Da se farsa „državni udar“ okonča u korist prava

Piše: prof. dr Dragan Koprivica

Bilo bi, naravno, neozbiljno praviti bilo kakav pokušaj vršenja uticaja na Apelacioni sud u vezi sa epilogom tzv. „državnog udara“, ali kao građani imamo pravo da damo svoje komentare za javnost. Nećemo ništa novo reći ako ustvrdimo da cio jeftini scenario “državnog udara”, na izborima 2016. godine, za većinu građana predstavlja providnu farsu. Autor ovog osvrta imao je priliku da razgovara s običnim ljudima, pri čemu su svi govorili isto, a što je sublimirao jedan penzioner iz Bijelog Polja: “Ma pušti, bogoti, to Milo napakov’o Milanu i Andriji, i opoziciji, prep’o se da gubi izbore, pa, kad se iskobelj’o s manjim partijama, rek’o sudijama da guraju dalje, ne bi li dokrajčio DF.”

Građanima Crne Gore, kako onima dobre namjere, tako i onima koji bi da ušićare na nevolji lažno optuženih, Milana Kneževića, Andrije Mandića i drugih, u potpunosti je jasno da amaterski režirani „državni udar“ nije izdržao probu vremena. I da se sve pretvorilo u ogledni primjer posrnuća crnogorskog pravosuđa pod direktnim pritiskom sad već bivšeg režima i njegovog odlazećeg šefa.

Svi u Crnoj Gori dobro znamo i da je scenario „državnog udara“ samo otrcana replika poznate Bombaške afere, kako je nazvan montirani sudski proces protiv „zavjerenika“, koji su navodno htjeli da organizuju atentat na knjaza Nikolu 1907. godine, uz tajno “upućene” bombe u Crnu Goru.

Scenaristi “državnog udara” iz 2016. iz sjenovitih kabineta režima, za čija imena će se jednom možda i saznati, bombe su vješto zamijenili puškama, pri čemu su u Podgorici fotografisane puške crnogorske policije, pa tobož prebačene u Srbiju (!), pa bačene u jedno jezero, gdje su ih ribe pojele. A crnogorska policija, vazda budna, i 1907. i 2016. godine, patriotski je preduprijedila slom Crne Gore, dobro odglumivši kolektivnu ulogu, nametnutu iz vrha režima.

Kuriozitet državnog udara 2016. bio je i na nivou priče za malu djecu da su pobunjenici u Podgorici imali namjeru da iz osvojene Skupštine zovnu Đukanovića da došeta u parlament, da ga eliminišu u parlamentu, jer im je bilo muka da idu čak do zgrade predsjednika.

A cio sudski proces oko državnog udara za početnike vršen je kroz suđenje uz ozbiljne i zabrinute grimase lica iz pravosuđa, i vidljive duševne boli za Crnom im Gorom, koju su, u stvari, zacrnili urušavanjem pravne države. Do te mjere da je država izgubila na kredibilitetu pred međunarodnom javnošću, kao zemlja instruiranog pravosuđa i unaprijed sročenih presuda.

Naravno, i u bombaškoj aferi i državnom udaru figurirala je mrska Srbija, vazda željna da pokori Crnu Goru, otme joj nezavisnost, uz druge budalaštine, kao što je i umiješanost Rusije. A sve to uz svjedoke da se čovjek krsti u kojem vremenu i zemlji živimo, pri čemu krunski svjedok sad aktivno robija u Hrvatskoj zbog monstruoznog ubistva, poznat i po tome što je iskaze mijenjao kao čarape. Svjestan da mu kazna zatvorom ionako visi nad glavom, pa da ušićari šta se ušićariti može, voljan i da nabuba šta mu sve kažu, i da opanjka na suđenju koga god mu targetiraju.

U Crnoj Gori 21. vijeka doživjesmo da nepravedno osuđeni lideri DF-a, Andrija Mandić i Milan Knežević, ističu i da zbog očigledne farse, zvane “državni udar”, neće ići dobrovoljno u zatvor ukoliko Apelacioni sud potvrdi presudu Višeg suda u Podgorici, nego da mogu biti ili uhapšeni ili ubijeni. I sve ovo se dešava u srcu Evrope, u zemlji koja i po osnovu vladavine prava treba da hrli u evrointegracije, a doživljavamo ogledni primjer posrnuća pravne države.

Režimski zlobnici mogu zadovoljno trljati ruke zbog sljedećeg: otišao Milan Knežević na robiju, ili ne, zbog traumatičnog perioda suđenja život mu je skraćen. A tokom demonstracija zadobio je i težak fizički udarac, posut je biber-sprejom u lice, završio u Hitnoj, privođen u policiju, hapšen i robijao nekolika mjeseca kao politički osuđenik, policija mu provaljivala u kuću, maltretirala staru majku i brata, prevrtala i lomila sve po kući, provaljivala i kod najbližeg rođaka, držala duge cijevi uperene u lica istraumirane djece (!), za šta će neko odgovarati kad zaživi pravna država. Poigravanja sa sudbinama nevinih i nabijeđenih kažnjiva su čak i u Crnoj Gori, i moraju kad tad biti sankcionisana.

Poštena i čojska Crna Gora ne bi trebalo da doživi totalno posrnuće pravosuđa zbog monstruoznih montaža bivšeg režima. Ova zemlja je krenula, sporo, ali ipak, putem povratka vladavini prava i Evropi, a dosad je, kao oaza šverca i kriminala, i crna tačka po ubistvima na ulicama u sred bijela dana, bila rak rana Evrope. Ukidanje nečovječne presude žrtvama režimskih namjetaljki išlo bi u prilog ozdravljenju ukupne društvene i političke klime u Crnoj Gori na putu za Evropu. Da nam se ne sprdaju iz zemalja okruženja smijući se jeftinim političkim montažama i preseljenju Sjeverne Koreje na Balkan, na tlo Crne Gore. U svakom slučaju, građani su imali priliku da dobro vide dokle sve ide osionost nekontrolisane vlasti bivšeg režima. Desilo se, ne ponovilo se. Vrijeme je za demokratiju.