Borba za opstanak
1 min read
Piše: Jovo Pejović
Crna Gora je godinama meka za korupciju i kriminal o čemu Evropa sve zna. Ulazak Crne Gore u NATO treba da sakrije tragove nečovještva koji su kreirani u nekim svjetskim centrima moći, a realizovani od strane aktuelnog režima, koji spas od neizbježne kazne traži ukrcavanjem na NATO.
Zato evroatlanske ekipe i montenegrijski poslušnici ne sjede skrštenih ruku već ubrzano spinuju javno mnjenje ne bi li protivnike ulaska Crne Gore u NATO doveli pred svršen čin.
Oduprijeti se ulasku Crne Gore u NATO nije samo odgovor na zločine koje je NATO učinio Crnoj Gori već borba za opstanak. Stiče se utisak da se pojačana protivljenja ulasku Crne Gore u NATO iz nekih političkih partija javljaju uoči izbora, kada je potrebno poslati poruku građanima Crne Gore koji su protiv učlanjenja, a što doživljavam kao jedno od sredstava izborne prevare.
Pred izbore su najglasniji protivnici NATO-a upravo oni političari koju su se već izjasnili da lično podržavaju ulazak Crne Gore u NATO. Vrijeme između izbora je vrijeme taktiziranja i dodvoravanja Briselu. Primjera lažnog morala, kad je ovo pitanje na dnevnom redu, imamo napretek. Tu svakako mislim i na lidere onih političkih partija koji se zalažu za referendum uprkos činjenici da bi njegovi rezultati bili problematični pod pretpostavkom da ga organizuje vlast koja je šampion izbornih krađa i prevara. Ako se tome doda finansijska, medijska i svaka druga pomoć lobista izvana, onda ne treba biti previše pametan i izvesti zaključak u kakvim bi se uslovima referendum organizovao.
Aktuelni vlastodršci NATO žele predstaviti kao našu zaštitu i bolji životni standard što nema veze sa stvarnošću. NATO je u stvari produžena ruka Amerike, podstrekač svih ratova, podjela i krvoprolića. NATO je protagonista prekrajanja granica i eksploatator prirodnih bogatstava svih država u kojima pod okriljem tobožnje borbe za demokratiju ostavlja pustoš i krvoproliće. To je u stvari teroristička organizacija laži i obmana čiji su zločini nad čovječanstvom ostali nekažnjeni, a arhitekte tih zločina i dalje propagiraju lažni moral i borbu za ljudska prava kao masku za učinjena zlodjela u državama čije vlasti nijesu pristale na bezuslovnu poslušnost.
Kakva je politika NATO-a najbolje svjedoče primjeri iz nama nekih bliskih teritorija koje kontrolišu NATO snage, a koje su postale leglo kriminala, trgovine ljudskim organima, drogom, oružjem i čime sve ne. Iako su na prostoru naše zemlje učinili zločine nad nedužnim civilnim stanovništvom, što Crna Gora nikad ne smije zaboraviti, oni bi, što bi rekao naš narod, silom na sramotu da uđu u ovu državu. Za taj projekat ne žale novca pokušavajući da lažnom propagandom promijene raspoloženje naroda. Ulaskom u NATO, Crna Gora bi postala njihova nova baza na ovom dijelu Balkana i lansirna rampa za sve otvorenije vojne aspiracije Amerike i jednog dijela evropskih zemalja prema Rusiji.
U Crnoj Gori se vodi neravnopravna kampanja onih koji su protiv ulaska u NATO i oni koji su za. Ove druge finansira i država i NATO, a ovi prvi na raspolaganju imaju samo skupštinsku govornicu i jedan broj opozicionih medija. Zato bi sve snage koje su protiv ulaska Crne Gore u NATO, a one su prema svim istraživanjima javnog mnjenja u većini, morale osmisliti jedinstvenu antikampanju, jer odugovlačenje nas može dovesti pred svršen čin pa čak i u poziciju da se odluka donese golom silom u parlamentu.
Zato priča o protivljenju ulasku Crne Gore u NATO nije pitanje izbornih kampanja: već kontinuirana borba koja će našu zemlju dovesti u porodicu onih država koja će svoj suverenitet graditi van vojnih saveza i blokova.
