Adžić: Neozbiljne ocjene i istorijsko neznanje Koprivice
1 min read
Novak Adžić
Piše: Novak Adžić
(Odgovor dr Časlavu Koprivici)
Teško da sam od davnina bio u situaciji da pročitam dosadniji i stupidniji tekst od teksta dr Časlava Koprivice.
Prepunjen lonac bućkuriša uvreda, kleveta, mitomanije, guslarskog raspredanja o svemu i svačemu dok ne puknu strune, te političke i ideološke zaslijepljenosti, frustracije i nadasve anticrnogorske i antidemokratske djelatnosti – to je suština njegovog teksta. Ali, tim blasfemijama ne namjeravam se baviti. No, jedno je izvjesno: kvalifikuje sebe dr Časlav Koprivica diskvalifikacijama o Crnoj Gori i Crnogorcima, koje olako i neosnovano izriče i svrstava se u red i stroj Matije Bećkovića, dr Aleksandra Rakovića, dr Čedomira Antića i dr Dejana Mirovića. Njegov izbor je to kako će se javno ponašati i to me ne interesuje.
Njegov odgovor meni je po svemu ispao takav da je dr Časlav Korpivica potpuno promašio temu. Očigledno je da dr Časlav Koprivica slabo ima čak i površnog dodira sa istorijskom naukom. To je po svemu sudući za njega nepoznata zemlja. Da bude još gore po njega, konsternirajuće djeluje ta činjenica, koja je evidentna iz njegovog teksta, on ne poznaje ni elementarne stvari – pa on ne zna čak ni to da je Gregorijanski kalendar novi kalendar, a Julijanski stari. Potreban mu je zasigurno i čas crtanja o tome. Kad nije naučio kalendare koji su u upotrebi, kako će tek znati da su po gregorijanskom kalendaru Badnji dan i Božić 24. i 25. decembra, a po starom Julijanskom 6. i 7. januara. Neka provjeri to i neka konačno u zreloj dobi nauči ono što je trebao naučiti u osnovnoj školi, a u gimnaziji pogotovo. No propustio je tu lekciju i ispao je kao politikolog po struci nepoznavalac čak i osnovnih pojmova. Kad je tu fulirao, teško da se od njega može očekivati intelektualni dijalog sa činjenicama o Podgoričkoj skupštini (1918) i Božićnom ustanku (1919. po starom Julijanskom kalendaru).
Dr Časlav Kprivica o Podgoričkoj skupštini i Božićnom ustanku ima više nego fragilna saznanja. Šteta za njega. Kad je tako, a tako je, elem, nije ni mogao osporiti nijednu činjenicu i dokaz koje sam iznio u svom tekstu, a koji potvrđuju kao istinitu i vjerodostojnu tvrdnju da je Crna Gora bila žrtva okupacije i nasilne aneksije 1918. i da je Crnoj Gori tada bespravno i na kriminalan način oteta nezavisna država i protivpravno i nelegitimno svrgnuta s trona dinastija Petrović Njegoš i kralj Nikola kao suveren Crne Gore.
Ovom prilikom prezentiram o tome nekoliko relevantnih, odlučnih istorijskih činjenica, koje dr Časlav Koprivica i njegovi samišljenici osporiti ne mogu, te je propalo u startu njihovo propagandističko krečenje istorije.
Naime, general Radomir Vešović, nekadašnji ministar vojni Kraljevine Crne Gore, proslavljeni junak i vojskovođa, a poslije 1918. crnogorski zelenaš, te poslanički kandidat na listi Crnogorske stranke na izborima u KSHS (1923, 1925, 1927.) je u svojim memoarskim zapisima saopštio i svoj stav o Podgoričkoj skupštini 26. XI 1918. godine i odlukama koje je ona donijela, kao i o učesnicima te skupštine, načinu njenog sazivanja, njenom nelegalitetu i odsustvu legitimizma i anticrnogorskim, a iznad svega brutalnim, postupcima organa nove vlasti, koji su Crnu Goru, kako je on naveo „pretvorili u pakao, mnogo crnji od onog Danteovog“.
U Memoarima general Vešović osuđuje Podgoričku skupštinu, njene organizatore, kolovođe i aktere, tvrdeći da su tu „skupštinu” organizovali srpska vlada i njeni „sateliti“, „crnogorski izrodi”, te on stoji na stanovištu da je Crna Gora osvojena, vojno zauzeta od strane Srbije i da je postala žrtva njene nasilne aneksije, a da je srpska okupacija crnogorski narod pretvorila u „živi leš”.
U opširnom polemičkom članku napisanom u Peći 20. jula 1931. godine, a koji je objavljen u memoarima, divizijski đeneral u penziji Radomir Vešović, između ostalog, veli: „Velika narodna skupšina“: Da rečem nešto o sramotnoj Narodnoj skupštini koju su gedžovani i njihovi sateliti, crnogorski izrodi, nazvali ‘Velika narodna skupština’. Ta sramotna skupština stvorena je još na kobnom Krfu i Solunskom frontu, više na traženje i navaljivanje crnogorskih izroda i podajnika i izdajnika svoje otadžbine, nego li gedžovanskim zauzimanjem. Istina, ovima je bilo dobrodošlo da stoje u pozadini i da se prave ravnodušni prema rješenju crnogorskog pitanja, a ovamo iza leđa podgovarali su, podržavali i finansirali crnogorske nevaljalce.
Gedže su dobro znale da bi ustanovljenje Crne Gore i povratak njene dinastije bio totalni krah njihove politike… Prilikom sloma centralnih vlasti i odstupanja Austrougarske vojske iz ovih krajeva, sustopice za nama došli su žbiri sastavljeni od crnogorskih nevaljalaca (J. Spasojević, Kosović, Svetozar Tomić i dr.) s velikom sumom novca, a pred njima je jezdio Kosta Pećanac… Ova četa gusjenica prospe se no cijeloj Crnoj Gori, te im se pridruže nevaljalci i neprijateljski špijuni. Jurnu u narod s velikim novcem, obećanjima i prijetnjama, a uz njih je išla i vojska nazvana – Jugoslovenska divizija. U njoj je bilo Jugoslovena kao što je u ovih agitatora – čojstva!…
Pod ovakvim okolnostima i nevjerovatno svirepim i tajnim prijetnjama, zakažu se izbori bajagi za narodne poslanike. A to nijesu bili izbori već diktati da se razni žbiri i špijuni proture kao čestiti ljudi. Izbori budu posredni. Od svake kapetanije izabere se od 2-8 ljudi te oni između sebe odrede jednog koji će biti delegat na toj skupštini koju oni nazovu još i „Velika…“.
U narodu zavitlaju sramotno i izdajničko kolo mitropolit Dožić, Savo Fatić, Velimir Jojić, vajni profesor, koji je svo vrijeme ostao u austrougarskoj službi… E oni u Podgorici riješiše da Crna Gora podpadne pod Srbiju, bezuslovno: da detronira kralja Nikolu i njegovu dinastiju; da sva im imanja budu konfiskovana; dvorci i sve zgrade budu opljačkane i demolirane te sve što je crnogorsko bilo sveto, poništiše… Sve su to koncipirali bili gedžovi, koji danas ne priznaju tvrdeći kako je to sve maslo samih Crnogoraca, ali je sušta istina da je svuda bio umiješan njihov smrdeljavi prst. Ova Skupština bi sazvana u Podgorici i prigrabi sebi suverenu vlast…Ova Skupština, koja je ruglo ne samo Crne Gore i njene sjajne prošlosti, već je ruglo savremenosti i svih sila Antante…. Neka se stide sve sile Antante kad su onako postupile s Crnom Gorom i njenim Crnogorcima.
Jedinstven je to slučaj u istoriji naroda i ratova: da saveznici kao pobjednici unište jednog svog saveznika u korist drugog i da jedan narod ravnodušno uništi svoju državu, pogazi svoju slobodu, svoju sjajnu tradiciju i da pristane na robovanje – kao što su Crnogorci učinili – ne pamti istorija vojevanja!“ (1) .
Komandant ustanika u Crnoj Gori komandir (major) Krsto Zrnov Popović je u Rimu 8. juna 1920. godine, u jednoj izjavi opisao zločine srpske vojske i njenih janičara u Cucama, navodeći i to da su njemu jula 1919. godine „spalili kuću, ženu su mu tukli da kaže đe joj je jedno muško dijete od 4 godine, govoreći da će da ga zakolju. Dijete je sa đecom bilo pošlo podalje od kuće i tako je Marija, žena Krstova, odatle utekla i od tog dana i danas sa šestoto đece krila se po Boki Kotorskoj i po šumama“.
U službenom izvještaju o situaciji u Crnoj Gori ustaničkih vođa komandira (majora) Pera Vukovića i kapetana Boža Bećira od 15. marta 1920. godine upućenom komandiru Marku Vučerakoviću (koji je bio Medovi) navodi se stanje „neprijateljskih snaga u našoj domovini“, i, uz ostalo, konstatuje da je pukovnik Stojan Popović „komandant svih protivustaničkih organizacija u Crnoj Gori“, kao i to da je „na najbrutalniji način izvršen čin ugušenja ustanka u Katunskoj nahiji“.
Po njihovom svjedočenju, okupacioni bataljoni i čete po crnogorskim plemenima i selima živjeli su na teret i trošak seljaka, te su crnogorski stanovnici od strane osvajačkih trupa „tijem i paljevinom kuća, batinanjem itd. primoravani da sami moraju tražiti i dovoditi na predaju ustanike, a naročito uskraćivati ustanicima svaku pomoć u ishrani i ma kakvoj vezi jer gdje se god mogne dokazati da je ustanik imao prijem kod koje kuće s mjesta mu se kuća zapaljuje, imovina opljačka a famIlija zlostavlja i goni u tamnicu“, ističući pritom da se ovaj metod gonjenja ustanika primjenjivao na teritoriji Katunske nahije, u okolini Nikšića, Kosijera, Štitara i Bokova.
U tom izvještaju Pero Vuković i Božo Bećir navode i to da je srpska okupaciona vojska u Štitarima (Lješanska nahija): „zapalila kuću komandira Sava Čelebića, selo opljačkali a dali seljanima rok da do 15. tek. mjeseca imaju pronaći kom. Čelebića inače će ponovo vojska doći na teren seljana. Poslije paljevine kuća Čelebića u Štitarima vojska je priješla na Bokovo i onamo odsjela na teret seljana zahtijevajući da se kapetan Todor Borozan pronađe radi predaje“. Oni ističu i to da je „u Ćeklićima skoro čitav mjesec dana pak i poslje našeg prolaza ostala vojska na teret seljaka“ (2).
Jedan od crnogorskih ustaničkih vođa, komandir (major) Petar Lekić iz Seoca (Crmnica), u izvještaju o stanju u Crnoj Gori, kojeg je iz San Đovani di Medua 10. februara 1920. g. uputio crnogorskom ministru u emigraciji Milu Vujoviću, navodi da su srpske okupacione vlasti „u Bjelice zapalili 28 kuća; u Komane zapaljene su 4 kuće, u Zagarač 5 kuća, u Cuce kuća komandira Krsta Popovića i još mnogih drugih; u Velestovo 4 kuće, Marka Turčinovića i još mnoge druge, u okolini Čeva i drugih mjesta kroz Katunsku nahiju«, te da vojnim snagama, koje vrše terorisanje, ugnjetavanje i zločine protiv naroda upravlja srpski pukovnik Stojan Popović. A potporučnik crnogorski Jakov Marković je, u jednoj izjavi o zločinima okupacionih vlasti u Cucama, za čiju su istinitost jemčili kao svjedoci portporučnik Nikola Perišić i vodnik Savo Jabučanin, naveo: „Prvi slučaj: Kad je vojska došla u Cuce 10. VII 1919. godine… popalila je kuće Stevana Markovića, Mitra Perišića, Dreka Popovića, Sava Vuletića, Komandira Krsta Popovića. Ovom najzadnjem tražila je familiju da pokolje. U isto vrijeme oni doznadu da im prijeti opasnost i pobjegnu u šumu”.
Crnogorski ustanici, koji su vodili žestoku gerilsku, komitsku borbu za Pravo, Čast i Slobodu Crne Gore: Živko M. Nikčević, sekretar Ministarstva unutrašnjih poslova, Milisav Nikčević, učitelj, Radojica Nikčević, četovođa, por. Jovan Nikolić, potpor. Đorđije Kustudić, potpor. Marko Vujović, potpor. Marko Popović i potpor. Spasoje R. Drašković (rođeni brat komandira Đura Ristova Draškovića, koji je kao zelenaš i poginuo 6. januara 1919. u borbama oko Cetinja) su 28. marta 1920. godine (iz Budoša) podnijeli opširan izvještaj Predsjedniku Crnogorske Vlade u progonstvu (Nej kod Pariza u Francuskoj) Jovanu Simonovom Plamencu o sukobima u Nikšićkom području krajem 1919. godine i u početku 1920. godine, situaciji u tome kraju i nasilju, zločinima nad narodom.
U tom izvještaju navodi se da je 12. XI 1919. odine poginuo crnogorski ustanik Nikola Nikolić. Isti izvještaj sadrži i to da je 19. XI 1919.g. „neprijatelj topom gađao u sela Vitasojeviće i Bokmilojeviće, ušao je u sela i zarobio Radula Boškovića sa još jednim drugom“.
Opisujući oružane konfrontacije između crnogorskih ustanika i srpskih trupa oni u izvještaju navode da je „neprijatelj zauzeo Carev Most, izveo topove na Panduricu i odatale otvorio paljbu na kuće Stubičke. Toga dana sastavile su se vojske iz Nikšića i Podgorice na Panduricu i po svom običaju odmah otpočele pljačku po kućama i životinje. Tom prilikom zapalili su i dvije kuće. U ovoj borbi poginuo je od strane naše jedan seljak Nikčević kod kuće kojega je neprijatelj ubio a koji nije učestvovao u borbi. Odmah su uhvatili 16 seljaka Nikčevića koje su tukli, poslije povezali u lance i poveli u Nikšić te ih stavili pod voltove od Pivare gdje i danas trunu. Zarobljenog Radula Boškovića sa drugom poveli su u Nikšić i kako smo izviješteni odmah su obojicu rastrgli na bajunete, a vjerovatno je, pošto do sada o njima dvojici ne zna niko ništa. Roditelji zarobljenika išli su kod vlasti te ih pitali gdje su im sinovi, a ovi su im odgovorili da neće nikad za njih znati gdje su“.
U pomenutom izvještaju crnogorskih ustanika podnešenom Jovanu S. Plamencu, navodi se da je crnogorski ustanik Milosav V. Nikčević 19. XI 1919. godine u svojoj kući bio opkoljen i zarobljen od strane vojske, koja ga je uhvatila i u lancima vezanog povela, zajedno sa jednim seljakom, kod njihovog vojnog komandanta. Ovaj komandant je naredio da se bez ispitivanja i bez ikakvog sprovedenog postupka strijelja Milosav V. Nikčević „kojega je vojska plotunom iz pušaka onako vezana ubila nasred kolske linije i onako mrtva držala ga na putu da ga narod gleda. Tom istom prilikom mušketali su i Gavrila Mujova“.
Isti izvor akcentuje da su okupacione oružane formacije 20. XII 1919.g. u Cucama kod Bate ubili dva crnogorska ustanika Ivana Roganovića i Krsta M. Popovića. U ovom izvještaju ističe se da su 12. I 1920. godine srpske militarne grupe namijenjene za borbu protiv crnogorskih gerilaca, komita „krijući noćno napali nakuću kap. Dragiše Bojovića gdje je bio došao na večeru sa svojim bratom Milom i rođakom Milutinom Bojovićem. Tom prilikom ubili su na mrtvo kap. Dragišu i Barjaktara Milutina Bojovića, a zarobili Mila Bojovića iza žestoke odbrane koju su davali neprijatelju iz opaljene kuće“.
Podnosioci tog izvještaja pišu da su okupacione vlasti preduzeli brojne opresivne i terorističke mjere, radnje i akte protiv crnogorskog naroda „mučeći ga na najgroznije načine, pale mu kuće, pljačkaju ga, zatvaraju i tuku batinama nejač, starce, žene i djecu, stavljaju ih pod voltove gdje umiru od same gladi, jer ni jednoj familiji ne davaju za hranu ništa, ko im što za sevap ne doturi“.
U tom izvještaju stoji i to da okupacione vlasti „Kad zapale kuće, iz istih najprije uzmu za sebe što je od vrijednosti, a ostalo ne daju ništa iznijeti nego sve sagori u kući. Onda otpočnu paliti košare žita i stočnu hranu, sijeno, slamu, ovršinu itd. Zatim povedu sa sobom svu familiju golu, bosu, koju nemilosredno zvjerski zlostavljaju, tuku i među sobom vuku do tamnica i bacaju pod voltove. I očevidci bili smo kada je šest kuća Nikčevića zapalili i familije sa sobom poveli u Nikšić 26. decembra prošle godine u Nikšiću, gdje se i sada nalazi pod voltove“.
Ovi crnogorski ustanici (zelenaši) referišu i to kako su okupacione vlasti „u jednoj kući smjestili po pet familija“, kako seljacima ne daju „ni u varoš, ni u mlin, kao ni čobanu kod životinje što uz njih straža ne ide“, kako im „ne dadu da obrađuju ni svoje imanje, a vrijeme je došlo da rade“ itd. U tome izvještaju apostrofira se da su je od strane oružanih formacija KSHS, pod egidom vlasti u Beogradu, 15. februara 1920. godine ubijen poručnik Krsto Kašćelan, a jedan ustanik ranjen, te da se crnogorski ustanik Marko Zvicer „nije htio predati nego je izvršio samoubistvo“.
U istom izvještaju navode se činjenice koje ukazuju na to da su vlasti, planski i sistematski, preduzeli sve mjere i radnje da se crnogorski narod totalno osiromaši i u finansijskom smislu upropasti. U tom izvještaju, pored ostalog, zapaža se i ovo: „Možemo sa pravom reći da je jadni i žalosni crnogorski narod zaboravljen od svakoga a naročito od naših saveznika što već dozvoljavaju tirjanskoj i zvjerskoj Vladavini Srbijanskoj i da i dalje tirjaniše po Crnoj Gori kada im je već poznato što Srbijanci čine od crnogorskog naroda i da ga potpuno upropastiše“ (3).
„Istina previše trpi, ali se nikad ne može zatrti“, govorio je Tit Livije. Valjda nešto o ovom periodu istorije zatiranja Crne Gore i otpora tome, nauči i dr Časlav Koprivica. Nikad nije kasno.
Napomene:
1.Đeneral Radomir Vešović, „Memoari“, (autobiografija, dnevnici, besjede, polemike, suđenja, pisma), izdavač Unireks-Podgorica, Beograd, 2005. str. 357-361.
2.Prof. Dr Šerbo Rastoder, Akademik CANU, “Skrivana strana istorije… (1919-1929) c. d. Tom III, Bar, 1997, str. 1416- 1417-1418. Kao izvor Dr Šerbo Rastoder navodi: Državni Arhiv Crne Gore, Cetinje, Ministarstvo spoljnih poslova 1920-1922, fascikla 107.
3.Dr Šerbo Rastoder, “Skrivana strana istorije- crnogorska buna i odmetnički pokret 1918-1929”, Dokumenti, Bar, 1997, Tom III, Dok. br. 1163, str. od 1430 do 1443.
Nikad mi neće biti jasno kako te “okupator“(saveznici i cg vojska, komiti) može osloboditi od okupatora (1918.)? valjda može biti samo jedno oslobodjenje u jednoj okupaciji?!!!
Dakle, Adžić (Konavli) nije demantovao ništa što sam napisao u komentaru, već se rasrdio i na moje navode odgovorio kvalifikacijama koje ne stoje. Istina je da sam bio jedan od oko 30.000 crnogorskih rezervista, sa činom običnog vojnika, koji se odazvao pozivu JNA da se brani ustavni poredak i teriorijalni integritet SFRJ i napadnuti vojnici JNA iz Crne Gore na odsluženju redovnog vojnog roka diljem Hrvatske. Uniformu sam obukao i 1999. godine, sada kao dobrovoljac i bio sam raspoređen u jedinicu VJ u Grblju. Moje držanje na ratištu znaju moji saborci. Nije tačno da mi je zabranjen ulazak u Republiku Hrvatsku, jer za to nije bilo ni jednog razloga, a i javno sam za domaće i hrvatske medije saopštio podtake o mom učešću u oružanim sukobima na dubrovačko-hercegovačkom ratištu 1991. Takođe nije tačno da sam velikosrpski nacionalista, ja sam samo zagovornik tradicionalne slobodarske Crne Gore, građanske države sa vladavinom prava. Što se tiče mog obrazovanja završio sam Fakultet za fizičku kulturu u Sarajevu (da se pohvalim -bio sam u generaciji među dva najbolja studenta) i Pravni fakultet u Podgorici. Kao profesor radio sam 20 godina, a 24 godine bio sam prosvjetni inspektor (opet sa nespornim rezultatima rada) tako da sam poprilično upoznat sa zbivanjima i kadrovanjem u obrazovnom sistemu Crne Gore. Inače, u porodici imam Hrvate, a u Hrvatskoj dosta istaknutih saradnika iz nevladinog sektora. Volim ljude, vjerujem u Boga i u dobro djelo, a borim se protiv bezakonja, laži, sluganstva, nepravde, diskriminacije, lopovluka i nasilnog utjerivanja nacionalnog identiteta – pojedinačnog i kolektivnog.
Pozdrav za gospodina Adžića (Konavli).
Članu komisije,
Dakle nesporno je da Adžić nije studirao istoriju već je završio pravni fakultet, a potom, motivisan dukljanskim projektom promjene identiteta Crne Gore upisao magistarske postdiplomske studije na smjeru istorija.
Ti stručnjaci, magistri i doktori istorije (pa i drugih predmeta) koji su preskočili matične fakultete su nalik čardacima ni na nebu ni na zemlji.
Ako tome dodamo politički motiv i ostrašćenost, sklonost ka izvrtanju istorijskih činjenica u čemu je član komisije- mentor Šerbo Rastoder pravi majstor, onda teško istini i studentima kojima Adžić i takvi predaju istoriju.
Inače, katedra za istoriju na državnom univerzitetu uzurpirali su dukljanski i hrvatski istoričari tipa pomenutog člana komisije prof. dr Iva Banca- hrvatskog istoričara koji pere zločinačku povijest NDH i ustaškog pokreta.
O tome kakve sve istorijske laži produkuju Šerbo, njegov učenik Papović, poslanika DPS, svjedoči činjenca da je prije nekoliko godina, zbog notornih laži o ratovima iz devedesetih, povučen iz nastave njihov udžbenik iz istorije za gimnazijalce.
Dobro je g. Radane da nijesi zavrsio u Hagu, no nijesi toliki faktor bio „svesrpski ratnice“. Potalausi se jer si dobro prosao velikosrpski nacionalisto. Preporucujem ti da preko Debelog brijega odes na Stradun da popijes kafu. Ili da podjes u Vukovar i Sarajevo na rucak. Jedva cekaju „ratnice“ i agresoru da Te vide. S tim sto vjerujem da Ti je u Hrvatsku i BiH zabranjen ulazak, „oslobodioce“ i velji „naucniku“. Drzi se Ti g. RADANE Branka Kostica. Pozdrav
Sto dragi i velecasni G. Radane Nikolicu, munjo nebeska, „nebeskog srpskog carstva“ imas Ti od regularno zavrsene skole? Odgovori to, to je vazno, a g. ADZIC ima bar duplo vise od tebe. U Konavle te pozivamo na rucak s svecanim diplomatskim i odicijelnim drzavnim docekom u Dvore Konavaoske da Te ugostimo i da Ti damo plaketu i orden sto si nas oslobodio sa svojim vojnicima 1991-1992.
Profesore,
G. Ivo Banac je davno napustio istorijsku nauku i počeo da piše epsku fantastiku, kroz viziju paralelnog univerzuma u kojem su ustaše fine i krasne, a Drugi svetski rat je završen pobedom fašizma. Trend prebacivanja iz nauke u beletristiku, fanr fantastika, pod-žanr epska fantastika je onda zahvatio i Crnu Goru. Prvi je bio g. Šerbo rastoder, kojeg su pratili njegovi učenici, koji su tako oformili „šerbizam“, kao varijantu epske fantastike. Imao sam prilike da čitam par uradaka šerbističkih epskih fantastičara i mogu da kažem da su radovi posloženi u pseudo-istoriografskom stilu: Ima pozivanje na dokumente, citiranja, privida naučne metodologije, ali su radovi tendenciozni i puni fantazije. Zapravo, sve je to epska fantastika, ali bez zmajeva, bauka, vilenjaka, patuljaka, čarobnjaka, koje možemo sresti kad čitamo Tolkina, Martina ili Džordana. Meni je upravo zabavna činjenica da zadrti montengrini ove dosadnjikave uratke doživljavaju kao suštu istinu, a ne kao lošu beletristiku, što ona i jeste. Koliko se sećam, u komisiji za odbranu rada g. Adžića je bio i profesor iz Beograda? Je li to on odbio da verifikuje rehabilitaciju Sekule Drljevića, kroz buduću doktorsku disertaciju g. Adžića, pa je zamenjen ideološkim istomišljenikom g. Adžića?
Umro je akademik prof. dr Momcilo Zecevic, koji je bio clan Komisije, to je razlog Miroslave.
Znam, letos je umro prof. Momčilo Zečević. Slava mu! Primećujem samo da se u toj situaciji nije našao neko drugi od profesora iz Beograda, nego se došlo do Banca. Epski fantastičar iz Zagreba!
Miloš Bar – sa Austrijacima smo bili u ratu pa je nekako logično da u ratu stradaš . Vi prije prvog svjetskog rata niste bili u ratu sa njima nego ste se školovali u njihovim školama.Sa vam nismo bili u ratu pa smo opet stradali. Ne odgovaraš na postavljena kontrapitanja. Nemam uvreda za tebe. Ni toga nisi dostojan.
Je li ovo onaj samoprozvani istoričar ili pravnik Adžić,uvijek zaboravim?
Gojko,ljubazno te molim da mu neko iz vaše redakcije pošalje barem sms poruku i objasni da je Božić uvijek 25. Decembra bez obzira koji kalendar se koristi.
NOVAK ADZIC ima dvije univerzitetske diplome sa drzavnog Univrrziteta Crne Gore: diplomiranog pravnika i magistra istorijskih nauka. On je zavrsio doktorske studije iz istorije u trajanju od 3 godine, i ima status doktoranda koji se nalazi pred odbranom doktorske disertacije. Komisiju za odbranu doktorata sacinjavaju: Prof. Dr Ivo Banac, prof. Dr Serbo Rastoder i prof. Dr Djordje Borozan.
Adzic je zaposlen kao predavac na UCG Filozofski fakultet u Niksicu, katedra za Istoriju na 4 predmeta i to: Uvod u istoriju i istorija istoriografije 1 i 2 i Istorija Jugoslavije 1 i 2. To su cinjenice, tako da Adzic nije samoproglaseni istoricar.
Ne znam čemu davanje prostora ostrašćenim dukljanskim glasnogovornicima – krivotvorcima istorije. Koliko se sjećam Koprivica u objavljenom intervjuu nije pomenuoa Adžića, pa čemu onda objavljivanje njegove lažomrziteljske rike?
U vezi sa datumom pomenute pobune 1919. godine: sve do 28. januara 1919. (to je već postalo državni prostor kraljevine SHS), na teritoriji bivših kraljevina Srbija i Crna Gora, na snazi je računanje vremena prema “Julijanskom kalendaru“, koga se naravno pridržava i Pravoslavna Crkva tih bivših kraljevina u tom momentu kao i danas uvažavajući i prihvata činjenicu da država danas djeluje prema novijem “grgurijanskom kalendaru“(postoji i “Milankovićev kalendar“). Ako računamo da je pobuna započeta 6. januara po do tada važaćem Julinaskom kalendaru, onda to svakako ne može biti taj praznik (Badnji dan) prema “grgurijanskom kalendaru“, jer je on prema ovom današnjem odnosu izmedju ta “dva“ kalendara u razlici od 13. dana koliko iznosi prednost “grgurijanskog“ nad “julijanskim“. Tako da Novak pravi grešku u jednom dijelu:“kako će tek znati da su po gregorijanskom kalendaru Badnji dan i Božić 24. i 25. decembra, a po starom Julijanskom 6. i 7. januara.
Crni Milošević iz Bara – vokabular pun psovki – ništa neobično za nermacipovani dio crnogorskog naroda. Imaš li neke argumente?
U knjizi o Savu Raspopovicu i Petru Zviceru,napisa gospodin Adzic,da je Petrana ,Savova supruga, od Petrovica Njegusa.NETACNO.Petrana je od Petrovica sa Kosora,Kuci.Ako mu je svo znanje i istina takva,ne bi trebao da prica o neznanju.
Blentovene jedan svakim svojim komentarom pokazujes koliko si glup ili bezobrazan.Mozak ti je kontaminiran dukljanskim otrovom i mi ti tu ne mozemo pomoci…Ogromnu kolicinu „smeca“nosis u glavi…
Objavite mi prethodni komentar.
Kukala nam majka kad nam OVAJ STVOR tupi istoriju a Serbo Rastoder pot…. pise istu…
Adzicu sme*e montenegrinsko prestani da siris lazi neznalico jedna…Mnoge cinjenice si ti izbjegao da pomenes al eto sposoban si da ih zaobidjes radi prihvatanja svih lazi koje iznosis….“Otresao“te i „isamarao“ istonom Gosp.Koprivica i to je jasno …Razotkrio je tvoje dukljanske lazi i podvale,a ovakav tekst si napisao jer je covjek pogodio pravo u metu kad ste vi dukljanoidi u pitanju…Pogani izrodi
Miloš Bar. Na pitanje pod 2. je veoma lako odgovoriti. Gora je bila srpska okupacija. Ako moraš biti okupiran bolje je da te okupira neko kulturniji i razvijeniji , a ne neko ko je sam nerazvijen ,bori se da se prehrani i zaostao. Evo ti i kontrapitanje – kako ti objašnjavaš da su krajevi koji su bili pod Austr-Ugarskom mnogo razvijeniji od krajeva koji nisu ,odnosno koji su bili pod Turcima, a mi kasnije i pod Srbima. I kako objašnjavaš da su najveći srpski naučnici školovani na teritoriji Austro-Ugarske (Tesla,pupin..) Da su prolazili kroz nerazvijeni i velikim dijelom i nepostojeći srpski obrazovni sistem, ne samo da ne bi bili to što jesu nego bi u to vrijeme bili nepismeni.
Tebe ništa nisam pitao,nego sam Adžiću postavio nezgodna pitanja jer za sebe kaže da je istoričar,pa tim i njegovi stavovi imaju posebnu težinu kao istoričara a i ideologa novocrnogorske provenijencije.Ako je ozbiljan i objektivan istoričar i naučnik ,odgovoriće argumentima,po principu „kaži -dokaži“kao što je negdje u njegovim komentarima rekao .Ovo što si ti nablebetao je samo još jedan primjer ostrašćenosti jednog dukljanskog fanataika i šoviniste kome je čuj molim te ljepše da ga okupira neko ko je „kulturniji i razvijeniji“ pa makar te on kulturno poveo na vješala i civilizovano strijeljao tvoju familiju kao što su to Austrijanci radili i u prvom i drugom sv.ratu.Muči jado,ne avetaj,idii truj svoje priglupe istomišljenike.
Gospodine Adžiću,volio bih da mi odgovorite na par pitanja:
1.Da li je tačna tvrdnja Nebojše Medojevića u skupštini prije nego će otići u zatvor,da je kralj Nikola prilikom odlaska iz CG odnio 7 mil.tadašnjih dolara iz narodne kase, i živio kao “kralj” u Francuskoj ?
2.Koja okupacija je bila gora po CG ?Austro-Ugarska ili “srpska” ?
3.Možete li da navedete tačan broj žrtava AU okupacije,i broj “srpske” ?
4.Možete li da kažete koliko je zelenaša a koliko bjelaša izgubilo živote u tom za mene brato-ubilačkom sukobu ?
4.Da li su se zelenaši nacionalno izjašnjavali Srbima ?
Volio bih da čujem vaše odgovore.
Pitanja su konkretna ali se od „etničkog“ ne treba očekivati da će odgovoriti. Morao bi priznati istinu da ima lažni identitet i da svjesno laži u korist crvenog hrvatstva. Uostalom on se i „trudi rabiti kroatizme“!
Pitaj ga nešto lakše!
ODGOVOR MILOSU
1. Netacna tvrdnja, bas teska podvala doticnog gospodina. Neistinita potpuno. Elaboriracu to neki drugi put u nekom naucnom casopisu.
2. Obije okupacije su bile teske i surove, srpska je teza. Austrija nije izvrsila aneksiju Crne Gore, Srbija jeste. Austrija je postovala crnogorsku zastavu i druge simbole Crne Gore, Srbija i KSHS nije. Naprotiv, zabranila ih je silom i skrnavila.
3. I 4. Tacan broj zrtava Austro-ugarske okupacije moram precizno provjeriti, ne mogu napamet sad pricati, a zrtve srpske okupacije u pogledu ubijenih s jedne i druge strane krece se oko 2.000 lica. Govorim o ubijenim i poginulim u borbama.
5. Zelenasi su u tom smislu bili heterogeni, jedan dio smatrao je da su Crnogorci elitni dio “ srpstva“ i smatrali su da su Crnogorci i CG „pijemont, slovenstva, jugoslovenstva i srpstva“. Drugi dio zelenasa smatrali su se Crnogorcima u nacionalnom i etnickom smislu. Zelenasi su se borili za Jugoslaviju najprije kao konfederalno-federativnu drzavu, pa kad su shvatili da kao takva ona nije moguca borili su se, narocito ustanici, komiti i politicki emigranti, poslije 1918. posebno, za nezavisnu Crnu Goru. Dio zelenasa bio je za petrovicevsku monarhiju i njeno ocuvanje i restauraciju, dio je zelenasa preferirao republikansko drzavno urednjenje Jugoslavije. Zajednicki imenitelj zelenasa bilo je opredjeljenje za ocuvanje i potvrdnjivanje crnogorske drzavnosti i istorijske individualnosti Crne Gore. Posebna crnogorska nacionalna svijest kod zelenasa etapno je sazrijevala poslije Bozicnog ustanka 1919. Doduse, i u emigraciji poslije 1916. kod odredjenog broja Crnogoraca izrastala je crnogorska nacionalna svijest i osjecaj pripadnosti crnogorskoj naciji. Ideolosko-politicko srpstvo i srbovanje kralja Nikole i njegove vlasti, nerealne politicke pretenzije, tokom druge polovine 19 vijeka i deceniju i po 20 vijeka, imale su negativne posljedice po institucionalno i konstitucionalno utemeljenje moderne crnogorske nacije. I stetile su drzavnoj suverenosti Crne Gore.No, srpstvo je proizvod politicke ideologije u Crnoj Gori, vjersko-jezicke konfuzije, epske i romanticarske, indoktrinacije 19 vijeka. Pogotovo poistovjecivanja vjere i etnosa i zabluda koje je to proizvodilo.
Rijecju, zelenaska borba vojna, politicka i ideoloska objektivno je predstavljala i predstavlja zaokruzivanje crnogorske nacije u 20 vijeku, te je ta borba predstavljala, uz borbu komunista, jedan od ugaonih kamena obnove drzavne nezavisnosti CG 2006, dakle, trijumfa crnogorske drzavne i nacionalne ideje 1943, 1945 i konacno 2006.
Kao što sam i pretposavio g.Adžiću,na neka pitanja odgovarate dvosmisleno a na neka ne možete da pobijete istinu ma kakva ona bila, i koliko nezgodna za političku ideju koju zastupate :
1.)Tačno je da je kralj Nikola živio u Francuskoj u vili, i u nekom luksuzu.Da li je iznio 7 miliona ili samo 70 000 ondašnjih dolara je manje bitno ,ali je ipak riječ o narodnom novcu.To je bilo nemoralno za to vrijeme,jer moja prababa iz Crmnice i 99 % ostalog naroda u to doba,kuva koprivu da čeljad ne bi pomrla od gladi.A to je i jedan od bitnih razloga što je kralj za značajan dio stanovništa bio omrznut.
2.)Po Ustavu iz 1905.g.crnogorska zastava je trobojka, i ona se zabranjuje, a uvodi se alaj-barjak nalik na današnju državnu zastavu.Razlika je samo u boji grba.Ondašnji je bijeli,današnji je žuti.Zabranjuju se i srpski jezik i ćirilica.Da li stvarno vjerujete da su centralne sile odnijele pobjedu,da bi Crna gora bila nezavisdna i suverena a ne priključena (anektirana) Austro -Ugraskoj kao i Srbija ??I Bosni poslije Ber.kongresa se garantovalo da će ostati pod suverenu vlast sultana ali je ipak anektirana os strane AU monarhije,1908.
3.)Moj prađed umire od batina od strane AU vojnika (Hrvata) u toj istoj Crmnici zbog toga što nije htio da preda oružje,i što je bio odan i zaklet kralju Nikoli.Po Pljevljima i staroj Hercegovini vješanja i strijeljanja su svakodnevna,ljudi se prebijaju i odvode na saslušavanja,civili.Svi vojnici osim komita koji su po šumama su internirani, u logore i zatvore po Mađarskoj.Prilikom ulaska srpske vojske moja prababa sa rakijom i pogačom dočekuje srpske „okupatore“grleći i ljubeći ih.
4.)Niste prezizno odgovorili koliko je stradalo ljudi u tom sukobu.Koliko jednih a koliko drugih.Da li u ovo 2000 poginulih ubrajate i one komite koji su poginuli u borbi protiv AU okupatora ? Na spornim propagandnim lecima „Nikad više 1918-ta“ pojavljuje se brojka od čak nekoliko hiljada ubijenih i desetine hiljada prognanih.Letak je preuveličavanje i laž,definitivno.
Ako je ukupno 2000 kao što kažete,realno bi bilo da je stradalih bilo pola -pola.Znači oko 1000 na strani zelenaša.Za to vrijeme ratovanja je korišćeno istog oružje.S tim što su zelenaši bili u prednosti i po brojnosti i mjestu zasjede pa su mogli i da nanesu veću gubitke.Ko je bio u vojsci ,zna o čemu pričam.Vi ste jednom prilikom imenom i prezimenom i lokacijom stradanja naveli tačno 203 zalenaške žrtve za ukupan period stradanja od 1919-1929-te.Šta je sad tu tačno ?
5.)MOja familija sa majčine strane su bili zelenaši,iz Crmnice.
Sa očeve strane su bili bjelaši,iz Kuča.(Ne bih dalje o svom identitetu jer sve ovo prati ANB,da moja uža a i šira familija ne bi imale neprilika)
I jedni i drugi,koliko ja to znam a znam dobro jer se to prenijelo sa koljena na koljeno,su se nacionalno izjašnjavali Srbima.Jesu li bili u zabludi i kako su se izjašnjavali,sa ove vremenske distance,je besmisleno reći.Da sada vi njima kao intelektualac kažete ko su i što su ,da oni to ne znaju,jer su pod uticajem nečije propagande,mislim se ne bi dobro proveli.Jedni nisu voljeli Karađorđeviće,drugi pak Petroviće.Iz poznatih istorijskih razloga.Ali su po nacionalnosti bili Srbi.Taj sukob nije mogao ni tada da ljude zavadi po nacionalnom osjećaju,već isključivo političkom.Tako da je to definitivno bio sukob,dinastički odnosno politički.Nikako nacionalni kako to danas želi da se prikaže.
Ako želite nacionalno pomirenje vi kao istoričar imate veliku odgovornost.Istorija je opasno oružje ako se nađe u pogrešnim rukama.Zbog vašeg profesionalnog ugleda morate biti objektivni a ne držati samo jednu stranu jer onda niste profesionalac ,istoričar,naučnik, već puki propagandista i vaše riječi onda ne vrijede ništa.Ako uzmemo kao relevantan stav da je Podgorička skupština bila nelegitimna i nelegalna,kako kaže Đeneral Radomir Vešović,da su delegati dovedeni s koca i konopca,(parafraziram) po kom to kriterijumu je onda legalno i legitimno bilo zasijedanje AVNOJ-a i njeni delegati,čije odluke današnja Crna Gora a i sve ostale bivše Jugo-republike smatraju Svetim Pismom ??
Gospodine Adžić,
vi tvrdite sljedeće, citiram: „No, srpstvo je proizvod politicke ideologije u Crnoj Gori, vjersko-jezicke konfuzije, epske i romanticarske, indoktrinacije 19 vijeka. Pogotovo poistovjecivanja vjere i etnosa i zabluda koje je to proizvodilo.“
Stav da se „pravoslavlje“ i „srpstvo“ izjednačavalo, odnosno da se pod „Srbi“ mislilo na „pravoslavni“, ne odgovara istini.
Primjer br. 1.
“Svi ljudi, koji žive u našoj domovini, jesu Srbi, većinom pravoslavne vjere, a ima ih malo rimokatoličke i muhamedanske.“ – cf. Popović Đuro i Roganović Jovan, (1899). Zemljopis Knjaževine Crne Gore za učenike III razreda osnovne škole (Treće izdanje). Cetinje: Državna štamparija.
Iz navedenog se jasno i nedvosmisleno uočava da se pod pojmom „Srbi“ ne misli na „pravoslavne“. Dva pojma su bez bilo kakve sumnje razdvojena i ne predstavljaju isto. Drugim riječima, etnos i vjera nisu poistovjećeni, već razdvojeni. Srbi su etnos, a pravoslavna je vjera.
Primjer br. 2.
„Ima u Boci popisana naroda 34770, od kojega žena 17000 ; po vjeri dijeli se na katolike 9500, i na 25270 pravoslavne.
[…]
Bokezi su nagolo Srbi: govore kući srpski…“ – Ljubiša Mitrov Šćepan, (1889). Pripovijesti crnogorske i primorske (Drugo izdanje). Dubrovnik: Nakladom knjižare Dragutina Pretnera, str. 7.
Takođe, kada je riječ o Boki kotorskoj, koja se danas nalazi u sastavu Crne Gore, situacija je gotovo identična sa primjerom br. 1. Ljubiša jasno i nedvosmisleno na istoj strani razdvaja „pravoslavnu vjeru“ i „Srbe“ i ta dva pojma ne sugerišu na isto na bilo koji način. Čak štaviše, potpuno je jasno da za vjeru ukazuje na pravoslavnu i katoličku, dok za etnos ukazuje na Srbe.
Nadam se da ubuduće nećete, zbog svoje političke ideologije, vjersko-jezičke konfuzije i epske i romantičarske indoktrinacije, dovoditi ljude u zabludu.
Srdačan pozdrav.
U jednom je g. Adžić u pravu: Ideja o zasebnoj crnogorskoj naciji začeta je u inostranstvu. Posebna crnogorska nacionalna svijest nije, kako to g. Adžić tvrdi „etapno sazrijevala poslije Bozicnog ustanka 1919.“ O tome nema nikakvog dokaza i to on dobro zna. Posebna crnogorska nacionalna svijest je nastala u Zagrebu, među ideolozima ustaštva. Oni su ti koji su tu ideju osmislili (slično kao i nešto ranije ideju o nacionalnoj posebnosti makedonske nacije). Trebalo je zatim tu ideju presaditi u tintare nekoliko Crnogoraca, što je išlo malo teže. Uspelo se sa tom idejom najpre u dva slučaja: Prvo,uspelo se sa presađivanjem u tintaru Savića Markovića Štedimlije, koji je tu ideju usvojio pomoću jasnih finansijskih potsticaja. U slučaju Sekule Drljevića, to je išlo već malo teže. Evidentno je da Sekule, uz sav animozitet prema Srbijancima, sve do 1944. godine, ostaje na pozicijama autentičnog zelenaštva, tj. ideji da su Crnogorci „najbolji Srbi“. Tek tokom boravka u zagrebačkoj duševnoj bolnici, u koji ga je strpao njegov mentor Ante Pavelić, Sekule spoznaje „posebnu crnogorsku nacionalnu svest“. Kakve su sve metode primenili kako bi mu prelomili volju, ostaje samo da nagađamo. Prema tome, ako je Sekule Drljević „otac crnogorske nacije“ (barem za one koji dele desna politička uverenja), onda je rodno mesto njegove ideje (posebne crnogorske nacionalne svesti) upravo zagrebačka ludnica u koju je bio zatvoren i verovatno mučen!
Samo 2 sliva : Uš
Velikosrpski terror je ustaska propaganda
Gosn Adzic se posvetio NVO organoizacijam i EU integracijam,kao pozadinski radnik,djeluje odpozadi
kao sto se vidi,zadovoljava Mila D u svakom pogledu,ljubav je cudo.NEGO MILO ANU RECI KO DAJE A KO PRIMA
E moj Adžiću , kao da koga ođe interesuju činjenice , da ih interesuju naučili bi nešto sami , a ne što su ih naučili da mrze svoju državu i svoj narod Crnogorski , da su htjeli učiti nebi se posrbili .
Đedovi im se u grobovima prevrću koliko mrze svoju državu , za koju su im predci ginuli .
Ne nego vi mrzite pravu srbsku Cg i duh predaka zbog Tita i pape. I vas činjenice i istina ne zanimaju jer se na Srbe zelenaški ne bi pozivali. Ali hvala što doprinosi te Srbstvu svojom glupošću. Adžić je pokazao kako ne zna da po julijanskom nema Božića 7.1. 7.1.po gregorijanskom neki pravoslavni trenutno slave Božić ali ko tada slavi zna da to nije 7.1 po jul.no 25.12.po jul.k.a Adžić to ne zna. Dobro je da je takva neznalica nesrbin da nas ne bruka.
Poštovani gospodine Adžiću,
sada kada nas je Vaša politička opcija poništenjem oslobođenja vratila u 1916. godinu okupirane Crne Gore, šta predviđate dalje ?
Kako Vaš pogled i moć uticaja ide 100 godina unazad, pretpostavljamo da vidite i 100 godina unapred.
Svaka akcija izaziva reakciju…
Ima li išta drugo, osim knjige od Šerba, da je Adžić pročitao?
Ljudi moji ko ozbiljno uzima ovoga kvazi istoričara.
Ako je ovo zaista napisao Miroslav Vlahovic, ali pravi, istinski Miroslav Vlahovic, rodjeni brat mog nekadasnjeg artijskog saborca i druga Miodraga Vlahovica, mog saborca suvereniste i nesrpskog no autohtonog Crnogorca, iz nekad naseg LSCG u slavno doba Slavka Perovica, kad smo zajedno u otporu zlu koracali pocetkom devedesetih proslog vijeka. a danasnjeg ambasadora CG u Vatikanu, onda g. MIROSLAV VLAHOVIC zasluzuje posten odgovor. General Radomir Vesovic je bio obraz i simbol otpora CG, 15 mjeseci su ga srpske vlasti sa sinom prije sudjenja drzale u zatvoru u Beogradu (sudnjeno mu je 11 i 14. 2. 1921 u Beogradu) i on je bio jedna od markantnih zrtava velikosrpskog terora. Gospodinu Miroslavu Vlahovicu uljudno preporucujem da procita o stradanju rovackih Vlahovica pod okupatorskom srpskom cizmom, ali i Vasojevica isto tako. O tome smo u istorijskoj nauci najvise istrazili i napisali skladno dokumentima moj kolega prof. Serbo Rastoder i moja malenkost. Vjerovatno je i barjaktar Bogic Jovovic, iz Vasojevica, komita, zelenas i gaetlija bio na pogresnoj po vama strani (on je isti pradjed holivudske glumice Mile Jovovic), kao i komandir Stevan Lekic, Simo Cukic itd koji su se pod komandom Krsta Zrnova Popovica poslije 1918 borili Za pravo, cast i slobodu CG a protiv odvratnog i kriminalnog velikosrskog tiranina. Pozdrav iako posve razlicito mislimo i djelamo, a razlicitost je odlika demikratije. Novak Adzic.
Meni samo nije jasno sta znaci ovo „moj kolega prof. Serbo Rastoder “
Da bi bili kolege trebalo bi da ste i Vi profesor.
kada ste to postali?
Na stranu to sto je Vojvodicka u vrijeme rekla da Serbo nema kvalifikacija da proizvodi doktordante
Mister Adžić,
kad savladate veoma tešku tehniku, tj. vještinu, prebacivanja sa starog na novi kalendar (i obrnuto), javite se za dalju diskusiju. Kao pomoć u učenju vam predlažem da uzmete u ruke crkveni kalendar i u njemu pronađete Božić. (Napomena: Veoma je važno da kalendar bude objavljen od strane Crkve, a ne od strane sekte.) Tamo vam lijepo piše za Božić: NOVI – 7. januar; STARI – 25. decembar. Dakle, to znači da se Božić po starom kalendaru slavi 25. decembra i tačka! Ako slavite Božić 7. januara po novom kalendaru, nadam se da shvatate da ga onda ne možete slaviti 7. januara i po starom kalendaru. Mada, kod dukljanoida je sve moguće, jer cilj opravdava svako sredstvo, pa tako opravdava i manipulaciju i neznanje. A naročito opravdava logičke greške.
Sa željom da se više ne blamirate, srdačan pozdrav!
Autohtoni cg je velikosrbin a Adžić laže:Srbi i Cg..u svim tadašnjimn citatima su Cgci i Srbijanci a ne Srbi jer su i cg Srbi. Pomiješajte i svjesni laže jer je otpad crnogorski.
partizani i ustase su okupatori i zlikovci
Kako si pametan Betoven,imate li jos takvih u centrali?
Neosporno je postojanje srpske nacionalne svijesti kod Crnogoraca tog doba. To nije značilo negaciju njihovog „Crnogorstva“. Oni su u kofuziji. U isto vrijeme su i Srbi i Crnogorci. Crnogorci se tek kasnije emancipuju. Strategija Srbije je bila držati ih nerazvijene i neemancipovane. Posljedica toga su i danas vidljive u znatnom dijelu stanovništva koje nije evoluiralo. To je zloupotrebljeno pa je izvršena aneksija Crne Gore. Za to je Adžić potpuno u pravu., a taj Koprivnica arogantan i necivilizovam. Najzad Božić je po oba kalendara 25.decembra. Ali kalendari su različiti pa je ono što je 25.12. po julijanskom 7.1. po gregorijanskom.
Evo ti Nole pa citaj ako znas Italijanski:
http://badigit.comune.bologna.it/fondi/fondi/ISAAR_Baldacci.htm
Kad vidjeh naslov pomislih da napišem: „Zašto objavljujete budali tekst“. Ali neka ste ipak, zbog ove blamaže sa kalendarom, nek vidi narod o kakvoj se elementarno nepismenoj i neznavenoj osobi radi.
Jadni su taj učitelj i nastavnik koji ti potpisaše svjedočanstvo završene osnovne škole.
U poslijeratnom periodu podseća na aktivnosti kao generalni inspektor Lloid na trgu u Rimu, generalni Agencije u Rimu privremene direktora i na kraju do menadžera oglašavanje usluga u Kraljevini za isti Lloid (1919-1920). Početkom 1918. postao je lider Baldaci Kolonial istoriografske članu u Uredu mobilizacije (aktivne između 1916. i 1921. godine pod rukovodstvom John Borelli), gde je radio sa ličnostima kao što su Joseph Prezolini, Matteo Bartoli, Gioacchino Volpe. Učestvovao je u pokretu i Rijeci između 1921. i 1922. godine rešiti intenzivan i česte kontakte sa Gabriele D’Annunzio i ljudi bliskih njemu, kao i sekretar „Comandante“, Italo Rossignoli, Eugenio Coselschi, u cilju organizovanja akcije na obalama Crne Gore sa ciljem promovisanja unutrašnje separatističke akcije za nezavisnost zemlje. Baldacci zainteresovao aktivno u svakoj Crne Gore, koja je 1918. godine bila pridružena u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca, već 1916. godine, kada je kralj Nikola I i vlada u egzilu nastanio u Parizu. Koristeći svoje znanje i isprepleten odnose u italijanskom političkom svetu, ona je postala neumorni promoter uzroka nezavisnosti Crne Gore od najviših kancelarija države i učestvovao u osnivanju nekoliko odbora, rođen u kratkom vremenu u velikim italijanskim gradovima. U ovom slučaju posvetio gotovo isključivo do 1925. ili tako, aktivira mrežu saradnje sa Milanom komiteta (sekretar Viktor Mazzotti), Pokrajinskog komiteta Leče (na čelu sa komitet za međunarodni pour l’nezavisnost du Crna Gora Ženeva i koordinira , Fortunato Capuzzello), nacionalni komitet za nezavisnost i slobodu Crne Gore Firenze (politički sekretar Petar Špalek), Djenove Odbora za nezavisnost Crne Gore (u režiji comm. Čezare Gotusso). U Bolonji je smešten na Emilia-Romagna Regionalnog odbora za nezavisnost Crne Gore, rođen 1921. godine, koji je kasnije postao Centralnog komiteta 1922. pod imenom italijanskog Komiteta za nezavisnost Crne Gore, od kojih Baldacci postao predsednik u 1922. konstante su takođe veze sa aktivnostima komitetima bogatstava u inostranstvu, kao što je Međunarodni komitet za nezavisnost Crne Gore u Ženevi, od kojih je bio generalni sekretar Mari Rusiecka, i nekoliko ličnosti za nezavisnost, kao što su novinar i književnik Alek Devine, l ‘ Njujork arhitekta Vitni Voren, generalni Frede D. Burnham predsednik belim krstom Kanade, Rene Klapareda (član biroa međunarodne pour la defense de droit de Peuples Ženeva), američki finansijer italijanski-crnogorski Luiđi Criscuolo porekla, datoteka D Bar, stanovan u Njujorku. Baldacci je među protagonistima šire kampanje kroz konferencije, članci u časopisima (uglavnom „naši Adriatico“, u režiji Arturo Ercole Marescotti) i nacionalnim novinama, pokazuje i inicijativa da se skupe sredstva, takođe učestvuje u organizaciji za produkcija i difuzija filma Nema vaskrsenja bez smrti (1922); To je dugo u tesnim prijateljskih kontakata i poslovanja sa Vladom Crne Gore bivših zvaničnika i mnogobrojnih prognanika, uključujući: Vladimira Popovića, bivšeg ministra Crne Gore, John Čubranović (Italianate u John Ciubranovich), Krsto Nicović, autor spisa o Fašistički korporatizam, osnovan u Ferari, pukovnik Krsto Martinović, izbjeglica u Republici San Marino. Baldacci Od 1925. posvetio uglavnom u Albaniju, ne samo sa autonomnom proizvodnjom studija i publikacija, ali, od 1928., takođe kroz naučne i političkom kontekstu saradnje sa Bankom Albanije, sa S.V.E.A. (Društvo za ekonomski razvoj Albanije), sa I.P.E.O. (Institut za istočnu Evropu, koji je bio glavni promoter Amedeo Giannini). Tokom saradnje sa I.P.E.O. Baldači su došli u kontakt sa dalmatinskim iredentističkim i publicističkim Oskarjem Randijem i sa Slavistom Ettore Lo Gatto. Godine 1925. postao je predsednik upravnog odbora Udruženja italijanske vojne uzajamne pomoći Bratstva Vittorio Emanuele III u Bolonji i 1931. uspeli, nakon pregovora i podrška potrebni za albanskih zvaničnika počela je već 1926. godine, koji će biti postavljen Kralj Zogu I Počasni generalni konzul Albanije u Bolonji, počasna predstavništva čija je aktivnost imala oblik pomoći brojnim albanskim studentima upisanim na Univerzitet u Bolonji; ova optužba je završena 1939. godine nakon udruživanja Albanije sa italijanskom krunom. U 1940. počeli saradnju sa Centrom Albanija studije na Akademiji Italije (koji je 1942. godine ga je član Upravnog saveta pod nazivom) i Instituta albanskih studija Tira
Nel periodo postbellico si ricordano l’attività come ispettore generale del Lloyd Triestino sulla piazza di Roma, di direttore interinale dell’Agenzia generale di Roma ed infine di dirigente del Servizio di pubblicità nel Regno per il medesimo Lloyd (1919-1920). All’inizio del 1918 Baldacci divenne capogruppo della Sezione Coloniale presso l’Ufficio storiografico della mobilitazione (operante tra il 1916 e il 1921 sotto la direzione di Giovanni Borelli), ove collaborò con personalità come Giuseppe Prezzolini, Matteo Bartoli, Gioacchino Volpe. Partecipò al movimento fiumano e tra il 1921 e il 1922 stabilì intensi e frequenti contatti con Gabriele D’Annunzio e personaggi a lui vicini, come il segretario particolare del „Comandante“, Italo Rossignoli, ed Eugenio Coselschi, allo scopo di organizzare un’azione militare sulle coste del Montenegro finalizzata a promuovere un’azione separatista interna per l’indipendenza del paese. Baldacci si interessò attivamente alla vicenda del Montenegro, che nel 1918 fu unito al Regno dei Serbi, Croati e Sloveni, già dal 1916, quando il re Nicola I e il governo in esilio si stabilirono a Parigi. Utilizzando le proprie conoscenze e le relazioni intessute nel mondo politico italiano, si fece promotore instancabile della causa dell’indipendenza montenegrina presso le più alte cariche dello stato e partecipò alla fondazione di diversi comitati, nati in poco tempo nelle principali città italiane. A questa causa egli si dedicò quasi esclusivamente fino al 1925 circa, attivando una rete di collaborazione con il comitato di Milano (segretario Vittorio Mazzotti), il Comitato provinciale leccese (facente capo al Comité international pour l’indépendance du Monténégro di Ginevra e coordinato da Fortunato Capuzzello), il Comitato nazionale per l’indipendenza e la libertà del Montenegro di Firenze (segretario politico Pietro Spalek), il Comitato genovese pro-indipendenza del Montenegro (diretto dal comm. Cesare Gotusso). A Bologna ebbe sede il Comitato regionale emiliano-romagnolo per l’indipendenza del Montenegro, nato nel 1921, poi divenuto Comitato centrale nel 1922 con la denominazione di Comitato italiano per l’indipendenza del Montenegro, di cui Baldacci divenne presidente nel 1922. Costanti furono anche i collegamenti con l’attività dei comitati sorti all’estero, come il Comitato internazionale per l’indipendenza del Montenegro di Ginevra, di cui era segretaria generale Marie Rusiecka, e con diverse personalità indipendentiste quali il giornalista e scrittore Alex Devine, l’architetto newyorchese Whitney Warren, il generale Fred E. Burnham, presidente della White Cross del Canada, René Claparède (membro del Bureau international pour la défense du droit des peuples di Ginevra), il finanziere americano di origini italo-montenegrine Luigi Criscuolo, conte d’Antivari, residente a New York. Baldacci fu tra i protagonisti di una vasta campagna condotta attraverso conferenze, articoli su riviste (principalmente «Adriatico nostro», diretta da Ercole Arturo Marescotti) e quotidiani a diffusione nazionale, spettacoli ed iniziative per la raccolta di fondi, partecipando anche all’organizzazione per la produzione e diffusione del film Non c’è resurrezione senza morte (1922); fu per lungo tempo in stretti contatti di amicizia e di affari con ex-funzionari del governo montenegrino e con numerosi esuli, tra cui: Vladimir Popovic, ex ministro montenegrino, Giovanni Cubranovic (italianizzato in Giovanni Ciubranovich), Krsto Nicovic, autore di scritti sul corporativismo fascista, stabilitosi a Ferrara, il colonnello Krsto Martinovic, rifugiato nella Repubblica di San Marino. Dal 1925 Baldacci si dedicò soprattutto all’Albania, non solo con la produzione autonoma di studi e pubblicazioni ma, a partire dal 1928, anche attraverso collaborazioni di ambito scientifico e politico con la Banca d’Albania, con la S.V.E.A. (Società per lo sviluppo economico dell’Albania), con l’I.P.E.O. (Istituto per l’Europa orientale, che ebbe come principale promotore Amedeo Giannini). Nel corso della collaborazione con l’I.P.E.O. Baldacci venne in contatto con l’irredentista dalmata e pubblicista Oscar Randi e con lo slavista Ettore Lo Gatto. Nel 1925 divenne presidente del Consiglio di amministrazione della Società di mutuo soccorso Fratellanza militare italiana Vittorio Emanuele III di Bologna e nel 1931 riuscì, a seguito di trattative e richieste d’appoggio a funzionari albanesi iniziate già dal 1926, ad essere nominato da re Zogu I console generale onorario d’Albania in Bologna, incarico onorifico di rappresentanza la cui attività si concretizzò più che altro nell’assistenza ai numerosi studenti albanesi iscritti all’Università di Bologna; tale carica venne a cessare nel 1939 dopo l’unione dell’Albania alla corona italiana. Nel 1940 iniziarono la collaborazione con il Centro studi Albania presso l’Accademia d’Italia (che nel 1942 lo chiamò a far parte del Consiglio direttivo) e con l’Istituto di studi albanesi di Tira
https://www.comune.modena.it/salastampa/archivio-comunicati-stampa/2015/11/201cmodena-2013-tirana201d-una-mostra-sui-rapporti-tra-due-popoli/in-marcia-albania-1941_fotografia-di-luigi-bazzani.jpg/image_view_fullscreen
Baldacci compì ancora giovanissimo il suo primo viaggio in Montenegro nel 1885; le spedizioni in terra balcanica, finalizzate principalmente allo studio della botanica, continuarono anche durante gli anni universitari trascorsi presso la facoltà di Veterinaria dell’Università di Bologna. Dopo la laurea in Zooiatria, conseguita nel 1891, e la libera docenza in Botanica e in Geografia, ottenute presso l’Università di Bologna rispettivamente nel 1889 e nel 1901, divenne assistente presso l’Istituto botanico, dove rimase fino al 1902, quando si trasferì a Roma per insegnare Geografia politica e coloniale presso la Scuola diplomatico-coloniale annessa all’Università.L’attività divulgativa
Baldacci si fece promotore del movimento per l’indipendenza del Montenegro presso le più alte cariche dello stato, anche in qualità di presidente del Comitato italiano per l’indipendenza del Montenegro, carica che ricoprì nel 1922. Egli si dedicò quasi esclusivamente alla causa montenegrina almeno fino al 1925, attraverso una vasta campagna di conferenze, articoli su riviste (principalmente Adriatico nostro, diretta da Ercole Arturo Marescotti) e quotidiani a diffusione nazionale, spettacoli ed iniziative per la raccolta di fondi, partecipando anche all’organizzazione per la produzione e diffusione del film Non c’è resurrezione senza morte (1922).
Dal 1925 Baldacci si occupò soprattutto dell’Albania, non solo con la produzione autonoma di studi e pubblicazioni ma, a partire dal 1928, anche attraverso collaborazioni di ambito scientifico e politico con alcuni istituti locali: dal 1931 al 1939 (anno in cui l’Albania fu unita alla corona italiana) fu console generale onorario d’Albania in Bologna; dal 1942 fece parte del Consiglio direttivo del Centro studi Albania presso l’Accademia d’Italia; divenne membro dell’Istituto di studi albanesi di Tirana e consulente culturale della Luogotenenza generale in Albania fino al 1943, quando l’Albania fu occupata dalle truppe tedesche.
Nel dopoguerra Baldacci continuò ad interessarsi alle questioni politiche italiane ed internazionali, allargando il proprio ambito di studio ai paesi dell’Europa settentrionale(Svezia, Groenlandia, Islanda), soprattutto sotto l’aspetto geologico, economico, culturale e del sistema dell’istruzione.
Baldači je bio veoma mlad, kada je 1885. prvi put putovao u Crnu Goru; isporuke na teritoriju Balkana, uglavnom usmjerene na proučavanje botanika, nastavile su se tokom univerzitetskih godina provedenih na Veterinarskom fakultetu Univerziteta u Bolonji. Nakon što je diplomirao Zoiatria, ostvaren je 1891. godine, a predavač u botaniku i geografiju, dobijena sa Univerziteta u Bolonji, odnosno, u 1889. i 1901., postao je asistent na Botaničkoj institutu, gde je ostao do 1902, kada preselio se u Rim da predaje političku i kolonijalnu geografiju u Diplomatsko-kolonijalnoj školi aneksiranoj na Univerzitetu.
Baldaci postao promoter pokreta za nezavisnost Crne Gore do najviših kancelarija država, uključujući i predsednika italijanskog Komiteta za nezavisnost Crne Gore, a položaju je ostao u 1922. On je posvetio skoro isključivo stvar Crne Gore najmanje do 1925. godine, kroz ogromnu kampanju konferencija, članci o našim (uglavnom Adriatico časopisa, u režiji Arturo Ercole Marescotti) i nacionalnim novinama, emisija i inicijativa da se prikupe sredstva, takođe učestvuje u organizaciji za proizvodnju i distribuciju filma Nema vaskrsenja bez smrti (1922).
Od 1925 BALACI je fokus bio Albanija, ne samo sa autonomnom proizvodnjom studija i publikacija Ali, pošto 1928, i kroz naučne i političkom kontekstu saradnje sa lokalnim institucijama: 1931. do 1939. (godina u kojoj je “ Albanija je bila ujedinjena za talijansku krunu) bio počasni generalni konzul Albanije u Bolonji; od 1942. bio je član Odbora direktora Studijskog centra Albanije na Akademiji d’Italia; On je postao član Instituta za albanske studije u Tirani i kulturnom savetnik generalnog namesništvo u Albaniji do 1943. godine, kada je Albanija okupirana od strane nemačkih trupa.
Baldaci Posle rata. on je nastavio da se interesuje u italijanskim i međunarodnim političkim pitanjima, proširuje polje studija u zemljama severne Evrope (Švedska, Grenland, Island), posebno u okviru geološkog aspekta, ekonomski, kulturni i obrazovni sistem.
Zar ovaj prevarant, falsifikatori i samoprozvani istoričar i dalje misli da je relevantan?
“Drago Stanojev Prelević, rođen 1899. godine u Kučima, selo Donje Stravče, bio je kapetan crnogorske vojske. Kada je kralj Nikola napustio Crnu Goru Drago je sa ostalim oficirima, kao pratnja kralja Nkole, otišao za Italiju.
Iz Italije se vratio 1922. godine. Njegovom aktivnošću bavi se Novak Adžić u članku “Kapetan Drago Prelević“ u “Matici“ br.49, 2012. godine.
Draga je u opštini Kolašin na spavanju ubio kum, što nije sporno u pisanju Adžića.
Austrougarska vojska je u vrijeme okupacije zapalila kuću Draga Prelevića, a tada i našu kuću – kuću Ivana Punova Prelevića, mojeg djede.
Prema tome, navodi Novaka Adžića da su te kuće zapalile srpske trupe, koje tada nijesu mogle da budu tu, nijesu tačni.
Hadži Blažo Đorđije Prelević, Podgorica“
Čist dokaz i pokazatelj kakav je Adžić čovek i “ekspert“.
Kada gospodine Adzic navodite da je Risto Jojic bio austrougarski sluzbenik, zasto ne navedeti kako se tokom 1918. godine, ponasao i sta je radio general Radomir Vesovic? Interesantno je da se kontinuirano bavite zlocinima koje su vlasti ucinjele prema pripadnicima zelenaskog pokreta, a ni u naznakama ne navodite zlocine zelenasa usmjerene prema civilnom stanovnistvu. Ko je ubio Jagosa Radovica, Krsta Radulovica, Jevta Nikitovica, oca i sina, Vidaka i Mojsija Novesela itd ?
.. Vase izucavanje ovog pitanje ima iskljucivo angazovanu funkciju, da za potrebe ideologije kojoj pripadata jednostrano tumacite dogadjaje i procese. Pouzdano znam da ste se tokom istrazivanja sretali sa navedenim podacima, ali Vas mit o heroizaciji pripadnika zelenaskog pokreta, nije Vam dozvolio da budete objektivni i da istrazujete i pisete “ kako je uistinu bilo. „
Nije Risto Jojic no Velimir Jojic. I to pise general Radomir Vrsovic, a Adzic ga samo citira.
Greska u novodjenju imena !
Kako se Adžić blamira! Imamo 2 koledara. Stari julijanski i noviji gregorijanski. Po novom, npr. katolici imaju Badnji dan 24. i 25.12. Božić. Isto imaju i pravoslavni Srbi po julijanskom, 24.12. je Badnji dan a to po gregorijanskom pada 6.1. trenutno, a 25.12. po julijanskom je isto Božić,a to trenutno pada 7.1. Kako će agnostik Adžić koji osniva „Crkvu“ !!! to znati? Nije pravoslavni Božić 7.1. nikada jer se naša PC nema gregorijanski koldar, ali 25.12. kada je svuda uvijek Božić samo pada po novom 7.1. a Adžić kaže:
Kad nije naučio kalendare koji su u upotrebi, kako će tek znati da su po gregorijanskom kalendaru Badnji dan i Božić 24. i 25. decembra, a po starom Julijanskom 6. i 7. januara.
DAKLE ČISTA GLUPOST! Po julijanskom nije Božić 7.1. no isto 25.12.ali po starom,a taj dan samo pada po novom 7.1. i to trenutno,jer je nakon nekog perioda razlika veća zmeđu ova 2 koledara. Tako se prije 1900. g. Božić po julijanskom isto slavio 25.12,a tada je taj dan bio po gregorijsnkom 6.a ne .januar. a u budućnosti e biti 8.1.
No, ako Adžić nije ukapirao Koprivicu o koledaru teško će i ovo, viša matekatika za neke.. A vidim koliko su aljkavi u tzv CPC, stavili 2 koledara mali i veliki. U jednom oba koledara paralelno stari i novi a u drugom samo po novom, pa ispada da samo ta sekta slavi Božić 7.1. Sve druge crkve uvijek slave 25.12. bilo po julijanskom ili gregorijanskom!
mali koledar ima i julijanski i gregor.
https://drive.google.com/file/d/0B-KIIjkdVp0ELTBDZWJKZFBNdDA/view
veliki samo gregorijanski,hahaha
https://drive.google.com/file/d/0B-KIIjkdVp0Ea19XWnZ6aGYxeXc/view
+++
a o srbstvu zelenaša Adžić zna ali podmuklo šuti:
Rođak Mila Đukanovića, Marko Đukanović u cg skupštini 1910 prilikom proglašenja CG za kraljevinu:
Zna se da je prva srpska država Svetoga kralja Vladimira nikla na prostoru današnje Crne Gore, zna se da je Zeta bila kolijevka Nemanjića i ostala mila njihova Djedovina sa povlasticama, kojima se isticala između ostalih strana prostranoga Carstva Dušanova, zna se, pošto je srpsko propanulo carstvo, da se Zetski gospodar Ivan Crnojević nije pokorio zloj sudbini ostaloga srpskoga naroda, nego se sklonio u ove zetske planine, i tako osnovao Crnu Goru, koja je vjekovima vodila junačku borbu, da sačuva ovu pošljednju stopu srpske zemlje, i zna se, da je na njoj sačuvala do naših dana pošljednju iskru srpske slobode i nezavisnosti.
Đukanović, Marko (1910). Cetinjski vjesnik, br. 66, članak: Crna Gora kraljevina,. Cetinje. str. 2. http://www.dlib.me/sken_prikaz_1_f.php?id_jedinice=4123&skrd=1#
+++
KRSTO POPOVIĆ 1919:Njegovo emigrantsko pisanje u Glasu Crnogorca da je Crna Gora ona zemlja đe se čuvala i sačuvala iskra slobode Srbinove dokazuje da njegovo antisrbijanstvo nije isto što i antisrpstvo. Do sukoba dvije srpske dinastije, Petrovića i Karađorđevića, je došlo zbog pitanja prevlasti, kao i u Srbiji što su ranije bile povremene smjene dinastija Karađorđević i Obrenović.
Popović, Krsto. Glas Crnogorca, br. 80. od 27.11.1919., po novom kalendaru: 10.12.1919., članak: Oporuka crnogorskih ustaša na poruku srbijanskih siledžija u CG, Neji kod Pariza. str. 4. http://www.dlib.me/sken_prikaz_1_f.php?id_jedinice=3326&skrd=1#
https://sr.wikipedia.org/sr-ec/%D0%9A%D1%80%D1%81%D1%82%D0%BE_%D0%9F%D0%BE%D0%BF%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%9B#%D0%A6%D1%80%D0%BD%D0%BE%D0%B3%D0%BE%D1%80%D1%81%D0%BA%D0%BE_%D1%81%D1%80%D0%BF%D1%81%D1%82%D0%B2%D0%BE_%D0%9A%D1%80%D1%81%D1%82%D0%B0_%D0%9F%D0%BE%D0%BF%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%9B%D0%B0
+++
NOVICA RADOVIĆ:…pošto zna da je svak u Crnoj Gori za ujedinjenje od kraljevske palate do kolibe…Lovćen spominje kao prostor na kome se 5 vjekova čuvao barjak, sveto znamenje srpske slobode (str. 133.). U štampariji „Dukađin“ u Peći objavio je 1938. svoje značajno djelo „Crna Gora na savezničkoj golgoti“ o padu i nestanku crnogorske države zašta je krivio Srbiju i saveznike.
https://sr.wikipedia.org/sr-ec/%D0%9D%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%86%D0%B0_%D0%A0%D0%B0%D0%B4%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%9B#%D0%A6%D1%80%D0%BD%D0%BE%D0%B3%D0%BE%D1%80%D1%81%D0%BA%D0%BE_%D1%81%D1%80%D0%BF%D1%81%D1%82%D0%B2%D0%BE_%D0%9D%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%86%D0%B5_%D0%A0%D0%B0%D0%B4%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%9B%D0%B0
Ne benavite, kad naucite zajedno sa Caslovom Koprivicom kalendare i racunanje vremena po njima i istoriju njihovu javite se da pricamo. Do tada prst na usne stavite. Pssssttt.
Čuvaj se od tende, kukavče crni… Ako te još jednom mlati po glavi, počećeš da dokazuješ da mlijeko nije bijelo nego crno.
„…da su po gregorijanskom kalendaru Badnji dan i Božić 24. i 25. decembra, a po starom Julijanskom 6. i 7. januara…“ Ljudi, je li ovaj normalan? Kakva raskošna avetinja! Vidi se da ga je „krstio“ Miraš
25 dec po Julijanskom kalendaru = 7 januar po Gregorijanskom.
25 dec po Gregorijanskom = 12 dec po Julijanskom.
1 januar po Julijanskom = 14 januar po Gregorijanskom itd itd .
Isus Hrist je rodjen 25 dec po Julijanskom kalendaru koji je tada bio u upotrebi.
Papa Gregorije koji je napravio Gregorijanski kalendar zivio je u 15 vijeku znaci odprilike 1500 godina poslije Hrista.
Istocno Evrpopske Pravoslavne zemlje u sluzbenu upotrebu uzimaju Gregorijanski kalendar po zavrsetku i sv. rata. Crna Gora takodje.
Zapadne Katolicke zemlje ga koriste i ranije.
Neka što on ne zna, nego Koprivicu, koji zna, optužuje da ne zna, i to onako, s visine sveznajućeg… Ha-ha-ha… Čuj Božić 7. januara po julijanskom kalendaru! Stvarno, ovo se rađa jedino u Montenegru.
Pa kad ti slavis tzv pravoslavnu novu godinu? Po julijanskom, koja dolazi poslije Bozica. Ne mlati.
Božić po julijanskom kalendaru nije 7. januara, kako tvrdi crnogorcolog Adžić, nego 25. decembra.
http://pravoslavnikalendar.iz.rs/index2018.html
Evo ovako to izgleda u nasjo SPC,neznam kako je kod Mirasa
Vjerovatno je “ Srbin Gaj Julije Cezar“: 46 godine prije nove ere, na prijedlog egipatskog astronoma Sozigena, a po Juliju Cezaru se naziva stari julijanski kalendar mladji od pape Grgura 13 koji je bulom 22. 2. 1582 uveo, na osnovu predloga i izrade Alosiusa Lilinusa, astronoma i fizicara iz Napulja, novi geregorijanski kalendar, po kojemu Bozic pada prije nove godine. Ajte ne budalite no naucite osnovne pojmove. Bozic je po julijanskom starom kalendaru 7. Januara, a po novom gregorijanskom kalendaru 25 decembra. I tacka. Ko to nije naucio njegov problem, ali je tako.
„Bozic je po julijanskom starom kalendaru 7. Januara, a po novom gregorijanskom kalendaru 25 decembra. I tacka.“
Čak i tvoj Miraš nalaže balvane 25. decembra po julijanskom kalendaru.
O, Bože, zakrili i spasi..!
“Bozic je po julijanskom starom kalendaru 7. Januara“
Kakve veze ima julijanski kalendar sa 7. januarom? Ne možete računati vreme po jednom kalendaru i onda u istoj rečenici napisati ime drugog kalendara čoveče!
Po julijanskom kalendaru pravoslavni Božić pada 25. decembra, a ne 7. januara. Po gregorijanskom kalendaru (a ne julijanskom) to je 7. januar.
Zar vam je toliko teško priznati grešku?
Kako nemoze racubati Arcije , o cemu vi pricate vidi se da ne zivite u Montengru,cus nemoze,moze i mora,nema kod nas drugo,nauka ko da je to vazno,istorija,kome to sluzi kada su ovakvi poznavaoci u pitanje.
Kod nas sve moze, pa i to da cak i jedan Novak bude profesor,e koja je to skola to jedrugo pitanje.A bio je doktor a nije bio upisao fakultet.
Ovdje se ljudi radjaju naucnicima,jedini nemao nekih izuma,to je malo problem,ali rijesit cemo i to a da imamo profesora vidi se i ovdje.
Izjeda vas ljubomora koji nivo intelegencije ima ovaj narod,veliki Novak profesor a Milo glava od drzave Miras sjedi u grazu ceka da mu se dodijeli presto na Cetinje ,dok to ceka pise nove psaltire i novu Liturgiju,posto ovu koju se sada pjeva nije jos naucio. Nova liturgija ce biti liturgija Mila spokrkoustog I mi neznamo,jok, ti znas,i nevriedja nas ,mi smo zadovljni,inace bi narod izaso na ulicu da ja ne govrim istinu.Tako moj dobri sve imamo kako smo zasluzili,izjede okolne drzve ljubomora,a kad ogladnim kao po obicaju idemo sa Srbijom zajedno,e tek tdacete vidjeti koji smo mi Srbi,Ranko kokardu Milo sajkacu a Dusko Subari,pa neka neko rece da nije Srbin!
Adžo komunjaro, ne znaš kada se slavi rođenje Hrista (BOŽIĆ) po starom kalendaru kao i po novom??? Leleeee, hitno traži ispis sa univerziteta istorije MNE da makar pogrešno ne učiš djecu, manje će štete biti po budućnost naše djece…
G.Adžiću bilo bi dobro da uzmete kalendare i pogledate kad pada pravoslavni Božić po julijanskom (25.decembra) a kad po gregorijanskom kalendaru (7.januara), ili da Vam bude lakše, pogledajte kad je bila Božićna pobuna po julijanskom a kad po gregorijanskom kalendaru?
Uzgred primjećujem, Vi u istoj rečenici pišete prijedlog i predlog. Izgleda da još nijeste „razgazili“ crnogorski novorijek?
Ako je tako a nije sto ne slavite Bozic kao katolici 25. Decembra no 7. Januara. A katolicka crkva je davno napustila stari Julijanski i usvojila novi Gregorijanski kalendar.
Vas ideoloski kleronacionalizam granica nema, samo vas muci cinjenica da Sveti Petar Cetinjski i Petar 2 Njegos nikad nijesu pomenuli svetog Savu Nemanjica. Nijesu znali za njega a cak i da su znali sto je sumnjivo, smatrali su ga nebitnim. Pa ga u svojim spisima nijesu ni registrovali kao da nikad nije ni bilo. Bilo ga je ali je za CG Svetog Petra i Njegosa on bio beznacajan.
Bate bote, ovdje je riječ: Kada pada PRAVOSLAVNI BOŽIĆ?
Provjeri budalo u enciklopedijama lazni Dzogasu. Adzic je sve u pravu.
Šta da provjerim, da je Božić po julijanskom kalendaru 7. januara… Možda crnogorcologija i to dokaže.
Tacno po starom julijanskom Bozic je 7. Januara, a ne gregorijanskom novom, napokon sam te naucio. Caslav Koprivica ispao je neznalica, Adzic ga je upecao.
„Bozic je po julijanskom starom kalendaru 7. Januara, a po novom gregorijanskom kalendaru 25 decembra. I tacka.“
Čak i tvoj Miraš nalaže balvane 25. decembra po julijanskom kalendaru.
O, Bože, zakrili i spasi..!
Dan Novi Stari Praznik
ponedeljak 1. januar (19.dec) Sveti mučenik Bonifacije post
utorak 2. januar (20.dec) Sv. Ignjatije Bogonosac; Sv. Danilo, Drugi Arh. srpski
(Pretprazanstvo Roždestva) post
sreda 3. januar (21.dec) Sveta mučenica Julijana i sveti Petar Kijevski post
četvrtak 4. januar (22.dec) Sveta velikomučenica Anastasija post
petak 5. januar (23.dec) Svetih 10 mučenika Kritskih; prepodobni Naum Ohridski – Tucindan post
subota 6. januar (24.dec) Sveta mučenica Evgenija – Badnji dan post
nedelja 7. januar (25.dec) +++ ROŽDESTVO HRISTOVO – BOŽIĆ
A sto je Zelenko odakle ti ta informacija,vjerovatno Novakovo i Serbovo naucno otkrice mada bi mpogao to napisati i onaj mudrac iz Hercegovine,e koje budale sve hodaju zemljom,nijesu zanli za Svetoga Savu,vjerovatno nego su prorocki govrili da ce doci vladar poput Mila.A na Njeguse post posvecen Svetome Savi ili Savin post,mora da si i ti ucestvovao u priremi ovg Novakovg „naucnog“ djela ,ovo oko kalednara jer se vid koje argumente iznose „naucnici “ koji hoce da VRTAJU njihovu crku,u noj sigurno nece biti
Svetoga Save,nego ikonostas Djilas Brkovic Kovacevi i blazena Marija Kos a gore na prestolu Tito.
Tesko je kada se covjek u svom zivotu druzi samo s budalam!
Ne bih se petljao u polemiku g. Koprivice i g. Adžića, samo bih primetio da g. Adžić nije razumeo napomenu g. Koprivice o datumu početka Božićne pobune. Istina je da je Božićna pobuna počela 25. decembra 1916. godine, po julijanskom kalendaru, koji je tada važio u Crnoj Gori. To što je u zapadnoj Evropi toga dana bio 7. januar 1919. godine, to nije problem Crne Gore. Kasnije je i Crna Gora prešla na gregorijanski kalendar, ali je nesporno da se dan pobune određuje po tada važećem julijanskom kalendaru, kako to g. Koprivica kaže. Mislim da je sve ovo g. Adžiću jasno, on samo pokušava da ospori intervju g. Koprivice i teze iz intervjua koje ga pogađaju. Njega je zabolelo to što je g. Koprivica razobličio dukljanizam, kao za sada poslednji stadijum ustaštva crvenohrvatskog tipa, koji sa „zelenaškim“ pokretom nema blage veze, baš kao ni Bog sa šeširdžijom. Osećam koliko je g. Adžića zaboleo intervju, a posebno ove rečenice: „Dakle, Dukljani su čeda diskontinuiteta, razdora, zaborava i posuvraćénja toka crnogorske povijesti, a nijesu nikakvi njeni nasljednici, čak ni nelegitimni. Oni su podjednako mlada ‘nacija’ koliko i, recimo, Makedonci, koji nijesu imali tu sreću da im bi na ‘raspolaganju’ zatečeno, časno kolektivno ime, već moraše poseći za tuđim.“ Jasno je kao dan da je dukljanizam proizvod novog doba, parazit koji se navrzao na istorijsku Crnu Goru, kao što bi imela na stablo topole ili bukve. G. Koprivica je jasno ukazao na istorijsku besmislenost šerbizma, kao pod-žanra epske fantastike, čiji je istaknuti član i stvaralac i g. Adžić. Verujem, bilo mu je bolno da to čita! Istovremeno, moglo bi biti i edukativno i lekovito za g. Adžića. Nakon nacionalnog otrežnjenja „oca crnogorske nacije“ Milovana Đilasa, koji je zadnje godine života proživeo i umro kao Srbin, sve je moguće, pa i da g. Adžić spozna svoj srpski identitet.
Javi se u bivsu tazbinu TAMINDZICE g. DJUKICU koja suprotno od tebe zbori i tvori.
Poštovani,
u čemu je Vaš problem? Zašto bih Ja morao da mislim onako kako misli moj bivši zet? Pa on je o ovoj temi mislio suprotno, zborio i tvorio obrnuto i od svog počivšeg oca Bora. Valjda je normalno da smo svi mi zasebne individue, posebne ličnosti, koje misle svako svoju, a ne svi jednu te istu misao čopora? Vi preferirate čoporativna mišljenja, zborenja i tvorbe? Osećate se izloženo ako niste deo čopora, mase, rulje?
Po Julijanskom starom kalendaru tzv. srpska (pravoslavna) Nova godina je 14 januara, a po novom gregorijanskom kalendaru Nova godina koja se slavi svuda u svijetu 1. Januara. Bozic je po Gregorijanskom novom kalendaru 25. Decembra. Pa prirodno je da se nova godina racuna i nadtupa poslije Bozica i Hristovog rodjenja. Po starom julijansom kalendaru Bozic je 7..januara, a nova godina 14..januara. Novi gregorijanski kalendar ide 13 dana ispred starog julijanskog kalendara. Znaci, provjereno Adzic je rekao istinu.
http://surcin.rs/?p=12395&script=lat
Bozic je 25 decembra po novom Gregorijanskom kalendaru
Jeste, ali rimokatolički.
Ne ispirajte nam mozak ovim bo…. i re…. Adžićem!
Koja b… od covjekolikog lika!
Pa ovaj Adžo je toliko glup da ne ni sam ne vidi svoju glupost… Kod Srba je tada važio julijanski kalendar a gregorijanski je tek kasnije uveden. uzalud se Adžo trudi da prikaže masovnost oružanog otpora zelenaša i ofira se u svojim podacima koje iznosi gdje jednog po jednog polagano hvataju bjelaši a ako pruže oružani otpor istog momenta stradaju i pored tolike masovnosti zelenaša… Italija je plaćala, Albanija ubacivala male grupe terorista koji su pucali na svoju braću Srbe zarad Italijanske pretenzije na okupaciju CG…