Branioci tekovina fašizma zabrinuti zbog revizije istorije: Novi protesti 13. jula

Najrigidniji dijelovi crnogorskog društva, potomci i ideološki sljedbenici politike Sekule Drljevića, ponovo dižu glas u odbranu „antifašizma“ – onog istog koji je 12. jula 1941. uz pomoć italijanskih okupatora proglasio marionetsku, kvazidržavnu „nezavisnu Crnu Goru“.

Jedan od predstavnika tog naslijeđa, funkcioner Socijaldemokrata Miloš Đuričković, u svojoj izjavi za portal „Standard“, izrazio je žaljenje što, kako kaže, „tekovine 13. jula više ne žive u zvaničnoj politici Crne Gore“, te je pozvao na donošenje Zakona o zabrani fašističkih organizacija, simbola i govora mržnje.

Koliko bi takva inicijativa pogodila upravo Đuričkovićevu matičnu organizaciju, ostalo je nedorečeno. Jer, ukoliko bi se ozbiljno pristupilo obračunu sa fašističkim nasljeđem u Crnoj Gori, najprije bi bilo potrebno osuditi 12. jul, dan proglašenja fašističke kvislinške države pod patronatom Musolinijeve Italije.

Upravo su ti Drljevićevi „zelenaši“ bili meta narodnog ustanka 13. jula, koji Đuričković sada uzima u usta – ne bi li ga prisvojio za potrebe sopstvenog političkog narativa.

„Nemamo razloga da ovaj 13. jul obilježavamo uz pjesmu i veselje – jer tekovine toga ustanka više ne žive u zvaničnoj politici Crne Gore“, kazao je Đuričković, ne pojašnjavajući kako se u isti koš mogu svrstati oni koji su 1941. godine oružjem ustali protiv fašizma i i on i njegovi “saborci”.

Iza Đuričkovićevog „civilizacijskog otpora“ krije se stari refleks – „drž’te lopova“: oni koji su ideološki potekli od kolaboracionista danas bi da ukidaju druge simbole, a ne mogu da se suoče sa istinom o svojim političkim precima.

Ono što posebno zbunjuje je insistiranje da se 13. jul, dan ustanka protiv okupatora i domaćih izdajnika, pretvori u politički protest protiv četničkog pokreta – pokreta koji je, i pored kontroverzi, dokumentovano vodio borbu protiv i komunista i ustaša, i koji je kao takav, izbrisan i uništen do 1957. godine, kada je likvidiran i posljednji četnik u Crnoj Gori. Danas je ostalo samo istorijsko sjećanje na taj antifašistički pokret.

I tu je, izgleda, najveća istorijska trauma Đuričkovića i njemu sličnih – jer četnike više nema, ali ima Srba, ima SPC, ima običaja, jezika i pisma, koji opominju da Crna Gora nije rođena 1941. godine, već njeno pamćenje traje duže, do dolaska Svetog Save i formiranja prve episkopije čime je ucrtan put Mitropoliji crnogorsko primorskoj koja je stvorila Crnu Goru.

Socijaldemokrate, kao ekstremna frakcija nekadašnjeg SDP-a, nastavljaju svoj ideološki rat – ne protiv fašizma, već protiv svega što je srpsko.

A kad već pozivaju na zabranu fašističkih simbola, mogli bi krenuti od sebe – i svojih duhovnih očeva iz italijanske „nezavisne“ 1941.