Brojke dobre namjere sve govore

Piše: prof. dr Dragan Koprivica

Zbog nekih pogrešnih, ili pomalo dvosmislenih interpretacija u javnosti, ipak treba pojasniti sljedeće – ne traži se da srpski jezik postane službeni, nego da – i srpski jezik postane službeni… A tu je velika razlika…
Dakle, pored crnogorskog, koji jeste službeni, da i srpski ravnopravno bude službeni.
Time niko ne zadire u status crnogorskog jezika kao službenog, nego treba da se, poštujući realnost, pored crnogorskog, doda i srpski kao službeni, kojim čak govori više građana Crne Gore nego crnogorskim.
Zato u opravdanim zahtjevima da – i srpski – postane službeni jezik u Crnoj Gori, kao i crnogorski, ne vidim ništa sporno…
Ali vidim poštenu valorizaciju stanja u Crnoj Gori…
Uostalom, samo treba ispoštovati realnost, koju jezik brojki neumoljivo potvrđuje…
Niko dobronamjeran ne može zaobići činjenicu da srpskim jezikom govori najbrojnija populacija u Crnoj Gori, sastavljena od Srba i Crnogoraca, sa ukupno 43,18%…
Dakle, to znači, sasvim jasno – da srpskim jezikom u Crnoj Gori, pored Srba, kojih je 32,93%, od Crnogoraca, kojih je najviše (41,12%), govori 10,25%, to jest, čitava jedna četvrtina.
Prema tome, treba ispoštovati i Srbe i nas, Crnogorce, koji govorimo srpskim jezikom, i tu nema ništa sporno. Jer, ko opstruira proces da i srpski bude službeni jezik, dezavuiše ne samo realnost, ne samo sve Srbe, nego i jednu četvrtinu Crnogoraca koji govore srpskim jezikom.
Srpski je većinski u Crnoj Gori, i nema razloga da se ne izjednači kao službeni jezik sa crnogorskim , kojim govori manje građana nego dominantnim srpskim. A pritom niko ne inicira zahtjev da – samo srpski bude službeni jezik u Crnoj Gori, pa je čitava situacija stvar ljudskog kompromisa.
Dakle, još jednom – niko i ne traži da crnogorski, kao drugi po Popisu, više ne bude službeni, nego da, pored njega, službeni bude i srpski, koji je većinski, brojniji od crnogorskog. To je korektno, i u korist mira i sloge u Crnoj Gori.
Realan građanin bi još pitao: „I šta je tu sporno?“…
I dodao: „Ništa nije sporno, ako ćemo pošteno, a mogli bismo ponekad i pošteno…“
Jer je nemoguća misija da neko tvrdoglavo tvrdi: „Srpski jezik ne može biti službeni, kao crnogorski, iako njime ne govori manji, nego veći procenat stanovništva nego crnogorskim.”
Budimo realni…
Svaka druga priča služi samo za obnovu zavada i omraza u narodu, a to nikom, kome je do dobra Crne Gore, i puta u Evropu, nije potrebno…