Đedovina Dmitrija Rogozina – 110 godina poslije

Milan Jovanović iz drobnjačkog sela Petnjica, bio je jedan od nekoliko hiljada crnogorskih dobrovoljaca u rusko-japanskom ratu vođenom 1904-05. godine. Tadašnju poziciju Kraljevine Crne Gore imperator Nikolaj I okarakterisao je sledećim riječima: “Crna Gora je jedini iskreni saveznik Rusije“.

Nakon poraza flote admirala Zinovija Roždvestvenskog kod Cušime, Milan Jovanović je odlučio da ostane u carskoj Rusiji. Nastanio se u okolini Orenburga, gdje je zasnovao porodicu i tridesetih godina prošlog vijeka završio svoj životni vijek. Milanovi potomci nastavili su da žive na teritoriji Rusije, odnosno SSSR-a.

Stotinu deset godina kasnije, Crna Gora postala je zvaničan kandidat za članstvo u prema današnjoj Rusiji neprijateljski nastrojenom vojnom savezu, a naši vojnici slavu crnogorskog oružja i junaštva pronose stražareći u NATO bazama po Avganistanu. Praunuk Milana Jovanovića nedavno je posjetio Srbiju, gdje je primljen sa velikom dobodošlicom. Da je kojim slučajem poželio da posjeti rodnu grudu svog pradjeda, od crnogorskog graničnog policajca dobio bi otprilike sledeći odgovor: „Gospodine Rogozin, Vi se nalazite na listi sankcija koje naša ponosna, demokratska i nezavisna Vlada Crne Gore, našeg presvijetlog premijera Mila Đukanovića uvela vašoj državi. Poseban član tih sankcije eksplicitno vam zabranjuje posjetu vašoj đedovini.“

Današnja država Crna Gora zaista jeste nezavisna, ali čini se isključivo od svog autentičnog identiteta, istorije, tradicije, univerzalinih moralnih normi, a možda ponajviše od zdravog razuma. Ne jednom, već više puta, tokom poslednjih dvije godine, vlada premijera Đukanovića uvela je nekoliko paketa sankcija prema Rusiji, našem najvećem istorijskom prijatelju i zaštitniku, zemlji čije su donacije predstavljale polovinu državnog budžeta Kraljevine i knjaževine Crne Gore, zemlji čijim je donacijama i kasnije uglavnom otpisanim kreditima nabavljena moderna oprema za crnogorsku vojsku. Bez ovog oružja ne bi bilo ni veličanstvenih pobjeda u oslobodilačkim (1877-78) i balkanskim  ratovima. Bez podrške ruskih careva ne bi bilo ni razdvajanja svjetovne i duhovne vlasti u vrijeme knjaza Danila, odnosno međunaronog priznanja na Berlinskom kongresu.

Čak ni premisa da istoriju i moral treba pretpostaviti trenutnom strateškom i ekonomskom interesu, ne može opravdati Đukanovićeve sankcije prema Rusiji. Četvrt vijeka duga vladavina Mila Đukanovića, prihode od turizma ostavila je kao jedini zdrav novac koji se unosi u domaće ekonomske tokove, a najbrojniji i najkvalitetniji turisti sa stanovišta potrošnje potrošnje po podacima naše Nacionalne turističke organizacije, dolaze upravo sa teritorije Ruske federacije. Ruski građani bili su najveći kupci nekretnina na našem primorju i osnovni generator građevinskog buma od 2005-10. godine

Đukanovićeva vlada ni prema SSP sporazumu potpisanim sa EU, sve do momenta eventulanog punopravnog članstva nije bila obavezna na uvođenje sankcija prema Rusiji. Štaviše ovaj potez začudio je i samog Mitiju Drobniča, predstavnika EU u Crnoj Gori.

Dakle u suštinskom smislu, vrhunac dejstva ovih bizarnih sankcija dostiže se u zabrani potpredsjedniku ruske vlade Dmitriju Rogozinu da posjeti otadžbinu svog pradjeda. Stoga sa pravom možemo reći da sankcije Vlade Mila Đukanovića prema Rusiji predstavljaju jedan ritualan čin, lišen svakog obzira, morala i razuma, sračunat da SAD-u pruži malu kompenzaciju za niz geopolitičkih poraza, koje su pretrpjeli poslednjih godina na raznim stranama svijeta.

Riječima: “Žao mi je zbog svega što se dešava u Crnoj Gori. Oni će zbog toga zažaliti. Ne narod, nego mala grupa ljudi koja donosi odluke.“, Dmitri Rogozin komentarisao je aktuelnu situaciju u otadžbini svog pradjeda. Đukanovićeva vlada koja se ritualnim sankcijama Rusiji pokušava dodvoriti SAD, na konstataciju Rogozina odgovorili su sledećim stavom da se o ovom pitanju vodi: “sveobuhvatni i sadržajni dijalog u crnogorskom društvu“ i “da su stoga neistinite izjave da odluke donosi mali broj ljudi’’. Koliko je ovaj dijalog “sveobuhvatan i otvoren“ pokazuje monitornig koji je organizacija “Ne u rat, ne u NATO“ sprovela na primjeru tzv. javnog servisa RTCG tokom septembra, oktobra i novembra i koji je pokazao da je 91% emitovanog sadržaja pozitivno govorio o eventualnom pristupanju NATO paktu, 2 % neutralno, 7% negativno. Štaviše da iko u Vladi Crne Gore ozbiljno shvata rezultate anketa u kojima se pominje rast podrške, Milo Đukanović od raspisivanja narodnog referenduma ne bi bježao kao đavo od krsta.

Nemogućnost da na referendumu za NATO, ostvare pozitivan rezultat predstavlja prvi ozbiljan znak slabosti režima Mila Đukanovića u poslednjoj deceniji i upućuje na njegovu ranjivost na sledećim izborima. Nekako, kao da se u vazduhu osjeća skori kraj dvadesetpetogodišnje tiranije Mila Đukanovića, tokom koje je uništena kompletna ekonomija, nezaposlenost dovedena na nivo od blizu 50%, poltronstvo oktorisano kao osnovna mjera društvenog uspjeha, tiranije koja je u rezoluciji Gos Dume RF označena kao “crna mrlja u 300 godina dugim rusko-crnogorskim odnosima“.

Tiranija koja je za samo četvrt vijeka uspjela da negira i obesmisli 10 vjekova slavne crnogorske istorije, nije isključeno da možda ne dočeka ni sledeći Savindan, zvaničnu školsku slavu u Kraljevini Crnoj Gori.