Crna Gora na koljenima: Hrvatske ucjene, evropska dekadencija i slom državnog dostojanstva

Put Crne Gore ka Evropskoj uniji sve manje liči na proces evropskih integracija, a sve više na ponižavajuće gaženje po dostojanstvu, istoriji i pravu jedne države da sama oblikuje svoj politički i kulturni identitet.

Dok briselski činovnici već decenijama održavaju Crnu Goru u stanju „vječnog kandidata“, nove barijere podižu se pod plaštom reformskih poglavlja, a stari zahtjevi dobijaju nove, sve besmislenije i sramnije forme. Nigdje to nije vidljivije nego u sve drskijem miješanju Hrvatske u unutrašnja pitanja naše države, uz prećutnu ili otvorenu podršku evropske birokratije.

Morinj kao ulaznica u EU

Posljednji uslov Zagreba — isplata odštete hrvatskim državljanima koji su boravili u prihvatnom centru Morinj, bez pravne sigurnosti, bez utvrđenih iznosa i uz nerealni zahtjev za priznanje kolektivne krivice, pretvorio se u svojevrsnu ulaznicu za zatvaranje Poglavlja 31. Ali i to pod uslovom da Crna Gora „promjeni ime“ bazena u Kotoru i preda Dom kulture u Tivtu hrvatskoj državi.

Da apsurd bude veći, čak i ako Crna Gora ispuni sve ove uslove, Hrvatska ni tada nije spremna da garantuje zatvaranje poglavlja — već samo „nastavak dijaloga“. U prevodu: ucjena se nastavlja.

Hrvatska, koja je tokom 1990-ih svoje logore i zločine stavljala pod tepih, sada Crnoj Gori dijeli lekcije iz morala, prava i istorije. Dok Zagreb i dalje slavi proustaške generale i negira genocid u Jasenovcu, zločine u Lori od Podgorice se traži da se izvini, plati i pokloni. Pritom, svako insistiranje na srpskim žrtvama iz Drugog svjetskog rata, kao što je rezolucija o Jasenovcu, izaziva histeriju u hrvatskoj diplomatiji i nove ucjene u Briselu.

Evropa duplih standarda i balkanskih privezaka

Sve što Crna Gora mora „ispuniti“ u pregovorima s EU liči više na političku kapitulaciju nego na reforme. EU, u kojoj se već godinama gase nacionalne ekonomije, sloboda medija i socijalna pravda, postavlja ultimatume na temelju istorijskog revizionizma, ideološke homogenizacije i brutalnog negiranja srpskog kulturnog identiteta.

Od Crne Gore se traži da procesuira „ratne zločine“ po političkoj volji susjeda, da se odrekne prava na teritoriju na Prevlaci, na vlasništvo nad školskim brodom „Jadran“, da se ponizi pred spomen-pločama pisanim jezikom laži i propagande, i da u potpunosti prihvati manjinske zahtjeve kao ustavne obaveze.

Dok zapadne zemlje zatvaraju granice, ruše fer izborne sisteme i ukidaju slobodu izražavanja pod izgovorom „borbe protiv dezinformacija“, od Crne Gore se traži „napredak u zaštiti manjina“ i „demokratsko sazrijevanje“, kao da je Briselu više stalo do ljudskih prava u Podgorici nego u Parizu ili Berlinu.

Kolonijalni odnos i domaća servilnost

Najsramniji aspekt ovog procesa nije čak ni u ponašanju Brisela ili Zagreba — nego u ponižavajućoj servilnosti crnogorskih zvaničnika. Umjesto da odbiju neosnovane zahtjeve, zaštite istorijsku istinu i uspravno pregovaraju, oni ponizno pristaju na sve, čak i onda kada ni minimalne garancije nijesu date.

Dok jedan ministar iz Hrvatske otkazuje susret s kolegom iz Crne Gore zbog izjave o „Jadranu“, crnogorska diplomatija ćuti. Kada Hrvatska proglasi dio crnogorskog rukovodstva nepoželjnim, iz Vlade nema ni riječi. Čak ni kada je u pitanju Dom kulture u Tivtu, vlast pristaje da ga pokloni — bez naknade. Takav odnos nije „evropski“, nego kolonijalan.

Evropska unija: Jalova i dekadentna

Crna Gora danas hrli u Uniju u kojoj raste antihrišćanska agenda, nestaju tradicionalne vrijednosti, širi se institucionalna cenzura, guši ekonomska sloboda i glorifikuje istorijski revizionizam. Zemlje poput Mađarske i Slovačke pokazuju da je moguće biti dio Evrope, a ostati vjeran sebi. Crna Gora, nažalost, ide suprotnim putem — puzanja i podaništva.

Ovaj put, umjesto u EU, vodi u bezličnu zonu birokratske diktature, gdje se vlast dobija u Briselu, istorija piše u Zagrebu, a kultura se prepisuje po diktatu „nacionalnih manjina“ i sponzora iz zapadnih ambasada.

Ako je cijena ulaska u EU — odricanje od sebe, onda je valjda svima jasno da je bolje ne ulaziti.