Antifašizam na spidu: “Do kraja“ ali bez terapije!

U nedavno objavljenoj kolumni pod nazivom „Do kraja“, Danilo Marunović — osoba koja je pravosnažno kažnjena zbog posjedovanja heroina i koja je protjerana iz Srbije zbog ponašanja pod dejstvom nedozvoljenih supstanci — u maniru samozvanog tribuna poziva na obračun sa „fašizmom i primitivizmom“ koji je, po njegovim riječima, „pao pod Goricom“.

Šta zapravo znači ta Marunovićeva borba „do kraja“? I ko je to, po njemu, uopšte fašista?

Marunović u tekstu ne krije trijumfalistički zanos – u njegovom pogledu, policija, građani koji se ne slažu s njegovim ideološkim viđenjem i nagrađeni kulturni stvaraoci (sve što nije u okviru malog kruga šovinističke, postDPS-ovske sekte) – svi su oni „sluge“, „uhljebi“, „predmet opšte sprdnje“. On sebe i svoje istomišljenike vidi kao „superiornu ideju“, jedinstvenu i blistavu, koja se neće zaustaviti – čak i ako budu „lovljeni kao psi“.

Tim riječima, on direktno romantizira ulogu nasilja, anarhičnog otpora i konfrontacije sa državom. Riječi „neće se boriti samo biber sprejevima“ nijesu bezazlene – one su prijetnja. Prijetnja široj društvenoj zajednici koja želi mir, red, dijalog i institucionalnu stabilnost.

Najveći paradoks kolumne je u tome što upravo onaj ko je srastao sa antikulturnim elitizmom DPS-a i njegovim propagandnim aparatom sada sebe predstavlja kao predvodnika „nove borbe“ i žrtvu režima. Marunović piše da su „građani ujedinjeni“, da je „kod za XXI vijek“ pronađen, da je „represivni režim“ u strahu – iako iza njega stoji minorna grupa istrošenih aktivista, agresivnih tviter revolucionara i NVO potrčka.

Još je opasnije što se cijeli tekst svodi na opasnu i destruktivnu poruku: nema povratka, nema kompromisa, nema pomirenja. Samo borba – „do kraja“.

Ali do kakvog kraja? Do kraja demokratije? Do kraja građanskog mira? Do kraja Crne Gore kao multietničke, pravno uređene države?

Politika pod dejstvom „loše robe“

S obzirom na biografiju autora, nije neosnovano zapitati se: da li je i ovaj javni nastup plod ideološke ubjeđenosti ili nešto drugo? Poziv na borbu koji dolazi od osobe koja je kažnjavana zbog posjedovanja heroina, a iz Srbije protjerana zbog destruktivnog i nekontrolisanog ponašanja, mora se sagledati u kontekstu. Da li je ova „borba“ zapravo izraz ličnog rasula, nezadovoljstva i potrebe da se u političkom angažmanu nađe novi smisao ili zaštita od socijalnog marginaliteta?

U svakom slučaju, država mora reagovati odgovorno, ne „loveći ih kao pse“ (kako sam Marunović histerično najavljuje), već koristeći sve pravne mehanizme kad se prelaze granice zakona. Pored zavisnosti od supstanci, potrebno je ukazati i na duboku zavisnost od podjela, mržnje prema vlastitom narodu i fanatične netrpeljivosti prema svemu što nosi srpski kulturni i duhovni pečat.

Na kraju: Danilo nije problem, ali jeste simptom

Marunović nije uzrok krize, već njen simptom – produkt društva u kojem je dovoljno vikati, histerisati i mrzjeti da bi se dobio medijski prostor, platforma i novac. Njegov „poziv do kraja“ ne zaslužuje divljenje već brigu – i društvenu i institucionalnu. Umjesto „boraca protiv fašizma“, možda je vrijeme da se pozabavimo borbom protiv bolesne političke zablude, narkotičke retorike i kulturne devijacije koja preti da povuče Crnu Goru u nove sukobe.