike na Balkanu.
Sada, Radio Tivat nam tumači da nije kriv logo Crvene Zvezde, no je kriv narod iz koga je potekla Crvena Zvezda. Ovaj Radio Tivat je toliko pametno reka’, da je njegova glava zaslužila da je nose više od dve noge.
Možda Radio Tivat i nije toliko zastranio, rade ljudi tržišno, ali onom anonimusu prof.dr. Miomiru Aboviću bih dao da zasluženo ide na još dvije noge, i zasluženo da bude član Dukljanske akademije.
Mali Miomir je našao rešenje, da Arkan bude ratni zločinac, onda ima šanse da Hrvati malo zavole Srbe.
Gospodin Radio Tivat nam predlaže formulu da nas Hrvati još više zavole, tako što bi poslušali propoved i savete akademika Vladete Jerotića pokojnog. Pogrešno, vrlo pogrešan savet. Akademija je toliko srozana, da kada danas čujemo da je neko akademik, tu ličnost gledamo veoma oprezno, jer smo saznali da u akademiji se za članstvo daje onima koji su dokazano antisrpski orijentisani. Pamet nije merilo. Takav im je danas protokol.
Plus, Vladeta Jerotić je antipravoslavac i propagator Zapadne protestanske nauke, tako da mnogima koji su dobili ta saznanja, on nije uopšte po volji. Jadan Vladeta Jerotić, Bog da mu dušu prosti, kada se Miomir Abović zauzima za njega.
Po stoti put zameram novinarima što ne potpisuju svoje članke, nego samo kao „javlja Beta, Radio Taj i Taj, IN4S, Blic,….
Ako se novinar stidi da to potpiše, onda je naravno opravdano što tako rade. Tako da i nije toliko važno ko je autor ove emisije Radio Tivta.