Brković za IN4S: Lovćensku kapelu ćemo mi obnoviti – relaksirani cikotići neka se ne brinu

Dok su se širom Crne Gore slavili dani narodnog ustanka, jedan istup, više ideološki ispad nego politička poruka, potresao je javnost. Amina Cikotić, potpredsjednica SDP-a i funkcionerka tzv. “Evropskog saveza”, javno je izvrijeđala simbole crnogorske istorije, uključujući i samu Lovćensku kapelu – zavjetni hram Petra II Petrovića Njegoša.

Ona je, komentarišući čestitku povodom 13. jula koju je uputio odbornik Ujedinjene Crne Gore Milivoje Brković, optužila njega i sve njemu slične da veličaju “fašističke saradnike”, ironično poručujući da su “Brdža i Brdže taman nivo i mjera” za aktuelne vlasti.

Na mreži X napisala je:

“Da li je možda ovaj gest njihovog partnera zaparao osjetljive uši PES-a? Ili reaguju samo na pištaljke? A možda su stavili čepiće u uši za drugi dan praznika. I onda se bune što im zviždimo jer su u koaliciji sa fašistima.”

U istom maniru, Cikotić je otišla i korak dalje. Lovćensku kapelu nazvala je “simbolom političkog nasilja” i “kulturne okupacije”, jasno stavljajući do znanja da ne priznaje zavjetnu želju Njegoševu, niti vrijednosti koje su bile temelj crnogorske državnosti kroz vijekove.

Reakcija nije izostala.

Milivoje Brković, odbornik Ujedinjene Crne Gore u Podgorici, odgovorio joj je bez uvijanja za portal IN4S:

“Raštimovanom antisrpskom horu, koji na pomen Dragoljuba Mihailovića momentalno gubi prisebnost, pridružila se i vedeta SDP-a, Amina Cikotić. Zasipa Amina javni prostor starim, neporecivim istinama njihove ideološke mašinerije. Brani Amina 13. jul od mene i sličnih, čiji su preci ustanak i podigli, dok su neki drugi s ponosom klicali italijanskim i njemačkim okupatorima.”

Brković za IN4S dalje poručuje da se Amini može “ponešto oprostiti zbog neznanja”, ali upozorava da “nije toliko neznavena koliko je zlonamjerna”.

“Umjesto nasrtanja na potomke ustanika, predlažem joj da u trenucima predaha prelista ponešto od relevantne literature i upozna se sa neslavnim dometima formacija čije ideje neosporno baštini – kao što je, na primjer, Muslimanska milicija. A što se tiče Lovćenske kapele – neka ne brine. Obnovićemo je mi koji smo ostali privrženi Njegoševom zavjetu i amanetu. Te obaveze su odavno relaksirani Amina i ostali cikotići”, zaključio je Brković.

Udara li Evropa iznutra na Njegoša?

Spor oko Lovćenske kapele nije tek kulturna dilema – on je ideološka razdjelnica. Kada Cikotić govori o “klečanju pred Lovćenskom kapelom” kao o poniženju, ona ne kritikuje politiku – već samu suštinu crnogorske istorije, njenu vertikalu, od “Gorskog vijenca” do 13. jula, od bojeva protiv Osmanlija, do oslobodilačkih ratova pod crvenim barjakom.

Njegoš nije samo pjesnik, vladika i državnik. On je simbol borbe protiv imperijalizma, protiv tiranije – i s Istoka i sa Zapada. Kada ga današnji “evropejci” napadaju kao relikt, oni time ne negiraju samo srpsku duhovnu baštinu, već brišu i temelje Crne Gore. Njegoš je bio Evropa – ali Evropa časti, slobode, misaonosti. Ne Evropa birokratskog pamfleta i ideološke amnezije.

Zato je poruka Milivoja Brkovića toliko važna: ona nije usmjerena samo protiv Cikotićkine političke površnosti, već protiv cijelog projekta brisanja identiteta pod izgovorom “modernizacije”.

Za koga je 13. jul?

Amina Cikotić danas pokušava da redefiniše 13. jul u skladu s partijskom naracijom, zaboravljajući da su baš oni koje danas napada – Srbi, pravoslavni Crnogorci, seljaci, sveštenici – ustali protiv fašizma 1941. godine. U trenucima dok su kolaboracionisti formirali Muslimansku miliciju i prizivali Treći rajh, ti isti ljudi su iz šuma Crne Gore poručili: sloboda ili smrt.

Lovćenska kapela, Draža Mihailović, pa i svi oni koje Cikotić naziva “fašistima” – danas su oruđa u njenom pokušaju da razgradi Crnu Goru onakvu kakva je istorijski bila.

Ali neće moći.

Kao što reče Brković za IN4S: “Lovćensku kapelu ćemo obnoviti mi koji smo ostali privrženi Njegoševom zavjetu. A relaksirani cikotići neka se ne brinu.”