Црна Гора у раљама ДПС-а: Отети од сиротиње – наградити тајкуне
1 min read
Нова црногорска влада на челу са премијером Душком Марковићем потрудила се да грађанима за почетак 2017. године поклони новогодишњи „пакет штедње“, који поред замрзавања и смањења зарада у јавном сектору, доноси и укидање дјечијих додатака за најугроженије, као и смањење накнада за мајке са троје и више дјеце.
Нарочито је полемику изазвала констатација премијера, који је на критике јавности да је држава новим мјерама најмање ударила на богате, одговорио да се заправо ради о чистој демагогији и популизму, тврдећи да су црногорски тајкуни у ствари „бизнис елите“, какве по ријечима премијера, „имају све економски развијене државе“.
Говорећи о новим мјерама црногорске владе и последицама по Црну Гору, економски експерт Младеном Бојанићем за Спутњик објашњава да је већ у првим изјавама премијер Марковић потврдио да је нова влада — влада континуитета, и да нови премијер само наставља политику коју је Ђукановић спроводио више од двије деценије.
Према његовим ријечима, то се све одвија кроз новчане прилоге представника бизнис елита као физичких лица ка ДПС, до запошљавања кадрова ДПС, и наравно форсирања истих људи, притискања уочи избора и за вријеме избора да гласају и да одржавају ту политичку (ДПС) елиту. Како додаје, у питању је „апсолутна симбиоза која траје више од двије деценије“.
Како појашњава Бојанић, ситуација у којој држава прави и креира законе да би богате чинила још богатијим, с намјером да се након тога наводно то њихово богатство даље прелива, односно капље на ниже слојеве, у економској теорији се назива – „економија капања“.
„И та ’економија капања‘ је у ствари једна преварна економија у којој само наизглед постоји намјера да се помогне нижим слојевима, а у ствари, све вријеме сво то богатство и један енорман, огроман дио остаје увијек код богатих, и то је нешто што ће, ако се настави, у Црној Гори довести до све већих социјалних раслојавања“, прецизира саговорник Спутњика.
Како додаје, то није ништа ново, већ је то нешто што се дешава последњих 20-30 година у свјетској економији, када се након златне ере капитализма између 1950. и 1980. године и општег раста БДП-а и благостања у свим водећим капиталистичким земљама, приступило новом моделу „Чикашке школе“ од ′70-их година па наовамо, која је потпуно окренула причу да само треба богатима да се помаже, а онда ће они помоћи, односно преусмјерити њихово богатство даље ка свим социјалним слојевима.